Η σπουδαιότητα των ''απολογητών '' για το χριστιανισμός, έγκειται αρχικά στην απόκρουση και διαφύλαξη της εκ των Ιουδαίων επιρροής. Δεύτερον την πιθανή συμπάθεια που απέκτησαν υπήκοοι της αυτοκρατορίας , ιδίως δε ίσως και της συμπαθείας αυτοκρατόρων με αποτέλεσμα τη σταδιακή επιείκια της διωκτικής εντάσεως. Τρίτον τη διασύνδεση με την Ελληνική [[φιλοσοφία ]] και κατ επέκταση την ελληνική διανόηση και τέλος τη σταθερή διασύνδεση του χριστιανισμού με την [[Παλαιά Διαθήκη ]] τη στιγμή που τα γνωστικά συστήματα έρεπαν κινούνταν προς μία τάση απόρριψης.

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η επιρροή των απολογιών αυτών στο εθνικό περιβάλλον, ειδικώς δε στο αυτοκρατορικό περιβάλλον, αν και κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να εξακριβωθεί. Πιστεύεται όμως πως η ελαστικότητα μερικών εξ αυτών, όπως ο ''Κόμοδος '' ή ο ''Αντωνίνος'', προήλθε από την εκτίμηση τέτοιου είδους συγγραμμάτων. Με βεβαιότητα όμως θεωρείται πως η ''απολογητική γραμματεία '' επηρέασε πολύ το γενικότερο περιβάλλον, σταδιακά δε και εκείνων οι οποίοι περιφρονούσαν το χριστιανισμό. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε πως πλειάδα απολογητών προήλθε εκ του οικείου περιβάλλοντος. Η σύζευξη άλλωστε με το περιρρέων περιρρέον περιβάλλον και τη φιλοσοφία ήταν αναπόφευκτη, από τη στιγμή που ο χριστιανισμός έπρεπε να επιδιώξει την Κυριακή εντολή της μαθητείας των εθνών. Αυτή η σύζευξη τελικά επιτεύχθηκε μέσω των απολογητών, κυρίως δε μέσω ανθρώπων οι οποίοι προήλθαν από τα σπλάχνα του φιλοσοφικού συστήματος και της ελληνικής παιδείας. Η τάση βέβαια που αναπτύχθηκε στην απολογητική γραμματεία ήταν διττή. Από τη μία πλευρά διαρκώς προέβαλλε τις διαφορές και τις αντιθέσεις μεταξύ των δύο ρευμάτων καθώς και τη διαρκή προβολή των μελανών σημείων της φιλοσοφίας ([[Τερτυλλιανός]], [[Τατιανός ]] κ.α.) και από την άλλη πλευρά, ανεύρισκε σημεία επαφής με αυτή, αποδίδοντας φιλοσοφικές αλήθειες ακόμα και σε μεγάλους άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης όπως το Μωυσή ([[Ιουστίνος]], [[Κλήμης Αλεξανδρείας ]] κ.α.), πάντα όμως με το βλέμμα στα αντικρουόμενα σημεία που αντιδιαστέλλονταν τη χριστιανική διδασκαλία. Έτσι τελικά μέσα από το σύστημα των απολογητών προήλθε σύζευξη χριστιανισμού και Ελληνισμού, παραλαμβάνοντας όχι μόνο όρους και έννοιες, αλλά επηρεαζόμενη και ως προς τον τρόπο σύλληψης και διατύπωσης αυτών<ref>Παναγιώτης Χρήστου, «Ελληνική Πατρολογία», Τόμος Β΄, σελίς 526</ref>. Τελικά όμως παρατηρείται το παράδοξο φαινόμενο, «ο «''ο χριστιανισμός να αφομοιώνει στοιχεία του περιβάλλοντος και συνάμα να συγκρούεται απηνώς με όλες τις ανακυκλούμενες ιδέες του συγκριτιστικού πολιτισμού»πολιτισμού''»<ref>Νίκος Ματσούκας, «Ιστορία της Φιλοσοφίας», σελίς 345</ref>, με αποτέλεσμα οι απολογητές να θεωρούνται η γέφυρα του ελληνορωμαϊκού πολιτισμούμε το χριστιανισμό, οι καρποί μίας σύζευξης που διαφάνηκα διαφάνηκαν ιδίως κατά τους αμέσως επόμενους αιώνες.

Οι απολογητές όμως κατάφεραν να συνδέσουν πολύ περισσότερα στοιχεία, διότι με τη διαρκή πρόταση της ενότητος ''Παλαιάς και Νέας Διαθήκης'', και την πρόταση της αρχαιότητας της χριστιανικής πίστεως που ρίζες της ευρίσκοντο στην εποχή των πατριαρχών, συνέζευξε τελικώς και την ιουδαϊκή παράδοση, υπό το πρίσμα της ανακεφαλαίωσης αυτής και της ερμηνείας μέσω της εν Χριστώ ανδρωθείσης αληθείας. Έτσι οι ''Απολογητές '' προσπαθούν να πείσουν πως οι προφητικές προρρήσεις της ''Παλαιάς Διαθήκης '' συντελέστηκαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Σ’υμφωνα Σύμφωνα μάλιστα με τον καθηγητή θεολογίας ''Σάββα Αγουρίδη «προκαλεί '' «''προκαλεί έκπληξη ο ελεύθερος τρόπος ερμηνείας της Παλαιάς Διαθήκης, αυτή η πλήρης από τους απολογητές χριστιανική οικειοποίηση της Παλαιάς Διαθήκης»Διαθήκης''». «''Θα λέγαμε ''» συνεχίζει «''πως «την την είδαν με τελείως άλλα, δικά τους μάτια και με μια απροσμέτρητη βεβαιότητα»βεβαιότητα''»<ref>Σάββας Αγουρίδης, «Ο Χριστιανισμός έναντι του Ιουδαϊσμού και του Ελληνισμού κατά το Β΄ μ.Χ. αιώνα», σελίς 91</ref>, τονίζοντας κατά βάση την αλληγορική διάσταση που προσέδωσαν σε αυτή. Μέσα τελικά από τη διατήρηση της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και την κτισιολογία του τους καταπολέμησαν εμμέσως τον Γνωστικισμός το [[Γνωστικισμό]]ς και έδωσαν θεολογική τροφή στους αντιαιαρετικούς συγγραφείς που εμφανίστηκαν κατά τα τέλη του αιώνος, όπως τον [[Ειρηναίος Λογδούνου|Ειρηναίο]], τον [[Ιππόλυτο Ρώμης]] κ.α.