12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Ο ρόλος των Οικουμενικών Συνόδων
Η [[Θεία Αποκάλυψη]] στην ορθόδοξη θεολογία δε νοείται σε στάδια, καθότι πραγματοποιήθηκε άπαξ<ref>Γεώργιος Φλορόφσκι, Το σώμα του ζώντος Χριστού, σελ. 98</ref>. Γι αυτό και η εκκλησία δε γνωρίζει το [[Χριστός|Χριστό]] καλύτερα σήμερα από ότι τότε που αποκαλύφτηκε σε εμάς. Αυτό το οποίο όμως προοδεύει είναι η καταγεγραμμένη μαρτυρία της<ref>Γεώργιος Φλορόφσκι, Το σώμα του ζώντος Χριστού, σελ. 98</ref>. Ουσιαστικά δηλαδή οι μεταγενέστερες ερμηνείες γεννήθηκαν από την πληρότητα της αλήθειας που είχε εξ αρχής δοθεί<ref>ο.π.</ref>. Η μαρτυρία της εκκλησίας τελικά με την πάροδο του χρόνου εκφράζεται σαφέστερα, διατυπώνεται με ένα νέο λεξιλόγιο, αλλά είναι πάντοτε μαρτυρία για την ίδια μοναδική πραγματικότητα. Αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος των [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενικών συνόδων]]. Οι σύνοδοι δεν πραγματοποιούν κάποια δογματική ανάπτυξη, γιατί τα δόγματα δεν είναι θεωρητικά αξιώματα για να εξάχθούν νέα θεωρήματα. Τα δόγματα είναι ακριβής μαρτυρία και λογικό σχήμα του μυστηρίου της πίστεως. Πρώτιστα βλέπουμε και μετέχουμε της αλήθειας, την κατανοούμε και εν συνεχεία τη διακηρύσσουμε για να αποκαλυφθεί στην ανθρώπινη νόηση<ref>Γεώργιος Φλορόφσκι, Το σώμα του ζώντος Χριστού, σελ. 99</ref>.
Οι μεγάλες συνοδικές αποφάσεις δεν αποτελούσαν καμία αναζήτηση της αλήθειας, αφού αυτή είχε αποκαλυφτεί στο πρόσωπο του Χριστού. Εκείνο το οποίο συνέβη, ήταν η εύρεση ενός διανοητικού χιτώνα για την αλήθεια<ref>Γεώργιος Φλορόφσκι, Το σώμα του ζώντος Χριστού, σελ. 102</ref>. Οι δογματικοί λοιπόν όροι των συνόδων δεν ήταν μόνο αμυντικά μέσα, παρότι οι περισσότεροι διατυπώθηκαν μέσα σε φάσεις έντονων θεολογικών διαξιφισμών, αλλά και επεξεργασία για να αποτελέσουν το κατάλληλο εννοιολογικό πλαίσιο για την παρουσίαση της ανόθευτης χριστιανικής αλήθειας. Δεν αποτελούσαν προσπάθεια προσαρμογής της αποκαλυμμένης αλήθειας ή της αλήθειας των Γραφών στις απαιτήσεις τους φυσικού λόγου, αφού ούτως ή άλλως ο έντονος εξελληνισμός είχε απορριφθεί αυστηρά από την εκκλησία, είτε με την [[Ωριγένης|ωριγένεια]] μορφή του, είτε με οποιαδήποτε άλλη<ref>Γεώργιος Φλορόφσκι, Το σώμα του ζώντος Χριστού, σελ. 103</ref>. Αυτό που συνέβαινε είναι ότι οι αποφάσεις των οικουμενικών συνόδων προέρχονταν από τις ανάγκες της ζωής. Έπρεπε δηλαδή η εμπειρική πραγματικότητα να αποσαφηνιστεί για να διαφωτιστεί κατάλληλα η αλήθεια και να διευκολυνθεί η πορεία προς την τελείωση<ref>Νίκος Ματσούκας, Δογματική...B΄, σελ. 23</ref>. Έπρεπε να αποκρουστούν οι διαβρωτικές τάσεις, που παραμόρφωναν τη την αλήθεια, ώστε να εξυπηρετήσει τελικά την ίδια τη ζωή του κοινού οργανισμού. Σε αυτή τη φάση η έκφραση του δόγματος προσλαμβάνει στοιχεία του περιβάλλοντος για την έκφραση της αλήθειας, όπως τη γλώσσα της επιστήμης και της φιλοσοφίας της εποχής. Και αυτή η γλώσσα είναι απαραίτητη ώστε να γίνει μια κατανοητή περιγραφή προς το περιβάλλον που απευθυνόταν<ref>Νίκος Ματσούκας, Δογματική...B΄, σελ. 23</ref>.
Οι αποφάσεις αυτές στην ορθόδοξη εκκλησία αποτελούν την εμπειρία της, που είναι η ζωντανή παράδοση και η αληθινή και γνήσια μνήμη των γεγονότων αυτών. Συνάμα είναι η θέα εκείνου που συνέβη και που ταυτόχρονα είναι παρελθόν και διαρκώς παρόν. Γι αυτό και κάθε διάκριση της πατερικής θεολογίας και της βιβλικής, στην ορθόδοξη παράδοση, απορρίπτεται<ref>Ιω. Ρωμανίδης, Δογματικά και..., σελ. 48</ref>, καθώς μία είναι η ιστορία της θείας οικονομίας, η οποία βιώνεται από το κοινό σώμα μέχρι τα έσχατα και αυτή είναι που περιγράφεται από τις οικουμενικές συνόδους. Γι αυτό και οι αποφάσεις των Οικουμενικών συνόδων, ως προς το δογματικό τους περιεχόμενο είναι αλάθητες καθώς δεν αποτελούν κάποια περαιτέρω στοχαστική ερμηνεία του μυστηρίου της πίστης, αλλά την εν πληρότητι κατοχύρωση της αποκαλυφθείσας αλήθειας, που επήλθε κατά την πεντηκοστή στην εκκλησία. Είναι τελικά αλάθητες διότι το δόγμα δεν διαφέρει από τη διδαχή της Αγίας Γραφής, απεναντίας, αποτελεί μαρτυρία της αμετάβλητης αλήθειας που αποκαλύφθηκε και είχε διαφυλαχθεί από την αρχή<ref>Γεώργιος Φλορόφσκι, Οι Βυζαντινοί Πατέρες του 5ου αιώνα, σελ. 45</ref>.
