12.426
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
καμία σύνοψη επεξεργασίας
[[Image:Γέροντας_Παίσιος.jpg|thumb|right|250px|Ο Γέρων Παΐσιος (1924 - 1994)]]Ο '''Γέρων Παΐσιος''' ή '''Όσιος Παΐσιος''', κατά κόσμον ''Αρσένιος Εζνεπίδης'', ήταν Έλληνας [[μοναχός|μοναχός]] που έζησε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Η φήμη του ως αγίου στο ορθόδοξο ποίμνιο είναι μεγάλη, λόγω της προσωπικότητάς του και του πλήθους των μαρτυριών από ανθρώπους ορθόδοξων πιστών και μη, για τα χαρίσματα που διέθετε (''προφητικό χάρισμα ή θεραπευτικό''). ο ίδιος έζησε σε παιδική ηλικία τα δύσκολα χρόνια του Ελληνικού ξεριζωμού, ενώ έδειξε κλίση από την παιδική του ηλικία, με σταθερή προσήλωσή στη μελέτη των Γραφών και την προσευχή. Σήμερα ο σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ.κ. Ιερόθεος Βλάχος, έχει προτείνει την κατάταξη του στα δίπτυχα της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως Αγίου.[[Image:Γέροντας_Παίσιος.jpg|thumb|right|250px|Ο Γέρων Παΐσιος (1924 - 1994)]]
==Ο βίος του ==
===Νεανική ηλικία===
Ο '''Γέρων Παΐσιος''' γεννήθηκε στα ''Φάρασα της Καππαδοκίας'', στη ''Μικρά Ασία'', στις ''25 Ιουλίου'' του ''1924''. Ο πατέρας του ονομάζονταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των ''Φαράσων'', ενώ και η μητέρα του ονομάζονταν ''Ευλαμπία''. Ο Γέροντας , ενώ είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις ''7 Αυγούστου του 1924'', μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες κάτοικοι των Φαράσων φύγουν για την ''Ελλάδα'', ο Γέροντας βαφτίστηκε [[βάπτισμα|βαπτίστηκε]] από τον [[Αρσένιος ο Καππαδόκης|Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη]], ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα όνομά του «''για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του''», όπως χαρακτηριστικά είχε πει. Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις ''14 Σεπτεμβρίου του 1924'' η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στον [[Άγιος Γεώργιος|Άγιο Γεώργιο]] στον του ''Πειραιά'' και στη συνέχεια πήγε στην ''Κέρκυρα'', όπου και διεμεινε διέμεινε προσωρινά στο Κάστρο. Στην Κέρκυρα η οικογένειά του έμεινε ενάμιση χρόνο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην ''Ηγουμενίτσα'' και κατέληξε στην ''Κόνιτσα''. Εκεί ο μικρός Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του «''με βαθμό οκτώ και διαγωγή εξαίρετο''». Από μικρός Χαρακτηριστικό όμως είναι ότι από αυτή την ηλικία συνεχώς είχε μαζί του ένα χαρτί, στο οποίο σημείωνε τα θαύματα του [[Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης|Αγίου Αρσενίου]]. Έδειχνε και επεδείκνυε ιδιαίτερη κλίση προς το μοναχισμό και που διακαώς επιθυμούσε να μονάσει. Οι γονείς του μάλιστα χαριτολογώντας, του έλεγαν «''βγάλε πρώτα γένια και μετά θα σε αφήσουμε''».
Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να υπηρετήσει στο στρατό ο Αρσένιος δούλεψε σαν ξυλουργός. Όταν του παραγγελνόταν να κατασκευάσει κάποιο φέρετρο, ο ίδιος συμμεριζόμενος την θλίψη της οικογένειαςτου θανόντος, αλλά και τη φτώχεια της εποχής, δεν ζητούσε χρήματα. Το [[1945]] ο Αρσένιος κατατάχτηκε στο ''στρατό'' και υπηρέτησε σαν ''ασυρματιστής'' κατά τον ''ελληνικό εμφύλιο''. Όσο καιρό δεν ήταν ασυρματιστής, ζητούσε να πολεμεί στην πρώτη γραμμή, προκειμένου κάποιοι οικογενειάρχες, να μην βλαφτούν. Το μεγαλύτερο όμως διάστημα της θητείας του, το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή. Το 1949 απολύθηκε από το στρατό.
===Μοναστικός Βίος===
====Τα πρώτα χρόνια====
Ο ''πατέρας Παΐσιος '' πρώτη φορά εισήλθε στο [[Άγιο Όρος]] για να μονάσει το [[1949]], αμέσως μετά την απόλυσή του από το στρατό. Όμως επέστρεψε στα κοσμικά για ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του. Έτσι το 1950 πήγ ουσιαστικά οριστικά στο [[Άγιο Όρος]]εισήχθει το 1950. Η πρώτη μονή στην οποία κατευθύνθηκε και παρέμεινε για ένα βράδυ ήταν η [[Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου]] στις [[Καρυές]]. Εν και εν συνεχεία κατέλυσε στη [[Σκήτη Αγίου Παντελεήμονος|σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος]], στο κελί των ''Εισοδίων της Θεοτόκου''. Εκεί θα γνωρίσει τον '''πατέρα Κύριλλο''' που ήταν ηγούμενος στη μονή και θα τον ακολουθήσει πιστά. Λίγο αργότερα αποχώρησε αποχωρεί από τη μονή και κατευθύνθηκε κατευθύνεται στη [[Μονή Εσφιγμένου]]. Εκεί τελέσθηκε η τελετή της «[[ρασοευχή|ρασοευχής]]» και πήρε το πρώτο όνομά του που ήταν '''Αβέρκιος'''. Και εκεί Ξεχώρισε δε, αμέσως ξεχώρισε για την εργατικότητά του, τη μεγάλη αγάπη και κατανόηση που έδειχνε για τους «αδελφούς» του, την πιστή υπακοή στο γέροντά του, την και τη ταπεινοφροσύνη του, αφού θεωρούσε θεωρώντας εαυτόν κατώτερο όλων των μοναχών στην πράξη. Προσευχόταν έντονα και διάβαζε διαρκώς, και ιδιαίτερα τον [[Αββάς Ισαάκ|Αββά Ισαάκ]].
Το [[1954]] έφυγε από τη ''μονή Εσφιγμένου '' και κατευθύνθηκε προς την [[Μονή Φιλοθέου]], που ήταν [[''Ιδιόρυθμο]] μοναστήρι '' όπου μόναζε και ένας θείος του. Η συνάντησή του όμως με τον '''Γέροντα Συμεών''' θα είναι καταλυτική για την πορεία και διαμόρφωση του μοναχικού χαρακτήρα του Παϊσίου. Μετά από δύο χρόνια, το [[1956]], χειροθετήθηκε χειροθετείτε «''Σταυροφόρος''» και πήρε παίρνει το «Μικρό Σχήμα»«''Μικρό Σχήμα''». Τότε ήταν που τελικά που ονομάστηκε και «Παΐσιος» «''Παΐσιος''» χάρη στο [[Μητροπολίτης|Μητροπολίτη]] [[Καισάρεια|Καισαρείας]] [[Παΐσιος β΄Β΄|Παΐσιο τον β΄το Β΄]], που ήταν και συμπατριώτης του. Ο Γέρων Αυγουστίνος αυτήν την περίοδο απέκτησε στενή σχέση με τον Παΐσιο. Το [[1958]] ύστερα απο «εσωτερική πληροφόρηση» από «''εσωτερική πληροφόρηση''» πήγε στο [[Στόμιο Κονίτσης]]. Εκεί πραγματοποίησε έργο το οποίο αφορούσε τους ετερόδοξους αλλά και τη βοήθεια των βασανισμένων και φτωχών Ελλήνων, είτε με φιλανθρωπίεςσημαντικό αντιαιρετικό, είτε παρηγορόντας τους ποιμαντικό και στηρίζοντάς τους ψυχολογικάφιλανθρωπικό έργο στηρίζοντας τον τοπικό λαό στη δύσκολη εποχή που διένυε, με αιχμή το λόγο του [[Ευαγγέλιο|ευαγγελίου]]. 4 έτη έμεινε στην [[Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου]] στο Στόμιο, όπου αγαπήθηκε πολύ από τον λαό της περιοχής για την προσφορά και τον μετριοπαθή χαρακτήρα του. Απο εκεί πήγε Φεύγοντας μετακινήθηκε στο [[Όρος Σινά]] στο κελί των '''Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης'''. Ο Γέροντας εργαζόταν ως ξυλουργός και ότι κέρδιζε τα έδινε σε φιλανθρωπίες στους [[Βεδουίνος|Βεδουίνους]], ιδίως τρόφιμα και φάρμακα.
====Επιστροφή στο Άγιο Όρος====
Το 1964 επέστρεψε στο [[Άγιο Όρος]], από όπου δεν ξαναέφυγε ποτέ. Η σκήτη η οποία τον φιλοξένησε ήταν η ''Ιβήρων''. Στο διάστημα που παρέμεινε εκεί, και συγκεκριμένα το 1966] ασθένησε σοβαρά και εισηχθεί στο ''Νοσοκομείο Παπανικολάου''. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο [[Άγιο Όρος]] φιλοξενήθηκε στην [[Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου]] στη [[Σουρωτή]]. Επέστρεψε στο [[Άγιο Όρος]] μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μετακινήθηκε στα [[Κατουνάκια]] και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπάτου. Από τότε άρχισε να δέχεται πολλές επισκέψεις. Ήδη το όνομά του έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά γνωστό μακριά από το Όρος και κάθε λογής βασανισμένοι άνθρωποι οδηγούνταν σε αυτόν μαθαίνοντας για ένα χαρισματικό μοναχό που ονομάζεται Παΐσιος. Το επόμενο έτος μεταφέρεται στη [[Μονή Σταυρονικήτα]]. Βοηθάει σημαντικά σε χειρωνακτικές εργασίες, συνεισφέροντας στην ανακαίνιση του μοναστηριού. Συχνά μάλιστα βοηθάει ως [[Ψάλτης|ψάλτης]] στη [[Σκήτη Τιμίου Προδρόμου Μεγίστης Λαύρας |Σκήτη Τιμίου Προδρόμου]] το Γέροντα Τυχώνα. Οι δύο γέροντες ανέπτυξαν δυνατή φιλία η οποία τερματίσθηκε με την κοίμηση του Γέρωντα Τυχώνα το [[1968]]. Ο Παΐσιος έμεινε στο κελί του Γέροντα Τυχώνα για ένδεκα έτη μετά την κοίμησή του, πράγμα που ήταν επιθυμία του φίλου του λίγο πριν πεθάνει.
====Στην Παναγούδα====
Το [[1979]] αποχώρησε από την [[Σκήτη Τιμίου Προδρόμου|σκήτη του Τιμίου Προδρόμου]] και κατευθύνθηκε προς την [[Μονή Κουτλουμουσίου]]. Εκεί εισχώρησε στή μοναχική αδελφότητα ως [[εξαρχηματικός μοναχός]]. Η Παναγούδα ήταν μια σκήτη εγκαταλελειμμένη και ο Παΐσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «''ομόλογο''», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο γέροντας στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμα του συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Συνέχισε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «''σταμπωτές''» εικόνες, τις οποίες χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία.
====Οι ασθένειες του Γέροντα και η κοίμησή του====
Το 1966 ο γέροντας νοσηλεύθηκε στο ''Νοσοκομείο Παπανικολάου λόγω ''βρογχεκτασιών''. Μετά την επέμβαση για την αφαίρεσή τους και λόγω της χρήσης ισχυρών ''αντιβιοτικών'' ο γέροντας έπαθε ''ψευδομεμβρανώδη κολίτιδα'', η οποία του αφήνει μόνιμα ''δυσπεπτικά'' προβλήματα. Κάποια στιγμή, όταν βρισκόταν στη φάση της πρέσας έπαθε ''βουβωνοκήλη''. Αρνήθηκε να νοσηλευτεί και υπομένει την ασθένεια, η οποία του έδινε φοβερούς πόνους για τέσσερα ή πέντε χρόνια. Κάποια μέρα σε μια επίσκεψή του στη ''Σουρωτή'', κάποιοι γνωστοί του γιατροί κυριολεκτικά τον απήγαγαν και τον οδήγησαν στο ''Θεαγένειο νοσοκομείο'', όπου και χειρουργήθηκε. Παρά την αντίθεση των γιατρών, ο γέροντας συνέχισε την σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρωνακτικές εργασίες κάτι που επιδείνωσε και άλλο την κατάσταση της υγείας του.