Αλλαγές

Η παρουσία του Διονυσίου κατά το β΄ αιώνα θεωρείται ως υπέρβαση του [[Απολογητές|Απολογητικού]] πνεύματος και ως επανεύρεση του κλίματος του [[Ιγνάτιος Αντιοχείας|Ιγνάτιο]], συνάμα δε ως προετοιμασία για τη θεολογία του [[Ειρηναίος Λουγδούνου|Ειρηναίου]]<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελ. 268</ref>. Ο Διονύσιος κατά την εποχή του αντιμετωπίζει τρία πολύ μεγάλα προβλήματα. Τις τάσεις των [[Εγκρατίτες|εγκρατιτών]] εναντίον του γάμου, την αντιμετώπιση των ζητημάτων της επιστροφής των [[Πεπτωκότες|πεπτοκότων]] και αμαρτανόντων, καθώς και τη νόθευση των ευαγγελίων και του [[Βιβλικός Κανόνας της αλήθειας|κανόνα της αλήθειας]]. Η απάντηση του Διονυσίου στα προβλήματα αυτά υιοθετήθηκε από όλες τις εκκλησίες ειδικά από τον τρίτο αιώνα και μετά<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ενθ.αν., σελ. 268</ref>. Η παρθενία είναι προαιρετική και ο γάμος ιερός. Όσοι μετανοούν πρέπει να γίνονται δεκτοί στους κόλπους της εκκλησίας, ενώ ο κανόνας του Μαρκίωνος είναι ψευδής. Έτσι μάλιστα ο Διονύσιος γίνεται και ο πρώτος θεολογία του Κανόνα. Η στάση αυτή του Διονυσίου του απέδωσε σημαντικό κύρος στην εκκλησιαστική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα οικουμενική αναγνώριση και ασυνήθιστη εμπιστοσύνη των εκκλησιών στο πρόσωπό του<ref>ο.π.</ref>. Το γεγονός αυτό μάλιστα διαφαίνεται και από την κίνηση της εκκλησίας τη Ρώμης και δη του επισκόπου Σωτήρος να απευθυνθεί προς Αυτόν. Ο Ευσέβιος μάλιστα τον χαρακτηρίζει ως άνδρα με αίσθημα γενικής ευθύνης<ref>Εκκλησιαστική Ιστορία 4, 23, 6</ref>, που τον οδηγεί στο πρωτείο της αλήθειας. Αυτό όμως το πρωτείο αυτό είναι θείο μυστήριο και όχι απλώς δεν έχει καμία σχέση με πρωτείο δικαιοδοσίας, αλλά στην ουσία το αναιρεί<ref>ο.π., σελ. 269</ref>.