Ο όρος [[Μεσσίας]] (από το ρήμα ''μασάχ'' που σημαίνει ''χρίω''<ref>"Μεσσίας", Κολιτσάρας Θ. Ιωάννης, ''Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν της Αγίας Γραφής'', 'Η Ζωή', 2η έκδ., Αθήναι 1998, σελ. 230.</ref>), παρμένος από τα [[Εβραϊκή γλώσσα|εβραϊκά]], και ο όρος [[Χριστός]] με τον οποίο αποδίδουν οι [[Μετάφραση των Εβδομήκοντα|εβδομήκοντα]] το ''Μεσσίας'', σημαίνουν ''"Κεχρισμένος"'', υπογραμμίζοντας το δεσμό που ένωνε το πρόσωπο του [[Χριστός|Ιησού Χριστού]] με την πανάρχαιη ελπίδα του ιουδαϊκού λαού, που είχε ως κέντρο της την προσδοκία του '''Μεσσία''', γιου του [[Δαβίδ]], χωρίς ωστόσο ο όρος αυτός να έχει στον [[Ιουδαϊσμός|Ιουδαϊσμό]] τον πλούτο του νοήματος που έδωσε η [[Καινή Διαθήκη]] στη λέξη [[Χριστός]]<ref>"Μεσσίας", ''Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας'' (μτφρ. από τα Γαλλικά με εποπτεία Σάββα Αγουρίδη, Σταύρου Βαρτανιάν), Άρτος Ζωής, Αθήνα 1980, στ. 648-649.</ref>. Στην [[Καινή Διαθήκη]] υπάρχουν και οι δύο όροι, [[Χριστός]] και [[Μεσσίας]](''Iωαν. 1,42''. ''4,25''). Στην [[Παλαιά Διαθήκη]] ''Χριστοί'' ονομάζονταν όσοι χρίονταν με αγιασμένο έλαιο προκειμένου να αναλάβουν θρησκευτικό αξίωμα ή βασιλική εξουσία στο λαό του [[Ισραήλ]]. Κατ' αυτό τον τρόπο, χρίονταν οι Αρχιερείς, οι [[Προφήτης|προφήτες]] και οι Βασιλείς (''Λευιτ. 4,3.16''. ''Γ΄ Βασιλ. 19,15.16'')<ref>"Μεσίας" (sic), Κωνσταντίνου Γ., 'Λεξικόν των Αγίων Γραφών', Γρηγόρης, Αθήνα 1973 (c1888), σελ. 615.</ref>. Ο [[Χριστός|Ιησούς]], συγκεντρώνοντας στο πρόσωπό Του σε απόλυτο βαθμό τα τρία αυτά αξιώματα, του ''Αρχιερέα'', του ''Προφήτη'' και του ''Βασιλιά'', ήταν ο κατ' εξοχή [[Χριστός]]<ref>Κολιτσάρας, ''Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν...'', ό.π.</ref>.