Σύμφωνα με τον Πατριάρχη Δοσίθεο Νοταρά ([[1641]]-[[1707]]) ''"συνήθεια επεκράτησε και παράδοσις αρχαία, ήτις και πάσιν έστι γνώριμος, ίνα δηλονότι δίδωσιν οι αγιώτατοι πατριάρχαι συγχωροχάρτιον εις το κοινόν της Εκκλησίας"'' τα οποία ''"εξ αρχής παρείχον και έως άρτι παρέχουσιν"''<ref>Δοσίθεος Νοταράς, ''Ιστορία περί των εν Ιεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, Βουκουρέστι 1715, σελ. 884</ref>. Καθώς κάποιες αρχικές μορφές χειρόγραφων συγχωρητικών εμφανίστηκαν επί πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιωακείμ [[1431]]-[[1450]]<ref>''Τα Ιστορικά'', εκδ. Μέλισσα, Τόμ. 1, τεύχ. 1, 1983, σελ. 43</ref>, το ''"'εξ αρχής' με το οποίο εισάγεται η πρόταση"'' του Δοσιθέου, ''"αντιπροσωπεύει, απλώς, μια τυπική διατύπωση"''<ref>''Τα Ιστορικά'', στο ίδιο, σελ. 36</ref>. Αυτό όμως συνέβαινε χωρίς να πραγματοποιηθεί κάποια μεταβολή στη δογματική διδασκαλία ή στη θεολογική βάση της ορθόδοξης εκκλησίας όσον αφορά την εξομολόγηση και τη μετάνοια αφού ''"η παρουσία των γραπτών συγχωρητικών στους χώρους της καθ' ημάς Ανατολής, δεν απορρέει από κάποια συγκεκριμένη απόφαση των αρμόδιων εκκλησιαστικών αρχών. Τέτοια πράξη δεν εκδόθηκε ποτέ..."''<ref>''Τα Ιστορικά'', στο ίδιο, σελ. 36 και 39</ref>.

Σύμφωνα με εκκλησιαστικές μαρτυρίες της εποχής, οι πρακτικές αυτές θεωρούνταν ως ''"μη αντικείμεναι μεν τοις ιεροίς κανόσι"''<ref>Παπαδόπουλος-Κεραμεύς Α., ''Ανάλεκτα Iεροσολυμιτικής Σταχυολογίας'', τόμ Β', Πετρούπολη 1894, σελ. 382</ref> ενώ η εφαρμογή του μέτρου δεν ήταν γενικευμένη αλλά εμφανιζόταν ''"κατά τόπους"'' και ''"κατά καιρικάς περιστάσεις"''<ref>Ό.π.</ref>.