Αλλαγές

{{Άγιος| Όνομα = Αρσένιος ο Καππαδόκης| Εικόνα = [[Image:Arsenios_cappadokisSaint Arsenios.jpg|right150px]]|thumb|Αγ. Όνομα Εικόνας = Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης| ΗμερομηνίαΓέννησης = 1840, ''Φάρασα Καππαδοκίας''| ΗμερομηνίαΚοίμησης = 10 Νοεμβρίου 1924, ''Κέρκυρα''| ΗμερομηνίαΕορτής = [[Πρότυπο:10 Νοέμβριος|10 Νοεμβρίου]]| Ημερομηνίες = | Τίτλος = [[Πρεσβύτερος]], [[Μοναχός]], [[Άγιος]]{{επιμέλεια}}Ο '''Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης''' αποτελεί μια από τις πλέον σύγχρονες φωτισμένες μορφές της εκκλησίας. Ο βίος του δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός, μέχρι τη δημοσίευσή του από μια άλλη σύγχρονη χαρισματική μορφή, τον [[Γέρων Παΐσιος|Γέροντα Παΐσιο]]. Ο Άγιος Αρσένιος έζησε στα δύσκολα χρόνια μετά τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους στην Καππαδοκία. Είχε ιδιαίτερη μόρφωση για την εποχή, με αποτέλεσμα να τη χρησιμοποιήσει για να διδάξει τα ελληνικά και εκκλησιαστικά γράμματα, σε μια εποχή που η Τουρκική αυλή εξεδίωκε απηνώς το ελληνικό στοιχείο. Χαρακτηριστική ήταν η συμβολή του στην μικρασιατική καταστροφή, οπού ως πνευματικός οδηγός οδήγησε τους ξεριζωμένους Έλληνες κατά την ανταλλαγή πληθυσμών, στην ηπειρωτική Ελλάδα.

== Γέννηση – ανατροφή Ο βίος του ==

Ο [[Όσιος πατήρ ]] Αρσένιος Χατζεφεντής, ο νεοφανής Άγιος, γεννήθηκε γύρω στα 1840 στο χωριό ''Φάρασα '' ή ''Βαρασιό '' της ''Καππαδοκίας'', στην περιοχή της Νοτιοανατολικής σημερινής Τουρκίας. Το χωριό αυτό, με μοναδικό λαϊκό πολιτισμό έως την ανταλλαγή (πληθυσμών), ήταν το Κεφαλοχώρι μιας ομάδας έξι χωριών της επαρχίας Φαράσων και είχε τότε τετρακόσιες οικογένειες Ορθοδόξων. Ήταν μεταλλουργική κωμόπολη, στην άγρια περιοχή των βουνών του Αντίταυρου. Οι γονείς του ήταν φτωχοί ευσεβείς χωρικοί, κατά τον μακαριστό Αγιορείτη [[Γέρων Παΐσιος|π. Παΐσιο]], που ήταν πνευματικό του παιδί. Ο δάσκαλος πατέρας του, ονομαζόταν Ελευθέριος και μετά το προσκύνημα στους άγιους Τόπους, Χατζηλευτέρης. Το επώνυμό του ήταν Αννητσαλήχος και το παρατσούκλι του, Αρτζίδης. Η μητέρα του λεγόταν Βαρβάρα, το γένος Φράγκου ή Φραγκόπουλου, με Ορθόδοξους Ρωμιούς το παρατσούκλι Τσαπάρη. Είχαν αποκτήσει δυο παιδιά, τον Βλάσιο και μια Τουρκική…τον Θεόδωρο (π. Αρσένιο), που σε μικρή ηλικία έμειναν ορφανά, πρώτα απ’ τον πατέρα τους και λίγο αργότερα κι απ’ την μητέρα τους, με αποτέλεσμα να αναλάβει την ανατροφή τους και την προστασία τους η αδελφή της μητέρας τους.

Ήταν μεταλλουργική κωμόποληΟ Θεόδωρος από μικρή ηλικία είχε κλίση προς τον μοναχισμό και είχε πάρει την απόφαση να γίνει μοναχός, ύστερα από τη σημαδιακή σωτηρία του από βέβαιο πνιγμό στον χείμαρρο Εβκάση. Τον Θεόδωρο έστειλε η θεία του στην άγρια περιοχή των βουνών πόλη Νίγδη για να μορφωθεί. Εκεί τον προστάτευε η αδελφή του πατέρα του Αντίταυρου, που εργαζόταν ως δασκάλα. Οι γονείς Όταν τέλειωσε, η δασκάλα-θεία του ήταν πλούσιοι από αρετές και μέτριοι από υλικά πράγματαφρόντισε με συγγενείς τους στη Σμύρνη, κατά τον μακαριστό Αγιορείτη πνα συνεχίσει εκεί τις σπουδές του. ΠαΐσιοΚάθε φορά που πήγαινε στα Φάρασα, μάζευε τα μικρά παιδιά να τα μάθει κάποια γράμματα, που ήταν βαφτιστικός του! Ο αφού δάσκαλος πατέρας τουσπάνια βρισκόταν να διδάξει τα παιδιά της περιοχής. Τελικά μετέβη στη Σμύρνη, όπου έμαθε καλά και τα Ελληνικά γράμματα και τα εκκλησιαστικά, ονομαζόταν Ελευθέριος αλλά και τα Αρμενικά και μετά το προσκύνημα στους άγιους ΤόπουςΤουρκικά, Χατζηλευτέρηςκαθώς και λίγα Γαλλικά. Το επώνυμό 1866, έζησε στο κοινόβιο, της ''Ιεράς Μονής Φλαβιανών'' (Ζιντζί-Ντερέ) του ήταν Αννητσαλήχος Τιμίου Προδρόμου. Εκεί σύντομα εκάρη μοναχός, με το όνομα Αρσένιος. Την ίδια εποχή όμως ενεφανίσθη έλλειψη δασκάλων στην περιοχή και ο Μητροπολίτης ''Παΐσιος ο Β΄'' τον χειροτόνησε [[διάκονος|διάκονο]] και το παρατσούκλι του Αρτζίδηςτον έστειλε στα Φάρασα, για να διδάξει. Η μητέρα του λεγόταν ΒαρβάραΤα έξι ελληνικά μικρά χωριά οι Τούρκοι επεδίωκαν να τα αφήσουν χωρίς δάσκαλο, ώστε να μη μετέχουν και εκκλησιαστικών γραμμάτων, το γένος Φράγκου ή Φραγκόπουλουγι' αυτό ο π. Αρσένιος, με το παρατσούκλι Τσαπάρηεπειδή δεν βρισκόταν άλλος δάσκαλος δέχτηκε.

Είχαν αποκτήσει δυο Στο σχολείο που εστάλη, δεν είχε θρανία, αλλά δέρματα από κατσίκες κι έτσι οι Τούρκοι νόμιζαν ότι μάθαινε τα παιδιάνα προσεύχονται, τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο (πενώ σε άλλες περιπτώσεις τα πήγαινε στο ξωκλήσι της Παναγιάς στη θέση Κάντσι, μέσα σε μια σπηλιά. Αρσένιο). Σε μικρή ηλικία έμειναν ορφανάΌταν έγινε τριάντα χρονών, το 1870, χειροτονήθηκε στην Καισαρεία [[πρεσβύτερος]], πρώτα απ’ με τον πατέρα τους τίτλο του [[αρχιμανδρίτης|Αρχιμανδρίτη]]. Εν συνεχεία μετέβη στα Ιεροσόλυμα για προσκύνημα και λίγο αργότερα κι απ’ την μητέρα τουςέκτοτε οι Φαρασιώτες τον αποκαλούσαν Χατζεφεντή. Τα προστάτεψε η αδελφή της μητέρας τους, στα Φάρασα…

Οικονόμησε όμως ο Θεός τα πράγματα έτσιΖούσε ταπεινά και ήταν ολιγαρκής. Κοιμόταν καταγής και ελάχιστες ώρες την ημέρα. Δύο φορές την βδομάδα ήταν έγκλειστος στο κελί του για εσωτερική νήψη, μελέτη βιβλικών και πατερικών κειμένων, βίους αγίων και προσευχή ιδιαίτερη. Οι δύο αυτές ημέρες αγίαζαν και καρποφορούσαν τις άλλες πέντε ημέρες της εβδομάδας, ώστε από μικρός ο Θεόδωρος να πάρει την απόφαση να γίνει μοναχόςόπως χαρακτηριστικά ανέφερε. Το κατάλυμά του, ύστερα από τη σημαδιακή σωτηρία όπου δεχόταν τους πνευματικούς και φυσικούς ασθενείς του από βέβαιο πνιγμό στον χείμαρρο Εβκάση! Επειδή παρών στην σωτηρία , ήταν φτωχικό και δίπλα είχε ένα μικρό ατομικό κελί χωμάτινο πάτωμα. Στο ανατολικό μέρος είχε ένα ράφι και πάνω εικονοστάσι αρκετές εικόνες, όπου έκαιγε ακοίμητο κανδήλι και κάτω απ’ αυτό ήταν πάντα ένα χαλάκι, όπου γονατιστός προσευχόταν. Το τυπικό του ήταν να μένει έγκλειστος Τετάρτη και ο ηθικός αυτουργόςΠαρασκευή με απόλυτη άσκηση. Αν κάποιος άρρωστος τύχαινε να τον επισκεφτεί, τον δεχόταν, αλλά με απόλυτη σιωπή. Γι' αυτό, μεγαλύτερος αδελφός αυτές τις δυο μέρες δεν τραβούσε πάνω του Βλάσηςτις Ουράνιες δυνάμεις και χαρίσματα, οικονόμησε αλλά τραβούσαν αυτόν πάνω στους ουρανούς οι αγγελικές δυνάμεις, όπως γράφει ο Κύριος να επηρεαστεί κι αυτός, οπότε έγινε μεγάλος ψάλτης της βυζαντινής μουσικήςπ. Παΐσιος.

== Σπουδές = Η εκταφή του και η αγιότητά του ===

Τον Θεόδωρο έστειλε η θεία Το 1945 βρέθηκε ο τάφος του Αγίου από τα αδέλφια του [[Γέρων Παϊσιος|Γέροντα Παϊσίου]]. Έτσι τον Οκτώβριο του 1958 πήγε στην πόλη Νίγδη για Κέρκυρα αποφασισμένος να μορφωθείκάνει ανακομιδή των λειψάνων του. Εκεί τον προστάτευε η αδελφή του πατέρα Τελικά προέβη σε ανακομιδή και το 1970 τα μετέφερε και τα τοποθέτησε κάτω απ’ την Αγία Τράπεζα τουκαθολικού, που εργαζόταν ως δασκάλαστο Ι. Όταν τέλειωσε εκεί, η δασκάλα θεία Ησυχαστήριο του αγίου Ιωάννου του φρόντισε με συγγενείς τους Θεολόγου στη ΣμύρνηΣουρωτή Θεσσαλονίκης, να συνεχίσει εκεί τις σπουδές σε συνεννόηση με τον φίλο του. Κάθε φορά που πήγαινε στα Φάρασα για διακοπές, μάζευε τα μικρά παιδιά να τα μάθει κάποια γράμματακτήτορα και γέροντα του Ησυχαστηρίου, αφού δάσκαλος πήγαινε στη χάση π. Πολύκαρπο. Ο π. Αρσένιος παρουσιάστηκε σε ενοράσεις και ενύπνια σε πολλές μοναχές και τη φέξη του… Τούρκικου φεγγαριού! ο π. Πολύκαρπος ενημέρωσε τον π. Παΐσιο, που ήταν πια Αγιορείτης.

Πριν φύγει όμως για τα η Σμύρνη, περνώντας απ’ τα Φάρασα η προστάτιδα θεία του εκεί, προσπάθησε να τον… παντρέψει, χωρίς να τον ρωτήσει, με την κόρη του Αμπάρογλη, την Βασιλική, η οποία δεν δεχόταν, γιατί τον έλεγε… καλόγηρο!!!  Γι' αυτό την άλλη μέρα φεύγει για την Σμύρνη. Εκεί έμαθε καλά και τα Ελληνικά γράμματα και τα εκκλησιαστικά, αλλά και τα Αρμενικά και Τουρκικά, καθώς και λίγα Γαλλικά! Τελειώνοντας τις σπουδές του το 1866 (26 ετών), πέρασε απ’ τα Φάρασα και τη Νίγδη, όπου αποχαιρέτησε τις θείες του.  == Μοναχός Αρσένιος, δάσκαλος και κληρικός == Την ίδια χρονιά (1866) κοινοβίασε στην Ιερά Μονή Φλαβιανών (Ζιντζί-Ντερέ) του Τιμίου Προδρόμου. Εκεί σύντομα κάρηκε μοναχός, με το όνομα Αρσένιος. Την εποχή εκείνη όμως είχαν ανάγκη από δασκάλους, οπότε ο Μητροπολίτης Παΐσιος ο Β΄ τον χειροτόνησε διάκονο και τον έστειλε στα Φάρασα, για να μάθει τα εγκαταλειμμένα παιδιά γράμματα! Τα έξι ελληνικά μικρά χωριά οι Τούρκοι τα ήθελαν στην αγραμματοσύνη, γι' αυτό ο π. Αρσένιος, επειδή δεν βρισκόταν άλλος δάσκαλος δέχτηκε να θυσιάσει την μοναχική του ησυχία… Στο σχολείο δεν είχε θρανία, αλλά δέρματα από κατσίκες κι έτσι οι Τούρκοι νόμιζαν ότι μάθαινε τα παιδιά να… προσεύχονται! Άλλες φορές τα πήγαινε στο ξωκλήσι της Παναγιάς στη θέση Κάντσι, μέσα σε μια σπηλιά. Όταν έγινε τριάντα χρονών, το 1870, χειροτονήθηκε στην Καισαρεία πρεσβύτερος, με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη, και πήρε και την ευλογία του πνευματικού. Στη συνέχεια πήγε στα Ιεροσόλυμα για προσκύνημα και έκτοτε οι Φαρασιώτες τον φώναζαν Χατζεφεντή. Όταν έκανε εράνους στα κοντινά χωριά, ο βαθύτερος στόχος του ήταν η επαφή με Έλληνες Χριστιανούς, ώστε να τους τονώνει το ηθικό! Πάντως με τα χρόνια, όχι τόσο η ασκητική και αγαπητική του στάση, όσο η γεμάτη θεία χαρίσματα ζωή του, τόνωνε τους πιστούς.    == Ο τρόπος ζωής του == Ο Όσιος, ενώ ήταν επιεικής με τους άλλους και πολύ αυστηρός με τον εαυτό του. Ζούσε ταπεινά και ήταν ολιγαρκής. Κοιμόταν καταγής και ελάχιστες ώρες την ημέρα. Δύο φορές την βδομάδα ήταν έγκλειστος στο κελί του για εσωτερική νήψη, μελέτη βιβλικών και πατερικών κειμένων, βίους αγίων και προσευχή ιδιαίτερη. Οι δύο αυτές ημέρες αγίαζαν και καρποφορούσαν τις άλλες πέντε ημέρες της εβδομάδας. Το κατάλυμά του, όπου δεχόταν τους πνευματικούς και φυσικούς ασθενείς του, ήταν φτωχικό και δίπλα είχε ένα μικρό ατομικό κελί χωμάτινο πάτωμα. Στο ανατολικό μέρος είχε ένα ράφι και πάνω εικονοστάσι με αρκετές εικόνες, όπου έκαιγε ακοίμητο κανδήλι και κάτω απ’ αυτό ήταν πάντα ένα χαλάκι, όπου γονατιστός προσευχόταν. Το τυπικό του, να μένει έγκλειστος Τετάρτη και Παρασκευή με απόλυτη άσκηση, ήταν το ανθρώπινο όπλο του. Αν κάποιος άρρωστος τύχαινε να τον επισκεφτεί τότε, τον δεχόταν, αλλά με απόλυτη σιωπή. Γι' αυτό, αυτές τις δυο μέρες δεν τραβούσε πάνω του τις Ουράνιες δυνάμεις και χαρίσματα, αλλά τραβούσαν αυτόν πάνω στους ουρανούς οι αγγελικές δυνάμεις, όπως γράφει ο π. Παΐσιος. == Η κοίμησή του == Ύστερα από την Μικρασιατική καταστροφή (1922) ο π. Αρσένιος παρέμενε στα Φάρασα ως τις 14 Αυγούστου του 1924. Τότε τον ανάγκασαν οι Τούρκοι να ακολουθήσει το ποίμνιό του κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών. Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία έφτασε με καράβι στον Άγιο Γεώργιο Πειραιά και γιόρτασε, μαζί με τους υπολοίπους συμπατριώτες του, την μεγάλη μέρα του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου 1924) με το παλαιό ημερολόγιο που είχαν στον τόπο τους. Από τον Πειραιά τους μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα, οπου διέμεινε για δύο βδομάδες στο Κάστρο της Κέρκυρας και λειτούργησε δύο φορές, στον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου και μία εβδομάδα στο Νοσοκομείο. Λόγω όμως της ηλικίας και των κακουχιών, που υπέστη ο γέροντας, όπως είχε προβλέψει και προειδοποιήσει το ποίμνιό του, εκοιμήθη στις 10 Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Ο γέροντας εκοιμήθη πένητας, με μόνη περιουσία, μερικά βιβλία. Όταν μαθεύτηκε πικρία και λύπη επικράτησε ανάμεσα στους φαρασιώτες, παρ’ ότι τους είχε προετοιμάσει.Η ταφή του πραγματοποιήθηκε στο κοιμητήρι της Κέρκυρας == Η εκταφή του και η αγιότητά του == Το 1945 βρέθηκε ο τάφος του Αγίου από τα αδέλφια του [[Γέρων Παϊσιος|Γέροντα Παϊσίου]]. Έτσι όταν τον Οκτώβριο του 1958 πήγε στην Κέρκυρα αποφασισμένος να κάνει ανακομιδή των λειψάνων του. Τελικά προέβη σε ανακομμιδή των λειψάνων του και το 1970 τα μετέφερε και τα τοποθέτησε κάτω απ’ την Αγία Τράπεζα του καθολικού, στο Ι. Ησυχαστήριο του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σε συνεννόηση με τον φίλο του, κτήτορα και γέροντα του Ησυχαστηρίου, π. Πολύκαρπο. Ο π. Αρσένιος παρουσιάστηκε σε ενοράσεις και ενύπνια σε πολλές μοναχές και ο π. Πολύκαρπος ενημέρωσε τον π. Παΐσιο, που ήταν πια Αγιορείτης. Το 1979 εξέδωσε, το Γυναικείο Ι. Ησυχαστήριο της Σουρωτής, το βίο του Αγίου Αρσενίου, με στοιχεία, που είχαν περισυλλεχτεί περισυλλεγεί και συγραφεί συγγραφεί από τον π. Παΐσιο. Οι προσπάθειές του στο εξής ήταν δώσει όλα τα στοιχεία στο σεπτό [[Οικουμενικό Πατριαρχείο|Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως]] για την αναγνώριση της αγιότητας του π. Αρσενίου. Να σημειωθεί πως στον π. Παΐσιο ο ανάδοχός του είχε παρουσιασθεί στις 21-2-1971, Ψυχοσάββατο.

== Απλές Προφητείες =Γεγονότα = Ανακαλείται στα σημεία, που αργότερα ξεδιάλυναν οι χριστιανοί, αναφέρονται και αρκετές προφητικές ρήσεις του, σε ανύποπτους χρόνους: '''1).''' Ο γέρο- Πρόδρομος ο Κορτσινόγλου (του Χατζησινή) αναφέρει πως το 1937 είπε: «το 1941 τα αρνιά του Πάσχα θα είναι μαύρα». Πράγματι το Πάσχα του 1941 η Ελλάδα δεν άντεξε την πολεμική πίεση των Γερμανών φασιστο-ιμπεριαλιστών και βρέθηκε στην κατοχή! '''2).''' Η Αμαλία Ελευθεριάδου ("Μάρτυς της Σκοπιάς" κατόπιν) διηγείται, πως ο Χατζεφεντής έλεγε από πριν, ότι «θα πάμε στην Ελλάδα» και ότι ο ίδιος «θα ζήσει μόνο σαράντα μέρες εκεί»! Αυτό έγινε μετά τον Αύγουστο του 1924 με τις ανταλλαγές πληθυσμών, μετά την Μικρασιατική καταστροφή! Όταν κάποιος Φαρασιώτης του είπε: «Τι είσαι συ, που τα ξέρεις αυτά; Θεός;» Ο Χατζεφεντής του απάντησε: «Είμαι πιστός δούλος του Θεού και το ξέρω»! '''3).''' Πριν γίνει η ανταλλαγή έλεγε: «όταν πάμε στην Ελλάδα, το χωριό μας θα σπαρθεί σε πολλά μέρη της, θα γίνει γαρμάν - τσορμάν, δηλ. φύρδην - μίγδην». Πράγματι όλοι οι Φαρασιώτες στην Ελλάδα σκορπίστηκαν παντού, όπου ούτε οι συγγενείς ακόμη γνωρίζονταν ούτε αν ζούσαν ή συγχωρέθηκαν, όπως τονίζει ο π. Παΐσιος.  == Η πίστη μας δεν πουλιέται ==

Χρήματα * Κάποτε εμφάνισαν ενώπιόν του Τουρκάλα δαιμονισμένη, δεμένη με αλυσίδες, για τις ιάσεις ποτέ να την διαβάσει. Ο Όσιος τους δέχτηκε, παρ’ ότι εκείνη την ημέρα ήταν έγκλειστος. Έκανε νόημα να την λύσουν και όταν λύθηκε, όρμησε στον γέροντα, του άρπαξε το ένα πόδι και το δάγκωσε. Ενώ κρατούσε το Ευαγγέλιο, δεν έπαιρνε! Ούτε το άνοιξε, παρά την κτύπησε απαλά στο κεφάλι της τρεις φορές και το δαιμόνιο έφυγε αμέσως. Η γυναίκα άρχισε να κλαίει και να φιλάει το δαγκωμένο πόδι. Ο πατέρας της έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε να δεχτεί όλο το κασέ του (το πουγκί με τα έπιανε στα χέρια χρήματά του). Πάρτα όλα, είναι δικά σου, όταν έδιναν στο Ναό για τους έχοντες ανάγκηγιατί έσωσες το παιδί μου. Συνήθιζε να λέειΚαι ο Ορθόδοξος ιερέας του είπε: «η «''κράτησε τα λεφτά σου. Η πίστη μας δεν πουλιέται»!!!πουλιέται''».

'''1* Μια φορά του πήγε ένας Τούρκος δύο ζώα μπαχτσίς (δώρο), γιατί απέκτησε η στείρα γυναίκα του δύο παιδιά με το ευλογημένο φυλακτό που της έστειλε ο Χατζεφεντής.Τότε ο γέροντας του έκανε αυστηρή παρατήρηση με τα εξής λόγια: «''' Πήγαν κάποτε από τις Τσαχιρούδες μία Τουρκάλα νεόνυμφη δαιμονισμένη, με αλυσίδες δεμένη, στον Χατζεφεντή, για στο χωριό σου φτωχούς δεν είχες; Τι μου τα κουβάλησες εδώ; Για να την διαβάσει. Ο Όσιος τους δέχτηκε, παρ’ ότι εκείνη την ημέρα ήταν έγκλειστος – σου πω το έκανε αυτό δυο μέρες την βδομάδα - και έκανε νόημα να την λύσουναφερίμ (μπράβο); Εγώ μπαχτσίσια δεν μαζεύω''». Όταν λύθηκε, όρμησε στον γέροντα, του άρπαξε το ένα πόδι και το δάγκωνε!

Ενώ κρατούσε το Ευαγγέλιο* Στην Εκκλησία ήταν μια καμάρα, δεν το άνοιξε, παρά την κτύπησε απαλά στο κεφάλι της τρεις φορές στην οποία άφηναν μερικοί προαιρετικά χρήματα για τους φτωχούς. Οι φτωχοί πήγαιναν μόνοι τους και το δαιμόνιο έφυγε αμέσως! Η γυναίκα άρχισε έπαιρναν όσα είχαν ανάγκη. Περισσότερα φοβόντουσαν να κλαίει και πάρουν, για να φιλάει το δαγκωμένο πόδιμην τους τιμωρήσει ο Θεός. Ο πατέρας της έπεσε γέροντας τα χρήματα δεν τα έπιανε ποτέ στα πόδια ίδια του και τα χέρια, όχι μόνο για να μην αρχίσει το πάθος της φιλαργυρίας να τον παρακαλούσε κυβερνάει - φαινόμενο σύνηθες σε μερίδα κληρικών - αλλά κυρίως για να δεχτεί όλο μη περνάει ούτε από το κασέ του (το πουγκί με τα χρήματά του). Πάρτα όλαμυαλό των Χριστιανών ούτε των Τούρκων, είναι δικά σου, γιατί έσωσες το παιδί μουότι έχει την ιεροσύνη για επάγγελμα. Και ο Ορθόδοξος ιερέας του είπε: «κράτησε τα λεφτά σου. Η πίστη μας δεν πουλιέται»!

'''2).''' Μια φορά * Τα πρόσφορα της Εκκλησίας, όχι μόνο δεν τα έπαιρνε στο σπίτι ή τα έδινε στους πιο κοντινούς του πήγε ένας Τούρκος δύο ζώα μπαχτσίς (δώρο)φίλους, γιατί απέκτησε η στείρα γυναίκα του δύο παιδιά με το ευλογημένο φυλακτό που της έστειλε ο Χατζεφεντής. Τότε ο γέροντας του έκανε αυστηρή παρατήρηση αλλά τα έστελνε κρυφά την νύχτα σε δυστυχισμένες οικογένειες με τα εξής λόγια: «στο χωριό σου φτωχούς δεν είχες; Τι μου τα κουβάλησες εδώ; Για να σου πω το αφερίμ τον ψάλτη (μπράβοΠρόδρομο); Εγώ μπαχτσίσια δεν μαζεύω»!!!.

'''4)* Τον π.''' Τα πρόσφορα της ΕκκλησίαςΑρσένιο, όχι μόνο δεν τα έπαιρνε στο σπίτι ή τα έδινε στους πιο κοντινούς ο Πατριάρχης του φίλους, αλλά τα έστελνε κρυφά την νύχτα Οικουμενικού Θρόνου τον είχε σε δυστυχισμένες οικογένειες με ευλάβεια. Πολλές φορές του ζητούσε να προσευχηθεί γι' αυτόν. Τότε ο Χατζεφεντής έπαιρνε τον ψάλτη (Πρόδρομο)και έκαναν, όπως για κάθε περίσταση, ολονυκτίες στην [[Παναγία]] ή τον [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος|Άγιο Χρυσόστομο]].

'''5* Μια φορά στην μνήμη του [[Άγιος Χαράλαμπος|Αγίου Χαραλάμπους]], έλεγε ο Πρόδρομος, πήγαμε στην Παναγιά (στο Κάντσι)να κάνουμε ολονυκτία.Όταν φτάσαμε στους Αίνους, βγήκε και ο ''Χατζεφεντής'' Σε τεμπέλη όμως ποτέ δεν έδινε! Μια φορά πήγε ένας τεμπέλης και μέθυσος από το Ιερό, να ψάλλουμε μαζί. Ενώ ψάλαμε στο ίδιο αναλόγιο, βλέπω ξαφνικά έναν ασπρομάλλη Γέρο στο απέναντι αναλόγιο, ο οποίος ήταν σκυφτός και ακουμπούσε με την πατερίτσα του ζήτησε πρόσφορα, κι άρχισα να τρέμω από ευλάβεια. Ο γέροντας ήταν στο κελί Χατζεφεντής όταν με είδε, με ρώτησε «''μήπως κρυώνεις'';» Εγώ του είπα όχι και του δίνει ένα πίτουρο κριθαρένιοέδειξα τον γέρο. Και Ο Χατζεφεντής δεν ταράχτηκε καθόλου και του λέει: «Εγώ απ’ αυτά τρώγω»μίλησε Τουρκικά «''Ελάτε να ψάλλουμε μαζί''». Ο τεμπέλης δεν το δέχτηκεΓέρος έκανε νόημα να συνεχίσουμε μόνοι μας και όταν έφυγε, αλλά επέμενε για να το πρόσφοροχάθηκε στη μικρή λίμνη του Αγιασμού. Τότε Ο Χατζεφεντής είπε πως ήταν ο Όσιος του είπε: «Δεν ντρέπεσαι, σαράντα πέντε ετών παλικάρι κατάγερο, να κάθεσαι όλη μέρα και να σκέφτεσαι διαβολιές και να μεθάς και να ζητιανεύεις;»''Άγιος Χαράλαμπος''.

Είπε μετά στον Πρόδρομο: «Πήγαινε στην Εκκλησία και πήγαινε στο ποτάμι* Οι Φαρασιώτες δύσκολα καταλάβαιναν γιατί ο π. Αρσένιος στις ονοματοδοσίες, δεν άκουγε κανέναν και αν έλθει εκεί ο… τεμπέληςέδινε ότι όνομα ήθελε αυτός. Έδινε ή καλογερικό ή Εβραϊκό! Δεν άφηνε τον ανάδοχο να δώσει όνομα μεγάλου Αγίου, τότε να του τα δώσειςπου γιόρταζε ιδιαίτερα. Είπε και στον τεμπέλη να βάλει εμπρός την σκουριασμένη… μηχανή τουΟ π. Πήγαινε στο ποτάμι Παΐσιος, που ήταν παθών, το εξηγεί λέγοντας «''Ο Πατήρ το έκανε αυτό με σκοπό να κόψει τα πάρεις και να πιάσεις και ψάρια πολλά γλέντια, που έχει άφθονα γίνονταν στις ονομασίες, και να φαςστα επεισόδια. Ο τεμπέλης όχι μόνο Γι' αυτό προτιμούσε ονόματα που δεν πήγε γιορτάζουν, όπως Αβραάμ, Ισαάκ, Αβέρκιο, Ιορδάνη. Μ’ αυτόν τον τρόπο κόπηκαν τα γλέντια στις ονομασίες, που είχαν αποτέλεσμα την μέθη με επεισόδια σοβαρά, λόγω του ότι οπλοφορούσαν όλοι. Έτσι αναγκάζονταν να συγκεντρώνονται στο ποτάμισπίτι τους μετά την Θεία Λειτουργία. Ξεκουράζονταν λίγο, αλλά τον…κατηγορούσε και οι μεγαλύτεροι πήγαιναν στο χωριό ότι είναι… τσιγκούνης! Ο γέροντας ήταν γεμάτος χαρά σπίτι του π. Αρσενίου που διηγιόταν τον κατηγορούσαν άδικα…βίο του αγίου της ημέρας''»

 == Εκκλησιολογικά == '''1).''' Τον π. Αρσένιο, ο Πατριάρχης του Οικουμενικού Θρόνου τον είχε σε ευλάβεια. Πολλές φορές του ζητούσε να προσευχηθεί γι' αυτόν. Τότε ο Χατζεφεντής έπαιρνε τον Πρόδρομο και έκαναν, όπως για κάθε περίσταση, ολονυκτίες στην Παναγία ή τον Άγιο Χρυσόστομο. '''2).''' Μια φορά στην μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους, έλεγε ο Πρόδρομος, πήγαμε στην Παναγιά (στο Κάντσι) να κάνουμε ολονυκτία. Όταν φτάσαμε στους Αίνους, βγήκε και ο Χατζεφεντής από το Ιερό, να ψάλλουμε μαζί. Ενώ ψάλαμε στο ίδιο αναλόγιο, βλέπω ξαφνικά έναν ασπρομάλλη Γέρο στο απέναντι αναλόγιο, ο οποίος ήταν σκυφτός και ακουμπούσε με την πατερίτσα του, κι άρχισα να τρέμω από ευλάβεια. Ο Χατζεφεντής όταν με είδε, με ρώτησε: «μήπως κρυώνεις»; Εγώ του είπα όχι και του έδειξα τον γέρο. Ο Χατζεφεντής δεν ταράχτηκε καθόλου και του μίλησε Τουρκικά: «Ελάτε να ψάλλουμε μαζί». Ο Γέρος έκανε νόημα να συνεχίσουμε μόνοι μας και όταν έφυγε, χάθηκε στη μικρή λίμνη του Αγιασμού! Ο Χατζεφεντής είπε πως ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος!!! '''3).''' Οι Φαρασιώτες δύσκολα καταλάβαιναν γιατί ο π. Αρσένιος στις ονοματοδοσίες, δεν άκουγε κανέναν και έδινε ότι όνομα ήθελε αυτός!!! Έδινε ή καλογερικό ή Εβραϊκό! Δεν άφηνε τον ανάδοχο να δώσει όνομα μεγάλου Αγίου, που γιόρταζε ιδιαίτερα! Ο π. Παΐσιος, που ήταν παθών, το εξηγεί λέγοντας: «Ο Πατήρ το έκανε αυτό με σκοπό να κόψει τα πολλά γλέντια, που γίνονταν στις ονομασίες, και στα επεισόδια… Γι' αυτό προτιμούσε ονόματα που δεν γιορτάζουν, όπως Αβραάμ, Ισαάκ, Αβέρκιο, Ιορδάνη, κλπ. Μ’ αυτόν τον τρόπο κόπηκαν τα γλέντια στις ονομασίες, που είχαν αποτέλεσμα την μέθη με επεισόδια σοβαρά, λόγω του ότι οπλοφορούσαν όλοι. Έτσι αναγκάζονταν να συγκεντρώνονται στο σπίτι τους μετά την Θεία Λειτουργία. Ξεκουράζονταν λίγο, και οι μεγαλύτεροι πήγαιναν στο σπίτι του π. Αρσενίου που διηγιόταν τον βίο του αγίου της ημέρας…» '''4).''' * Ο Άγιος Αρσένιος όταν βάπτιζε τον π. Παΐσιο, μικρό στα Φάρασα, απαίτησε από τους γονείς του να δοθεί το δικό του όνομα Αρσένιος και όχι το όνομα Χρήστος του παππού του. Είπε χαρακτηριστικά, με προφητικό νόημα: «Εσείς «''Εσείς καλά θέλετε να αφήσετε άνθρωπο στο πόδι του παππού, εγώ δεν θέλω να αφήσω καλόγηρο στο πόδι μου;''»