[[Image:Pantokrator of Sinai.jpg|thumb|right|210px|Ο Ιησούς Χριστός<br><small>Aπεικόνιση εγκαυστικής τέχνης</small>]]Ο Κύριος ημών '''Ιησούς Χριστός''', είναι ο Υιός και [[Λόγος]] του [[Θεός|Θεού]], το δεύτερο πρόσωπο της [[Αγία Τριάδα|Αγίας Τριάδας]], που σαρκώθηκε , ως τέλειος άνθρωπος, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου , και ως [[Θεάνθρωπος]], με το Πάθος και την Ανάστασή του έσωσε το πεπτωκός ανθρώπινο γένος από την [[αμαρτία]], τη φθοράκαι τον πνευματικό θάνατο. Το νόημα της [[Σωτηρία|Σωτηρίας]] αυτής ''"δεν ήταν άλλο από το ότι η στενή κοινωνία μεταξύ Θεού και ανθρώπου αποκαταστάθηκε"''<ref>Φλορόφσκυ Γεώργιος, ''Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας'', 2η έκδ., Άρτος Ζωής, Αθήνα 1989, σελ. 33.</ref>. Κορυφαίο γεγονός στο λυτρωτικό έργο του Χριστού είναι η [[Ανάσταση]] Του, χωρίς την οποία ακυρώνεται η χριστιανική πίστη εξ ολοκλήρου: ''"ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών"'' (''Α' Κορ. 15:14'')<ref>Μπέγζος Μάριος, ''Εισαγωγή στη Θρησκειολογία'', Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2006, σελ. 106.</ref>.[[Image:Hagia Sophia Christ.jpg|thumb|right|210px|Ο Ιησούς Χριστός]]*Το ελληνικό όνομα ''Ιησούς'' (λατ.:Jesus) αποδίδει το εβραϊκό ''Jeshua'', συντετμημένη μορφή του ονόματος ''Jehoshua''. H λέξη αυτή αποτελείται από το θείο όνομα ''Yahweh'' ([[Γιαχβέ]]) στη συντομευμένη μορφή του ''Yah''-''Yeho'' και από το ''shua'', και συνολικά σημαίνει ''"ο [[Γιαχβέ|Ιαβέ]] είναι σωτηρία"''.
*Ο όρος ''Χριστός'' προέρχεται από το ''χρίω'', και είναι αντίστοιχος προς το εβραϊκό ''Masiah'' ([[Μεσσίας]]), με έννοια, γενικά, της χρίσεως κάποιου για υψηλό θρησκευτικο-κοινωνικό λειτούργημα: ιερέα, προφήτη ή βασιλέα<ref>"Χριστός Ιησούς", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'' (Θ.Η.Ε.), τόμ. 12, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1968, στ. 195.</ref>.
==Σύνοψη της Ορθοδόξου πίστεως για τον Ιησού Χριστό<ref>Βλ. Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Β', 3η έκδ., Ο Σωτήρ, Αθήναι 2003, σελ. 39-41.</ref>==
{{ΟρθόδοξοςΧριστιανισμός}}
===Στην Παλαιά Διαθήκη===Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός υπάρχει προεξαγγέλεται στην [[Παλαιά Διαθήκη]] από τους [[Προφήτης|Προφήτες]], ως [[Μεσσίας]] Χριστός, υιός [[Δαβίδ]] και [[Υιός ανθρώπου]], κεχρισμένος Προφήτης, Βασιλέας και Αιώνιος Αρχιερέας, τονίζεται η θεία καταγωγή του και το μέγιστο έργο της σωτηρίας πάντων των ανθρώπων. Στις θεοφάνειες της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]], ο Χριστός, ως άσαρκος Λόγος, φανερώνει την [[Αγία Τριάδα]]<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Δογματική και Συμβολική θεολογία'', τόμ. Β', 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 61.</ref> και για τους [[Πατρολογία|Πατέρες]] της Εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός είναι [[Γιαχβέ]]<ref>Σωτηρόπουλος Νικόλαος, ''Ο Ιησούς Γιαχβέ'', 2η έκδ., εκδ. 'Ο Σταυρός', Αθήνα 1988, σελ. 35.</ref>, ταυτόχρονα είναι ''ο'' Γιαχβέ<ref>Ό.π..</ref> ή ακριβέστερα ''"ο Ιησούς Χριστός είνε ο Γιαχβέ Υιός"''<ref>Στο ίδιο, σελ. 33.</ref> ή αλλιώς ο Γιαχβέ-Λόγος<ref>Ματσούκας, ''Δογματική ...'', Β', ό.π., σελ. 69 (υποσημ. #29).</ref>, δηλ. ''"ο Χριστός είναι Γιαχβέ και αυτός, ως ο Πατήρ του"''<ref>Φούντας Ιερεμίας (Αρχιμ.), ''Η περί Προϋπάρξεως του Ιησού Χριστού Διδασκαλία της Αγίας Γραφής κατά τον Ιερόν Χρυσόστομον'', Αθήνα 2002, σελ. 207</ref>. ===Στην Καινή Διαθήκη===Παρουσιάζεται στην [[Καινή Διαθήκη]] ως έχων το θείο μεγαλείο του Λυτρωτή και κηρύσσεται από τον ίδιο τον Πατέρα ως ο ''Υιός αυτού ο αγαπητός'', τοποθετείται υπεράνω του [[Μωϋσής|Μωϋσή]] και του [[Προφήτης Ηλίας|Ηλία]], προσφωνείται από τον [[Δαβίδ]] Κύριος, εμφανίζεται υπεράνω των Προφητών και των Αγγέλων, ως τέλειος Άνθρωπος υπέρτατος Νομοθέτης και τέλειος ΘεόςΚριτής, κάτοχος υψίστων εξουσιών. Ζητά οι οπαδοί του να βαπτίζονται στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Βεβαιώνει ότι γνωρίζει τον Πατέρα και ο Πατέρας γνωρίζει Εκείνον και προαναγγέλλει ότι θα έλθη καθήμενος εκ δεξιών του Θεού. Αυτός είναι ''"ο μονογενής Υιός ο ων εις τον κόλπον του ΘεούΠατρός"'', γεννηθείς αχρόνως από ο ''"ελθών εκ του ουρανού εις την ουσία γην"'' και συγχρόνως ''"ων εν τω ουρανώ"'' ''"πριν Αβραάμ γενέσθαι"''. Αυτός και ο Πατέρας είναι ένα. Όπως βεβαιώνει ο [[Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον|Ευαγγελιστής Ιωάννης]], ο Υιός υπήρχε πριν γίνει ο κόσμος, ως ο συναΐδιος του ΠατρόςΛόγος και ως Θεός τέλειος, ως το Α καί τό Ω, ως η αρχή και το τέλος του παντός. Ο [[Απόστολος Παύλος]] Τον χαρακτηρίζει ως ''τον όντα επί πάντων Θεόν'', ως τον πρωτότοκο, τον γεννηθέντα από τον Πατέρα προ πάσης της κτίσεως, ως ''εν μορφή Θεού υπάρχοντα'' και κενώσαντα εαυτόν, ώστε να εισέλθει στο πεδίο της ζωής και να λάβει ''μορφή δούλου'', ως Εκείνον που εξαγόρασε με το αίμα Του, αίμα Θεού, την [[Εκκλησία]], και ως εκείνον που μέσω αυτού τα πάντα δημιουργήθηκαν. ====Ο Ιησούς Χριστός ως ''"ο Θεός"'' στην Καινή Διαθήκη====Σύμφωνα με την [[Καινή Διαθήκη]] όπως ερμηνεύτηκε από την Εκκλησία, ο ''Ιησούς Χριστός'' διακηρύσσεται σαφέστατα ως «''Θεός''» αλλά και ως «''ο Θεός''» (με άρθρο), όπως για παράδειγμα στην [[Προς Τίτον]] επιστολή:
Προεξαγγέλεται στην [[Παλαιά Διαθήκη]] από τους [[Προφήτης|Προφήτες]], ως [[Μεσσίας]] Χριστός, υιός [[Δαβίδ]] και [[Υιός ανθρώπου]], κεχρισμένος Προφήτης, Βασιλέας και Αιώνιος Αρχιερέας, τονίζεται η θεία καταγωγή του και το μέγιστο έργο της σωτηρίας πάντων των ανθρώπων. Στις θεοφάνειες της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]] ο Ιησούς Χριστός είναι [[Γιαχβέ]]<ref>Σωτηρόπουλος Νικόλαος, ''Ο Ιησούς Γιαχβέ'', 2η έκδ., εκδ. 'Ο Σταυρός', Αθήνα 1988, σελ. 35.</ref>, είναι ο Γιαχβέ<ref>Ό.π..</ref> ή ''"ακριβέστερον ειπείν, ο Ιησούς Χριστός είνε ο Γιαχβέ Υιός"''<ref>Στο ίδιο, σελ. 33.</ref>, ο Γιαχβέ-Λόγος<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, :«''Δογματική Προσδεχόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και Συμβολική θεολογίαεπιφάνειαν της δόξης '', τόμ. Β', 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 69 (υποσημ. #29).</ref>, δηλ. ''"ο Χριστός είναι Γιαχβέ του μεγάλου Θεού και αυτός, ως ο Πατήρ του"'Σωτήρος'<ref>Φούντας Ιερεμίας (Αρχιμ.), ''Η περί Προϋπάρξεως του ημών Ιησού Χριστού Διδασκαλία της Αγίας Γραφής κατά τον Ιερόν Χρυσόστομον''» (Τίτ. 2, Αθήνα 2002, σελ. 207</ref>13).
Παρουσιάζεται στην Όπως σημειώνει ο καθ. ''Γεώργιος Γαλίτης'', στο εδάφιο αυτό «''δεν νοούνται δύο πρόσωπα, ο Θεός και ο Χριστός'' [[Καινή Διαθήκη...]] ως έχων ''αλλά ένα, ο Χριστός, όπως συμπεραίνεται από το θείο μεγαλείο ένα και μόνο άρθρο που χρησιμοποιείται''»<ref>Γαλίτης Γεώργιος, «''Η Προς Τίτον Επιστολή του Λυτρωτή και κηρύσσεται από Αποστόλου Παύλου''», Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 284.</ref>. Κατά συνέπεια, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι το εδάφιο μιλάει για ένα μόνο πρόσωπο, τον ίδιο τον Πατέρα ως ο ''Υιός αυτού ο αγαπητόςΧριστό'', τοποθετείται υπέρ του [[Μωϋσής|Μωϋσή]] και του [[Προφήτης Ηλίας|Ηλία]]όπως ακριβώς κατανοούμε ένα μόνο πρόσωπο, προσφωνείται από τον [[ΔαβίδΘεός Πατήρ|Πατέρα]] Κύριος, εμφανίζεται υπεράνω των Προφητών και των Αγγέλων, ως υπέρτατος Νομοθέτης και Κριτής, κάτοχος υψίστων εξουσιών. Ζητά οι οπαδοί του να βαπτίζονται στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.όταν διαβάζουμε εδάφια όπως τα παρακάτω που χρησιμοποιούν ένα μόνο άρθρο:
Βεβαιώνει ότι γνωρίζει :«''τον Θεόν και Πατέρα ''» (Ρωμ. 15,6), «''τω Θεώ και Πατρί''» (Α΄ Κορ. 15,24), «''ο Θεός και Πατήρ''» (Β' Κορ. 1,3), «''ο Θεός και Πατήρ''» (Β' Κορ. 11,31), «''του Θεού και Πατρός''» (Γαλ. 1,4), «''τω Θεώ και Πατρί''» (Εφ. 5,20), «''Τω δε Θεώ και Πατρί''» (Φιλ. 4,20), «''του Θεού και Πατρός''» (Α' Θεσ. 1,3), «''ο Πατέρας γνωρίζει Εκείνον Θεός και Πατήρ''» (Α' Θεσ. 3,11), «''του Θεού και Πατρός''» (Α' Θεσ. 3,13), «''τω Θεώ και Πατρί''» (Αποκ. 1,6). Εκτός αυτού όμως, «''πάντοτε '''στην Κ. Διαθήκη γίνεται λόγος για δεύτερη παρουσία και επιφάνεια του Χριστού, και όχι του Θεού και του Χριστού''' [...] Στον στίχο αυτό οι Πατέρες είδαν να κηρύττεται η θεότητα του Χριστού και προαναγγέλλει η ισότητά του προς τον Πατέρα»<ref>Γαλίτης Γεώργιος, «''Η Προς Τίτον Επιστολή''...», ό.π., σελ. 285.</ref>. Αναλόγου περιεχομένου εδάφια που μαρτυρούν τη θεότητα του ''Χριστού'' είναι επίσης: #«''Και Θεός ην ο Λόγος''» (Ιω. 1,1).#«''Καί απεκρίθη Θωμάς...Ο Κύριός μου καί ο Θεός μου''» (Ιω. 20,28). Μάλιστα, ο ''Ιησούς'' εδώ δεν αρνείται την προσφώνηση του [[Απόστολος Θωμάς|Θωμά]] αλλά απλώς απαντά: «''Ότι εώρακάς με, πεπίστευκας''».#«''Την εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού ήν περιεποιήσατο διά του ιδίου αίματος''» (Πράξ. 20,28). Εδώ, ο «''Κύριος και Θεός''» που γνωρίζουμε ότι θα έλθη καθήμενος εκ δεξιών μάτωσε, είναι ο ''Χριστός'' κατά τη [[Σταυρός|Σταύρωση]].#«''Ο χριστός το κατά σάρκα, ο ών επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας''» (Ρωμ. 9,5).#«''Ος εν μορφή Θεού υπάρχων, ουχ αρπαγμόν ηγήσατο τό είναι ίσα Θεώ''» (Φιλ. 2,6).#«''Ότι εν αυτώ κατοικεί παν το Πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς''» (Κολ. 2,9).#«''Κατά την χάριν του Θεούημών και Κυρίου Ιησού Χριστού''» (Β' Θεσ. 1,12). Αυτός είναι #«''Προς δε τον Υιόν, "Ο θρόνος σου, ο μονογενής Υιός ο ων Θεός, εις τον κόλπον αιώνα τού αιώνος"''» (Εβρ. 1,8).#«''Εν δικαιοσύνη του Θεού ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού''» (Β' Πέτρ. 1,1).#«''Έλυεν τό σάββατον...ίσον εαυτόν ποιών τω θεώ''» (Ιω. 5,18). Το εδάφιο αυτό φανερώνει ότι τη διακήρυξη ισοθεΐας του Ιησού την αντιλαμβάνονταν και στο περιβάλλον του.#«''Εγώ και ο πατήρ έν εσμεν''» (Ιω. 10,30). Μάλιστα, στο άκουσμα των λόγων αυτών, οι Ιουδαίοι αντιλαμβάνονται διακήρυξη ισοθεΐας, και ετοιμάζονται να επιτεθούν στον Χριστό, λέγοντας: «''συ...ποιείς σεαυτόν θεόν''» (Ιω. 10,33). ===Στην Ιερά Παράδοση===Όλη η αλήθεια για τον Χριστό, την οποία μαρτύρησε και ομολόγησε και ο ίδιος έχοντας πλήρη συνείδηση αυτής, διακηρύχθηκε από τους συγγραφείς της ''Καινής Διαθήκης'', κληροδοτήθηκε στην Εκκλησία εξ αρχής και μεταδόθηκε μέσω των [[Άγιος|Αγίων]], των [[Μάρτυρας|Μαρτύρων]], των [[Αποστολικοί Πατέρες|Αποστολικών Πατέρων]], των [[Απολογητές|Απολογητών]] και των επόμενων εκκλησιαστικών συγγραφέων και [[Πατρολογία|Πατέρων]]. Έτσι, ''"σύμπασα η αρχαία Εκκλησία"'', η ''Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία'', ομολογεί και κηρύττει διαμέσου των αιώνων και χωρίς διακοπή, Ιησού Χριστό Υιό του Θεού Μονογενή, ομοούσιο και συναΐδιο του Πατρός, πολύ πριν από την [[Α΄ Οικουμενική Σύνοδος|πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας]]. Και αυτό συμβαίνει επειδή ''"ό,τι υπάρχει ως αλήθεια στην Εκκλησία"'' υφίσταται ίδιο και απαράλαχτο ''"από τον Α' αιώνα μέχρι σήμερα"'', ο αφού ''"κάθε αποκεκαλυμμένη διδασκαλία είναι έργο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου"'', σωτηρία που ''"ελθών εκ συντελείται αυθεντικά σε όλες τις εποχές"''. Άρα δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε ότι η πίστη της Εκκλησίας υπόκειται σε οποιαδήποτε βελτίωση ή αύξηση με την πάροδο του χρόνου ή ότι με το πέρασμα του ουρανού χρόνου ''"προστίθενται και νέαι αλήθειαι μη υπάρχουσαι πρότερον εν τη Εκκλησία"''<ref>Μουτσούλας Ηλίας, ''Εισαγωγή εις την γην"Πατρολογίαν'' (σημειώσεις πανεπιστημιακών παραδόσεων), 2η έκδ., Αθήναι 1983, σελ. 24.</ref>, και κατά συνέπεια, κάθε δογματική διατύπωση και συγχρόνως διδασκαλία των [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενικών Συνόδων]] ''"ων εν τω ουρανώ...ουχί μεταβολή εστίν εκ του χείρονος προς το βέλτιον, αλλά συμπλήρωσις του λείποντος κατά την προσθήκην της γνώσεως"''<ref>Μ. Βασιλείου, ''Προς Ευστάθιον' ', PG 32, 829Β.</ref>. Για παράδειγμα, ''"πριν Αβραάμ γενέσθαιη λέξις «ομοούσιος» δεν υπάρχει εις την Αγίαν Γραφήν ούτε εις τας πρώτας ομολογίας πίστεως. Ποίος όμως δύναται να ισχυρισθή ότι η πρώτη Εκκλησία αμφέβαλλε περί της θεότητος του Κυρίου; Ο Μέγας Αθανάσιος εις το «Περί της εν Νικαία Συνόδου» έργον του αναγράφει: «''εγώ μεν γαρ την αιτίαν και την διάνοιαν, καθ' ην η σύνοδος το εκ της ουσίας και το ομοούσιον συμφώνως τοις εκ των Γραφών και του Σωτήρος ειρημένοις και όσοι πρό αυτών εξέθεντο πατέρες και έγραψαν διηγησάμην''» (ΒΕΠ 31, 169)"''<ref>Μουτσούλας, ''Εισαγωγή...'', ό.π., σελ. 24-25.</ref>. ===Χριστολογία<ref>Θεοδώρου Ανδρέας, ''Βασική Δογματική Διδασκαλία - Απαντήσεις σε ερωτήματα Συμβολικά'', 2η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2006, σελ. 93-96. / Ματσούκας Α. Νίκος, ''Δογματική και Συμβολική θεολογία'', τόμ. Β', 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 277-292. / Ρωμανίδης Σ. Ιωάννης, ''Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Αυτός Α', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999 (c1973), σελ. 180-181.</ref>===[[Image:Pantokrator of Sinai.jpg|thumb|left|210px|Ο Ιησούς Χριστός<br><small>Aπεικόνιση εγκαυστικής τέχνης</small>]]Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός υπάρχει με δύο φύσεις -ως τέλειος Άνθρωπος (απόλυτα αναμάρτητος) και τέλειος Θεός- και ο Πατέρας είναι έναπρόσωπο, αυτό του αΐδιου Λόγου, του μονογενούς Υιού του Θεού, του γεννηθέντα αχρόνως από την ουσία του Πατρός. Όπως βεβαιώνει ο Η ένωση των δύο φύσεων έγινε στη μήτρα της [[Κατά Ιωάννην ΕυαγγέλιονΠαναγία|Ευαγγελιστής ΙωάννηςΠαναγίας Παρθένου]], όπου η δύναμη του Θεού εμόρφωσε το έμβρυο, με το οποίο ενώθηκε αμέσως ο Υιός υπήρχε πριν γίνει ο κόσμοςΛόγος του Θεού, χωρίς η ανθρώπινη φύση να υπάρξει στη ζωή έστω και μία χρονική στιγμή εκτός ενώσεως, ως ο συναΐδιος πρόσωπο ξεχωριστό. Πρόσωπο (ή Υπόσταση) υπήρξε μόνο ένα (μία), αυτό του Λόγου του Πατρός Λόγος Θεού (γι αυτό η ένωση των φύσεων ονομάζεται ''"Υποστατική"''), ενώ οι δύο φύσεις δεν επηρέασαν διόλου η μία την ποιότητα της άλλης, και παρέμειναν πλήρεις χωρίς στο εξής ν' αποχωρίζονται η μία από την άλλη. Έτσι, η Ορθόδοξη Εκκλησία διδάσκει ότι, οι δύο φύσεις ενώθηκαν ''"ατρέπτως, ασυγχύτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως"''. Ο Χριστός είχε δύο φυσικά θελήματα και δύο ενέργειες. Ήθελε και ενεργούσε ενιαία και ως άνθρωπος και ως Θεός τέλειοςχωρίς η μία του ενέργεια να αντιτίθεται προς την άλλη. Μάλιστα, ως το Α καί τό Ωανθρώπινο θέλημα, χωρίς να αντιμάχεται και να εναντιώνεται, είναι αυτό που υποτάσσεται στο θείο, κατά τον τρόπο που εξαιτίας της ''Υποστατικής'' ενώσεως, ως η αρχή και το τέλος του παντόςανθρώπινη φύση ενωμένη με τη θεία, θεώθηκε.
Ο [[Απόστολος Παύλος]] Τον χαρακτηρίζει ως Από την ένωση των δύο φύσεων του Χριστού προκύπτει η έννοια της ''τον όντα επί πάντων Θεόν"αντιδόσεως των ιδιωμάτων"'', ως τον πρωτότοκοδηλ. η αναφορά όλων των ιδιοτήτων, τον γεννηθέντα από τον Πατέρα προ πάσης ενεργειών και ονομάτων της κτίσεωςθεότητας και της ανθρωπότητας, στο ένα πρόσωπο, του σαρκωμένου Λόγου. Αυτό σημαίνει ότι κάθε ιδιότητα και ενέργεια, είτε ανθρώπινη, είτε Θεία, και όλα τα ονόματα, τα Θεία και τα ανθρώπινα, αποδίδονται στον Χριστό ή το Λόγο, εφ' όσον ο Χριστός και ο Λόγος είναι ένα και το αυτό κατά την υπόσταση. Για παράδειγμα, ως τα ονόματα Προφήτης και Ιερεύς αφορούν την ανθρώπινη φύση, όμως εξαιτίας της ''εν μορφή Θεού υπάρχοντααντιδόσεως των ιδιωμάτων'' , αποδίδονται στον Λόγο. Έτσι και κενώσαντα εαυτόνο ''Κύριος της Δόξης'', ώστε να λάβει εφόσον κατά τη σάρκωση έγινε ''μορφή δούλουΧριστός'', ως Εκείνον που εξαγόρασε με αναδρομικά, το αίμα Τουόνομα Χριστός αναφέρεται και στον Θεό-Λόγο, αίμα Θεούτων ''Αβραάμ, την Ισαάκ και Ιακώβ'' της [[ΕκκλησίαΠαλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]], και ως εκείνον που μέσω αυτού τα πάντα δημιουργήθηκαν.
Όλη Σχετικά με τον όρο [[Θεοτόκος]] που αποτελεί συνοπτική εκφορά του χριστολογικού δόγματος, η αλήθεια για τον ΧριστόΟρθόδοξη Θεολογία δέχεται ότι η [[Παναγία]] γέννησε, την οποία μαρτύρησε και ομολόγησε και ο ίδιος έχοντας πλήρη συνείδηση αυτήςόχι ασφαλώς τη θεία φύση του Χριστού, διακηρύχθηκε από τους συγγραφείς της ''Καινής Διαθήκης'' και κληροδοτήθηκε στην Εκκλησία εξ αρχής. αλλά το Θεό ''"Σύμπασα η αρχαία Εκκλησίασαρκί"'', η ''Μία, Αγία, Καθολική τέλειο Θεό και Αποστολική Εκκλησία'', ομολογεί τέλειο άνθρωπο. Οι δύο σαφείς και κηρύττει διαμέσου των αιώνωνξεχωριστές γεννήσεις του Χριστού, χωρίς διακοπή, μέσω των [[Άγιος|Αγίων]], των [[Μάρτυρας|Μαρτύρων]] μία ως αΐδιος Υιός του Θεού και όλων των θεούμενων, μέσω των [[Αποστολικοί Πατέρες|Αποστολικών Πατέρων]], των [[Απολογητές|Απολογητών]] και των επόμενων εκκλησιαστικών συγγραφέων μία ως Υιός της Παρθένου δεν σημαίνουν ότι είχε και δύο υιότητες (εκδοχή του [[ΠατρολογίαΝεστοριανισμός|ΠατέρωνΝεστοριανισμού]] ). Δεν ήταν Υιός Θεού και προ Υιός της [[Α΄ Οικουμενική Σύνοδος|εν Νικαία πρώτης Οικουμενικής Συνόδου]]Παρθένου ξεχωριστά, Ιησού Χριστό Υιό του Θεού Μονογενήαφού αυτό θα σήμαινε ότι είχε δύο πρόσωπα. Ο Χριστός είχε ένα και μόνο πρόσωπο, ομοούσιο στο οποίο πρέπει μία λατρεία και συναΐδιο του Πατρόςμία προσκύνηση.
==Ο Ιησούς Χριστός σύμφωνα με την Αγία Γραφή
είναι...<ref>Τσιάκος Ηλίας, ''Θεματολογικό Ευρετήριο της Αγίας Γραφής'', έκδ. 2η αναθεωρημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2005, σελ. 399-404.</ref>==<div style="
font-family: Palatino Linotype; font-size:95%; -moz-column-count:2; column-count:2;">
*Άγιος, άμωμος: ''Μάρκ. 1:24. Λουκ. 1:35, 4:34. Πράξ. 3:14, 4:30. Eβρ. 5:14. Α' Πέτρ. 1:19. Α' Ιωάν. 2:20, 3:3. Αποκ. 3:7.''
*Άμπελος: ''Ιωάν. 15:1, 5.''
*Άνθρωπος / (έχει φυσικά και αδιάβλητα πάθη<ref>Δηλαδή, πάθη ανεπίληπτα, για τα οποία δεν μπορεί να διαβληθεί, να κατηγορηθεί: πείνα, δίψα κ.λπ..</ref>): ''Ματθ. 4:2, 13:55-56, 19:17, 21:18, 26:37, 39, 42, 27:46. Μάρκ. 3:5, 6:3, 8:34, 10:18, 11:12, 14:33-36. Ιωάν. 8:14, 12:27, 13:21. Ρωμ. 5:15. Α' Κορ. 15:47-49. Εβρ. 5:7.''
*Όσιος: ''Εβρ. 7:26.''
*Α και Ω: ''Κολ. 1:16-17. Αποκ. 22:13.''
*Αΐδιος | αιώνιος | άναρχος | άχρονος: ''Λουκ. 1:33. Ιωάν. 1:15, 27, 17:5. Κολ. 1:16. Εβρ. 1:2, 7:3. Αποκ. 1:17-18.''
*(Εκείνος που) Αίρει τας αμαρτίας: ''Ιωάν. 1:29.''
*Αδάμ νέος: ''Ρωμ. 5:12 κ.ε. Α' Κορ. 15:45.''
*Αθάνατος: ''Ιωάν. 14:19. Πράξ. 2:24, 13:34-37. Ρωμ. 6:9-10.''
*Ανατολή: ''Ζαχ. 3:8, 6:12-13. Ησ. 41:2. Ιερ. 23:5. Λουκ. 1:8.''
*Αξιόπιστος: ''Β' Τιμ. 2:13.''
*(Εκείνος που) Απέθανε υπέρ ημών: ''Γαλ. 2:20. Εφ. 5:2. Α' Θεσ. 5:10. Τίτ. 2:14.''*(Εκείνος που) Απέθανε υπέρ πάντων: ''Ρωμ. 8:32. Β' Κορ. 5:14-15. Α' Τιμ. 2:6.''*(Εκείνος που) Απέθανε υπέρ της Εκκλησίας: ''Εφ. 5:25-27.''*(Εκείνος που) Απέθανε υπέρ των αδυνάτων: ''Α' Κορ. 8:11.''*(Εκείνος που) Απέθανε υπέρ τών αμαρτιών ημών: ''Γαλ. 1:4.''
*Αρχή: ''Κολ. 1:18. Αποκ. 3:14, 22:13.''
*Αρχηγός ζωής: ''Πράξ. 3:15.''
*Βασιλεύς: ''Ησ. 9:7. Ιερ. 23:5. Λουκ. 1:32-33. Ιωάν. 18:33-37. Α' Κορ. 15:24-25. Εβρ.1:8. Αποκ. 17:14.''
*Δημιουργός: ''Ιωάν. 1:3, 10. Α' Κορ. 8:6. Εφ. 3:9. Κολ. 1:16. Εβρ. 1:2. Αποκ. 1:14.''
*(Εκείνος που) Δι' αυτού τα πάντα: ''Ιωάν. 1:3. Α' Κορ. 8:6. Κολ. 1:16.''
*Διδάσκαλος, καθηγητής: ''Ματθ. 7:28-29, 23:8,10. Μάρκ. 1:21-22, 6:2, 11:18. Λουκ. 4:22, 32. Ιωάν. 7:46, 13:13-14.''
*Δικαίωσις| αγιασμός| απολύτρωσις των πιστών: ''Α' Κορ. 1:30.''
*Εν ομοιώματι ανθρώπων: ''Φιλ. 2:7.''
*Επουράνιος: ''Α' Κορ. 15:47-49.''
*(Εκείνος που) Ζει: ''Β' Κορ. 13:4.''
*Ζωή | ζων | ζωοδότης: ''Ιωάν. 1:4, 5:21,26, 6:33-35, 50-51, 11:25, 14:6. Πράξ. 3:15. Α' Κορ. 15:22,45. Κολ. 3:4. Β' Τιμ. 1:10. Α' Ιωάν. 1:1-2, 5:11-12, 20. Αποκ. 1:17-18, 4:9-10.''
*Θαυματοποιός: ''Ματθ. 12:38-39, 16:1-4. Μάρκ. 8:11-13. Λουκ. 11:16, 23:8. Ιωάν. 2:18- 6:30-31. Α' Κορ. 1:22.''
*Θεός και ''o'' Θεός: ''Ιωάν. 1:1, 5:18, 10:33, 20:28. Πράξ. 20:28. Ρωμ. 9:5. Φιλ. 2:6. Κολ. 2:9. Β' Θεσ. 1:12. Τίτ. 2:13. Εβρ. 1:8. Β' Πέτρ. 1:1.''*Κάθοδος (Εκείνος που) Κάτέβηκε στον άδη: ''Πράξ. 2:31. Α' Πέτρ. 3:19-20, 4:6.''
*Καρδιογνώστης: ''Ματθ. 9:4. Μάρκ. 2:8. Λουκ. 5:22, 6:8. Ιωάν. 1:48, 2:24-25. Α' Κορ. 4:5.''
*(Εκείνος που) Κατήργησε τον θάνατο: ''Β' Τιμ. 1:10.''
*Κεφαλή της Εκκλησίας: ''Ματθ. 21:42. Α' Κορ. 11:3. Εφ. 1:22, 4:12,15-16· 5:23. Κολ. 1:18, 2:10, 18-19.''
*Κριτής: ''Ματθ. 16:27, 25:31-46. Λουκ. 21:36. Ιωάν. 3:17-18, 5:22-27, 30, 8:15-16, 12:47-48. Πράξ. 10:42, 17:31. Ρωμ. 2:16, 14:10. Α' Κορ. 4:4-5. Β' Κορ. 5:10. 2:Τιμ. 4:1,8. Αποκ. 22:12.''
*Μεσίτης: ''Α' Τιμ. 2:5. Εβρ. 8:6, 9:15, 12:24.''
*Μεσσίας: ''Μιχ. 5:1-2. Ζαχ. 3:8, 6:12-13, 9:9-10. Μαλ. 4:1-6. Ησ. 11:1-10, 17:7. Ιεζ. 21:27, Δαν. 9:24-27. Ματθ. 11:2-6. Μάρκ. 1:24. Λουκ. 7:19-23. Ιωάν. 1:42, 4:25-26, 13:19. Πράξ. 3:20-21. Γαλ. 3:16-19. Α' Τιμ. 3:16.''
*(Εκείνος που) Μετά την Ανάσταση κατέστη άφθαρτος και αθάνατος: ''Πράξ. 13:34.''
*Νικητής του κόσμου: ''Ιωάν. 16:33.''
*Νυμφίος: ''Ματθ. 9:15. Μάρκ. 2:19-20. Λουκ. 5:34-35. Ιων. 3:29. Β' Κορ. 11:2.''
*Παντογνώστης: ''Ιωάν. 21:17.''
*Πηγή ζωής: ''Ιωάν. 6:57.''
*(Εκείνος που) Πληροί τα πάντα: ''Εφ. 1:23.''
*Ποιμήν: ''Μιχ. 5:3-8. Ιεζ. 34:23-25. Ματθ. 2:6, κς' 31. Μάρκ. 14:27. Λουκ. 15:1-7. Ιων. 10:6-11, 14-18, 26-28, 21:15-17. Εβρ. 13:20. Α' Πέτρ. 2:25, 5:4. Αποκ. 12:5, 19:15.''
*Πράος: ''Ζαχ. 9:9. Ματθ. 11:29, 12:19, 21:5. Β' Κορ. 10:1.''
==Σύνοψη του επίγειου Βίου του Ιησού Χριστού<ref>Βλ. λήμμα: "Jesus Christ", ''Britannica Elementary Library'' της ''Encyclopædia Britannica 2006 Ultimate Reference Suite'' [DVD-ROM].</ref>==
[[Image:Paralytic .jpg|250px|right|thumb|Το θαύμα του Παραλύτου]]
Για τα γεγονότα της γέννησης του Ιησού Χριστού, οι πληροφορίες προέρχονται κυρίως από τα τέσσερα [[Ευαγγέλιο|Ευαγγέλια]], τα κείμενα δηλ., που ονομάστηκαν έτσι επειδή περιείχαν το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Ιησού Χριστού, του Μεσσία και Σωτήρα. Τα τέσσερα Ευαγγέλια μαζί με άλλα 23 κείμενα-βιβλία που αναφέρονται στη ζωή και διδασκαλία του Ιησού και τη ζωή της πρώτης χριστιανικής κοινότητας, ονομάστηκαν [[Καινή Διαθήκη]].
Το μήνυμα του Ιησού είχε μεγάλη επίδραση στους ακροατές του και πολλοί από αυτούς πίστεψαν ότι πράγματι αυτός ήταν ο Μεσσίας. Άλλοι πάλι θεώρησαν ότι απλά ήρθε να προετοιμάσει τον ερχομό του πραγματικού Μεσσία ενώ κάποιοι είπαν πως ήταν κάποιος παλιός προφήτης που ήρθε και πάλι στη γη για να διδάξει. Μια ομάδα Εβραίων θρησκευτικών ηγετών κατηγόρησε τον Ιησού επειδή τα Σάββατα, την ιερή ημέρα ανάπαυσης των Ιουδαίων, συνέχιζε την διδασκαλία του. Επίσης κάποιοι από αυτούς δυσανασχετούσαν επειδή ο Ιησούς πλησίαζε με καλοσύνη ανθρώπους που θεωρούνταν ανάξιοι και ασεβείς. Μια μερίδα από τους Εβραίους ηγέτες ανησύχησε μήπως αυτός, που πολλοί νόμιζαν για Μεσσία, ξεκινήσει κάποια εξέγερση ενάντια στους Ρωμαίους και έτσι υπάρξει αναταραχή. Έτσι, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να θανατώσουν τον Ιησού και άρχισαν να ψάχνουν για οπαδούς του που θα ήταν πρόθυμοι να τον προδώσουν. Και βρήκαν τον μαθητή του Ιησού τον Ιούδα.
[[Image:Crucifixion.jpg|250px|right|thumb|Το εκούσιο πάθος]]
Τα Ευαγγέλια μας περιγράφουν πως ο Ιησούς γνώριζε ότι έπρεπε να προετοιμαστεί για το τέλος του. Πριν αυτό έλθει, ο Ιησούς Χριστός μάζεψε τους αποστόλους μαζί για ένα τελευταίο γεύμα, που είναι γνωστό ως [[Μυστικός Δείπνος]]. Εκεί εξήγησε στους μαθητές του ότι ο θάνατός του ήταν απαραίτητος επειδή θα καθιέρωνε μια νέα σχέση ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους. Πήρε το ψωμί και το κρασί από το τραπέζι, προσευχήθηκε και σε μια συγκινητική ατμόσφαιρα αποχαιρετισμού το μοίρασε στους αποστόλους του. Οι Χριστιανοί, σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού έχουν καθιερώσει την λατρευτική τελετή της [[Θεία Ευχαριστία|Θείας Ευχαριστίας]].
Τα Ευαγγέλια μας περιγράφουν πως Μετά από το δείπνο, ο Ιησούς γνώριζε ότι έπρεπε να προετοιμαστεί για το τέλος τουκαι οι απόστολοι πήγαν στο [[Όρος των Ελαιών]], ένα λόφο στην ανατολική πλευρά της [[Ιερουσαλήμ]], και στον κήπο της [[Γεσθημανή|Γεσθημανής]]. Πριν αυτό έλθειΣε αυτόν τον κήπο, ο Ιησούς Χριστός μάζεψε μαθητής του Ιησού, [[Ιούδας Ισκαριώτης]], έφερε τους αποστόλους μαζί στρατιώτες για ένα τελευταίο γεύμανα συλλάβουν τον Ιησού. Αυτοί τον οδήγησαν μπροστά στους ηγέτες των Ιουδαίων, οι οποίοι πραγματοποίησαν μια σύντομη δίκη και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Οι νόμοι όριζαν πως για να πραγματοποιηθεί μια θανατική ποινή θα έπρεπε να εγκριθεί από τον ρωμαϊκό κυβερνήτη της Ιουδαίας, που είναι γνωστό ως [[Μυστικός ΔείπνοςΠιλάτος|Πόντιο Πιλάτο]]. Εκεί εξήγησε στους μαθητές Εκείνος, προσπάθησε να αθωώσει τον Ιησού καθώς δεν έβρισκε κάτι επιλήψιμο ενάντιά του. Μετά όμως από την απαίτηση του ότι συγκεντρωμένου πλήθους, ο θάνατός Πιλάτος καταδίκασε τον Ιησού σε θάνατο επάνω σε [[Σταυρός|σταυρό]]. Το βράδυ, πιστοί του Ιησού πήραν το νεκρό σώμα του ήταν απαραίτητος επειδή θα καθιέρωνε μια νέα σχέση ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους. Πήρε το ψωμί τοποθέτησαν σε έναν τάφο, μετά όμως από τρεις ημέρες είχε εξαφανιστεί από εκεί και το κρασί ο Ιησούς εμφανιζόταν κατά διαστήματα σε πολλούς από τους μαθητές του. Μετά το τραπέζιγεγονός αυτό της [[Ανάσταση|Ανάστασής]] του, προσευχήθηκε πέρασε ακόμα 40 ημέρες στη γη και μετά [[Ανάληψη|Αναλήφθηκε]] δηλ. ανέβηκε προς τον ουρανό. Αν και σε μια συγκινητική ατμόσφαιρα αποχαιρετισμού η [[Βίβλος]] της αρχικής χριστιανικής κοινότητας αμέσως μετά το μοίρασε στους αποστόλους θάνατο του. Οι ΧριστιανοίΙησού εξακολούθησε να είναι η [[Παλαιά Διαθήκη]], σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού έχουν καθιερώσει σύντομα μετά το θάνατο και την λατρευτική τελετή της [[Θεία Ευχαριστία|Θείας Ευχαριστίαςανάσταση]]Του, άρχισε να συμβαίνει κάτι εντυπωσιακό. Τα ''"λόγια του Ιησού"'' άρχισαν να θεωρούνται στο ίδιο επίπεδο με το λόγο του Θεού στην Π.Δ.: :«''Έχετε ακούσει την εντολή που δόθηκε παλιά στους προγόνους να μην κάνεις φόνο, κι' οποίος κάνει φόνο πρέπει να δικαστεί από το τοπικό δικαστήριο. '''Εγώ όμως σας λέω''' πως ακόμα κι' οποίος οργίζεται εναντίον του αδελφού του πρέπει να δικαστεί από το τοπικό δικαστήριο''»<ref>''Ματθ. 5, 21-22.''</ref>.
Μετά Αυτή η ''"κανονικοποίηση"'' των λόγων του Ιησού από τη Ναζαρέτ, είναι φυσικό να προκαλεί το δείπνοθαυμασμό, ο Ιησούς οποίος αν και οι απόστολοι πήγαν στο [[Όρος έχει αμβλυνθεί με το πέρασμα των Ελαιών]]αιώνων, ένα λόφο στην ανατολική πλευρά της [[Ιερουσαλήμ]]παραμένει όμως, και στον κήπο της [[Γεσθημανή|Γεσθημανής]]. Σε αυτόν τον κήποως γεγονός, εντυπωσιακό, ο μαθητής ιδιαίτερα αν συνειδητοποιήσει κανείς το πόσο σύντομα μετά το θάνατο του Ιησού, [[Ιούδας Ισκαριώτης]]συνέβη<ref>Marrow B. Stanley, έφερε τους στρατιώτες για να συλλάβουν τον ''Τα λόγια του Ιησούστα Ευαγγέλια'', (μτφρ. Αυτοί τον οδήγησαν μπροστά στους ηγέτες των ΙουδαίωνΑ. Αγουρίδη) (Βασικές Αγιογραφικές Μελέτες #9), οι οποίοι πραγματοποίησαν μια σύντομη δίκη και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Οι νόμοι όριζαν πως για να πραγματοποιηθεί μια θανατική ποινή θα έπρεπε να εγκριθεί από τον ρωμαϊκό κυβερνήτη της ΙουδαίαςΆρτος Ζωής, [[Πιλάτος|Πόντιο Πιλάτο]]. ΕκείνοςΑΘήνα 1986, προσπάθησε να αθωώσει τον Ιησού καθώς δεν έβρισκε κάτι επιλήψιμο ενάντιά τουσελ. Μετά όμως από την απαίτηση του συγκεντρωμένου πλήθους, ο Πιλάτος καταδίκασε τον Ιησού σε θάνατο επάνω σε [[Σταυρός|σταυρό]]16-17. Το βράδυ</ref>, πιστοί του Ιησού πήραν το νεκρό σώμα του και το τοποθέτησαν σε έναν τάφομε αποτέλεσμα, μετά όμως από τρεις ημέρες είχε εξαφανιστεί από εκεί και ο Ιησούς εμφανιζόταν κατά διαστήματα σε πολλούς από τους μαθητές του. Μετά το γεγονός αυτό της [[Ανάσταση|Ανάστασής]] του, πέρασε ακόμα 40 ημέρες στη γη και μετά [[Ανάληψη|Αναλήφθηκε]] δηλ. ανέβηκε προς τον ουρανό. Οι οι μαθητές και απόστολοί του Χριστού συνέχισαν να διδάσκουν το μήνυμά Σωτηρίας του Λυτρωτή κατορθώνοντας, να το εξαπλώσουν στην τότε οικουμένη, τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
==Ο βίος του Ιησού Χριστού, όπως εκτίθεται στα Ευαγγέλια<ref>Μουστάκης Βασίλειος, ''Λεξικό της Αγίας Γραφής'', Αθήναι 1955, σελ. 202-206.</ref>==
<div style="font-family: Palatino Linotype; font-size:95%; -moz-column-count:2; column-count:2;">
*Ο Λόγος γίνεται σαρξ (''Ιωάν. 1:1-18'').
*Οι γενεαλογικοί κατάλογοι των προπατόρων του Ιησού (''Ματθ. 1:2-17''. ''Λουκ. 3:32-38'').
*Η πορεία προς τον Γολγοθά (''Ματθ. 27:32. Μάρκ. 15:21. Λουκ. 23:26-32. Ιωάν. 19:17'').
*Η σταύρωση (''Ματθ. 27:33-44. Μάρκ. 15:22-32. Λουκ. 23:33. Ιωάν. 19:18-24'').
''Οι επτά λόγοι του Σταυρού'':
[[Image:Pascha.jpg|200px|right|thumb|Η Ανάσταση]]
*Η ταφή (''Ματθ. 27:57-61. Μάρκ. 15:42-47. Λουκ. 23:50 - 56. Ιωάν. 19:38-42'').
*Η φύλαξη του τάφου από την κουστωδία (''Ματθ. 27:63-66'').
[[Κατηγορία:Θεολογία]]
[[Κατηγορία:Ζωτικά Άρθρα|Ι]]
[[en:Jesus Christ]]
[[es:Jesucristo]]
[[fr:Jésus Christ]]
[[mk:Господ Исус Христос]]
[[pt:Jesus Cristo]]
[[ro:Iisus Hristos]]
[[ru:Иисус христосХристос]]
