Αλλαγές

Ορισμένοι μαθητές όπως ο [[Τιμόθεος]] και ο [[Τίτος]], που υπήρξαν συνεργάτες των [[Απόστολοι|Αποστόλων]], περιγράφεται ότι ακολούθησαν κατά τα πρότυπα των Αποστόλων τη μεταβίβαση της εξουσίας. Αυτή γενικά η θέση είναι παραδεκτή απο από τη θεολογική έρευνα. Επίσης είναι γενικά παραδεκτό πως κάθε μαθητής συνδεόταν με κάποια πόλη, καίτοι είχε υπερτοπική δικαιοδοσία. Σίγουρα όμως δε ανήκαν ούτε στην τάξη των [[Διάκονος|Διακόνων]], ούτε των επισκόπων, που την εποχή τους συνδεόταν καθαρά με το τοπικό [[Ιερατείο|ιερατείο]]. Αυτό οδήγησε και την έρευνα σε 3 συμπεράσματα δηλαδή στην αποδέσμευση της μελέτης του τοπικού ιερατείου, όπως εμφανίζεται στην [[Καινή Διαθήκη]], πως η χειροτονία χαρισματούχων σε κάποιο βαθμό της ιερωσύνης ήταν ασυμβίβαστη προς το ελέυθερο χάρισμα καθως καθώς και της υπερβάσεως ή απαγγιστρώσεως απο τη καθιερωμένη κατά την εποχή του [[Ιγνάτιος Αντιοχείας|Ιγνατίου]] της άρρηκτης σχέσης επισκόπου και τοπικής εκκλησίας. Μάλιστα ο ''A.von Harrnack'' με βάση την [[Καινή Διαθήκη]]<ref>Εφεσίους 4, 10-12</ref> θεμελίωσε την επισφαλή ταύτιση των προφήτων προφητών και Ευαγγελιστών προς τους αμιγείς χαρισματούχους. Η τεκμηρίωση όμως πως κάθε τοπική εκκλησία και παρά το μόνιμο ιερατείο είχε και παράλληλα μια τάξη χαρισματούχων αποτελεί αθεμελίωτη γενίκευση.

Ένα ακόμα χωρίο το οποίο αποδεικνύει, πως όντως έχουμε ιεράρχιση ιεράρχηση λειτουργημάτων βρίσκεται στη [[Προς Κορινθίους Α'|Ά προς Κορινθίους]] επιστολή<ref>Ά κορινθίους 12,28-31</ref> που φανερώνει τα ιεραρχικά χαρίσματα αλλά και πως πρόκειται για ειδική τάξη χαρισματούχων, όπου μέλη είχαν προσλάβει και θεσμικό χαρακτήρα. Σε αυτή την περίπτωση είναι αδιόρατη οποιαδήποτε διάθεση διαχωρισμού χαρισματούχου και ιερωσύνης ιεροσύνης αλλά αποκαλύπτεται πως η τάξη των προφητών αναδεικνύεται ως η εξοχότερη μετά τη Αποστολική.

Ο ρόλος των [[Προφήτης|προφητών]] ήταν σαφώς υπερτοπικός και όχι οικουμενικός, αλλά πάντα ήταν συνδεδεμένος με κάποια πόλη που ήταν το εφαλτήριό τους<ref>Πράξεις 15,32</ref>. Θα χαρακτηριζόταν δε ως μια Ιωάννεια αποστολική διαδικασία, αφού και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είχε σαν κέντρο εφόρμησης την Έφεσσο. Παραλληλίζοντας την αποστολή των προφητών με τους αποστόλους ο ''R.Bultmann'' αντέκρουσε τις θέσεις του ''Harnack'' περι διαχωρισμού του τοπικού ιερατείου, αφετέρου προέβαλλε την αναντίρρητη εξέλιξη του φορέα της εξουσίας κατά την άσκηση της αποστολικής αυθεντίας και της επισκοπικής λειτουργίας της εκκλησίας. Μέσα απο από αυτή τη έρευνα δημιουργήθηκαν δυο ρεύματα. Το ένα το οποίο υποστήριξε την ανάγκη διακρίσεως των προφητών ως ιεροσύνη απο από το χάρισμα και η δεύτερη που θεωρεί πως δεν υπάρχει ιεροσύνη παρά μόνο το χάρισμα.

Στην εξέχουσα τάξη των προφητών ανήκαν μαθητές και συνεργάτες των αποστόλων, καθώς θα μπορούσαν να ευαγγελίζονται όπως οι Απόστολοι χωρίς καμία τοπική δέσμευση<ref>Πράξεις 13,4 εξ.</ref>, ενώ στα καθήκοντά τους συμπεριλαμβανόταν η χειροτονία<ref>Πράξεις 14,23</ref>, η επισκοπή εκκλησιών<ref>Πράξεις 15,36</ref>, η εκπροσώπηση των Αποστόλων<ref>Πράξεις 15,22,32</ref>. Τα χαρίσματα αυτά δε μπορούσαν να τα ασκούν φορείς του ελεύθερου χαρίσματος, ενώ μπορούσαν οι μαθητές των Αποστόλων. Δυο ακόμα στοιχεία επέτειναν την σύγχησησύγχυση. Στις δύο επιστολές<ref>Τιμόθεον Β΄1,6 και Ά 3,13-14</ref> προς Τιμόθεον. Σε αυτές τις επιστολές φαίνεται στη μεν πρώτη το χάρισμα να χορηγήται μέσω της «επιθέσεως των χειρών» ενώ στη δεύτερη «δια προφητείας». Πολλά άλλα χωρία των Πράξεων στηρίζουν κάθε μια απο από τις απόψεις αυτές. Κατά γενική ομολογία όμως οι δοκιμότεροι λάμβαναν το χαρισμα χάρισμα της χειροτονίας, αν και πάλι προκύπτει διχογνωμία στην έννοια της επιθέσεων των χειρών. Έτσι αν η χειροτονία έχει την έννοια της συνεχίσεως της ιεροσύνης και άρα της Αποστολικής διαδοχής τότε εν συνεχεία εύκολα μπορεί να αποδεχθεί η συνέχιση και πραγματική διαδοχή του επισκοπικού αξιώματος. Σε αντίθετη περίπτωση έχουμε διακοπή, καθότι το τοπικό ιερατείο δεν είχε τη δικαιοδοσία να χειροτονεί.

Η [[Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων|διδαχή]] είναι πολύ σημαντικό κομμάτι των πηγών που διαθέτουμε σχετικά με τους προφήτες. Έτσι απο χωρία της<ref>Διδαχή (10,7. 11,3-12. 15, 1-2)</ref> ανάγουμε συμπεράσματα όπως την υπερτοπικότητα του προφήτη, το διαχωρισμό του απο το χάρισμα, αφού αληθινός προφήτης είναι ο έχων «τρόπους Κυρίου», μπορεί να χαρακτηρισθεί και Απόστολος με το πέρας της υπάρξεως των Αποστόλων, έχει αποκτήσει σπουδαίο κύρος στη εκκλησία ενώ αν εγκαταλείψει το ρόλο του περιοδευτή μπορεί να εγκατασταθεί σε μια πόλη έχωντας έχοντας τον τίτλο του αρχιερέως. Παρόλη την θεώρηση αυτή ο ''A.v.Harnack'' διαφωνεί θεωρώντας καθαρά πως ο ρόλος του προφήτη είναι ο ρόλος του περιοδευτή, κάτι που όμως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τελικά εσφαλμένο αφού είναι γενικά παραδεκτό πως στη γραμματεία του Α΄ αιώνα δεν δύναται να εξαχθούν απόλυτα συμπεράσματα για την έννοια του προφήτη, αν και η σημερινή κριτική θεώρηση της καινοδιαθηκηκής γραμματείας δεν ευνοεί την απολύτότητα απολυτότητα των θέσεων περι περί αποσυνδέσεως χαρίσματος και ιεροσύνης, αλλά δεχεται και ρητώς πως υπήρξαν χειροτονημένοι χαρισματούχοι, όπως εκφραστηκε απο εκφράστηκε από τον ''R.Bultmann''<ref>Τheology of the N.T., 161-162</ref>.