12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
*Αθανάσιος Ρακοβαλής, «''Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε...'»
→Πηγές
[[Image:Γέροντας_Παίσιος.jpg|thumb|right|250px|Ο Γέρων Παΐσιος (1924 - 1994)]]
Ο '''Γέρων Παΐσιος''' ή '''Όσιος Παΐσιος''' (1924-1994), κατά κόσμον ''Αρσένιος Εζνεπίδης'', ήταν Έλληνας [[μοναχός|μοναχός]] που έζησε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Η φήμη του ως αγίου στο ορθόδοξο ποίμνιο είναι μεγάλη, λόγω της προσωπικότητάς του και του πλήθους των μαρτυριών από ανθρώπους ορθόδοξων πιστών και μη, για τα χαρίσματα που διέθετε (''χάρισμα προφητικό, θεραπευτικό κλπ''). Ο ίδιος έζησε σε παιδική ηλικία τα δύσκολα χρόνια του Ελληνικού ξεριζωμού, ενώ επέδειξε μοναχική κλίση από την παιδική του ηλικία, με σταθερή προσήλωσή στη μελέτη των Γραφών και την προσευχή. Σήμερα ο ''σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ.κ. Ιερόθεος Βλάχος'', έχει προτείνει την κατάταξη του στα δίπτυχα της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]] ως Αγίου.
==Ο βίος του ==
====Τα πρώτα χρόνια====
Ο ''πατέρας Παΐσιος'' πρώτη φορά εισήλθε στο [[Άγιο Όρος]] για να μονάσει το 1949, αμέσως μετά την απόλυσή του από το στρατό. Όμως επέστρεψε στον κοσμικό βίο για ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του και τότε ουσιαστικά εισήχθη στο [[Άγιο Όρος]]. Η πρώτη μονή στην οποία κατευθύνθηκε και παρέμεινε για ένα βράδυ ήταν η [[Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου]] στις [[Καρυές]] και εν συνεχεία κατέλυσε στη [[Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος|σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος]], στο κελί των ''Εισοδίων της Θεοτόκου''. Εκεί θα γνωρίσει τον ''πατέρα Κύριλλο'' που ήταν ηγούμενος στη μονή και θα τον ακολουθήσει. Λίγο αργότερα αποχωρεί από τη μονή και κατευθύνεται στην [[Ιερά Μονή Εσφιγμένου]]. Εκεί του διαβάστηκε η τελετή της [[ρασοευχήΡασοευχή|ρασοευχής]] και πήρε το πρώτο όνομά του που ήταν '''Αβέρκιος'''. Ο Αβέρκιος, όπως ονομαζόταν πλέον, ξεχώρισε αμέσως για την εργατικότητά του, τη μεγάλη αγάπη και κατανόηση που έδειχνε για τους «αδελφούς» του, την πιστή υπακοή στο γέροντά του και τη ταπεινοφροσύνη, θεωρώντας εαυτόν κατώτερο όλων των μοναχών στην πράξη. Προσευχόταν έντονα και διάβαζε διαρκώς και ιδιαίτερα τον [[Αββάς Ισαάκ|Αββά Ισαάκ]].
Το 1954 έφυγε από τη ''μονή Εσφιγμένου'' και κατευθύνθηκε προς την [[Ιερά Μονή Φιλόθεου]], που ήταν ''Ιδιόρρυθμο μοναστήρι'' όπου μόναζε και ένας θείος του. Η συνάντησή του όμως με τον ''Γέροντα Συμεών'' θα είναι καταλυτική για την πορεία και διαμόρφωση του μοναχικού χαρακτήρα του Παϊσίου. Μετά από δύο χρόνια, το 1956, χειροθετείται ''Σταυροφόρος'', παίρνει το ''Μικρό Σχήμα'' και μετονομάζεται ''Παΐσιος'' χάρη στο [[Μητροπολίτης|Μητροπολίτη]] [[Καισάρεια|Καισαρείας]] [[Παΐσιος Β΄ Καισαρείας|Παΐσιο το Β΄]]. Το 1958 ύστερα από ''"εσωτερική πληροφόρηση"'' φεύγει για το Στόμιο Κονίτσης, όπου πραγματοποιεί σημαντικό [[Αίρεση|αντιαιρετικό]], ποιμαντικό και φιλανθρωπικό έργο, στηρίζοντας τον τοπικό λαό στη δύσκολη εποχή που διένυε, με αιχμή το λόγο του [[Ευαγγέλιο|ευαγγελίου]]. 4 έτη έμεινε στην [[Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου]] στο Στόμιο, όπου αγαπήθηκε πολύ από τον λαό της περιοχής για την προσφορά και τον μετριοπαθή χαρακτήρα του. Φεύγοντας, μετακινήθηκε στο [[Όρος Σινά]] στο κελί των ''Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης''. Εκεί εργάστηκε ως ξυλουργός και επέδειξε υψηλό φρόνημα ελεημοσύνης, αφού ότι κέρδιζε από το διακόνημά του τα έδινε σε φιλανθρωπίες στους Βεδουίνους, ιδίως δε, τρόφιμα και φάρμακα.
*'''Λογισμοί'': Μεγάλο βάρος έδινε στον λογισμό ο Γέροντας. Πάντα ανέφερε ότι όλα ξεκινούν από τους καλούς λογισμούς, οι οποίοι αποδιώκουν τους κακούς. Να σκεπτόμαστε θετικά για τον συνάνθρωπο και όχι αρνητικά, γιατί αλλιώς εισέρχεται η πονηριά στον άνθρωπο και η ισχυρογνωμοσύνη. Μάλιστα ανέφερε να μην εμπιστευόμαστε και τους δικούς μας λογισμούς και να δίνουμε χώρο στο θέλημα του Θεού, γιατί όποιος κάνει κάτι τέτοιο βγαίνει πάντα κερδισμένος.
*''Φιλότιμο'': Ο Γέροντας διαρκώς ανέφερε ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν και αρχοντική αγάπη. «''Ότι προσφέρουμε ή κάνουμε''», έλεγε «''πρέπει να γίνεται φιλότιμα και όχι αναγκαστικά και συμφεροντολογικά. Να μην ακολουθούμε από φόβο αλλά να έχουμε θέληση και καλή προαίρεση, όπως και ο Χριστός όταν ήρθε σε αυτόν τον κόσμο''».
*''Θεία Δικαιοσύνη'': Ανέφερε διαρκώς πως αν ο άνθρωπος θέλει να ομοιάσει στους Αγίους πρέπει να εφαρμόζει την ''Θεία δικαιοσύνη'' και όχι την ανθρώπινη. Η ανθρώπινη δικαιοσύνη κατά τον Γέροντα είναι τυφλή και υπάρχει για να αποτρέπει τους κακούς και πονηρούς ανθρώπους. Η ''Θεία δικαιοσύνη'' όμως στοχεύει να εξυπηρετεί τον αδύναμο άνθρωπο και αυτούς που έχουν ανάγκη. Όταν εφαρμόζουμε την Θεϊκή δικαιοσύνη τότε αποφεύγουμε τις έριδες, τις κατακρίσεις και τις διαφορές με τους συνανθρώπους μας.
*''Θεία Πρόνοια'': Η ''Θεία πρόνοια'' είναι ανεξιχνίαστη και ανεξερεύνητη, στοχεύει στη σωτηρία του ανθρώπου και την αιώνια ζωή. Επεσήμανε πως δεν πρέπει συνέχεια να μεριμνούμε για τα «''βιοτικά''» πράγματα, γιατί ο Θεός προνοεί έτσι ώστε να μας δίνει αυτό που ποθούμε, πολλές φορές πριν καν το ζητήσουμε, αρκεί το μυαλό μας να βρίσκεται σε Αυτόν και να προσευχόμαστε. Όταν συμβαίνει κάτι άσχημο σε κάποιον είναι παραχώρηση από το Θεό και όχι σταλμένο από αυτόν, έτσι ώστε να εκπαιδεύσει του ανθρώπους ένεκα της οικονομίας Του.
*''Ταπείνωση'': Η ''ταπείνωση'' για το γέροντα ήταν το θεμελιώδες στοιχείο της σωτηρίας του ανθρώπου και γενικότερα το στοιχείο το οποίο επιφέρει τις καλές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ανέφερε μάλιστα ότι ο Θεός «''αδυνατεί''» να βοηθήσει όταν ο άνθρωπος δεν ταπεινώνεται και προσπαθεί τότε με κάθε τρόπο να επιφέρει την ταπείνωση, μέσω των παθών. Χωρίς ταπείνωση, συνέχιζε «''δεν επέρχεται η Θεία Χάρις, κλείνουμε την καρδιά μας από το Χριστό και ότι αρχικά κερδίζουμε γρήγορα το ξαναχάνουμε''».
*''Υπακοή'': Η πλήρης υπακοή, σύμφωνα με το γέροντα επιφέρει την ταπείνωση που είναι η αρχή όλων των καλών. «''Να υπακούμε και όταν αδικούμαστε, γιατί ο Θεός ανταποδίδει την υπομονή στην αδικία''» συχνά έλεγε. «''Σήμερα όλοι είναι ανυπόμονοι, οι υπομονετικοί όμως σύμφωνα με το Χριστό θα κερδίσουν την βασιλεία των ουρανών''» κατέληγε.
*''Προφητείες'': Ο Γέροντας πραγματοποίησε και αρκετές [[Προφητεία|προφητείες]]. Δυστυχώς όμως πολλοί καπηλεύονταν τις διδαχές του γέροντος, λέγοντας πολλά πράγματα, είτε για ίδιον όφελος, είτε για εθνικά φρονήματα, που ο ίδιος ποτέ δεν ανέφερε, κάτι που τον λυπούσε ενώ ήταν ήδη εν ζωή. Οι περισσότερες από αυτές αφορούσαν τα τεκταινόμενα που έχουν να κάνουν με τη [[Κωνσταντινούπολη]], επεξηγήσεις πάνω στις προφητείες του [[Κοσμάς ο Αιτωλός|Κοσμά του Αιτωλού]] αλλά και περί [[Αντίχριστος|Αντιχρίστου]].
*Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου, «''Ο Γέρων Παΐσιος''» , Έκδοση «''Η Παναγία, Η φοβερά προστασία''», Θεσσαλονίκη, 2000.
==Εξωτερικοί Σύνδεσμοι==
