6.119
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
interwiki mk
* Οι εκφράσεις «''καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης''» και «''οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος''» κατά Μαρκέλλου Άγκυρας προς δήλωση της αιωνίου διακρίσεως Πατρός και Υιού.
* Τα άρθρα 6 και 7 «''καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός''» και «''οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος''» κατά Μαρκέλλου Άγκυρας και Φωτεινού Σιρμίου, που αρνούνταν αιώνια ύπαρξη ως Θεανθρώπου και λαμβανόμενη από ''Κατά Λουκάν Ι, 33''.
* Ο όρος «''ομοούσιος''» παραλείφθηκε προς αποφυγή [[Μοναρχιανισμός|σαβελλιανιστικών]] ερμηνειών, αλλά καιευκολότερη και ευκολότερη εισαγωγή των ετεροδόξων<ref> Ιωάννη Καλογήρου, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, σελίς 389</ref>, το ίδιο και οι εκφράσεις «αληθινόν εκ Θεού αληθινού» και «δι ού τα πάντα εγένετο» ως περιττές, για λόγους που εξηγήθηκαν ανωτέρω.
* Τα τελευταία 4 άρθρα συμπλήρωσαν το σύμβολο έτσι ώστε να το καταστήσουν εύχρηστο και ως ομολογία πίστεως και ως βαπτιστήριο σύμβολο<ref>Η Δευτέρα οικουμενική σύνοδος επί τη 1600στη επετείω αυτής, Ιωάννου Καρμίρη, Πρακτικά Ακαδημίας Αθηνών, σελίς 268</ref>, καθώς και για λειτουργική χρήση<ref> Ιωάννη Καλογήρου, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, σελίς 385</ref>. Ταυτόχρονα οι αλήθειες των εκφραζόμενων αυτών άρθρων κύριο στόχο είχαν να καταδείξουν τις ενέργειες του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]], και μάλιστα κατά τη σειρά τις οποίες εμφανίζονται. Έτσι η καθολική εκκλησία εντάσσεται στην περιοχή ενέργειας του Αγίου Πνεύματος ενώ το [[Βάπτισμα (Χριστιανισμός)|βάπτισμα]] αναγνωρίζεται «''ως έχων ισχύν στην εκκλησίαν, υπό την ενεργεία του Αγίου Πνεύματος ως σωτηριολογικό γεγονός''»<ref> Ιωάννη Καλογήρου, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, σελίς 395</ref>.
Στο σύμβολο της πίστεως η [[καθολική εκκλησία]] περιέχει τον όρο «''και (εκ) του Υιού''» για την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, γνωστό και ως [[Φιλιόκβε|filioque]]. Η σημαντικότητα αυτής της παραλλαγής έγκειται στο ότι υπήρξε η πρώτιστη θεολογική αιτία του μεγάλου σχίσματος και μονίμου ως σήμερα, μεταξύ Ορθοδόξου και Καθολικής εκκλησίας. Όπως είναι γνωστό οι αποφάσεις των οικουμενικών συνόδων, αποφαίνονται δογματικώς αλαθήτως και πως τα σύμβολα πίστεως αυτών είναι «''ο ακριβής και απλανής δρόμος της ορθοδοξίας''» <ref>Ιωάννη Καρμίρη, ΤΔκΣΜτΟΚΕ, Τόμος Α΄, σελίς 89</ref>. Το σύμβολο μάλιστα αυτό επικράτησε από νωρίς στην εκκλησία ως βαπτιστήριο σύμβολο, ήτις ως το κατηχητικό σύμβολο της ορθής δογματικής πίστης που εξέφραζαν οι νεοφώτιστοι, ενώ εισήλθε και από νωρίς στην λατρευτική πράξη της εκκλησίας<ref>Ιωάννη Καρμίρη, ΤΔκΣΜτΟΚΕ, Τόμος Α΄, σελίς 89-92</ref>, τόσο στη Ανατολή, όσο και στη Δύση.
Το filioque αρχικώς ενεφανίσθη στην [[Ισπανία]], σε μια προσπάθεια απόκρουσης αιρετικών δοξασιών στη σύνοδο του [[Τολέδο]], το [[589]]. Η προσθήκη αυτή επικυρώθηκε στη Φραγκική εκκλησία το [[809]]/[[810]] στη σύνοδο του ''Ακυισγράνω''([[Άαχεν]]), με το [[Πάπας Λέοντας Γ΄|Πάπα Λέοντα]] τον Γ΄, να διαφωνεί προς τον όρο, αντιτιθέμενος προς κάθε προσθήκη στο σύμβολο. Επιπρόσθετα αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο ανέγραψε σε αργυρές πλάκες, σε ελληνικά και λατινικά, στο ναό του Αγίου Πέτρου στη [[Ρώμη]] το σύμβολο, ώστε στο μέλλον να μην παραχαραχθεί<ref>Annales ecclesiastici etc. Lucae 1738 εξ.,τ.ΙΧ,481 εξ</ref>. Σε κάθε περίπτωση όμως φαίνεται από τις διασωθείσες ιστορικές πηγές πως το ''filioque'' αντιμετωπίστηκε ως αιρετική διδασκαλία από την ενιαία εκκλησία. Η αντίδραση του Πάπα Λέοντα ήταν ενδεικτική, όπως και οι κανόνες των οικουμενικών συνόδων, οι οποίοι σαφώς απαγορεύουν οποιαδήποτε προσθήκη στα σύμβολα των πατέρων των οικουμενικών συνόδων. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ενέργεια των παπικών αντιπροσώπων του Πάπα Νικολάου, όταν αυτοί θέλησαν να διαδώσουν το σύμβολο με την προσθήκη του filioque στη Βουλγαρία, οπότε και προκλήθηκε έντονη αντίδραση από την εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, οδηγώντας τον ιερό Φώτιο να το χαρακτηρίσει ως «''αιρετική δόξα''», «''άθεον γνώμη''», «''βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος''» καθώς και ότι «''εισάγει Δυαρχία εν τη Μοναρχική Τριάδι''»<ref>Ι. Βαλλέτας, Φωτίου του σοφωτάτου και αγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως επιστολαί, Λονδίνο, 1864</ref>. Πέραν τούτου η προσθήκη δε φαίνεται να διδάσκεται αγιογραφικώς (στις Γραφές), ιστορικοδογματικώς (καμία αναφορά από [[Οικουμενικές σύνοδοιΣύνοδοι|Οικουμενικές συνόδους]]), αλλά και θεολογικώς όπως ανωτέρω ο [[Πατριάρχης Φώτιος Α΄ο Μέγας|ιερός Φώτιος]] υπομνημάτίζει<ref> Ιωάννη Καρμίρη, Η Δευτέρα Οικουμενική σύνοδος επί τη 1600στη επετείω αυτής, Πρακτικά Ακαδημίας Αθηνών, σελις 271</ref>.
== Τα αποτελέσματα της συνόδου ==
[[ar:المجمع المسكوني الثاني]]
[[en:Second Ecumenical Council]]
[[mk:Втор вселенски собор]]
[[ro:Sinodul II Ecumenic]]
