'''Πρώτος θάνατος''' ή '''σωματικός θάνατος''', αποκαλείται ο πρόσκαιρος θάνατος, που υφίστανται όλοι οι άνθρωποι, λόγω του [[Προπατορικό αμάρτημα|προπατορικού αμαρτήματος]]. Έτσι όπως όλοι οι άνθρωποι αποθνήσκουν εξ αιτίας της προγονικής σχέσης τους με τον Αδάμ, δύναται να ζωοποιηθούν μέσω της χάριτος και της ενώσεως με τον Χριστό<ref>Αποστόλου Παύλου, Α΄ Κορινθίους, ΙΕ, 22</ref>. Γιαυτό και ο (σωματικός) [[θάνατος]], νικήθηκε από την σταυρική θυσία του ''Ιησού Χριστού'' και την [[Ανάσταση|Ανάστασή]] του, νικώντας το κράτος του ΆδουΆδh, στο οποίο εισέρχονταν οι άνθρωποι προ της ελεύσεώς και [[Ανάσταση|Ανάστασής]] Του.

Για το Χριστιανό χριστιανό ο ''πρώτος θάνατος '' είναι η πρώτη πράξη κατά την οποία ο λογικός άνθρωπος κρίνεται μερικώς, ευθύς μετά το θάνατό του<ref>Προς Εβραίους 9, 29</ref>. Ο θάνατος μάλιστα αυτός αποτελεί όχι μόνο το τέλος της φυσικής ζωής αλλά και κάθε άλλης μορφής φυσικής δραστηριότητας, καθότι μετά το θάνατο ο άνθρωπος παύει πλέον να εξελίσσεται πνευματικά. Αυτή είναι η πρώτη και μερική κρίση που έρχεται ο άνθρωπος , προάγγελος της μεγάλης και Δευτέρας παρουσίας και κρίσεως και παρουσίας του Χριστού στη γη. Η [[ψυχή ]] μάλιστα προ της δευτέρας παρουσίας, δεν πηγαίνει ακόμα στον [[Παράδεισος|παράδεισο]] αλλά στη μέση κατάσταση των ψυχών, οπού απολαμβάνει μια μερική απολαβή των όσων έπραξε καλών ή αμαρτωλών πράξεων. Πρέπει να τονιστεί ότι ο ''σωματικός θάνατος'' είναι κάτι ενάντια στη φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δε δημιουργήθηκε για να πεθάνει, όμως ο θάνατος προήλθε ως παρακοή στην εντολή του Θεού από τους προωτοπλάστους''πρωτοπλάστους'', αφού αυτοί ενώ είχαν ήδη προειδοποιηθεί για την μια τέτοια περίπτωση της πτώσης τους. Γιαυτό και ο θάνατος αυτός είναι ξένος προς τη φύση του.