Αλλαγές

{{ΟρθόδοξοςΧριστιανισμός}}Το '''Άγιο Πνεύμα''' είναι το τρίτο πρόσωπο της Θεότητας[[Αγία Τριάδα|Αγίας Τριάδας]], το οποίο εκπορεύεται εκ του Πατρός. Είναι ομοούσιο με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού στην [[Αγία Τριάδα]] και κατά το [[Σύμβολο της Πίστεως]] «''"συνπροσκυνείται και συνδοξάζεται"''» με τον [[Πατέρα]] και με τον [[Θεός Λόγος|Υιό]], ίσο κατά τη [[λατρεία ]] και την τιμή. Το Άγιο Πνεύμα εμφανίζεται στην [[Καινή Διαθήκη]] εξ αρχής να μεταδίδει υπερφυσικά χαρίσματα, υποδηλώνοντας πως το Πνεύμα είναι προσωπικός παράγοντας ''Θείας δυνάμεως'', ιδίως δε όταν υπό του Ιησού Χριστού ματρυρείται μαρτυρείται πως η βλασφημία προς Αυτό, αποτελεί μη ασυγχώρητο αμάρτημα. Ταυτόχρονα στα χωρία της [[Αγία Γραφή|Αγίας Γραφής ]] αποκαλείται ως «''"Παράκλητος"''»<ref>Ιωάννης 14/ιδ΄ 26</ref>, ο οποίος θα έλθει να αντικαταστήσει ''"εν πάσι παρά τοις μαθηταίς"'', τον απερχόμενο ήδη Κύριο.

«''Στις επιστολές του Πέτρου [[Απόστολος Παύλος|απ. Παύλου]], το Άγιο Πνεύμα παρουσιάζεται να ερευνά τα βάθη του θεού, ως διαιρούν να διαιρεί και ενεργούν πάντα να ενεργεί τα χαρίσματαστα μέλη της Εκκλησίας, να κατοικεί μέσα μας έχοντας ως οικούν εν υμίν δύναμιν και έχων αυτού ναό τα σώματα ημώντο σώμα μας, αναγεννών ημάς να μας αναγεννά και ως λαλούν δια να μιλά μέσω των προφητών και των θεοπνεύστων ανδρών''»<ref>Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Δογματικήτης Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', Πτόμ.ΝΑ', 3η έκδ.Τρεμπέλα, σελίς Ο Σωτήρ, Αθήνα 1997, σελ. 245.</ref>. Πρέπει να τονιστεί πως η διδασκαλία περί του ''Αγίου Πνεύματος'' κηρύχθηκε από την εκκλησία από τα αποστολικά ακόμα έτη, αλλά έλαβε οριστική διατύπωση κατά την εποχή της [[Α΄ Οικουμενική Σύνοδος|Α΄]] και [[Β΄ Οικουμενική Σύνοδος|Β΄ Οικουμενικής Συνόδου]], όταν και είχαν ανακύψει οι αμφισβητήσεις περί της Θεότητας του Αγίου Πνεύματος, υπό των πνευματομάχων, ιδίως δε των Ανομοίων και των Μακεδονιανών.

Το ''Άγιο Πνεύμα ''"εκπορεύεται αϊδίως εκ έχει την αιτιατή αρχή του Πατρός"στον ''Πατέρα'', με διαφορετικό τρόπο απ'<ref>Άγιος Νεκτάριοςό,τι ο Υιός. Έτσι ο Υιός γεννάται προαιωνίως, ενώ το ''Ορθόδοξος Ιερά ΚατήχησιςΆγιο Πνεύμα''εκπορεύεται προαιωνίως εκ του Πατρός, 4η έκδ.τα οποία αποτελούν και τα λεγόμενα [[Υποστατικά Ιδιώματα]] τους, εκδδηλ. Βασοι μή κοινές ιδιότητες που έχουν οι υποστάσεις της Τριάδας. ΡηγόπουλουΈτσι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Υιού εκφαντορικώς, Θεσσαλονίκη 2001 (c1899)ως ενέργεια, σελ. 85.αλλά δια του ''Πατρός'' ''υπαρκτικώς''</ref> δηλαδή εκτός χρόνουΙωάννου Ρωμανίδου, και αποστέλλεται από τον Υιό εν χρόνω «''"εις τον κόσμονΔογματική και Συμβολική θεολογία, τελειούν το έργον της απολυτρώσεωςΤόμος Α΄, ως ρητώς είρηται εν Ιωάνν. 15:26"σελίς 295''»</ref>Ανδρούτσος Χρήστος, δηλαδή φυσικώς. Είναι χαρακτηριστικό δε πως υπό το πρίσμα της ''Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής ΕκκλησίαςΑυγουστίνιας θεολογίας'', Αστήρτο ''Άγιο Πνεύμα'' εκπορεύεται υπαρκτικώς και από τον Υιό, Αθήνα1956 (c1907)καταργώντας τις ακοίνωτητες ιδιότητες της Αγίας Τριάδος, σελ. 83.</ref>. Σύμφωνα με την παρότι ο [[Ορθόδοξη ΕκκλησίαΓρηγόριος Νύσσης]], μόνο αλλά και ο πνευματικός Πατήρ του Αυγουστίνου, [[Αμβρόσιος Μεδιολάνων]] διαφωνούν αναφέροντας πως το ''Άγιο Πνεύμα'' «''"ο Πατήρ αιτία εστί...εν τω μήτε μονογενώς εκ του Πνεύματος"Πατρός αποστήναι, και εν τω δι αυτού πεφηνέναι''»<ref>Άγιος ΝεκτάριοςΙωάννου Ρωμανίδου, ό.π..«''Δογματική και Συμβολική θεολογία, Τόμος Α΄, σελίς 297-298''»</ref>, και όχι και ενώ ο ΥιόςΜέγας Βασίλειος αναφέρει, πως η διάκρισις των ιδιαζόντων (ακοινωνήτων) σημείων είναι ασύγχητος<ref>Ιωάννου Ρωμανίδου, όπως δογμάτισαν οι Ρωμαιοκαθολικοί με το [[Φιλιόκβε]]. «''"Είνε προφανέςΔογματική και Συμβολική θεολογία, ότι το δι' Υιού οι Πατέρες ...δεν δύνανται να εννοώσινΤόμος Α΄, ως εννοούσιν αυτό οι Λατίνοι"σελίς 298''<ref>Ανδρούτσος, ό.π..»</ref>.

Το Άγιο Πνεύμα έχει την αιτιακή αρχή Γι'αυτό και ο ρόλος του Υιού στην ύπαρξη του στον ΠατέραΑγίου Πνεύματος δεν είναι σχέση αιτίας, αλλά συγκατάθεσης. Ο [[Γρηγόριος Νύσσης]] διευκρινίζει αυτή τη σχεση, με διαφορετικό τρόπο απτην εξής διάκριση «'' όΗ διαφορά Υιού και Πνεύματος ως προς την εμφάνιση στην ύπαρξη, στην έλευση, στην ύπαρξη αυτών των δύο,τι είναι ότι ο μεν Υιόςπροέρχεται προσεχώς (ήτις άμεσα) εκ του Πατρός, εκ του αιτίου, το δε Πνεύμα προέρχεται δι’ Εκείνου που προέρχεται προσεχώς, δηλαδή δια του Υιού''». ΓιΈτσι τονίζει ότι «''κατά αυτόν τον τρόπο, η μεσιτεία, η μεσολάβηση του Υιού στη θεία ζωή, στη θεία ύπαρξη διαφυλάττει την ιδιότητά Του ως Μονογενούς'' αυτό άλλωστε λέμε ότι ». Για να παραμείνει ο Υιός γεννάται προαιωνίωςως ο Μονογενής, πρέπει να Του αναγνωρίστεί το «''προσεχώς''», διότι αλλιώς θα είχαμε δύο Υιούς κατά κάποιο τρόπο. Ενώ δηλαδή η φυσική, η ουσιώδης σχέση του Πνεύματος προς τον Πατέρα δεν καταργείται, ενώ διότι στον Υιό υπάρχει όλη η ''θεία φύση'' και συνεπώς, ως προς τη φύση, κοινωνεί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται προαιωνίως εκ , έρχεται στην ύπαρξη δια της μεσολαβήσεως του ΠατρόςΥιού. Δεν Αυτό δεν έχει σχέση με το [[Filioque]] στο επίπεδο της αϊδίου υπάρξεως του Θεού, γιατί τόσο ο Υιός όσο και το Πνεύμα δεν είναι λοιπόν "αδελφό" πρόσωπο με αίτια. Δηλαδή, ενώ ο Υιός μπορεί κατά κάποιο τρόπο να μεσολαβεί στο να έρθει στην ύπαρξη το ''Άγιο Πνεύμα'', αυτό δεν κάνει τον Υιόαίτιο του Πνεύματος, γικαθώς ' αυτό λέμε 'Το αίτιο παραμένει μόνο ο Πατήρ''. Η διευκρίνιση αυτή, διατηρεί την αρχή, τη βασική Χριστιανική πίστη, ότι μόνο ο Πατήρ είναι ο αίτιος και ότι ο [[Υιός]] είναι Μονογεννής με κανένα τρόπο δεν μπορεί να νοηθεί ως συναίτιος της υπάρξεως του ΠατρόςΠνεύματος.

Ο ρόλος του Υιού στην ύπαρξη == Αγιογραφικά εδάφια περί του Αγίου Πνεύματος δεν είναι σχέση αιτίας, αλλά συγκατάθεσης. Ο [[άγιος Γρηγόριος Νύσσης]] διευκρινίζει αυτή τη σχεση, με την εξής διάκριση: Η διαφορά Υιού και Πνεύματος ως προς την εμφάνιση στην ύπαρξη, στην έλευση, στην ύπαρξη αυτών των δύο, είναι ότι ο μεν Υιός προέρχεται '''προσεχώς''' (δηλαδή άμεσα) εκ του Πατρός, '''εκ του αιτίου''', το δε Πνεύμα προέρχεται '''δι’ Εκείνου που προέρχεται προσεχώς''', δηλαδή δια του Υιού. Και λέει ότι «Έτσι κατά αυτόν τον τρόπο, η μεσιτεία, η μεσολάβηση του Υιού στη θεία ζωή, στη θεία ύπαρξη διαφυλάττει την ιδιότητά Του ως Μονογενούς». Για να παραμείνει ο Υιός ως ο Μονογενής, πρέπει να Του αναγνωρίσουμε αυτό το «προσεχώς», διότι αλλιώς θα είχαμε δύο Υιούς κατά κάποιο τρόπο. Ενώ λέει η φυσική, η ουσιώδης σχέση του Πνεύματος προς τον Πατέρα δεν καταργείται, διότι στον Υιό υπάρχει όλη η θεία φύση και συνεπώς, ως προς τη φύση, κοινωνεί με τον Πατέρα και το Πνεύμα, ερχόμενο στην ύπαρξη δια της μεσολαβήσεως του Υιού. Αυτό δεν έχει σχέση με το [[Filioque]] στο επίπεδο της αϊδίου υπάρξεως του Θεού, γιατί τόσο ο Υιός όσο και το Πνεύμα δεν είναι αίτια. Δηλαδή, ενώ ο Υιός μπορεί κατά κάποιο τρόπο να μεσολαβεί στο να έρθει στην ύπαρξη το Άγιο Πνεύμα, αυτό δεν κάνει τον Υιό αίτιο του Πνεύματος. '''Το αίτιο παραμένει ΜΟΝΟ ο Πατήρ'''.==

Η διευκρίνιση αυτήΣτη συνέχεια, διατηρεί την αρχή, τη βασική Χριστιανική πίστη, ότι μόνο ο Πατήρ είναι ο αίτιος και ότι ο Υιός με κανένα τρόπο δεν μπορεί να νοηθεί παρατίθενται μερικά χωρία που δείκνύουν το ''Άγιο Πνεύμα'' ως συναίτιος της υπάρξεως του Πνεύματος.[[πρόσωπο]]:

== Αγιογραφικά εδάφια που δείχνουν ότι : «''Ο δε Παράκλητος, το Άγιο Πνεύμα είναι πρόσωπο ==το ΄Αγιον ό πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, Εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπον υμίν''».<ref>Ιωάννης 14/ιδ΄ 26</ref>

Στη συνέχεια: «''Όταν δε έλθη Εκείνος, παρατίθενται δειγματοληπτικά μερικά χωρία που δείχνουν ότι το Άγιο Πνεύμα είναι προσωπο:τής αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν. Ου γαρ λαλήσει αφ' εαυτού, αλλ’ όσα αν ακούση λαλήσει και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν. Εκείνος εμέ δοξάσει, ότι εκ τού εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν''».<ref>Ιωάννης 16/ις΄ 13,14</ref>

Ιωάννης 14/ιδ΄ 26: "Ο «''Είπεν δε Παράκλητος, το Πνεύμα το ΄Αγιον ό πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, Εκείνος υμάς διδάξει πάντα Φιλίππω: πρόσελθε και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπον υμίν"κολλήθητι τω άρματι τούτω''».<ref>Πράξεις 8/η΄ 29</ref>

Σύμφωνα με το εδάφιο αυτό: «''Ήσαν δε εν Αντιοχεία κατά την ούσαν εκκλησίαν προφήται και διδάσκαλοι ό τε Βαρναβάς και Συμεών ο καλούμενος Νίγερ και Λούκιος ο Κυρηναίος, το Άγιο Πνεύμα διδάσκει, θυμίζειΜαναήν τε Ηρώδου τού τετράρχου σύντροφος, και επιπλέον βοηθείΣαύλος. Λειτουργούντων δε αυτών τω Κυρίω και νηστευόντων, καθώς είναι "Παράκλητος", δηλαδήείπεν το Πνεύμα το Άγιον: "ΒοηθόςΑφορίσατε δή μοι τον Βαρναβάν και Σαύλον εις το έργον ό προσκέκλημαι αυτούς". Πολύ σημαντικό είναι το ότι αναφέρεται ως: "Εκείνος"Τότε νηστεύσαντες, μια λέξη που μόνο σε πρόσωπο μπορεί να χρησιμοποιηθεί, όπως κάθε ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΝΤΩΝΥΜΙΑκαι προσευξάμενοι και επιθέντες τας χείρας αυτοίς απέλυσαν''».<ref>Πράξεις 13/ιγ΄ 1 - 3</ref>

Ιωάννης 16/ις΄ 13,14: "Όταν δε έλθη Εκείνος, το Πνεύμα τής αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν. Ου «''Έδοξεν γαρ λαλήσει αφ' εαυτούτω Αγίω Πνεύματι και ημίν, αλλ’ όσα αν ακούση λαλήσει και τα ερχόμενα αναγγελεί μηδέν πλέον επιτίθεσθαι υμίν. Εκείνος εμέ δοξάσειβάρος, ότι εκ τού εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν"πλην τών επαναγκές τούτων''».<ref>Πράξεις 15/ιε΄ 28</ref>

Και πάλι εδώ : «''Ωσαύτως δε και το Άγιο Πνεύμασυναντιλαμβάνεται ταις ασθενείαις ημών, αναφέρεται ως πρόσωπο με το: "Εκείνος"γαρ τι προσευξόμεθα καθό δει ουκ οίδαμεν, και επίσης "οδηγεί", "λαλεί", "αναγγέλει", "δοξάζει" και "λαμβάνει"αλλ’ αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις. Είναι πολύ ενδιαφέρον επίσηςΟ δε ερευνών τας καρδίας, οίδεν τι το φρόνημα του Πνεύματος, ότι αναφέρεται να έχει: "εαυτό" ("ου λαλήσει αφκατά Θεόν εντυγχάνει υπέρ αγίων'' εαυτού")». Και κάτι που έχει "εαυτό"<ref>Ρωμαίους 8/η΄ 26, είναι Πρόσωπο!27</ref>

Πράξεις 8/η΄ 29: "Είπεν «''Ημίν δε ο Θεός απεκάλυψεν δια του Πνεύματος Αυτού, το γαρ Πνεύμα τω Φιλίππω: ΄΄πρόσελθε πάντα ερευνά και τα βάθη του Θεού. Τις γαρ οίδεν ανθρώπων τα τού ανθρώπου ει μη το πνεύμα του ανθρώπου το εν αυτώ; Ούτως και κολλήθητι τω άρματι τούτω΄΄"τα τού Θεού, ουδείς οίδεν ει μη το Πνεύμα τού Θεού''».<ref>Α΄ Κορινθίους 2/β΄ 10, 11</ref>

Το Άγιο : «''Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα "μιλάει" και διατάζει, διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται''».<ref>Α΄ Κορινθίους 12/ιβ΄ 11</ref>

Πράξεις 13/ιγ΄ 1 - 3: ΄΄Ήσαν δε εν Αντιοχεία κατά την ούσαν εκκλησίαν προφήται και διδάσκαλοι ό τε Βαρναβάς και Συμεών ο καλούμενος Νίγερ και Λούκιος ο Κυρηναίος, Μαναήν τε Ηρώδου τού τετράρχου σύντροφος, και Σαύλος. Λειτουργούντων δε αυτών τω Κυρίω και νηστευόντων, είπεν «''Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον: "Αφορίσατε δή μοι τον Βαρναβάν και Σαύλον του Θεού, εν ω εσφραγίσθητε εις το έργον ό προσκέκλημαι αυτούς". Τότε νηστεύσαντες, και προσευξάμενοι και επιθέντες τας χείρας αυτοίς απέλυσαν΄΄ημέραν απολυτρώσεως''».<ref>Εφεσίους 4/δ΄ 30</ref>

Πράξεις 15/ιε΄ 28<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count: 2;"Έδοξεν γαρ τω Αγίω Πνεύματι και ημίν, μηδέν πλέον επιτίθεσθαι υμίν βάρος, πλην τών επαναγκές τούτων".><references /></div>

Επίσης "δοκεί", δηλαδή "έχει γνώμη". Δεν είναι πρόσωπο; Ρωμαίους 8/η΄ 26,27[[Κατηγορία: "Ωσαύτως δε και το Πνεύμα συναντιλαμβάνεται ταις ασθενείαις ημών, το γαρ τι προσευξόμεθα καθό δει ουκ οίδαμεν, αλλ’ αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις. Ο δε ερευνών τας καρδίας, οίδεν τι το φρόνημα του Πνεύματος, ότι κατά Θεόν εντυγχάνει υπέρ αγίων". Εντυγχάνει, σημαίνει: "ικετεύει", προσεύχεται θερμά. Πώς προσεύχεται μία δύναμη; Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά προσώπου. Πώς μπορεί να αντιληφθεί, να στενάξει, ή να έχει φρόνημα μια δύναμη; Α΄ Κορινθίους 2/β΄ 10, 11: "Ημίν δε ο Θεός απεκάλυψεν δια του Πνεύματος Αυτού, το γαρ Πνεύμα πάντα ερευνά και τα βάθη του Θεού. Τις γαρ οίδεν ανθρώπων τα τού ανθρώπου ει μη το πνεύμα του ανθρώπου το εν αυτώ; Ούτως και τα τού Θεού, ουδείς οίδεν ει μη το Πνεύμα τού Θεού". Το Άγιο Πνεύμα "ερευνά", και "γνωρίζει" (οίδεν). Α΄ Κορινθίους 12/ιβ΄ 11: "Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται". "Ενεργεί", "διαιρεί", και "ΒΟΥΛΕΤΑΙ". Όμως αν είναι δύναμη, δεν μπορεί να έχει ΒΟΥΛΗΣΗ. Εφεσίους 4/δ΄ 30: "Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον του Θεού, εν ω εσφραγίσθητε εις ημέραν απολυτρώσεως". Επίσης, το Άγιο Πνεύμα ΛΥΠΑΤΑΙ. Δεν μπορεί μια δύναμη να λυπάται!Δόγματα]]

[[en:Holy Spirit]]==Υποσημειώσεις==[[fr:Saint Esprit]]<div style="font-size[[mk: 85%"><references/></div>Бог Свет Дух]][[Κατηγορίαro:ΔόγματαDuhul Sfânt]]