12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Το ιστορικό πλαίσιο
Η συντεταγμένη αυτή προσπάθεια στα χρόνια του Μάξιμου εντοπίζεται στο ζήτημα της ενώσεως της εκκλησίας με τους μονοφυσίτες των περιοχών αυτών, υπό τον τον θεολογικό όρο της μίας ενέργειας και μίας θέλησης στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Σύμφωνα με τον όρο της Χαλκηδόνας, ο Ιησούς Χριστός είχε δύο φύσεις ασύγχυτες και άτρεπτες μεν, σε κοινωνία δε, στην [[υπόσταση]] του ενός [[Πρόσωπο|προσώπου]]. Παρεπόμενη θεολογική συνέπεια ήταν πως κάθε φύση ενεργεί τα δικά της και θέλει τα δικά της . Τώρα η προσπάθεια, υπό τον κρατικό μανδύα που διακαώς επιθυμεί μια συμβιβαστική λύση, επικεντρώνεται στην αποσαφήνιση των όρων της μίας ενέργειας και θέλησης του προσώπου του Ιησού<ref>Βλ. Φειδάς, Εκκλ. Ιστορία, Α', σελ. 733 κεξ</ref>, παρακάμπτοντας τρόπον τινά το ζήτημα της άμεσης ένωσης των φύσεων<ref>PG 91, 352</ref> το οποίο προσδιοριζόταν από τη διασάφηση αυτή, καθώς βρισκόταν στο προσκήνιο ως θεολογικό ζητούμενο, ένεκα του όρου της Χαλκηδόνας.
Δια μέσου της χρόνιας διαρκούς διπλωματικής προσπάθειας του πατριάρχη [[Σέργιος Κωνσταντινούπολης|Σεργίου]], η λεγόμενη "έκθεση" γίνεται το πλαίσιο διαπραγμάτευσης με τους μονοφυσίτες και μάλιστα επιτυγχάνεται σύγκλιση με τους μετριοπαθείς μονοφυσίτες της Αιγύπτου, [[Θεοδοσιανοί|Θεοδοσιανούς]] (630), επικυρώνοντάς τη με συνοδική απόφαση (την επονομαζόμενη "Ψήφο")<ref>Βλ. Φειδάς, Εκκλ. Ιστορία, Α', σελ. 734</ref>. Ο Σέργιος, ο οποίος βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τον [[Ηράκλειος|Ηράκλειο]], επιτυγχάνει μία ακόμα διπλωματική επιτυχία, καθώς πείθει πλέον πέραν των Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων και Αντιοχείας και τον [[Ονώριος Ρώμης|Ονώριο]] Ρώμης, φροντίζοντας να ξεπεράσει το σκόπελο του μονοενεργητισμού του οποίου υπήρξε υπέρμαχος και στην ουσία προωθώντας την έννοια της μίας θελήσεως στην υπόσταση του Λόγου<ref>Βλ. Φειδάς, Εκκλ. Ιστορία, Α', σελ. 735</ref>. Τα 5 πατριαρχεία πλέον βρίσκονται σε συμφωνία και υπό την Κωνσταντινουπολίτικη ενδημούσα σύνοδο (638) παρά τις έντονες διαφωνίες που είχαν εν τω μεταξύ εκφραστεί από τον Σωφρόνιο Ιεροσολύμων<ref>Ν. Ματσούκας, ο.π., σελ. 16</ref>, ο οποίος είχε πεθάνει, επικυρώνεται ως κρατικό διάταγμα. Ο θάνατος όμως των πατριαρχών Ιεροσολύμων, Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης παράλληλα με την απώλεια των επαρχιώνστις οποίες είχαν καταφύγει οι υπέρμαχοι των δογμάτων της Χαλκηδόνας, αρχικώς έστρεψε δεν επέτρεψε την αυτοκρατορική προσοχή σε άλλα σημείακαταστολή των αντιδράσεων, με αποτέλεσμα η υποβόσκουσα εκκλησιαστική τάση της θεολογίας των δύο θελήσεων να αντιδράσει και να έλθει δυναμικά στο προσκήνιο με ηγέτη το Μάξιμο<ref>PΒλ. Φειδά, ο.π., σελ. 746</ref>.
====Η αντίδραση και ο ρόλος του Μάξιμου====
