Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Σωματικός Θάνατος"
μ |
μ (→Βιβλιογραφία) |
||
| (7 ενδιάμεσες αναθεωρήσεις από τον ίδιο χρήστη δεν εμφανίζεται) | |||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | '''Πρώτος θάνατος''' ή '''σωματικός θάνατος''', αποκαλείται ο πρόσκαιρος θάνατος, που υφίστανται όλοι οι άνθρωποι | + | '''Πρώτος θάνατος''' ή '''σωματικός θάνατος''', αποκαλείται ο πρόσκαιρος θάνατος, που υφίστανται όλοι οι άνθρωποι λόγω του [[Προπατορικό αμάρτημα|προπατορικού αμαρτήματος]]. Έτσι όπως όλοι οι άνθρωποι αποθνήσκουν εξ αιτίας της προγονικής σχέσης τους με τον Αδάμ, δύναται να ζωοποιηθούν μέσω της χάριτος και της ενώσεως με τον [[Χριστός|Χριστό]]<ref>Αποστόλου Παύλου, Α΄ Κορινθίους, ΙΕ, 22</ref>. Γιαυτό και ο (σωματικός) [[θάνατος]], νικήθηκε από την σταυρική θυσία του ''Ιησού Χριστού'' και την [[Ανάσταση|Ανάστασή]] του, νικώντας το κράτος του Άδη, στο οποίο εισέρχονταν οι άνθρωποι προ της ελεύσεώς και [[Ανάσταση|Ανάστασής]] Του. |
| − | + | Για το χριστιανό ο ''πρώτος θάνατος'' είναι η πρώτη πράξη κατά την οποία ο λογικός άνθρωπος κρίνεται μερικώς, ευθύς μετά το θάνατό του<ref>Προς Εβραίους 9, 29</ref>. Ο θάνατος μάλιστα αυτός αποτελεί όχι μόνο το τέλος της φυσικής ζωής αλλά και κάθε άλλης μορφής φυσικής δραστηριότητας, καθότι μετά το θάνατο ο άνθρωπος παύει πλέον να εξελίσσεται πνευματικά. Αυτή είναι η πρώτη και μερική κρίση που έρχεται ο άνθρωπος, προάγγελος της μεγάλης και [[Δευτέρα Παρουσία|Δευτέρας Παρουσίας]] και κρίσεως του Χριστού στη γη. Η [[ψυχή]] μάλιστα προ της δευτέρας παρουσίας, δεν πηγαίνει ακόμα στον [[Παράδεισος|παράδεισο]] αλλά σε μία μέση κατάσταση, οπού απολαμβάνει μια μερική απολαβή των όσων έπραξε, καλών ή αμαρτωλών πράξεων. | |
| + | |||
| + | Πρέπει να τονιστεί ότι ο ''σωματικός θάνατος'' είναι ενάντια στη φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δε δημιουργήθηκε για να πεθάνει, όμως ο θάνατος προήλθε ως παρακοή στην εντολή του Θεού από τους ''πρωτοπλάστους'', ενώ είχαν προειδοποιηθεί για μια τέτοια περίπτωση. Εν αντιθέσει όμως με τη παραδοσιακή διδασκαλία της δυτικής θεολογίας, ''"ο θάνατος δεν είναι τιμωρία με τη μη νομική έννοια, αλλά μία έσχατη παραχώρηση της θείας φιλανθρωπίας, ώστε το κακό να μη γίνει αθάνατο"''<ref>Ιωάννου Δαμασκηνού, «Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως» (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), Κεφάλαιο Δ, σχόλιο 25</ref>. | ||
| + | |||
| + | ==Υποσημειώσεις== | ||
| + | |||
| + | <div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div> | ||
== Βιβλιογραφία == | == Βιβλιογραφία == | ||
| − | * | + | * Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, «''Η Αποκάλυψις εξηγημένη''», Εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου, Αθήνα, 1986 |
| + | * Θεοδώρου Ανδρέας, «''Βασική Δογματική Διαδασκαλία - Πιστεύω εις ένα Θεόν''», Εκδόσεις Αποστολική Διακονία, Αθήνα, 2007 | ||
| + | |||
| + | |||
| + | [[Κατηγορία:Ορθόδοξη ποιμαντική διδασκαλία]] | ||
| + | [[Κατηγορία:Θεολογία]] | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 11:57, 21 Οκτωβρίου 2008
Πρώτος θάνατος ή σωματικός θάνατος, αποκαλείται ο πρόσκαιρος θάνατος, που υφίστανται όλοι οι άνθρωποι λόγω του προπατορικού αμαρτήματος. Έτσι όπως όλοι οι άνθρωποι αποθνήσκουν εξ αιτίας της προγονικής σχέσης τους με τον Αδάμ, δύναται να ζωοποιηθούν μέσω της χάριτος και της ενώσεως με τον Χριστό[1]. Γιαυτό και ο (σωματικός) θάνατος, νικήθηκε από την σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού και την Ανάστασή του, νικώντας το κράτος του Άδη, στο οποίο εισέρχονταν οι άνθρωποι προ της ελεύσεώς και Ανάστασής Του.
Για το χριστιανό ο πρώτος θάνατος είναι η πρώτη πράξη κατά την οποία ο λογικός άνθρωπος κρίνεται μερικώς, ευθύς μετά το θάνατό του[2]. Ο θάνατος μάλιστα αυτός αποτελεί όχι μόνο το τέλος της φυσικής ζωής αλλά και κάθε άλλης μορφής φυσικής δραστηριότητας, καθότι μετά το θάνατο ο άνθρωπος παύει πλέον να εξελίσσεται πνευματικά. Αυτή είναι η πρώτη και μερική κρίση που έρχεται ο άνθρωπος, προάγγελος της μεγάλης και Δευτέρας Παρουσίας και κρίσεως του Χριστού στη γη. Η ψυχή μάλιστα προ της δευτέρας παρουσίας, δεν πηγαίνει ακόμα στον παράδεισο αλλά σε μία μέση κατάσταση, οπού απολαμβάνει μια μερική απολαβή των όσων έπραξε, καλών ή αμαρτωλών πράξεων.
Πρέπει να τονιστεί ότι ο σωματικός θάνατος είναι ενάντια στη φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δε δημιουργήθηκε για να πεθάνει, όμως ο θάνατος προήλθε ως παρακοή στην εντολή του Θεού από τους πρωτοπλάστους, ενώ είχαν προειδοποιηθεί για μια τέτοια περίπτωση. Εν αντιθέσει όμως με τη παραδοσιακή διδασκαλία της δυτικής θεολογίας, "ο θάνατος δεν είναι τιμωρία με τη μη νομική έννοια, αλλά μία έσχατη παραχώρηση της θείας φιλανθρωπίας, ώστε το κακό να μη γίνει αθάνατο"[3].
Υποσημειώσεις
Βιβλιογραφία
- Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, «Η Αποκάλυψις εξηγημένη», Εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου, Αθήνα, 1986
- Θεοδώρου Ανδρέας, «Βασική Δογματική Διαδασκαλία - Πιστεύω εις ένα Θεόν», Εκδόσεις Αποστολική Διακονία, Αθήνα, 2007
