11.779
επεξεργασίες
Αλλαγές
+pt,ru
Ο Κύριος ημών '''Ιησούς Χριστός''', είναι ο Υιός και [[Λόγος]] του [[Θεός|Θεού]], το δεύτερο πρόσωπο της [[Αγία Τριάδα|Αγίας Τριάδας]], που σαρκώθηκε, ως τέλειος άνθρωπος, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, και ως [[Θεάνθρωπος]], με το Πάθος και την Ανάστασή του έσωσε το ανθρώπινο γένος από την [[αμαρτία]], τη φθορά και τον πνευματικό θάνατο. Το νόημα της [[Σωτηρία|Σωτηρίας]] αυτής ''"δεν ήταν άλλο από το ότι η στενή κοινωνία μεταξύ Θεού και ανθρώπου αποκαταστάθηκε"''<ref>Φλορόφσκυ Γεώργιος, ''Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας'', 2η έκδ., Άρτος Ζωής, Αθήνα 1989, σελ. 33.</ref>. Κορυφαίο γεγονός στο λυτρωτικό έργο του Χριστού είναι η [[Ανάσταση]] Του, χωρίς την οποία ακυρώνεται η χριστιανική πίστη εξ ολοκλήρου: ''"ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών"'' (''Α' Κορ. 15:14'')<ref>Μπέγζος Μάριος, ''Εισαγωγή στη Θρησκειολογία'', Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2006, σελ. 106.</ref>.
[[Image:Hagia Sophia Christ.jpg|thumb|right|210px|Ο Ιησούς Χριστός]]
*Το ελληνικό όνομα ''Ιησούς'' (λατ.:Jesus) αποδίδει το εβραϊκό ''Jeshua'', συντετμημένη μορφή του ονόματος ''Jehoshua''. H λέξη αυτή αποτελείται από το θείο όνομα ''Yahweh'' ([[Γιαχβέ]]) στη συντομευμένη μορφή του ''Yah''-''Yeho'' και από το ''shua'', και συνολικά σημαίνει ''"ο [[Γιαχβέ]] είναι σωτηρία"''.
===Στην Καινή Διαθήκη===
Παρουσιάζεται στην [[Καινή Διαθήκη]] ως έχων το θείο μεγαλείο του Λυτρωτή και κηρύσσεται από τον ίδιο τον Πατέρα ως ο ''Υιός αυτού ο αγαπητός'', τοποθετείται υπέρ υπεράνω του [[Μωϋσής|Μωϋσή]] και του [[Προφήτης Ηλίας|Ηλία]], προσφωνείται από τον [[Δαβίδ]] Κύριος, εμφανίζεται υπεράνω των Προφητών και των Αγγέλων, ως υπέρτατος Νομοθέτης και Κριτής, κάτοχος υψίστων εξουσιών. Ζητά οι οπαδοί του να βαπτίζονται στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Βεβαιώνει ότι γνωρίζει τον Πατέρα και ο Πατέρας γνωρίζει Εκείνον και προαναγγέλλει ότι θα έλθη καθήμενος εκ δεξιών του Θεού. Αυτός είναι ''"ο μονογενής Υιός ο ων εις τον κόλπον του Πατρός"'', ο ''"ελθών εκ του ουρανού εις την γην"'' και συγχρόνως ''"ων εν τω ουρανώ"'' ''"πριν Αβραάμ γενέσθαι"''. Αυτός και ο Πατέρας είναι ένα. Όπως βεβαιώνει ο [[Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον|Ευαγγελιστής Ιωάννης]], ο Υιός υπήρχε πριν γίνει ο κόσμος, ως ο συναΐδιος του Πατρός Λόγος και ως Θεός τέλειος, ως το Α καί τό Ω, ως η αρχή και το τέλος του παντός.
Ο [[Απόστολος Παύλος]] Τον χαρακτηρίζει ως ''τον όντα επί πάντων Θεόν'', ως τον πρωτότοκο, τον γεννηθέντα από τον Πατέρα προ πάσης της κτίσεως, ως ''εν μορφή Θεού υπάρχοντα'' και κενώσαντα εαυτόν, ώστε να εισέλθει στο πεδίο της ζωής και να λάβει ''μορφή δούλου'', ως Εκείνον που εξαγόρασε με το αίμα Του, αίμα Θεού, την [[Εκκλησία]], και ως εκείνον που μέσω αυτού τα πάντα δημιουργήθηκαν.
====Ο Ιησούς Χριστός ως ''"ο Θεός"'' στην Καινή Διαθήκη====
Σύμφωνα με την [[Καινή Διαθήκη]] όπως ερμηνεύτηκε από την Εκκλησία, ο ''Ιησούς Χριστός'' διακηρύσσεται σαφέστατα ως «''Θεός''» αλλά και ως «''ο Θεός''» (με άρθρο), όπως για παράδειγμα στην [[Προς Τίτον]] επιστολή:
:«''Προσδεχόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης '''του μεγάλου Θεού και Σωτήρος''' ημών Ιησού Χριστού''» (Τίτ. 2,13).
Όπως σημειώνει ο καθ. ''Γεώργιος Γαλίτης'', στο εδάφιο αυτό «''δεν νοούνται δύο πρόσωπα, ο Θεός και ο Χριστός'' [...] ''αλλά ένα, ο Χριστός, όπως συμπεραίνεται από το ένα και μόνο άρθρο που χρησιμοποιείται''»<ref>Γαλίτης Γεώργιος, «''Η Προς Τίτον Επιστολή του Αποστόλου Παύλου''», Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 284.</ref>. Κατά συνέπεια, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι το εδάφιο μιλάει για ένα μόνο πρόσωπο, τον ''Χριστό'', όπως ακριβώς κατανοούμε ένα μόνο πρόσωπο, τον [[Θεός Πατήρ|Πατέρα]], όταν διαβάζουμε εδάφια όπως τα παρακάτω που χρησιμοποιούν ένα μόνο άρθρο:
:«''τον Θεόν και Πατέρα''» (Ρωμ. 15,6), «''τω Θεώ και Πατρί''» (Α΄ Κορ. 15,24), «''ο Θεός και Πατήρ''» (Β' Κορ. 1,3), «''ο Θεός και Πατήρ''» (Β' Κορ. 11,31), «''του Θεού και Πατρός''» (Γαλ. 1,4), «''τω Θεώ και Πατρί''» (Εφ. 5,20), «''Τω δε Θεώ και Πατρί''» (Φιλ. 4,20), «''του Θεού και Πατρός''» (Α' Θεσ. 1,3), «''ο Θεός και Πατήρ''» (Α' Θεσ. 3,11), «''του Θεού και Πατρός''» (Α' Θεσ. 3,13), «''τω Θεώ και Πατρί''» (Αποκ. 1,6).
Εκτός αυτού όμως, «''πάντοτε '''στην Κ. Διαθήκη γίνεται λόγος για δεύτερη παρουσία και επιφάνεια του Χριστού, και όχι του Θεού και του Χριστού''' [...] Στον στίχο αυτό οι Πατέρες είδαν να κηρύττεται η θεότητα του Χριστού και η ισότητά του προς τον Πατέρα»<ref>Γαλίτης Γεώργιος, «''Η Προς Τίτον Επιστολή''...», ό.π., σελ. 285.</ref>.
Αναλόγου περιεχομένου εδάφια που μαρτυρούν τη θεότητα του ''Χριστού'' είναι επίσης:
#«''Και Θεός ην ο Λόγος''» (Ιω. 1,1).
#«''Καί απεκρίθη Θωμάς...Ο Κύριός μου καί ο Θεός μου''» (Ιω. 20,28). Μάλιστα, ο ''Ιησούς'' εδώ δεν αρνείται την προσφώνηση του [[Απόστολος Θωμάς|Θωμά]] αλλά απλώς απαντά: «''Ότι εώρακάς με, πεπίστευκας''».
#«''Την εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού ήν περιεποιήσατο διά του ιδίου αίματος''» (Πράξ. 20,28). Εδώ, ο «''Κύριος και Θεός''» που γνωρίζουμε ότι μάτωσε, είναι ο ''Χριστός'' κατά τη [[Σταυρός|Σταύρωση]].
#«''Ο χριστός το κατά σάρκα, ο ών επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας''» (Ρωμ. 9,5).
#«''Ος εν μορφή Θεού υπάρχων, ουχ αρπαγμόν ηγήσατο τό είναι ίσα Θεώ''» (Φιλ. 2,6).
#«''Ότι εν αυτώ κατοικεί παν το Πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς''» (Κολ. 2,9).
#«''Κατά την χάριν του Θεού ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού''» (Β' Θεσ. 1,12).
#«''Προς δε τον Υιόν, "Ο θρόνος σου, ο Θεός, εις τον αιώνα τού αιώνος"''» (Εβρ. 1,8).
#«''Εν δικαιοσύνη του Θεού ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού''» (Β' Πέτρ. 1,1).
#«''Έλυεν τό σάββατον...ίσον εαυτόν ποιών τω θεώ''» (Ιω. 5,18). Το εδάφιο αυτό φανερώνει ότι τη διακήρυξη ισοθεΐας του Ιησού την αντιλαμβάνονταν και στο περιβάλλον του.
#«''Εγώ και ο πατήρ έν εσμεν''» (Ιω. 10,30). Μάλιστα, στο άκουσμα των λόγων αυτών, οι Ιουδαίοι αντιλαμβάνονται διακήρυξη ισοθεΐας, και ετοιμάζονται να επιτεθούν στον Χριστό, λέγοντας: «''συ...ποιείς σεαυτόν θεόν''» (Ιω. 10,33).
===Στην Ιερά Παράδοση===
Όλη η αλήθεια για τον Χριστό, την οποία μαρτύρησε και ομολόγησε και ο ίδιος έχοντας πλήρη συνείδηση αυτής, διακηρύχθηκε από τους συγγραφείς της ''Καινής Διαθήκης'', κληροδοτήθηκε στην Εκκλησία εξ αρχής και μεταδόθηκε μέσω των [[Άγιος|Αγίων]], των [[Μάρτυρας|Μαρτύρων]] και όλων των θεούμενων, μέσω των [[Αποστολικοί Πατέρες|Αποστολικών Πατέρων]], των [[Απολογητές|Απολογητών]] και των επόμενων εκκλησιαστικών συγγραφέων και [[Πατρολογία|Πατέρων]]. Έτσι, ''"σύμπασα η αρχαία Εκκλησία"'', η ''Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία'', ομολογεί και κηρύττει διαμέσου των αιώνων και χωρίς διακοπή, Ιησού Χριστό Υιό του Θεού Μονογενή, ομοούσιο και συναΐδιο του Πατρός, πολύ πριν από την [[Α΄ Οικουμενική Σύνοδος|πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας]]. Και αυτό συμβαίνει επειδή ''"ό,τι υπάρχει ως αλήθεια στην Εκκλησία...δεν επιδέχεται αναθεώρηση "'' υφίσταται ίδιο και βελτίωση...γιατί απαράλαχτο ''"από τον Α' αιώνα μέχρι σήμερα"'', αφού ''"κάθε αποκεκαλυμμένη διδασκαλία είναι έργο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου"'', η οποία σωτηρία που ''"συντελείται αυθεντικά σε όλες τις εποχές"''. Άρα δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε ότι η πίστη της Εκκλησίας υπόκειται σε οποιαδήποτε βελτίωση ή αύξηση με την πάροδο του χρόνου ή ότι με το πέρασμα του χρόνου ''"προστίθενται και νέαι αλήθειαι μη υπάρχουσαι πρότερον εν τη Εκκλησία"''<ref>Μουτσούλας Ηλίας, από τον Α' αιώνα μέχρι σήμερα"'Εισαγωγή εις την Πατρολογίαν'' (σημειώσεις πανεπιστημιακών παραδόσεων), 2η έκδ., Αθήναι 1983, σελ. 24.</ref>, και άρακατά συνέπεια, η κάθε δογματική διατύπωση και διδασκαλία της Εκκλησίας των [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενικών Συνόδων]] ''"...ουχί μεταβολή εστίν εκ του χείρονος προς το βέλτιον, αλλά συμπλήρωσις του λείποντος κατά την προσθήκην της γνώσεως"''<ref>Μ. Βασιλείου, ''Προς Ευστάθιον'', PG 32, 829Β.</ref>. Για παράδειγμα, ''"η λέξις «ομοούσιος» δεν υπάρχει εις την Αγίαν Γραφήν ούτε εις τας πρώτας ομολογίας πίστεως. Ποίος όμως δύναται να ισχυρισθή ότι η πρώτη Εκκλησία αμφέβαλλε περί της θεότητος του Κυρίου; Ο Μέγας Αθανάσιος εις το «Περί της εν Νικαία Συνόδου» έργον του αναγράφει: «''εγώ μεν γαρ την αιτίαν και την διάνοιαν, καθ' ην η σύνοδος το εκ της ουσίας και το ομοούσιον συμφώνως τοις εκ των Γραφών και του Σωτήρος ειρημένοις και όσοι πρό αυτών εξέθεντο πατέρες και έγραψαν διηγησάμην''» (ΒΕΠ 31, 169)"''<ref>Μουτσούλας, ''Εισαγωγή...'', ό.π., σελ. 24-25.</ref>.
===Χριστολογία<ref>Θεοδώρου Ανδρέας, ''Βασική Δογματική Διδασκαλία - Απαντήσεις σε ερωτήματα Συμβολικά'', 2η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2006, σελ. 93-96. / Ματσούκας Α. Νίκος, ''Δογματική και Συμβολική θεολογία'', τόμ. Β', 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 277-292. / Ρωμανίδης Σ. Ιωάννης, ''Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Α', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999 (c1973), σελ. 180-181.</ref>===
[[Image:Pantokrator of Sinai.jpg|thumb|left|210px|Ο Ιησούς Χριστός<br><small>Aπεικόνιση εγκαυστικής τέχνης</small>]]
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός υπάρχει με δύο φύσεις -ως τέλειος Άνθρωπος (απόλυτα αναμάρτητος) και τέλειος Θεός- και ένα πρόσωπο, αυτό του αΐδιου Λόγου, του μονογενούς Υιού του Θεού, του γεννηθέντα αχρόνως από την ουσία του Πατρός. Η ένωση των δύο φύσεων έγινε στη μήτρα της [[Παναγία|Παναγίας Παρθένου]], όπου η δύναμη του Θεού εμόρφωσε το έμβρυο, με το οποίο ενώθηκε αμέσως ο Λόγος του Θεού, χωρίς η ανθρώπινη φύση να υπάρξει στη ζωή έστω και μία χρονική στιγμή εκτός ενώσεως, ως πρόσωπο ξεχωριστό. Πρόσωπο (ή Υπόσταση) υπήρξε μόνο ένα (μία), αυτό του Λόγου του Θεού (γι αυτό η ένωση των φύσεων ονομάζεται ''"Υποστατική"''), ενώ οι δύο φύσεις δεν επηρέασαν διόλου η μία την ποιότητα της άλλης, και παρέμειναν πλήρεις χωρίς στο εξής ν' αποχωρίζονται η μία από την άλλη. Έτσι, η Ορθόδοξη Εκκλησία διδάσκει ότι, οι δύο φύσεις ενώθηκαν ''"ατρέπτως, ασυγχύτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως"''.
Ο Χριστός είχε δύο φυσικά θελήματα και δύο ενέργειες. Ήθελε και ενεργούσε ενιαία και ως άνθρωπος και ως Θεός χωρίς η μία του ενέργεια να αντιτίθεται προς την άλλη. Μάλιστα, το ανθρώπινο θέλημα, χωρίς να αντιμάχεται και να εναντιώνεται, είναι αυτό που υποτάσσεται στο θείο, κατά τον τρόπο που εξαιτίας της ''Υποστατικής'' ενώσεως, η ανθρώπινη φύση ενωμένη με τη θεία, θεώθηκε.
Από την ένωση των δύο φύσεων του Χριστού προκύπτει η έννοια της ''"αντιδόσεως των ιδιωμάτων"'', δηλ. η αναφορά όλων των ιδιοτήτων, ενεργειών και ονομάτων της θεότητας και της ανθρωπότητας, στο ένα πρόσωπο, του σαρκωμένου Λόγου. Αυτό σημαίνει ότι κάθε ιδιότητα και ενέργεια, είτε ανθρώπινη, είτε Θεία, και όλα τα ονόματα, τα Θεία και τα ανθρώπινα, αποδίδονται στον Χριστό ή το Λόγο, εφ' όσον ο Χριστός και ο Λόγος είναι ένα και το αυτό κατά την υπόσταση. Για παράδειγμα, τα ονόματα Προφήτης και Ιερεύς αφορούν την ανθρώπινη φύση, όμως εξαιτίας της ''αντιδόσεως των ιδιωμάτων'', αποδίδονται στον Λόγο. Έτσι και ο ''Κύριος της Δόξης'', εφόσον κατά τη σάρκωση έγινε ''Χριστός'', αναδρομικά, το όνομα Χριστός αναφέρεται και στον Θεό -Λόγο, των ''Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ'' της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]].
Σχετικά με τον όρο [[Θεοτόκος]] που αποτελεί συνοπτική εκφορά του χριστολογικού δόγματος, η Ορθόδοξη Θεολογία δέχεται ότι η [[Παναγία]] γέννησε, όχι ασφαλώς τη θεία φύση του Χριστού, αλλά το Θεό ''"σαρκί"'', τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο. Οι δύο σαφείς και ξεχωριστές γεννήσεις του Χριστού, μία ως αΐδιος Υιός του Θεού και μία ως Υιός της Παρθένου δεν σημαίνουν ότι είχε και δύο υιότητες (εκδοχή του [[Νεστοριανισμός|Νεστοριανισμού]]). Δεν ήταν Υιός Θεού και Υιός της Παρθένου ξεχωριστά, αφού αυτό θα σήμαινε ότι είχε δύο πρόσωπα. Ο Χριστός είχε ένα και μόνο πρόσωπο, στο οποίο πρέπει μία λατρεία και μία προσκύνηση.
==Ο Ιησούς Χριστός σύμφωνα με την Αγία Γραφή είναι...<ref>Τσιάκος Ηλίας, ''Θεματολογικό Ευρετήριο της Αγίας Γραφής'', έκδ. 2η αναθεωρημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2005, σελ. 399-404.</ref>==
<div style="font-family: Palatino Linotype; font-size:95%; -moz-column-count:2; column-count:2;">
*Άγιος, άμωμος: ''Μάρκ. 1:24. Λουκ. 1:35, 4:34. Πράξ. 3:14, 4:30. Eβρ. 5:14. Α' Πέτρ. 1:19. Α' Ιωάν. 2:20, 3:3. Αποκ. 3:7.''
*Άμπελος: ''Ιωάν. 15:1, 5.''
*Α και Ω: ''Κολ. 1:16-17. Αποκ. 22:13.''
*Αΐδιος | αιώνιος | άναρχος | άχρονος: ''Λουκ. 1:33. Ιωάν. 1:15, 27, 17:5. Κολ. 1:16. Εβρ. 1:2, 7:3. Αποκ. 1:17-18.''
*(Εκείνος που) Αίρει τας αμαρτίας: ''Ιωάν. 1:29.''
*Αδάμ νέος: ''Ρωμ. 5:12 κ.ε. Α' Κορ. 15:45.''
*Αθάνατος: ''Ιωάν. 14:19. Πράξ. 2:24, 13:34-37. Ρωμ. 6:9-10.''
*Ανατολή: ''Ζαχ. 3:8, 6:12-13. Ησ. 41:2. Ιερ. 23:5. Λουκ. 1:8.''
*Αξιόπιστος: ''Β' Τιμ. 2:13.''
*(Εκείνος που) Απέθανε υπέρ ημών: ''Γαλ. 2:20. Εφ. 5:2. Α' Θεσ. 5:10. Τίτ. 2:14.''*(Εκείνος που) Απέθανε υπέρ πάντων: ''Ρωμ. 8:32. Β' Κορ. 5:14-15. Α' Τιμ. 2:6.''*(Εκείνος που) Απέθανε υπέρ της Εκκλησίας: ''Εφ. 5:25-27.''*(Εκείνος που) Απέθανε υπέρ των αδυνάτων: ''Α' Κορ. 8:11.''*(Εκείνος που) Απέθανε υπέρ τών αμαρτιών ημών: ''Γαλ. 1:4.''
*Αρχή: ''Κολ. 1:18. Αποκ. 3:14, 22:13.''
*Αρχηγός ζωής: ''Πράξ. 3:15.''
*Βασιλεύς: ''Ησ. 9:7. Ιερ. 23:5. Λουκ. 1:32-33. Ιωάν. 18:33-37. Α' Κορ. 15:24-25. Εβρ.1:8. Αποκ. 17:14.''
*Δημιουργός: ''Ιωάν. 1:3, 10. Α' Κορ. 8:6. Εφ. 3:9. Κολ. 1:16. Εβρ. 1:2. Αποκ. 1:14.''
*(Εκείνος που) Δι' αυτού τα πάντα: ''Ιωάν. 1:3. Α' Κορ. 8:6. Κολ. 1:16.''
*Διδάσκαλος, καθηγητής: ''Ματθ. 7:28-29, 23:8,10. Μάρκ. 1:21-22, 6:2, 11:18. Λουκ. 4:22, 32. Ιωάν. 7:46, 13:13-14.''
*Δικαίωσις| αγιασμός| απολύτρωσις των πιστών: ''Α' Κορ. 1:30.''
*Εν ομοιώματι ανθρώπων: ''Φιλ. 2:7.''
*Επουράνιος: ''Α' Κορ. 15:47-49.''
*(Εκείνος που) Ζει: ''Β' Κορ. 13:4.''
*Ζωή | ζων | ζωοδότης: ''Ιωάν. 1:4, 5:21,26, 6:33-35, 50-51, 11:25, 14:6. Πράξ. 3:15. Α' Κορ. 15:22,45. Κολ. 3:4. Β' Τιμ. 1:10. Α' Ιωάν. 1:1-2, 5:11-12, 20. Αποκ. 1:17-18, 4:9-10.''
*Θαυματοποιός: ''Ματθ. 12:38-39, 16:1-4. Μάρκ. 8:11-13. Λουκ. 11:16, 23:8. Ιωάν. 2:18- 6:30-31. Α' Κορ. 1:22.''
*Θεός και ''o'' Θεός: ''Ιωάν. 1:1, 5:18, 10:33, 20:28. Πράξ. 20:28. Ρωμ. 9:5. Φιλ. 2:6. Κολ. 2:9. Β' Θεσ. 1:12. Τίτ. 2:13. Εβρ. 1:8. Β' Πέτρ. 1:1.''*Κάθοδος (Εκείνος που) Κάτέβηκε στον άδη: ''Πράξ. 2:31. Α' Πέτρ. 3:19-20, 4:6.''
*Καρδιογνώστης: ''Ματθ. 9:4. Μάρκ. 2:8. Λουκ. 5:22, 6:8. Ιωάν. 1:48, 2:24-25. Α' Κορ. 4:5.''
*(Εκείνος που) Κατήργησε τον θάνατο: ''Β' Τιμ. 1:10.''
*Κεφαλή της Εκκλησίας: ''Ματθ. 21:42. Α' Κορ. 11:3. Εφ. 1:22, 4:12,15-16· 5:23. Κολ. 1:18, 2:10, 18-19.''
*Κριτής: ''Ματθ. 16:27, 25:31-46. Λουκ. 21:36. Ιωάν. 3:17-18, 5:22-27, 30, 8:15-16, 12:47-48. Πράξ. 10:42, 17:31. Ρωμ. 2:16, 14:10. Α' Κορ. 4:4-5. Β' Κορ. 5:10. 2:Τιμ. 4:1,8. Αποκ. 22:12.''
*Μεσίτης: ''Α' Τιμ. 2:5. Εβρ. 8:6, 9:15, 12:24.''
*Μεσσίας: ''Μιχ. 5:1-2. Ζαχ. 3:8, 6:12-13, 9:9-10. Μαλ. 4:1-6. Ησ. 11:1-10, 17:7. Ιεζ. 21:27, Δαν. 9:24-27. Ματθ. 11:2-6. Μάρκ. 1:24. Λουκ. 7:19-23. Ιωάν. 1:42, 4:25-26, 13:19. Πράξ. 3:20-21. Γαλ. 3:16-19. Α' Τιμ. 3:16.''
*(Εκείνος που) Μετά την Ανάσταση κατέστη άφθαρτος και αθάνατος: ''Πράξ. 13:34.''
*Νικητής του κόσμου: ''Ιωάν. 16:33.''
*Νυμφίος: ''Ματθ. 9:15. Μάρκ. 2:19-20. Λουκ. 5:34-35. Ιων. 3:29. Β' Κορ. 11:2.''
*Παντογνώστης: ''Ιωάν. 21:17.''
*Πηγή ζωής: ''Ιωάν. 6:57.''
*(Εκείνος που) Πληροί τα πάντα: ''Εφ. 1:23.''
*Ποιμήν: ''Μιχ. 5:3-8. Ιεζ. 34:23-25. Ματθ. 2:6, κς' 31. Μάρκ. 14:27. Λουκ. 15:1-7. Ιων. 10:6-11, 14-18, 26-28, 21:15-17. Εβρ. 13:20. Α' Πέτρ. 2:25, 5:4. Αποκ. 12:5, 19:15.''
*Πράος: ''Ζαχ. 9:9. Ματθ. 11:29, 12:19, 21:5. Β' Κορ. 10:1.''
Τα Ευαγγέλια μας περιγράφουν πως ο Ιησούς γνώριζε ότι έπρεπε να προετοιμαστεί για το τέλος του. Πριν αυτό έλθει, ο Ιησούς Χριστός μάζεψε τους αποστόλους μαζί για ένα τελευταίο γεύμα, που είναι γνωστό ως [[Μυστικός Δείπνος]]. Εκεί εξήγησε στους μαθητές του ότι ο θάνατός του ήταν απαραίτητος επειδή θα καθιέρωνε μια νέα σχέση ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους. Πήρε το ψωμί και το κρασί από το τραπέζι, προσευχήθηκε και σε μια συγκινητική ατμόσφαιρα αποχαιρετισμού το μοίρασε στους αποστόλους του. Οι Χριστιανοί, σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού έχουν καθιερώσει την λατρευτική τελετή της [[Θεία Ευχαριστία|Θείας Ευχαριστίας]].
Μετά από το δείπνο, ο Ιησούς και οι απόστολοι πήγαν στο [[Όρος των Ελαιών]], ένα λόφο στην ανατολική πλευρά της [[Ιερουσαλήμ]], και στον κήπο της [[Γεσθημανή|Γεσθημανής]]. Σε αυτόν τον κήπο, ο μαθητής του Ιησού, [[Ιούδας Ισκαριώτης]], έφερε τους στρατιώτες για να συλλάβουν τον Ιησού. Αυτοί τον οδήγησαν μπροστά στους ηγέτες των Ιουδαίων, οι οποίοι πραγματοποίησαν μια σύντομη δίκη και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Οι νόμοι όριζαν πως για να πραγματοποιηθεί μια θανατική ποινή θα έπρεπε να εγκριθεί από τον ρωμαϊκό κυβερνήτη της Ιουδαίας, [[Πιλάτος|Πόντιο Πιλάτο]]. Εκείνος, προσπάθησε να αθωώσει τον Ιησού καθώς δεν έβρισκε κάτι επιλήψιμο ενάντιά του. Μετά όμως από την απαίτηση του συγκεντρωμένου πλήθους, ο Πιλάτος καταδίκασε τον Ιησού σε θάνατο επάνω σε [[Σταυρός|σταυρό]]. Το βράδυ, πιστοί του Ιησού πήραν το νεκρό σώμα του και το τοποθέτησαν σε έναν τάφο, μετά όμως από τρεις ημέρες είχε εξαφανιστεί από εκεί και ο Ιησούς εμφανιζόταν κατά διαστήματα σε πολλούς από τους μαθητές του. Μετά το γεγονός αυτό της [[Ανάσταση|Ανάστασής]] του, πέρασε ακόμα 40 ημέρες στη γη και μετά [[Ανάληψη|Αναλήφθηκε]] δηλ. ανέβηκε προς τον ουρανό. Οι Αν και η [[Βίβλος]] της αρχικής χριστιανικής κοινότητας αμέσως μετά το θάνατο του Ιησού εξακολούθησε να είναι η [[Παλαιά Διαθήκη]], σύντομα μετά το θάνατο και την [[ανάσταση]] Του, άρχισε να συμβαίνει κάτι εντυπωσιακό. Τα ''"λόγια του Ιησού"'' άρχισαν να θεωρούνται στο ίδιο επίπεδο με το λόγο του Θεού στην Π.Δ.: :«''Έχετε ακούσει την εντολή που δόθηκε παλιά στους προγόνους να μην κάνεις φόνο, κι' οποίος κάνει φόνο πρέπει να δικαστεί από το τοπικό δικαστήριο. '''Εγώ όμως σας λέω''' πως ακόμα κι' οποίος οργίζεται εναντίον του αδελφού του πρέπει να δικαστεί από το τοπικό δικαστήριο''»<ref>''Ματθ. 5, 21-22.''</ref>. Αυτή η ''"κανονικοποίηση"'' των λόγων του Ιησού από τη Ναζαρέτ, είναι φυσικό να προκαλεί το θαυμασμό, ο οποίος αν και έχει αμβλυνθεί με το πέρασμα των αιώνων, παραμένει όμως, ως γεγονός, εντυπωσιακό, ιδιαίτερα αν συνειδητοποιήσει κανείς το πόσο σύντομα μετά το θάνατο του Ιησού, συνέβη<ref>Marrow B. Stanley, ''Τα λόγια του Ιησού στα Ευαγγέλια'', (μτφρ. Α. Αγουρίδη) (Βασικές Αγιογραφικές Μελέτες #9), Άρτος Ζωής, ΑΘήνα 1986, σελ. 16-17.</ref>, με αποτέλεσμα, οι μαθητές και απόστολοί του Χριστού συνέχισαν να διδάσκουν το μήνυμά Σωτηρίας του Λυτρωτή κατορθώνοντας, να το εξαπλώσουν στην τότε οικουμένη, τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
==Ο βίος του Ιησού Χριστού, όπως εκτίθεται στα Ευαγγέλια<ref>Μουστάκης Βασίλειος, ''Λεξικό της Αγίας Γραφής'', Αθήναι 1955, σελ. 202-206.</ref>==
<div style="font-family: Palatino Linotype; font-size:95%; -moz-column-count:2; column-count:2;">
*Ο Λόγος γίνεται σαρξ (''Ιωάν. 1:1-18'').
*Οι γενεαλογικοί κατάλογοι των προπατόρων του Ιησού (''Ματθ. 1:2-17''. ''Λουκ. 3:32-38'').
[[Κατηγορία:Θεολογία]]
[[Κατηγορία:Ζωτικά Άρθρα|Ι]]
[[en:Jesus Christ]]
[[es:Jesucristo]]
[[fr:Jésus Christ]]
[[mk:Господ Исус Христос]]
[[pt:Jesus Cristo]]
[[ro:Iisus Hristos]]
[[ru:Иисус христосХристос]]
