Οι Αποστολικοί Πατέρες για την προΰπαρξη του Υιού και τη θεότητά του παρέχουν ικανές μαρτυρίες<ref>Κ. Σκουτέρης, Ενθ.αν., σελ. 171</ref>. Η επιστολή του [[Επιστολή Βαρνάβα|ψευδο-Βαρνάβα]] αρχικώς κατανοεί τη βιβλική φράση ''"ποιήσωμεν κατ εικόνα και καθομοίωσιν ημών τον άνθρωπον"'' ως λόγο του Θεού Πατρός προς τον Υιό<ref>Επιστολή 6, 12</ref>. Μάλιστα ο Υιός του Θεού, που προϋπήρχε και συμμετείχε στο δημιουργικό έργο, ''"ήλθεν εν σαρκί"''<ref>Επιστολή 5, 11</ref>. Κατά τον Κλήμη Κλήμεντα το σκήπτρο της μεγαλοσύνης του Θεού, ο Χριστός, ήλθε ως ταπεινός άνθρωπος, όπως το Άγιο Πνεύμα είχε πει<ref>Κλήμεντος, Προς Κορινθίους Α΄ 16, 2</ref>. Ο Υιός λοιπόν κατά τους Αποστολικούς πατέρες είναι το ''"απαύγασμα της μεγαλωσύνης του θεού, τοσούτων μείζων εστίν αγγέλων, όσω διαφορότερον όνομα κεκληρωνόμηκε"''<ref>Κ. Σκουτέρης, ενθ.αν., σελ. 172</ref>.

Ο Κλήμης όμως προχωρά ένα βήμα παραπέρα. Ο Ιησούς είναι αυτός στον οποίο ανήκει η δόξα και η μεγαλοσύνη, η τιμή και το κράτος, νυν και στους αιώνες των αιώνων<ref>Κλήμεντος, Α΄ Κορινθίους 65, 2</ref>. Ο Πατήρ δοξάζεται δια μέσου του Υιού, ενώ σε μερικά χωρία του Κλήμη Κλήμεντος αναφέρεται πως η δοξολογία των πιστών απευθύνεται και αποκλειστικά προς τον Υιό<ref>Αυτόθι 20, 11-12 κ 50 7</ref>. Η αναφορά αυτής της δοξολογίας είναι απόδειξη της θεότητας του Υιού<ref>Κ. Σκουτέρης, ενθ.αν., σελ. 173</ref>.