12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Μυστήρια
Η [[Θεία Ευχαριστία]] δεν αποτελεί απλώς οίνο και άρτο, ή σύμβολα της σαρκός και του αίματος του Κυρίου. Είναι ''"μία σαρξ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού"'', ''"εν θυσιαστήριον"'', ''"εν ποτήριον εις ένωσιν του αίματος αυτού"''<ref>Προς Φιλαδελφείς 4</ref>. Είναι χαρακτηριστικό πως οι δοκητές κατά τον Ιγνάτιο ''"ευχαριστίας και προσευχής απέχονται δια το μη ομολογείν την ευχαριστίαν σάρκα είναι του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού"''<ref>Προς Σμυρναίους 7, 1</ref>. Άρνηση της ευχαριστίας σημαίνει πνευματικό θάνατο, διότι δεν παρέχεται το φάρμακο της αθανασίας, το αντίδοτο του μη αποθανείν<ref>Προς Εφεσίους 20, 2</ref>. Αυτό συμβαίνει διότι η σάρκα του Χριστού ενώθηκε με τη θεία υπόσταση και γι αυτό παρέχει τα χαρίσματα της θεϊκής υποστάσεως, όπως αθανασία, αφθαρσία, αγιότητα καθώς ο άρτος και ο οίνος πραγματικά μετατρέπονται σε σάρκα και αίμα Χριστού<ref>Προς Σμυρναίους 7, 1</ref>.
Η εισαγωγή στην εκκλησία αποτελεί είδος μετάνοιας. Ο χριστιανός δοκιμάζει πολλές πίκρες και πτώσεις και έτσι καλείται σε διαρκή επάνοδο. Για τη θεραπεία αυτή ο Κλήμης προτρέπει να μετέλθουν οι χριστιανοί τον ευκλεή αγώνα, να ατενίσουν το αίμα του Χριστού και τη θυσία Του, που έγινε προς μετάνοια δική μας. Η μετάνοια μάλιστα ήταν κάτι που από την Παλαιά Διαθήκη είχε εφαρμοστεί. Ο Κλήμης σε μεγάλο μέρος της Α΄ προς Κορινθίους καλεί και προτρέπει σε μετάνοια, που είναι το θεμέλιο του χριστιανικού ήθους. Η μετάνοια αυτή τόσο στον ψευδο-Βαρνάβα, όσο και τον Κλήμη και τον Ιγνάτιο, όπως είδαμε, εκδηλώνεται με την [[εξομολόγηση]]<ref>Επιστολή Βαρνάβα 19, 12</ref><ref>Ά Προς Κορινθίους 51, 3</ref>. Αυτό διότι η αμαρτία συνδέεται άρρηκτα με την ενότητα του ποιμνίου.
Η μυστηριακή και εκκλησιαστική ζωή, οδηγεί στη μυστική εν Χριστώ ζωή. Ο Ιγνάτιος και εδώ είναι εκφραστής ενός κλίματος, που αργότερα θα δούμε σε ανάπτυξη από τον [[Γρηγόριος Νύσσης|Γρηγόριο Νύσσης]], [[Μάξιμος Ομολογητής|Μάξιμο Ομολογητή]], [[Συμεών ο νέος θεολόγος|Συμεών το Νέο Θεολόγο]] και τον [[ψευδο-Διονύσιος Αρεοπαγίτης|ψευδο-Διονύσιο Αρεοπαγίτη]]. Μετά του Παύλο και Ιωάννη, ο Ιγνάτιος σημειώνει μία ορολογία που απηχεί την εσωτερική μυστική κατάσταση για τη μετοχή στο Θεό<ref>Κ. Σκουτέρης, ενθ.αν., σελ. 205</ref>. Ο Κλήμης επίσης αναφέρεται σε αυτή την ένωση προσδίδοντας και ένα επιπρόσθετο στοιχείο. Την κίνηση του ανθρώπου και του Θεού συνάμα, προς επίτευξη της μυστικης ενώσεως.
