Η διαμάχη των παρατάξεων προκάλεσε την εμφάνιση των λεγομένων [[Νεοχαλκηδονισμός|νεοχαλκηδονικών]], δηλ. της θεολογικής τάσης, η οποία διαμορφώθηκε μετά την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας (451) και αποσκοπούσε στη γεφύρωση του θεολογικού χάσματος μεταξύ των οπαδών και των αντιπάλων τής συνόδου, δηλαδή μεταξύ των [[Μονοφυσιτισμός|Μονοφυσιτών]] και των Ορθοδόξων.
Επίσης την περίοδο αυτή έχουμε την εμφάνιση της αίρεσης του [[Μονοενεργητισμός|μονοενεργητισμού]] και του [[Μονοθελητισμός|μονοθελητισμού]]. Ο μοναχός [[Μάξιμος ο Ομολογητής]] αναδείχθηκε ηγετική φυσιογνωμία στον αγώνα εναντίον των αιρέσεων αυτών οι οποίες καταδικάστηκαν μετην με την [[ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος|ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο]] (680).
Στην εποχή αυτή ακόμα, κατατάσσονται και τα έργα τα αποδιδόμενα στο [[Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης|Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη]] τα οποία διακρίνονται για την πρωτοτυπία και το μυστικισμό τους.