Το '''σχίσμα του Σχίσμα Ιππολύτου''' ήταν ένα αποκαλείται το ενδοεκκλησιαστικό [[σχίσμα]] το οποίο εμφανίστηκε κατά τα μέσα του τον 3ου αιώνα στην τοπική εκκλησία της ''Ρώμης'', με αφορμή το ζήτημα της μετάνοιας και της επιστροφής των [[Πεπτωκότες|πεπτωκότων]] στις τάξεις της Εκκλησίας. Προεξάρχων αυτού του κινήματος από τη γραμμή κατά της γραμμής του επισκόπου [[Πάπας Κάλλιστος Α΄Ρώμης|Καλλίστου]] Ρώμης , υπήρξε ο [[Ιππόλυτος Ρώμης|Ιππόλυτος]], συνδιεκδικητής του επισκοπικού θρόνου της Ρώμης και υπέρμαχος της αυστηρότητας της εφαρμογής της «''"δια βίου μετανοίας"''» των «''πεπτοκότων''»βαρέων αμαρτημάτων.

Η Στη γραμμή της Εκκλησίας , στο ζήτημα της μετάνοιας των πιστών, με το πέρασμα των αιώνων, καθώς επήλθε και την εξασθένηση των ενθουσιαστικών τάσεων, επέφερε επήλθε μια τάση επιείκειας στο ζήτημα της μετάνοιας. Όμως στη Στη Ρώμημάλιστα, όπως και σε άλλες περιοχές, υπήρχαν στελέχη της εκκλησίας, τα οποία θεωρούσαν αυτή την επιείκεια ως μια αλλοίωση της Αποστολικής παράδοσης κατά των πεπτωκότων στην Εκκλησία, με αποτέλεσμα να αρχίσουν εγείρονται σχετικές έριδες. Έτσι ο '' Ο [[Ζεφυρίνος Ρώμης'' ]] ήταν αρχικώς ο πρώτος επίσκοπος, ο οποίος εισήγαγε μια αρκετά επιεική πολιτική για τους [[Πεπτωκότες|πεπτωκότες]] ή τους βαρέως αμαρτάνοντες, οι οποίοι για πρώτη φορά, μπορούσαν, να μην διάγουν δια βίου μετάνοια, εάν και εξέπεσαν σε σοβαρά - θανάσιμα αμαρτήματα. Ο Ιππόλυτος ήδη από εκείνη την εποχή κατηγορούσε στη γραμματεία του<ref>Φιλοσοφούμενα, Προς απάσας πάσας αιρέσεις, Εις δανιληλΔανιήλ, Άσνα Άσμα ασμάτων κ.α.</ref> το Ζεφυρίνο. Το , με αποτέλεσμα το κλίμα στη Ρώμη όμως δυναμιτιζόταν ακόμα περισσότερο από τη έντονη διαμάχη ''να δυναμιτίζεται επικίνδυνα, καθώς στο πλευρό τους συντάσσονταν οι πλευρές των Μοντανιστών και των Μοναρχιανών''. Οι [[Μοναρχιανισμός|Μοναρχιανοί]] , σφοδροί πολέμιοι των [[Μοντανισμός|μοντανιστών]], είχαν αρκετά ευνοϊκή μεταχείριση από την Εκκλησία της Ρώμης και συνενούσαν στη στην επιείκεια, ενώ οι Μοντανιστές που κυριαρχούνταν από ενθουσιαστικές τάσεις θεωρούσαν οποιαδήποτε έκπτωση από την αυστηρή γραμμή, ανεπίτρεπτη. Έτσι όταν ο Κάλλιστος διαδέχθηκε το Ζεφυρίνο, οι αλληλοκατηγορίες των δύο ανδρών κυμάνθηκαν στην αιρετικότητα των απόψεων των δύο τάσεων. Η σύγκρουση αυτή όμως οξύνθηκε με το πέρασμα των ετών ειδικά όταν ο Κάλλιστος εισήγαγε μέτρα επιείκειας τα οποία για την εποχή ήταν πρωτόγνωρα.

Ο Κάλλιστος σύμφωνα με τον Ιππόλυτο<ref>Φιλοσοφούμενα 9, 12</ref> εισήγαγε μετριοπαθείς τάσεις «λέγοντας πως ''"...οτι εαν αμαρτή, φασίν, ου λογίζεται αυτώ η αμαρτία..."''». Επίσης προέβαλλε , προβάλλοντας την Παύλεια έκφραση «''"συ τις ει ο κρίνων αλλοτρίω"''»<ref>Ρωμαίους 14,4</ref> την οποία συνέδεε και με τη παραβολή των ζιζανίων<ref>Mατθαίον 13,30</ref>. Η αλήθεια είναι ότι ο Ο Κάλλιστος μάλιστα έφτασε σε σημείο να επιβάλλει μεγάλη επιείκεια ακόμα και στον κλήρο, σε σημείο μάλιστα ακόμα και αν κάποιος διέπραττε θανάσιμο αμάρτημα να μην αποβάλλεται από το σώμα των κληρικώναποβάλλονται οι κληρικοί αν διέπρατταν θανάσιμα αμαρτήματα, ενώ επέτρεπε και τη διγαμία ή ακόμα και την τριγαμία του κλήρου<ref>Aυτόθι</ref>. Αυτές οι Οι ενέργειες του Καλλίστου πυροδότησαν ένταση ειδικά από τους μοντανίζοντες Χριστιανούς, αλλά και αυτούς που ήσαν υπέρμαχοι της αυστηρότητας. Μάλιστα αφού Τελικώς ο Κάλλιστος δεν υποχώρησε έπαψαν , με αποτέλεσμα μερίδα Ρωμαίων χριστιανών να πάψει να τον αναγνωρίζουν αναγνωρίζει ως επίσκοπο , και εξέλεξαν να εκλέξει τον ''Ιππόλυτο'' στη θέση του , το 220.  Οι ακραίες για την εποχή καινοτομίες του Καλλίστου γρήγορα μαθεύτηκαν στη Βόρεια Αφρική, οπού οι μοντανιστικές ενθουσιαστικές αντιλήψεις ήταν πολύ ισχυρές, με αποτέλεσμα να προκληθεί και εκεί ένταση με επίθεση του [[Τερτυλλιανός|Τερτυλλιανού]] σε βάρος του ''Καρθαγένης Αγριππίνου'', που είχε εισάγει και αυτός επιεικέστερη γραμμή. Το σχίσμα του Ιππολύτου διατηρήθηκε ως το 235, μέχρι και την επισκοπή του [[Ποντιανός Ρώμης|Ποντιανού ]] όταν και προβλήθηκε η ανάγκη ενότητας της εκκλησίας λόγω του διωγμού του ''Μαξιμίνου''. Οι αντιλήψεις τελικά δεν εξαλήφθηκαν από τις δύο πλευρές, ούτε προήλθε σύγκλιση απόψεων.