Στο ερώτημα, ποιο βαθμό διάδοσης είχαν ανάμεσα στο λαό, και ποια ήταν η χρήση των συγχωρητικών που εξέδιδε το πατριαρχείο Ιεροσολύμων, παίρνουμε ενδιαφέρουσες απαντήσεις από τις μαρτυρίες που υπάρχουν για τα οικονομικά των περιοδειών του Πατριαρχείου. Στην αναλυτική καταγραφή επισκέψεων και πράξεων για τις τρεις περιοδίες που διενεργήθηκαν κατά τα έτη 1720-1726<ref>στο διαδίκτυο [http://www.fhw.gr/projects/notaras/index.php?view=d4d εδώ]</ref> βλέπουμε ότι τα συγχωροχάτια αποτελούν μόλις το 8% των συνολικών πράξεων εισφορών. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, σε μια περίοδο που ο λαός έχει το θρησκευτικό του αίσθημα αρκετά ανεπτυγμένο, δεν φαίνεται να δείχνει αυξημένη προτίμηση στα έντυπα αυτά, με αποτέλεσμα, σε 81 προορισμούς, από τις 76 πράξεις εισφορών, μόνο 6 από αυτές να αφορούν τα συγχωροχάρτια. Το ποσοστό μικραίνει ακόμα περισσότερο αν υπολογίσουμε ότι από τους 81 προορισμούς ζητήθηκαν συγχωροχάρτια μόνο στους έξι, που αντιστοιχεί σε 7,4%. Αυτό φανερώνει και τον μη υποχρεωτικό χαρακτήρα τους (έστω μέσω μιας πίεσης από την προβολή της αυθεντίας της Εκκλησίας στο ζήτημα της σωτηρίας), αλλά και την διαφορετική θεολογία των ορθοδόξων συγχωρητικών, αφού είναι δύσκολο να ερμηνευθεί για ποιο λόγο οι χριστιανοί, είτε αφορισμένοι, είτε κάτω από άλλα επιτίμια, είτε ετοιμοθάνατοι, δεν επεδίωξαν να αποκτήσουν μια βέβαιη θέση στον Παράδεισο ή μια εύκολη λύση στη συγχώρεση των αμαρτιών τους με την απόκτηση ενός χαρτιού.