Αλλαγές

Πρέπει να τονισθεί πως πρόδρομος της εκκλησιαστικής συνοδικής εκφράσεως, αποτέλεσε η ''αποστολική σύνοδος'' των Ιεροσολύμων, το 49 μ.Χ. Έτσι το ''συνοδικό σύστημα'' προήλθε αφενός εκ της ομάδος της [[Τάξη των Προφητών|Τάξεως των Προφητών]] σε κάθε εκκλησία, αφετέρου από τους [[Απόστολοι|αποστόλους]] ως επόπτες των ιδρυομένων εκκλησιών. Με το πέρας της ζωής αυτών, οι χειροτονηθέντες υπ'αυτών [[Επίσκοπος|επίσκοποι]] και [[Πρεσβύτερος|πρεσβύτεροι]], ανέλαβαν το έργο της εποπτείας, συγκροτούντες συνόδους για την αντιμετώπιση διαφόρων θεολογικών, δογματικών και ποιμαντικών προβλημάτων που ανέκυπταν σε κάθε περιοχή, αλλά και για την εκλογή επισκόπων, κάτι πολύ σημαντικό, αφού η κοινωνία των επισκόπων μέσω του συνοδικού συστήματος χειροτονίας επιβεβαιώνει «''την πληρότητα του σώματος''» της εκκλησίας<ref>Βλασίου Φειδά, «''Εκκλησιαστική Ιστορία''», σελίς 188</ref>. Έτσι κύριος στόχος των συνόδων «''ήταν η προαγωγή της θεραπείας της καθάρσεως και του φωτισμού της καρδίας και της θεώσεως καθώς και η πλήρης υποστήριξις όλως των προγραμμάτων εφαρμογής των αποτελεσμάτων της εν λόγω θεραπείας''»<ref>Ιωάννoυ Ρωμανίδου, «Δογματική και Συμβολική θεολογία», σελίς 38</ref>.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, από απόψεως συμμετοχής των ιεραρχών, οι σύνοδοι χωρίζονται σε: α) ''Γενικές'', στις οποίες ανήκουν οι επτά Οικουμενικές, αλλά και μετά το [[Μέγα Σχίσμα του 1054|Σχίσμα]], οι μελλοντικές Πανορθόδοξες, και β) ''Μερικές'' που είναι όλες οι άλλες.

*Η ''Ενδημούσα Σύνοδος'': Η σύνοδος αυτή ανήκει στις ''διαρκείς'' συνόδους. Κατά το παρελθόν, όταν μετά την [[Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος|Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο]] ο θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως απέκτησε ευρεία διοικητική δικαιοδοσία, ο Πατριάρχης, για την αντιμετώπιση επειγόντων ζητημάτων, δεν συγκαλούσε την ''Πατριαρχική Σύνοδο'' που ήταν πολυδάπανη και απαιτούσε πολύ χρόνο η σύγκλησή της, αλλά προσέφευγε στη γνώμη των αρχιερέων, οι οποίοι ''παρεπιδημούσαν'' ή ''ενδημούσαν'' στην Κωνσταντινούπολη.

== Δείτε επίσης ==