Κατά κοινή ομολογία, τα συναξάρια και κατ' επέκταση, οι βίοι των αγίων, αποτελούν κείμενα τα οποία, όπως διατυπώνει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ''"παρουσιάζουν πολλά επιστημονικά προβλήματα, περισσότερα ίσως από κάθε άλλο κλάδο της βυζαντινής και μεταβυζαντινής φιλολογίας. Κατά τον Κ. Krumbacher 'μοιάζουν με πυκνό και παρθένο δάσος, στις απέραντες εκτάσεις του οποίου δεν εισδύει το φως του ήλιου και στα άδυτα του δεν οδηγεί κανένα μονοπάτι'<ref>Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, ''Πηγές Εκκλησιαστικής Ιστορίας'', Αρμός, Αθήνα 1989, σελ. 142.</ref>.

:''"Από την εποχή της δεύτερης σοφιστικής το ελληνικό (ή ελληνιστικό) μυθιστόρημα πορεύεται πλάι πλάι με το αγιολογικό, απόκρυφο ή προδρομικό μυθιστόρημα, που θα εξελιχθεί στα λαϊκά συναξάρια και ποικίλα ασκητικά κείμενα. Γλώσσα, τεχνοτροπία και αναγνωστικό κοινό συνδέουν αυτά τα δύο είδη μυθιστορημάτων, οπότε και ιστορικοφιλολογικά αποδεικνύεται η εσφαλμένη διάκριση μεταξύ κοσμικού χριστιανικού. Πάντως εκείνο που έχει μέγιστη σπουδαιότητα...[είναι η] απλότητα ύφους, γλώσσας και περιεχομένου και συνάμα με εκπλήσουσα θεολογική βαθύτητα"''<ref>Νίκος Ματσούκας, Ιστορία της Φιλοσοφίας, σελ. 476</ref>.