Ο '''Μάξιμος Ομολογητής''' (580 ''Κωνσταντινούπολη'' - 662 ''Λαζική, Πόντος'') αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ιστορικές και εκκλησιαστικές<ref>Κατα τον Andrew Louth στο σχετικό βιβλίο του για τον Μάξιμο Ομολογητή τον χαρακτηρίζει ως τον σπουδαιότερο θεολόγο της Βυζαντινής περιόδου [http://books.google.tg/books/about/Maximus_the_Confessor.html?hl=fr&id=DEpOMmY51_MC]</ref><ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, τ. Ε', σελ. 266 ''"Είναι δύσκολο να ευρεθή άλλος θεολόγος που να επηρέασε περισότερον την πορείαν της ελληνικής ορθοδόξου θεολογίας από αυτόν"''</ref> προσωπικότητες της βυζαντινής περιόδου. Όντας κάτοχος υψηλής κατάρτισης και μόρφωσης, διατέλεσε ο οποίος διετέλεσε στέλεχος υψηλά ιστάμενων κρατικών διοικητικών θέσεων, τις οποίες εγκατάλειψε για να [[Μοναχός|μονάσει]]. Ως μοναχός υπήρξε η κεντρική προσωπικότητα που πρωτοστάτησε στην εκκλησιαστική έριδα του [[Μονοθελητισμός|μονοθελητισμού]], η οποία είχε σαφείς πολιτικές, πολιτειακές και γεωπολιτικές προεκτάσεις<ref>Γ. Φλορόφσκι, Οι Βυζαντινοί...αιώνα, σελ. 332</ref>, καθώς η θεολογία του υπήρξε ο πυρήνας της αντίδρασης στις βασιλικές επιδιώξεις για ένα θεολογικό συμβιβασμό μεταξύ [[Ορθόδοξη Εκκλησία|ορθοδόξων καθολικών]] και [[Μονοφυσιτισμός|μονοφυσιτών]]<ref>Νίκος Ματσούκας, Κόσμος...Μάξιμο Ομολογητή,σελ 20-21</ref>. Παράλληλα εξέφρασε με μεστό τρόπο τη διδασκαλία των προηγούμενων [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενικών συνόδων]], αναδεικνύοντας τον ως την εξέχουσα εκκλησιαστική προσωπικότητα της εποχής του, στοιχείο που τον οδήγησε και στο προσωπικό του μαρτύριο και εξορία. Το θεολογικό, φιλοσοφικό και συγγραφικό του έργο σήμερα εκτιμάται για την αρτιότητα και την ιδιαιτερότητα του, ως ένα εξαίσιο δείγμα υψηλής θεολογίας με σημαντική χρήση φιλοσοφικών όρων και μεθόδων<ref>Π, Χρήστου, Πατρολογία Ε', σελ. 278</ref>, που δεν αφήνει ασυγκίνητους για την ποιότητά του, τους σημαντικότερους θεολόγους, ερευνητές και φιλοσόφους της εποχής μας.