Αλλαγές

| width="70%" style="padding:1em 1em 1em 1em; border:1px solid #dfdfdf; background-color: #DCF4CCFBFFCC;" valign="top"|

== [[Ιωάννης ο ΧρυσόστομοςΑπολογητές]] == 

<div style="background: khaki; text-align: left; margin: 0px; padding: 1px; padding-left: 5px; font-weight:bold;font-size:120%;"> Ιωάννης ο Χρυσόστομος Απολογητές

[[ΕικόναImage:John ChrysostomJustin Martyr.jpg|125px|right|80 px|]]Ο '''Ιωάννης ο ΧρυσόστομοςΧριστιανοί απολογητές'''ή απλώς '''απολογητές''' αποκαλείται «''αριθμός λογίων χριστιανών οι οποίοι έζησαν τον 2ο αιώνα μ.Χ. και οι οποίοι ανέλαβον ως έργον των αφενός μεν να απολογηθούν ενώπιον των αρμοδίων αρχών υπέρ των αδίκως διωκομένων χριστιανών…αφετέρου δε να καταδείξουν τον χριστιανισμόν ως τη μόνη αληθή και σύμφορον φιλοσοφία''». Η ονομασία αυτή τους αποδόθηκε, υπήρξε αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ένεκα του τύπου της γραμματείας της οποίας υπήρξαν θεμελιωτές. Στόχος των ''απολογητών'' καταστάθηκε η απόκρουση των εξωγενών θεολογικών επιδράσεων του [[Φιλοσοφία|φιλοσοφικού]] και ένας από τους πιο λαοφιλείς ιεράρχες ειδωλολατρικού περιβάλλοντος στη θεολογία της εκκλησίας. Η ρητορική''"οι οποίες πλαστογραφούσαν το μήνυμά της"'', η διαμαρτυρία κατά της κρατικής εξουσίας λόγω των άδικων διωγμών που υπόκεινταν, η απόκρουση δοξασιών οι επιτελικές ικανότητέςοποίες αποδίδονταν σε αυτή και τον εν γένη χριστιανικό βίο, το πρότυπο ποιμαντικής διακονίας καθώς και το εκτενές θεολογικό η ανάδειξη του έργο, χριστιανισμού ως μόνης αλήθειας και συμφέρουσας για τον κατέδειξαν ως ένα από τους μεγάλους πατέρες της ορθοδόξου εκκλησίαςάνθρωπο φιλοσοφίας. Ο ίδιος γεννήθηκε πιθανότατα Έτσι κατά βάση απηύθυναν ομολογίες αντιδρώντας στις επιρροές, τις προσμίξεις και τις επιθέσεις σε βάρος του χριστιανισμού, ταυτόχρονα όμως τονώνοντας το [[349]] στην Αντιόχεια ηθικό των διωκόμενων χριστιανών, κερδίζοντας τη συμπάθεια του περιβάλλοντος της Συρίας εποχής. Τελικά μέσα από ευσεβείς γονείςτο έργο των ''απολογητών'', ενώ εκοιμήθη το [[407]]είναι γενικά αποδεκτό, σε εξορία στην Κουκουσόπως επήλθε μια φάση σύγκλησης με τον ελληνισμό, η οποία προήλθε από την αφομοίωση πολιτισμικών και μορφολογικών στοιχείων της Αρμενίαςελληνικής παιδείας και περιβάλλοντος.   

== [[ΣυγχωροχάρτιΓιαχβέ]] ==

<div style="background: khaki; text-align: left; margin: 0px; padding: 1px; padding-left: 5px; font-weight:bold;font-size:120%;"> ΣυγχωροχάρτιΓιαχβέ

[[ImageΕικόνα:Indulgence San Luigi dei FrancesiTetragrammaton scripts.jpgpng|150px|right|200 px|]]Το Με τη λέξη Γιαχβέ αναφερόμαστε στο Θείο Όνομα το λεγόμενο και ''Τετραγράμματο''[[συγχωροχάρτι]], που χρησιμοποιείται στην εβραϊκή Βίβλο περίπου 6.823 φορές, και αποκαλύφθηκε από τον Θεό στο Μωϋσή, κατά την ίδρυση των νέων σχέσεων του με τον λαό ''Ισραήλ'', ήταν έγγραφο στη διαθήκη του Σινά. Σύμφωνα με τους Πατέρες, στο συμβάν της βιβλικής διήγησης όπου το οποίο βεβαίωνε άφεση όνομα αυτό απεκάλυψε ο ίδιος ο Θεός, ο [[ΑμαρτίαΑγία Τριάδα|αμαρτιώνΤριαδικός Θεός]] και το οποίο χορηγούνταν έναντι χρημάτων, υποσχέσεων ή άλλων παραχωρήσεων από εκκλησιαστική αρχή. Θεολογικό έρεισμα των συγχωροχαρτιών αποτελούσε η αντίληψη της στον [[Ρωμαιοκαθολική εκκλησίαΜωϋσής|Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίαςΜωϋσή]]κατά τη θεοφάνεια της φλεγόμενης βάτου, ότι μιλά η μία εκ των τριών υποστάσεων, ο Υιός, ο άσαρκος [[εξομολόγησηΧριστός]] δεν αρκεί για να άρει όλες τις συνέπειες της [[αμαρτία|αμαρτίας]], αλλά ότι κάποιες από αυτές παρέμεναν ή αλλιώς ο Γιαχβέ-Λόγος και μετά, μπορούσαν όμως να αντισταθμιστούν από το «''πλεόνασμασυντελείται μία εκ ''» καλοσύνης "των αγίωναποκαλύψεων του Θεού, το οποίο διαχειριζόταν ο [[Πάπας]]. Η πρακτική της διά του Λόγου εν Αγίω Πνεύματι"''πώλησης'' συγχωροχαρτιών βρήκε ευρεία εφαρμογή στη [[Δύση]] και παρότι καταδικάστηκεκαθώς, η πρακτική αυτή μαρτυρείται στην πράξη έως και τον [[20ος αιώνας|20ό αιώνα]]. Στην για την [[Ορθόδοξη Εκκλησία]], έντυπες ή χειρόγραφες ευχές υπέρ ζώντων και κεκοιμημένων, συχνά με την ονομασία ''συγχωροχάρτια"όταν ο Λόγος αποκαλύπτει τον Πατέρα, αποκαλύπτει κατ'ανάγκην την Τριάδα· και όταν αποκαλύπτει την Τριάδα, αποκαλύπτει τον Πατέρα"' ή '. Κατά συνέπεια, 'συγχωρητικές ευχές'' ή "το όνομα Γιαχβέ οιονεί αναλύεται εις το "Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα"''μετριότητες'. Ούτω Γιαχβέ ο Πατήρ, Γιαχβέ ο Υιός, Γιαχβέ το Άγιον Πνεύμα. Πλην δεν υπάρχουν τρεις Γιαχβέ, αλλ'εις Γιαχβέ (Δευτ. 6: 4), εμφανίστηκαν σποραδικά, με διαφορετικό όμως σκοπό και θεολογικό περιεχόμενο από εκείνα της Καθολικής Εκκλησίας και χωρίς διότι υπάρχει μία θεία ουσία. Επειδή δε έκαστον των τριών προσώπων έχει όλόκληρον την θείαν ουσίαν...δυνάμεθα να επιφέρουν οποιαδήποτε αλλαγή στους θεσμούς της μετάνοιαςλέγωμεν, της εξομολόγησηςου μόνον ότι ο Υιός είνε Γιαχβέ, της άρσης αλλά και λύσης του αφορισμού ή των επιτιμίωνότι είνε ο Γιαχβέ (ενάρθρως), μέσω Οικουμενικής ή έστω τοπικής συνοδικής απόφασηςο όλος δηλαδή θεός.

== [[ΣταυρόςΔόγμα]] ==

<div style="background: khaki; text-align: left; margin: 0px; padding: 1px; padding-left: 5px; font-weight:bold;font-size:120%;"> Σταυρός Δόγμα

[[Image:Antiochian croppedBasil2.jpg|100px|right|80 px|]]Ο όρος '''ΣταυρόςΔόγμα''' ονομάζεται παράγεται από το κυριότερο σύμβολο της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]] αλλά ρήμα ''δοκέω''-''δοκώ'' και της χριστιανικής θρησκείας γενικότερασημαίνει στο πολιτικό πεδίο ''διάταγμα'', ''διαταγή'', ''ψήφισμα'', το οποίο υπενθυμίζει την [[Σταύρωση]] του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστού]] ''νόμο'' ενώ στο θεωρητικό και την σωτηρία των ανθρώπων μέσω του Πάθους και του θανάτου Τουφιλοσοφικό πεδίο ''ιδέα'', ''γνώμη'', ''δοξασία'', ''θεμελιώδη αρχή'' ή ''αξίωμα'' φιλοσοφικής σχολής<ref>''Δογματίζω σημαίνει θεσπίζω δόγματα, όπως νομοθετώ σημαίνει θεσπίζω νόμους. Συμβολίζει επομένως Όταν λέμε δόγματα εννοούμε τόσο τον ίδιο τον Χριστό αυτό για το οποίο διατυπώνουμε μια άποψη όσο και την πίστη των χριστιανώνίδια την άποψη"'' (Διογένης Λαέρτιος, ''Πλάτων'', 3,51. Ο σταυρός υπήρξε επίσης μέσο βασανισμού και θανατικής εκτελέσεως στους ΑσσυρίουςΣτο: Διογένης Λαέρτιος, ''Άπαντα #2, Πέρσεςβιβλία 3-4-5'' (σειρά 'Οι Έλληνες' #304), ΚαρχηδονίουςΚάκτος, ΑιγυπτίουςΑθήνα 1994, Έλληνες και Ρωμαίουςσελ. Εκτός από το ξύλινο όργανο εκτέλεσης πάνω στο οποίο θανατώθηκε ο Ιησούς Χριστός, με τη λέξη σταυρός αναφερόμαστε σε: α) ([[εκκλ50.]]) Σχήμα σε μορφή [<font size="4"/ref> † ή αίρεσης<ref>Θεοδώρου Ανδρέας, ''Η Ουσία της Ορθοδοξίας'', 2η έκδ. βελτιωμένη, εκδ. Παρουσία, Αθήνα 1998, σελ. 33.</fontref>] ως σύμβολο . Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, εφόσον γίνεται αποδεκτό ότι ο Θεός αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους διά του σαρκωθέντα Υιού και Λόγου του, είναι φανερό ότι η μόνη, κύρια και απόλυτη πηγή του [[Χριστιανισμός|χριστιανισμού]]χριστιανικού δόγματος είναι η Θεία Αποκάλυψη εν Χριστώ<ref>Θεοδώρου, β) ([[αρχ''Η Ουσία...]]) Τον ορθιο πάσσαλο'', παλούκιό.π.</ref>. Κατά συνέπεια, συνήθως ξύλινο, γ) Το οργανο θανατικής εκτέλεσης που χρησιμοποιήθηκε παλαιότερα στην Ορθόδοξη εκκλησιαστική ζωή και αποτελούνταν είτε από μία μυτερή κάθετη δοκόσκέψη, είτε από δύο δοκούς συνδεδεμένες σε ορθή γωνία ή και σε σχήμα "Τ"'''Δόγμα''' σημαίνει την επί μέρους αυθεντική διδασκαλία της Εκκλησίας, στο οποίο δενόταν ή καρφωνόταν ο κατάδικοςη οποία αναφέρεται στην αλήθεια της εν Χριστώ Αποκαλύψεως, δ) Το σχήμα που διαγράφουν οι χριστιανοί με αλλά και τη κίνηση γενική δομή της διδασκαλίας περί του χεριού τους κατά την [[προσευχή]] περιεχομένου της Αποκαλύψεως αυτής<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Γένεσις και εουσία του Ορθοδόξου Δόγματος'' (σειρά ''Ανάλεκτα Βλατάδων'' #2) Το σύνολο θρησκευτικών ή πολιτικών συμβόλων ή έργων τέχνης, Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 1969, σελ. 29, υποσημ. #1.</ref>.    

== [[Β΄ Οικουμενική ΣύνοδοςΘεοτόκος]] == 

<div style="background: khaki; text-align: left; margin: 0px; padding: 1px; padding-left: 5px; font-weight:bold;font-size:120%;"> Β΄ Οικουμενική Σύνοδος Θεοτόκος

[[ΕικόναImage:NiceaTheotokos Agia-Sofia.jpg|150px|right|120 px|]]Η «''Θεοτόκος''Πρώτη σύνοδος της Κωνσταντινούπολης» και «''Παναγία''», γνωστή ως «''Θεομήτωρ''» ή «'Β΄ Οικουμενική Σύνοδος'Μήτηρ Θεού''», ήταν «''Υπέραγνη Δέσποινα''» και «''αγία Μαρία η [[Εκκλησιαστική Σύνοδος]] που διενεργήθηκε το [[381]] και συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα [[Θεοδόσιος Ααειπάρθενος''|Θεοδόσιο]]», μετά είναι μερικές από προτροπή του [[Μελέτιος Α΄ Αντιοχείας|Μελετίου Αντιοχείας]]. Στόχος τις προσωνυμίες της ήταν η εκκλησιαστική ειρήνευση, αλλά και η «''επίλυση των αναφυέντων εν τη εκκλησία κρίσιμων θεολογικών και διοικητικών προβλημάτωνΜαρίας''». Κύρια εστία εντάσεων μετά την [[Πρώτη Σύνοδος της Νίκαιας|Α΄ Οικουμενική σύνοδο]], αποδείχτηκε ο προσδιορισμός της υπόστασης μητέρας του [[Άγιο ΠνεύμαΧριστός|Αγίου ΠνεύματοςΙησού Χριστού]], αλλά και η συνεχιζόμενη αμφισβήτηση της ''"λαμπρότερης μορφής στo [[ΟμοούσιοΑγιολογία|ομοουσίουαγιολόγιο]] και εορτολόγιο της [[ΥπόστασηΟρθόδοξη Εκκλησία|υποστάσεωςΟρθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας]] "''. Ο Ορθόδοξος κόσμος, ''"την τιμά ως το γλυκύτερο και υψηλότερο δημιούργημα τού Θεού, της οποίας τη δόξα τοποθετεί πιο πάνω από τη δόξα των αγγέλων, την ψάλλει ως «τιμιωτέραν των Χερουβίμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ»"'', αλλά και ως ''"θεία Πύλη και μήτηρ της όντως ζωής,...του μονογενούς Υιού με τον Πατέρατου Θεού, ην διελθών...πάσιν ανθρώποις σωτηρίαν απειργάσατο"''. Η σύνοδος επελήφθη του εν λογω προβλήματος ευλάβεια προς το πρόσωπό της ''"δεν φαίνεται μόνο από την επίκληση της για βοήθεια και συμπαράσταση, αλλά και αποτέλεσε κατ’ουσίαν από το κύκνειο άσμα πλήθος των ναών και μονών που είναι αφιερωμένοι σ' αυτήν"'', ''"τις εικονογραφικές παραστάσεις"'', ''"τους εκκλησιαστικούς ύμνους"'' και τα ''"εγκωμιαστικά έργα"'' τα οποία έχουν γραφτεί προς τιμή της. Η τιμή προς τη ''Θεοτόκο'', ''"έχει τις ρίζες της [[Αρειανισμός|αρειανικής]] διαμάχης στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορίααρχαιότατη παράδοση της Εκκλησίας"'', αφού μετά τη σύνοδο από την οποία προσαγορεύεται έτσι, επειδή έτεκε (=γέννησε) τον ενανθρωπήσαντα θείο Λόγο και Υιό του [[383Θεός Πατήρ|Θεού]] . Γι αυτό ψάλλεται ως «''Κλίμαξ επουράνιος''», δια της οποίας ήρθε στη γη και σαρκώθηκε, ως τέλειος άνθρωπος ο [[ΚωνσταντινούποληΧριστός]]-Λόγος και έτσι, καμία άλλη σύνοδος δεν ασχολήθηκε ξανά με το ζήτημα αυτόη ίδια, ενώ έδρασε καταλυτικά αφού ελεύθερα υπάκουσε στο θέλημα του Θεού και στη δυτική επαρχία της αυτοκρατορίαςσυνεργάστηκε, όχι όμως και στην υπόλοιπη Δύση, που λόγω κατέστη η της ισχυρής [[Γότθοι|Γοτθικής]] παρουσίας συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια ακόμα«''προμήτορος Εύας το σφάλμα ανορθώσασα''».

 == [[Γ΄ Οικουμενική ΣύνοδοςΙουστίνος ο Μάρτυς]] ==

<div style="background: khaki; text-align: left; margin: 0px; padding: 1px; padding-left: 5px; font-weight:bold;font-size:120%;"> Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος Ιουστίνος ο Μάρτυς

[[Image:0118cyril-alexandriaJustin Martyr.jpg|75px|right|80px]]Ο '''Γ΄ Οικουμενική ΣύνοδοςΙουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς''' ή '''Πρώτη Σύνοδος (περ. 110-περ. 165), αποτελεί μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Εφέσου''', ονομάζεται η πρωτοχριστιανικής ιστορίας. Ήταν ο [[ΣύνοδοςΑπολογητές|Eκκλησιαστική Σύνοδοςαπολογητής]] η οποία διενεργήθηκε το 431 στην ο οποίος ''Έφεσο της Μικράς Ασίας"έδωσεν εις τον χριστιανισμόν αφθωνότερα από πάντα άλλον τα μέσα δια να επεκταθή ευρέως εις τας τάξις των διανοούμενων του ελληνορωμαϊκού κόσμου"'' και συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄, μετά από προτροπή ενώ το έργο του [[Πατριάρχης|Πατριάρχη]] Κωνσταντινουπόλεως [[Νεστόριος|Νεστορίου]]. Εργασίες εκτέλεσε υπό την προεδρία εκτιμάται για τη δυναμική σύνθεση του Πατριάρχη Αλεξανδρείας, [[Κύριλλος Αλεξανδρείας|Κυρίλλου]] Ελληνικού πνεύματος και κύριος στόχος της χριστιανικής διδασκαλίας. Ο Ιουστίνος ήταν «''η καταδίκη της αιρέσεως φιλόσοφος που διατήρησε τον φιλοσοφικό τήβεννο και μετά τη μεταστροφή του Νεστοριανισμού''»<ref>Ιωάννη Καρμίρηστο χριστιανισμό, Τα Δογματικά ενώ άνοιξε σχολή η οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η πρώτη Ορθόδοξη χριστιανική Σχολή. Αν και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολική Εκκλησίαςη σχολή του απέκτησε σημαντική φήμη, Τόμος Α΄ο Ιουστίνος ήρθε σε σύγκρουση με άλλους φιλοσόφους, σελίς 135</ref> και του Πελαγιανισμού. Η [[Σύνοδος]] αυτή, καταδίκασε το Νεστοριανισμόοι οποίοι τον διέβαλαν προς τον φιλόσοφο-αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο, αναθεμάτισε τις κακοδοξίες και είχε σαν με αποτέλεσμα θεολογικών συζητήσεων που διενεργήθηκαν μετά να αποκεφαλιστεί το πέρας της Συνόδου, τον «''Όρο των Διαλλαγών''», μία σπουδαιότατη Έκθεση Πίστεως, περί της υποστάτικής φύσης 165 μαζί με μια ομάδα μαθητών του Ιησού Χριστού, αλλά και τη θέσπιση ενός σπουδαίου Κανόνα, ο οποίος απαγόρευε οποιαδήποτε προσθήκη στο [[Σύμβολο της Πίστεως|Σύμβολο της Πίστης]] της [[Α΄ Οικουμενική Σύνοδος|Α΄ Οικουμενικής Συνόδου]].

Ο '''Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός''' (645/680 - 749/787) αποτελεί Άγιο της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]] και έναν από τους πλέον πολυμαθείς και πολύπλευρους θεολόγους της, ο οποίος καλλιέργησε με επιτυχία όλους τους κλάδους της [[Θεολογία|θεολογίας]] και κυρίως διακρίθηκε ως μεγάλος ερμηνευτής της ορθοδόξου πατερικής θεολογίας. Υπήρξε πολυγραφότατος, με έντονο ασκητικό φρόνημα, ενώ η συμβολή του κατά την περίοδο της εικονομαχίας τον έθεσε και ως μία από τις σπουδαιότερες ιστορικές φυσιογνωμίες της εκκλησίας. Η αντιαιρετική διδασκαλία, η ελληνική αριστοτελική λογική και η ακριβής διατύπωση της θεολογικής διδασκαλίας οκτώ αιώνων σε σαφείς και περιεκτικές προτάσεις συνάμα με την την κατεξοχήν πρωτότυπη δημιουργική και αφομοιωτική ικανότητα των περιβαλλουσών επιρροώνπεριβαλλόντων στοιχείων, τον ανέδειξε ως μία από τις σπουδαιότερες όχι μόνο θεολογικές προσωπικότητες, αλλά και ως μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες της παγκόσμιας διανόησης.</div> == [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος]] ==<div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;"><div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;"><div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;"><div style="background-color: lightyellow; padding:2px;margin-top:2px; border:1px solid silver;padding:10px;"><div style="background: khaki; text-align: left; margin: 0px; padding: 1px; padding-left: 5px; font-weight:bold;font-size:120%;"> Ιωάννης ο Χρυσόστομος </div>[[Εικόνα:John Chrysostom.jpg|right|80 px|]]Ο '''Ιωάννης ο Χρυσόστομος''', υπήρξε αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και ένας από τους πιο λαοφιλείς ιεράρχες της εκκλησίας. Η ρητορική, οι επιτελικές ικανότητές, το πρότυπο ποιμαντικής διακονίας και το εκτενές θεολογικό του έργο, τον κατέδειξαν ως ένα από τους μεγάλους πατέρες της ορθοδόξου εκκλησίας. Ο ίδιος γεννήθηκε πιθανότατα το 349 στην Αντιόχεια της Συρίας από ευσεβείς γονείς, και εκοιμήθη το 407, σε εξορία στην Κουκουσό της Αρμενίας, κάτω από βάρβαρη μεταχείριση βασιλικών στρατιωτών.    </div> == [[Ουγκαριτικά θρησκευτικά κείμενα]] ==<div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;"><div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;"><div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;"><div style="background-color: lightyellow; padding:2px;margin-top:2px; border:1px solid silver;padding:10px;"><div style="background: khaki; text-align: left; margin: 0px; padding: 1px; padding-left: 5px; font-weight:bold;font-size:120%;"> Ουγκαριτικά θρησκευτικά κείμενα </div>[[Εικόνα:Ugarit 01.jpg|right|150px|]]Με την ονομασία '''Ουγκαριτικά κείμενα''', χαρακτηρίζονται στο σύνολό τους οι γραπτές μαρτυρίες που ήρθαν στο φως από Γάλλους αρχαιολόγους, με ανασκαφές που ξεκίνησαν το 1929 επάνω στο λόφο ''Ρας Σάμρα'' (=κεφαλή μαράθου) (Ra’s Shamrah ή Ras Shamra) στη βόρεια [[Συρία]]. Όπως αποδείχτηκε, ο λόφος αυτός περιέκλειε τα ερείπια της αρχαίας πόλης [[Ουγκαρίτ]] (Ugarit), που βρισκόταν σε απόσταση 10 χιλιομέτρων βόρεια της αλ Λαντικίγια (Λατάκιας ή Λαοδίκειας). Στα ερείπια της πόλης αυτής, που ήταν ένα σημαντικό εμπορικό και κοσμοπολίτικο κέντρο, κρύβονταν εκτός άλλων, ένας σημαντικός αριθμός κειμένων θρησκευτικών και μη, που χρονολογούνται από το 14ο έως το 12ο αι. π.Χ. και η μελέτη τους μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες για τη θρησκευτικότητα της [[Χαναάν]] καθώς και για το μυθολογικό και ιστορικό πλαίσιο της περιοχής. Είναι βέβαιο ότι ειδικά τα ουγκαριτικά θρησκευτικά κείμενα, μαζί με εκείνα του [[Βιβλιοθήκη Ναγκ Χαμαντί|Ναγκ Χαμαντί]] και τα [[Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας]], άνοιξαν νέους ορίζοντες στην επιστήμη της Βιβλικής Αρχαιολογίας.   

Το '''Σύμβολο της Πίστης ''' της συνόδου της Κωνσταντινούπολης''' (''[[Β΄ Οικουμενική Σύνοδος'']]) αποτελεί το κατεξοχήν δογματικό σύμβολο της Αληθείας για την [[Ορθόδοξη Εκκλησία ]] και την επιτομή της σαφούς σχέσεως μεταξύ των [[Πρόσωπο|προσώπων ]] της [[Αγία Τριάδα|Αγίας Τριάδος]]. Διαμορφώθηκε από τις δύο πρώτες [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενικές Συνόδους]], σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστούν οι [[Αίρεση|αιρέσεις ]] των [[Αρειανισμός|Αρειανιστών]], με τους διαφόρους εκπροσώπους της, καθώς και των ''Πνευματομάχων'', οι οποίοι αρνούνταν της φυσική θειότητα του [[Λόγος|Λόγου ]] και του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]]. Έτσι αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της Εκκλησίας, στο οποίο αποτυπώνεται με τρόπο περιεκτικό, η ορθόδοξη πίστη στον [[Αγία Τριάδα|Άγιο Τριαδικό Θεό]], την [[Ενανθρώπιση ]] του [[Θεός Λόγος|Θεού Λόγου ]] και την [[Θεία Οικονομία]]. Το σύμβολο της Νίκαιας-Κωνσταντινούπολης, απαρτίζεται εκ των πρώτων πέντε άρθρων από το δογματικό σύμβολο της Νίκαιας, ενώ τα υπόλοιπα επτά προέρχονται εκ της συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως. Επικυρώθηκε από από τη [[Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος|Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο]], αλλά και υπό των τριών τελευταίων και απέβη «σεπτόν «''σεπτόν τε και οικουμενικόν της Πίστεως Σύμβολον» Σύμβολον''» και ο «αυθεντικότατος «''αυθεντικότατος και επισημότατος όρος πίσεως και το αλάθητον κριτήριον και ο απλανής και ακριβής γνώμων της Ορθοδοξίας»Ορθοδοξίας''».

[[Κατηγορία:OrthodoxWikiΑξιόλογα Άρθρα]]