Αλλαγές

Η ''μοναχική κουρά'' νοείται μόνο ως χάρισμα. Η παρθενία, αλλά και ειδική κλίση του μοναχισμού, μόνο μέσα σε αυτά τα πλαίσια μπορεί να νοηθεί. Ο μοναχός πλέον παντρεύεται την εκκλησία και εισάγεται ολοκληρωτικά σε αυτή την οικογένεια. Το χάρισμα αυτό όμως, δε νοείται ποτέ σε εγωκεντρικά και ατομικά πλαίσια, αλλά διαχέεται ως φωτισμός και ενίσχυση σε όλα τα μέλη του εκκλησιαστικού σώματος. Κάνει έτσι την ιστορική πορεία της εκκλησίας μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης, να πλουτίζεται και να δύναται να σταθεί στα πόδια της<ref>Νικ. Ματσούκας, ο.π., σελ. 500</ref>. Τελικά η μοναχική άσκηση ανήκει και αυτή στο σώμα του Χριστού, στην εκκλησιαστική κοινότητα.

''"Κατά την εποχή εκείνην (των πατέρων) υπήρχεν αστάθεια περί της εννοίας και του αριθμού των μυστηρίων"''<ref>Β. Στεφανίδης, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 464</ref> και αυτό διότι, δεν υπήρχε κανενός είδους σχολαστική καταμέτρησή τους. Χαρακτηριστικό είναι πως ο μοναχός [[Ιωβ Ιασίτης]] κατά το 13ο αιώνα αριθμώντας τα μυστήρια της εκκλησίας ανάμεσά τους αναφέρει και τη ''μοναχική κουρά''<ref>Νικ. Ματσούκας, Δογματική και..., σελ. 473</ref>, ενώ ο [[Θεόδωρος ο Στουδίτης]], ακολουθώντας το Διονύσιο Αρεοπαγίτη αναφέρει πως η ''μοναχική κουρά'' ανήκει και αυτή στα μυστήρια της εκκλησίας<ref>Βασ. Στεφανίδης, ο.π.</ref>. Μέσα λοιπόν από την εκκλησιαστική γραμματολογία διαφαίνεται πως στη συνείδηση των θεολόγων των πρώτων 14 αιώνων, μέχρι την αλλοίωση από τη σχολαστική θεολογία, η ''μοναχική κουρά'' εκλαμβανόταν ως μυστήριο και όχι ως μία απλή τελετή.