Αλλαγές

Είναι αλήθεια ότι τα ίδια τα κείμενα της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]] ''"δεν μας αναφέρουν τίποτε σχετικό με τους γονείς της Παρθένου Μαριάμ, την παιδική της ηλικία και άλλα συναφή γεγονότα με την προσωπική της ζωή"''<ref>Πατρώνος Π. Γεώργιος, ''Η Ιστορική Πορεία του Ιησού'', Δόμος, Αθήνα 1991, σελ. 90.</ref>. Όπως φαίνεται από τις επιλογές των συγγραφέων της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]], προφανώς θεωρούσαν σημαντικό ν' ανταποκριθούν πρώτα στα πιο επείγοντα ζητήματα της αποστολής τους, και ήταν έτσι φυσικό, ακόμη και οι αφηγήσεις για την παιδική ηλικία του Ιησού να εμφανιστούν αργότερα<ref>"Μαρία", ''Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας'' (μτφρ. από τα Γαλλικά με εποπτεία Σάββα Αγουρίδη, Σταύρου Βαρτανιάν), Άρτος Ζωής, Αθήνα 1980, στ. 627.</ref>. Καταρχάς, ο [[Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον|ευαγγελιστής Μάρκος]] αγνοεί τις διηγήσεις αυτές, ο [[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον|Ματθαίος]] τις εξιστορεί με επίκεντρο τον Ιωσήφ, ενώ με τις διηγήσεις του[[Κατά Λουκάν ΕυαγγέλιονΕυαγγελιστής Λουκάς‎|Λουκά]] έρχεται στο προσκήνιο η Μητέρα του [[Χριστός|Χριστού]]<ref>''Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας'', ό.π., στ. 628.</ref> όχι μόνο ως ιστορικό πρόσωπο, αλλά και ως ιστορική πηγή των σημαντικών γεγονότων της Θείας Γέννησης<ref>Holzner Joseph, ''Παύλος'', έκδ. 8η, Δαμασκός, Αθήνα 1972, σελ. 389.</ref>, γεγονότα τα οποία ''"κρατούσε όλα στην καρδιά της και τα σκεπτόταν"''<ref>''Λουκ. 2,19'': Δεληκωστόπουλος Αθανάσιος, ''Η Καινή Διαθήκη σε Νεοελληνική Απόδοση'', 7η έκδ., Αθήνα 2003, σελ. 171.</ref>. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο ''Joseph Holzner'':

Σύμφωνα με τον [[Κατά Λουκάν ΕυαγγέλιονΕυαγγελιστής Λουκάς|ευαγγελιστή Λουκά]], ''"κατά τις μέρες εκείνες συνέβη να βγει διάταγμα από το ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο για να γίνει απογραφή των κατοίκων όλης της οικουμένης. Η απογραφή αυτή ήταν η πρώτη που έγινε όταν ο ηγεμόνας της Συρίας ήταν ο Κυρήνιος. Και πήγαιναν όλοι να απογραφούν, ο καθένας στην πόλη του. Ανέβηκε δε και ο Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας στην Ιουδαία, στην πόλη του Δαυίδ, που ονομάζεται Βηθλεέμ επειδή καταγόταν από την οικογένεια και το γένος του Δαυίδ, για να απογραφεί μαζί με τη Μαριάμ, τη γυναίκα τη μνηστευμένη μ' αυτόν, η οποία ήταν έγκυος"'' (''Λουκ. 2,2-5'')<ref>Δεληκωστόπουλος Αθανάσιος, ''Η Καινή Διαθήκη σε Νεοελληνική Απόδοση'', 7η έκδ., Αθήνα 2003, σελ. 170.</ref>. Όπως φαίνεται από το κείμενο, μια γενική απογραφή διατάχτηκε από τον ''Αύγουστο Οκταβιανό'', η οποία ανάγκασε τον [[Ιωσήφ]] και την οικογένεια του να πάνε στη [[Βηθλεέμ]] για να απογραφούν. Κατά τους χρόνους της ρωμαϊκής δημοκρατίας, σκοπός μιας απογραφής ήταν να πραγματοποιηθεί από τις Αρχές η εγγραφή των πολιτών σε δημόσιους καταλόγους, όπου θα αναγραφόταν το όνομα, το επάγγελμα, η ηλικία, η οικογένεια και η περιουσία του πολίτη. Με τον τρόπο αυτό μπορούσε να εξακριβωθεί ο πληθυσμός του κράτους και να συγκεντρωθούν τα απαραίτητα στοιχεία για την στρατολογία και τη φορολογία<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 2 (1963), στ. 1064.</ref>.

Καταρχάς, θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι η γνωστή εικόνα που θέλει τον [[Ιωσήφ]] και τη ''Μαρία'' να αναζητούν απεγνωσμένα τόπο στη [[Βηθλεέμ]] για να διαμείνουν και καταλήγουν, μη έχοντας άλλη λύση, σε ένα σταύλο, δεν βασίζεται στα ιερά κείμενα. Σύμφωνα με τον [[Κατά Λουκάν ΕυαγγέλιονΕυαγγελιστής Λουκάς|Λουκά]] (2,1-7), η αγία οικογένεια έφτασε στη [[Βηθλεέμ]], έμεινε σε κάποιο κατάλυμα (στ. 7) και εκεί ήρθε η ώρα της ''Μαρίας'' να γεννήσει (στ. 6). Έχει επισημανθεί ότι ο ''Λουκάς'' όταν θέλει να αναφερθεί σε πανδοχείο, χρησιμοποιεί αυτή ακριβώς τη λέξη: ''"...ήγαγεν αυτόν εις πανδοχείον..."'' (Λουκ. 10,34). Κατά συνέπεια, γράφοντας ''κατάλυμα'' είναι πιθανό να αναφέρεται σε δωμάτιο φιλοξενίας κάποιας, συγγενικής ίσως, οικίας, λόγω όμως της μαζικής μετάβασης των μελών της οικογένειας του [[Ιωσήφ]] στη [[Βηθλεέμ]] για την απογραφή, όταν γεννήθηκε ο μικρός [[Χριστός|Ιησούς]], είτε δεν υπήρχε πλέον χώρος για την φιλοξενία του βρέφους, είτε η ''Μαρία'' θεώρησε καλύτερο ή πιο ασφαλές για το παιδί να μεταβεί ''σπαργανωμένο'' (τυλιγμένο με λωρίδες υφάσματος<ref>Λήμμα: 49.6 "σπαργανόω", Johannes P. Louw And Eugene A. Nida, ''Greek-English Lexicon of The New Testament'' (Based On Semantic Domains), 2nd Edition, United Bible Societies, New York 1989, τόμ. 1, σελ. 525.</ref>) στη ''φάτνη''<ref>John Nolland, ''Word Biblical Commentary'', vol. 35A (Luke 1:1-9:20), Word Books, Dallas 1989, σελ. 105.</ref><ref>Craig S. Keener and InterVarsity Press, ''The IVP Bible Background Commentary: New Testament'', Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press, 1993, Lk 2:6.</ref><ref>Δαμαλάς Νικόλαος, ''Ερμηνεία εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Β΄, εν Αθήναις 1892, σελ. 131.</ref>. Εδώ, θα πρέπει να επισημανθεί ότι ο ''[[Ευαγγελιστής Λουκάς|Λουκάς'' ]] δεν μιλά αόριστα για μια οποιαδήποτε ''φάτνη'' αλλά αναφέρεται ''στη φάτνη'' (''"ανέκλινεν αυτόν εν '''τή ''' φάτνη"'', Λουκ. 2,7) και ο [[Ιωήλ Γιαννακόπουλος]], θεωρεί ότι πρόκειται για τον σταύλο του καταλύματος στο οποίο διέμεναν (διατυπώνει βέβαια την άποψη, όπως κι ο ''Τρεμπέλας''<ref>Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Υπόμνημα εις το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον'', 3η έκδ., 'Ο Σωτήρ', Αθήνα 1983, σελ. 87β.</ref>, ότι το κατάλυμα ήταν πανδοχείο)<ref>Γιαννακόπουλος Ιωήλ (Αρχιμ.), ''Η Ζωή του Χριστού'', τόμ. 1, εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, θεσσαλονίκη 1978, σελ. 52.</ref>. Το γεγονός ότι ο [[Ιουστίνος]] και ο [[Ωριγένης]] κάνουν λόγο για ''σπήλαιο''<ref>Βλ. Τρεμπέλας, ''...εις το Κατά Λουκάν...'', ό.π., σελ. 88α.</ref>, μπορεί να συνδυαστεί με τις πληροφορίες που έχουμε για τα σπίτια της εποχής: ''"Στην επαρχία...το σπίτι ήταν υποτυπώδες...στο εσωτερικό είχε τις πιο πολλές φορές ένα μόνο δωμάτιο, χωρισμένο στα δύο, το μισό για τα ζωντανά και το άλλο μισό για την οικογένεια. Μερικά...χρησιμοποιούσαν για κατοικία παλιές σπηλιές χωμένες στο βράχο..."''<ref>Ροπς Ντανιέλ, ''Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού'' (μτφρ. Έλλης Αγγέλου), 2η έκδ. Παπαδήμας, Αθήνα 1990, σελ. 263.</ref>. Μέσα εκεί, στο τμήμα που λειτουργούσε ως στάβλος, τα ζώα ταΐζονταν από μια φάτνη<ref>Ροπς, ''Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη...'', ό.π., σελ. 35.</ref>.

Συνήθως, εδώ εγείρεται άλλο ένα ζήτημα ιστορικής ακρίβειας<ref>Οι αναλύσεις που ακολουθούν στα: Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Υπόμνημα εις το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον'', 3η έκδ., 'Ο Σωτήρ', Αθήνα 1983, σελ. 88-89 και Δαμαλάς Νικόλαος, ''Ερμηνεία εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Β΄, εν Αθήναις 1892, σελ. 132-134.</ref> το οποίο σχετίζεται με την παρουσία ποιμένων στην ύπαιθρο και μάλιστα κατά τη νύχτα (''ποιμένες...αγραυλούντες και φυλάσσοντες φυλακάς της νυκτός..."'', ''Λουκ. 2,8''), δεδομένου ότι η γέννηση του [[Χριστός|Χριστού]] εορτάζεται στις 25 Δεκεμβρίου. Τα κοπάδια στις περιοχές αυτές έμεναν στην ύπαιθρο κατά το διάστημα από τον μήνα Μάρτιο μέχρι, το πολύ, τα μέσα Νοεμβρίου ή αρχές Δεκεμβρίου ενώ μετά, λόγω έναρξης και των βροχοπτώσεων, οδηγούνταν σε σταύλους. Κατά συνέπεια, δεν ήταν δυνατό να συνδυαστούν αυτά τα στοιχεία με την 25η Δεκεμβρίου (ασφαλώς όμως, βροχοπτώσεις και φαινόμενα μεταβολών της θερμοκρασίας δεν μπορεί να θεωρούνται απόλυτα, καθώς μπορεί κάποιο έτος να υπάρξουν και εξαιρέσεις). Γνωρίζουμε όμως ότι κατά μία εκδοχήπιθανότατα, ο καθορισμός της 25ης Δεκεμβρίου ως ημερομηνίας ημερομηνία εορτασμού των [[Χριστούγεννα|Χριστουγέννων]] δεν σχετίζεται απαραίτητα με ιστορικά κριτήρια, αλλά αναφέρεται στην επιθυμία του [[Χριστιανισμός|Χριστιανισμού]] να εξοβελίσει σημαντικές παγανιστικές (μη χριστιανικές) γιορτές που τηρούνταν την ίδια περίοδο κατά τον 4ο αιώνα (''βλ. άρθρο [[Χριστούγεννα]]'').

Τελικά, στο γνωστό θαύμα στην ''Κανά'', ο [[Χριστός]] μετατρέπει τις έξι υδρίες νερού σε κρασί και στους στίχους 8-10 εισάγεται ο αρχιτρίκλινος ο οποίος ''"επιβεβαιώνει έκπληκτος όχι μόνο για το ότι εξευρέθηκε κρασί για να συνεχιστεί το γλέντι, αλλά, επίσης, για το ότι το δεύτερο ήταν υπέρτερης ποιότητας σε σύγκριση με το αρχικό"''<ref>Αγουρίδης Σάββας, ''Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο'', τόμ. Α΄, Πουρναράς, θεσσαλονίκη 2005, σελ. 247.</ref>.

Η σημασία της [[Παρθενία|παρθενίας]] στην [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] δεν σχετίζεται με κάποιον ηθικισμό ή πουριτανισμό, αλλά έχει οντολογικό περιεχόμενο<ref>Δαμασκηνός Ιωάννης, ''Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως'' (μτφρ. Ν. Ματσούκα), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 496 (υποσημ. #297).</ref> καθώς ο [[Ιωάννης Δαμασκηνός]] λέει ότι ''"η παρθενία είναι το πολίτευμα των αγγέλων, το ιδίωμα κάθε ασώματης φύσεως"''<ref>Δαμασκηνός, ''Έκδοσις...'', ό.π., σελ. 435.</ref>, πράγμα που σημαίνει ότι αποτελεί ''"το χάρισμα εκείνο που ακεραιώνει την ανθρώπινη φύση"'' με αποτέλεσμα μια πραγματικά παρθενική ζωή να οδηγεί γρηγορότερα στην οντολογική ολοκλήρωση<ref>Δαμασκηνός, ''Έκδοσις...'', ό.π., σελ. 496 (υποσημ. #297).</ref> αφού έτσι, ομοιάζει προς την κατάσταση της αιώνιας ζωής όπου ''"υπάρχει παρθενία, γιατί δεν υπάρχει θάνατος"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Το πρόβλημα του κακού - Δοκίμιο πατερικής θεολογίας'', 3η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 157.</ref>. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι σύμφωνα με τους [[Πατρολογία|Πατέρες]] της Εκκλησίας, αξία στην σωματική παρθενία υπάρχει με την προϋπόθεση ότι αυτή είναι αποτέλεσμα πνευματικής παρθενίας. Όπως αναφέρει ο άγ. [[Κασσιανός Ρωμαίος|Κασσιανός ο Ρωμαίος]], ''"και γυναίκα δε γνωρίζω και παρθένος δεν είμαι"'', αφού ''"το δώρο της παρθενίας δεν κατορθώνεται μόνο με αποχή...όσο με την αγιοσύνη της ψυχής και την καθαρότητα"''<ref>''Περί των 8 λογισμών της κακίας'', στο ''Φιλοκαλία των ιερών Νηπτικών'' (μτφρ. Αντώνιος Γ. Γαλίτης), τόμ. 1ος, εκδ. Ε', εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 95.</ref>. Και σημειώνει ο [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος]]: ''"ο γαρ λέγων, Παρθένος ειμί τω σώματι, τη δε ψυχή φθονεί τω αδελφώ, ούτος ουκ εστι παρθένος· την γαρ παρθενίαν αυτού διέφθειρεν η του φθόνου μίξις"''<ref>''PG'' 49,303.</ref>. Και ο ίδιος πάλι, ερμηνεύοντας το εδάφιο της επιστολής ''Β΄ Κορ. 11,2'', αναφέρει για την Παρθενία: ''"Η γαρ άφθορος ψυχήν παρθένος εστι καν άνδρα έχη·...αύτη γαρ η του σώματος, εκείνης εστίν επακολούθημα και σκιά, η δε αληθής παρθενία εκείνη εστί"''<ref>''PG'' 63,202.</ref>. Και αλλού, σημειώνει: ''"Παρ' ημίν η ούσα παρθένος, γαμουμένη, ουκ έστι παρθένος: παρά Χριστώ η ούσα πόρνη, γαμουμένη, παρθένος γέγονεν"''<ref>''PG'' 52,402.</ref>.

Διάφορες Είναι γεγονός ότι ''"πολλές φορές...προτεσταντικές κοινότητες έδειξαν και πολεμική στάση απέναντι στους ρωμαιοκαθολικούς και τους ορθοδόξους, που τιμούν το πρόσωπο της Παναγίας, ως μητέρας του Κυρίου"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Ο Προτεσταντισμός'', 3η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 56.</ref>. Αυτό βέβαια δεν συνέβαινε πάντα διότι αρχικά ''"η Μεταρρύθμιση ζούσε πιο σωστά τις συνέπειες του χριστολογικού δόγματος''.... [και] ''δεν απέρριψε την απόδοση τιμής στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Απέρριψε βέβαια και αποδοκίμασε τη μαριολατρεία με όλες τις ακρότητες, που παρουσιάστηκαν στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, υιοθέτησε όμως την πίστη της παραδόσεως και παρέμενε στη νέα Εκκλησία ζωντανή η συνήθεια να αποδίδεται η τιμή στο πρόσωπο της μητέρας του Κυρίου. Έτσι η πίστη στο πρόσωπο της Παναγίας Μαρίας, ως Θεοτόκου και Αειπαρθένου, διατηρείται, όπως καταφαίνεται στο τρίτο άρθρο της Αυγουστιαίας Ομολογίας<ref>''"Αι κύριαι γραμμαί και διδασκαλίαι της λουθηρείου θεολογίας περιελήφθησαν εις την Αυγουσταίαν ομολογίαν [αίρεση|αιρέσεις...]] χρησιμοποιούν καθώς και εις την Απολογίαν αυτής, έργον και ταύτην του Μελάχθωνος, όπως και εις τα Σμαλκαδικά άρθρα και τας δύο Κατηχήσεις του Λουθήρου, άτινα πάντα απετέλεσαν τα συμβολικά βιβλία των Λουθηρανών"'' (Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Εγκυκλοπαίδεια της θεολογίας. Πανεπιστημιακαί παραδόσεις αναθεωρηθείσαι'', έκδ. 5η, Ο Σωτήρ, Αθήναι 2000, σελ. 96).</ref> και το πρώτο μέρος των Σμαλκαλδικών άρθρων<ref>''"Η διδασκαλία, τα της λατρείας και οργανώσεως και το καθόλου πνεύμα της Λουθηρανικής Εκκλησίας περιέχονται εις τα επόμενα συμβολικά βιβλία αυτής: α) Τα τρία αρχαία οικουμενικά σύμβολα: Νικαίας—Κωνσταντινουπόλεως, Αποστολικόν και Αθανασιανόν, β) Μεγάλη και μικρά Κατήχησις του Λουθήρου (1529), γ) Αυγουσταία Ομολογία (Confessio Augustana, 1530), δ) Απολογία Αυγουσταίας Ομολογίας (Apologia Confessionis Augustanae, 1531), ε) Σμαλκαλδικά άρθρα (Articuli Smalcaldici, 1537), και στ) Τύπος συμφωνίας (Konkordienformel, 1577)"'' (''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 359).</ref>. Πάντως αργότερα η απόδοση τιμής στο πρόσωπο της Θεοτόκου ατόνησε μέσα στους κόλπους του Προτεσταντισμού"''<ref>Ματσούκας, ''Ο Προτεσταντισμός'', ό.π.</ref>. Κατά την εκδήλωση της προτεσταντικής πολεμικής, χρησιμοποιούνται συγκεκριμένες βιβλικές λέξεις ή φράσεις μεμονωμένες, για να προσβάλλουν την τη διδασκαλία του ''Αειπαρθένου '' της ''Θεοτόκου''<ref>Το μεγαλύτερο μέρος της επιχειρηματολογίας προέρχεται από το άρθρο: "Αειπαρθενία της Θεοτόκου", ''ΘΗΕ'', τόμ. 1 (1962), στ. 465-467.</ref>. Η επιμονή όμως στην κατά γράμμα ερμηνεία εδαφίων της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]] από τους πολεμίους του ''Αειπάρθενου'' διαψεύδεται σε πολλά σημείαπαρουσιάζει προβλήματα, αφού αν γίνει συνολικά αποδεκτή θα οδηγήσει σε απαράδεκτες ερμηνείες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα εδάφια:

'''''3)''''' Κάποτε, τα ιερά κείμενα αποκαλούν τον Ιωσήφ ''"άνδρα της Μαρίας"'' (''Ματθ. 1, 16'') και την ''Μαρία'' ''"γυναίκα του Ιωσήφ"'' (''Ματθ. 1, 20'' και ''24''). Το ''"άνδρας"'' και ''"γυναίκα"'', από κάποιες αιρέσεις ερμηνεύεται με την έννοια ότι η ''Μαρία'', μετά τη γέννηση του Ιησού, γέννησε και άλλα τέκνα με τον Ιωσήφ ως άνδρα της.

:*Στην ορθόδοξη παράδοση γίνεται αντιληπτό ότι η αιρετική αυτή διδασκαλία των [[Αρειανισμός|Αρειανών]] και των [[Ευνομιανοί|Ευνομιανών]], την οποία ακολουθούν και σύγχρονοι προτεστάντες, είναι εντελώς παράδοξη: ακόμη και όταν ο ''Λουκάς'' μας λέει ότι ο [[Ιωσήφ]] και η ''Μαρία'' δεν κατάλαβαν όσα ο δωδεκαετής ''Ιησούς'' τους είπε (''Λουκ. 2,48''), διότι πράγματι, από τα λόγια του αγγέλου κατά τον ευαγγελισμό, ότι το παιδί ''"θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου"'' (''Λουκ. 1,32''), δεν ήταν δυνατό να κατανοήσει η ''Μαρία'' την φυσική θεϊκή υιότητα του [[Χριστός|Χριστού]]<ref>Βλ. Τρεμπέλας, ''...εις το Κατά Λουκάν...'', ό.π., σελ. 121.</ref>, παραμένει γεγονός ότι η ''Παρθένος'' αξιώνεται μεγίστης τιμής από τον Θεό ώστε να φέρει στον κόσμο ένα παιδί με τη συνέργεια του ίδιου του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]], πράγμα που δημιουργεί αντίφαση με την άποψη ότι η ''Μαρία'' και ο [[Ιωσήφ]] επέστρεψαν σε μια αμέριμνη συζυγική καθημερινότητα, σαν να μην έχουν ουδεμία συναίσθηση του γεγονότοςτων θαυμαστών γεγονότων<ref>Δαμαλάς Νικόλαος, ''Ερμηνεία εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Α΄, εν Αθήναις 1876, σελ. 493.</ref>.

Κατά συνέπεια, ως προς τον στίχο 9, ο [[Δαβίδ]] είναι αυτός που ομολογεί ότι ''"αισθάνεται λύπη και πίκρα γιατί περιφρονήθηκε και από αυτά τα ομομήτρια αδέλφια του ακόμη"'' ενώ η εφαρμογή του στίχου στον [[Χριστός|Χριστό]] , μπορεί να γίνει μόνο ως προς τα δεδομένα που δεν συγκρούονται με το σύνολο της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]] , όπως αυτά περιγράφονται στα ''Ιωαν.1,11'', ''Ρωμ. 9,5'', ''Ιωαν. 7,3-5''κ.ά.<ref>Βλ. Κόκορης, ''Ο Χριστός όπως τον είδαν οι Προφήται'', ό.π., σελ. 263-264265.</ref>.

'''''6)''''' Πάλι ως προς το ζήτημα των ''αδελφών του Ιησού'', συχνά χρησιμοποιείται ως αντεπιχείρημα προς το ''Αειπάρθενο'' η απουσία αναφοράς στα παιδιά του [[Ιωσήφ]] κατά τη διήγηση της μετάβασης στη [[Βηθλεέμ]] για την απογραφή του [[Κυρήνιος|Κυρηνίου]] (''Λουκ. 2,4-5''). Αυτή όμως η κατά γράμμα εξέταση του εδαφίου, λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ενάντια σε εκείνους που μιλούν για παιδιά της ''Μαρίας'' από τον [[Ιωσήφ]]: για ποιον λόγο δεν αναφέρονται τα παιδιά που υποτίθεται γέννησε η ''Μαρία'' από τον ''Ιωσήφ'', στη διήγηση της επιστροφής από την ''Αίγυπτο'' (''Ματθ. 2,19-21''), όταν σύμφωνα με τους μελετητές, το χρονικό διάστημα παραμονής εκεί μπορεί να ήταν από 2 έως και 10 χρόνια<ref>Πατρώνος Π. Γεώργιος, ''Η Ιστορική Πορεία του Ιησού'', Δόμος, Αθήνα 1991, σελ. 178.</ref> και άρα υπήρχε αρκετός καιρός για να γεννηθούν ομομήτρια αδέλφια του ''Ιησού''; Επιπλέον, με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ενάντια στον ισχυρισμό περί ομομήτριων αδελφών του ''Ιησού'', η απουσία αναφοράς σε αυτούς στη διήγηση της μετάβασης του δωδεκαετούς ''Ιησού'' στον Ναό της Ιερουσαλήμ (''Λουκ. 2,41-52''). '''''7)''''' Ένα ακόμη επιχείρημα με το οποίο η προτεσταντική θεολογία επιχειρεί να δείξει ότι αποτελεί πλάνη η διδασκαλία για την αειπαρθενία της Θεοτόκου σχετίζεται με την κριτική του κειμένου της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]]<ref>Βλ. Γεωργόπουλος Βασίλειος, "Η σύγχρονη προτεσταντική κριτική για την Αειπαρθενία της Θεοτόκου" στο περιοδ. ''Εφημέριος'', τεύχ. 7-8 (2002), Αθήνα, Λιβάνης, σελ. 28-30.</ref>. Σύμφωνα με το επιχείρημα αυτό, το φρόνημα της εκκλησίας για την αειπαρθενία της Θεοτόκου έχει θεμελιωθεί σε μια εσφαλμένη μετάφραση του εδαφίου ''Ησ. 7,14'' από τους [[Μετάφραση των Εβδομήκοντα|Εβδομήκοντα μεταφραστές]]. Ισχυρίζονται ότι το εβραϊκό πρωτότυπο κείμενο του [[Ησαΐας|Ησαΐα]] έχει τη λέξη ''"almah"''=νεάνις και όχι ''"Bethula"''= παρθένος, που μετέφρασαν οι εβδομήκοντα. Έτσι, επηρεάστηκαν, υποτίθεται, οι Ευαγγελιστές [[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον|Ματθαίος]] και [[Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον|Λουκάς]], οι οποίοι έδωσαν στο εδάφιο προφητικό περιεχόμενο, ενώ το ''Ησ. 7,14'' δεν είχε κάτι τέτοιο.

[[Κατηγορία:Άγιοι|ΠΘ]][[Κατηγορία:1ος αιώνας|Θ]]