Αλλαγές

[[Image:Γέροντας_Παίσιος.jpg|thumb|right|250px|Ο '''Γέρων Παΐσιος(1924 - 1994)]]Ο ''' ή '''Όσιος Γέρων Παΐσιος''' (1924-1994), κατά κόσμον '''Αρσένιος Εζνεπίδης'''), ήταν Έλληνας [[μοναχός|μοναχός]] που έζησε κατά τη διάρκεια του [[20ος αιώνας|20ου αιώνα]]. Η φήμη του ως αγίου στο ορθόδοξο ποίμνιο είναι μεγάλη, λόγω της προσωπικότητάς του και του πλήθους των μαρτυριών από ανθρώπους ορθόδοξων πιστών και μη, για τα χαρίσματα που διέθετε (''χάρισμα προφητικό χάρισμα ή , θεραπευτικό κλπ''). Ο ίδιος έζησε σε παιδική ηλικία τα δύσκολα χρόνια του Ελληνικού ξεριζωμού, ενώ επέδειξε μοναχική κλίση από την παιδική του ηλικία, με σταθερή προσήλωσή στη μελέτη των Γραφών και την προσευχή. Σήμερα ο ''σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ.κ. Ιερόθεος Βλάχος'', έχει προτείνει την κατάταξη του στα δίπτυχα της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας ]] ως αγίουΑγίου.

===Παιδική Νεανική ηλικία===Ο '''Γέρων Παΐσιος''' γεννήθηκε στα [[Φάρασα Καππαδοκίας|Φάρασα της Καππαδοκίας]], στη [[Μικρά Ασία]], στις [[25 Ιουλίου]] το [[1924]]. Ο πατέρας του ονομάζονταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των Φαράσων, ενώ η μητέρα του ονομάζονταν Ευλαμπία. Ο Γέροντας είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις [[7 Αυγούστου]] του [[1924]], μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την [[Ελλάδα]], ο Γέροντας βαφτίστηκε από τον [[Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης|Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη]], ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε πει.

Ο '''Γέρων Παΐσιος''' γεννήθηκε στα ''Φάρασα της Καππαδοκίας'', στη ''Μικρά Ασία'', στις ''25 Ιουλίου'' του ''1924''. Ο πατέρας του ονομάζονταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των ''Φαράσων'' και η μητέρα του ''Ευλαμπία'', ενώ είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις ''7 Αυγούστου του 1924'', μια εβδομάδα πριν οι κάτοικοι των Φαράσων φύγουν για την ''Ελλάδα'', ο Γέροντας [[βάπτισμα|βαπτίστηκε]] από τον [[Αρσένιος ο Καππαδόκης|Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη]], ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το όνομά του ''"για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του"'', όπως χαρακτηριστικά είχε πει. Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις ''14 Σεπτεμβρίου του 1924 '' η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στον [[Άγιος Γεώργιος|Άγιο Γεώργιο]] στον [[Πειραιάς|του ''Πειραιά]] '' και στη συνέχεια εν συνεχεία πήγε στην [[''Κέρκυρα]]'', όπου και τακτοποιήθηκε προσωρινά διέμεινε για ενάμιση χρόνο στο Κάστρο. Στην Κέρκυρα η οικογένειά του έμεινε ενάμιση χρόνο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην [[''Ηγουμενίτσα]] '' και κατέληξε στην [[''Κόνιτσα]]''. Εκεί ο μικρός Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του «με ''"με βαθμό οκτώ και διαγωγή εξαίρετο»εξαίρετο"''. Από μικρός συνεχώς είχε μαζί του ένα χαρτί, στο οποίο σημείωνε τα θαύματα του [[Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης|Αγίου Αρσενίου]]. Έδειχνε Χαρακτηριστικό όμως είναι ότι από αυτή την ηλικία επεδείκνυε ιδιαίτερη κλίση προς το μοναχισμό και , που διακαώς επιθυμούσε να μονάσει. Οι γονείς του χαριτολογώντας, του έλεγαν « βγάλε πρώτα γένια και μετά θα σε αφήσουμε ».

===Εφηβικά χρόνια και ο στρατός===Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να υπηρετήσει στο στρατό ο Αρσένιος δούλεψε εργάστηκε σαν ξυλουργός. Όταν του παραγγελνόταν να κατασκευάσει κάποιο φέρετροκαι εν συνεχεία, ο ίδιος συμμεριζόμενος την θλίψη της οικογένειας, αλλά το 1945 κατατάχτηκε στο ''στρατό'' και τη φτώχεια της εποχής, δεν ζητούσε χρήματαυπηρέτησε σαν ''ασυρματιστής'' κατά τον ''ελληνικό εμφύλιο''. Το 1949 απολύθηκε.

==Μοναστικός Βίος==Τα πρώτα χρόνια====

===Τα πρώτα χρόνια===Ο ''πατέρας Παΐσιος '' πρώτη φορά εισήλθε στο [[Άγιο Όρος]] για να μονάσει το [[1949]], αμέσως μετά την απόλυσή του απο από το στρατό. Όμως επέστρεψε στα κοσμικά στον κοσμικό βίο για ενα ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του. Ετσι το 1950 πήγε και τότε ουσιαστικά εισήχθη στο [[Άγιο Όρος]]. Η πρώτη μονή στην οποία κατευθύνθηκε και παρέμεινε για ένα βράδυ ήταν η [[Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου]] στις [[Καρυές]]. Εν και εν συνεχεία κατέλυσε στη [[σκήτη Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος|σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος]], στο κελί των ''Εισοδίων της Θεοτόκου''. Εκεί θα γνωρίσει τον '''πατέρα Κύριλλο''' που ήταν ηγούμενος στη μονή και θα τον ακολουθήσει πιστά. Λίγο αργότερα αποχωρεί από τη μονή και κατευθύνεται στην [[Ιερά Μονή Εσφιγμένου]]. Εκεί του διαβάστηκε η τελετή της [[Ρασοευχή|ρασοευχής]] και πήρε το πρώτο όνομά του που ήταν '''Αβέρκιος'''. Ο Αβέρκιος, όπως ονομαζόταν πλέον, ξεχώρισε αμέσως για την εργατικότητά του, τη μεγάλη αγάπη και κατανόηση που έδειχνε για τους «αδελφούς» του, την πιστή υπακοή στο γέροντά του και τη ταπεινοφροσύνη, θεωρώντας εαυτόν κατώτερο όλων των μοναχών στην πράξη. Προσευχόταν έντονα και διάβαζε διαρκώς και ιδιαίτερα τον [[Αββάς Ισαάκ|Αββά Ισαάκ]].

Λίγο αργότερα αποχώρησε απο Το 1954 έφυγε από τη ''μονή Εσφιγμένου'' και κατευθύνθηκε στη προς την [[Ιερά Μονή ΕσφιγμένουΦιλόθεου]], που ήταν ''Ιδιόρρυθμο μοναστήρι'' όπου μόναζε και ένας θείος του. Εκεί τελέσθηκε η τελετή της «Η συνάντησή του όμως με τον ''Γέροντα Συμεών'' θα είναι καταλυτική για την πορεία και διαμόρφωση του μοναχικού χαρακτήρα του Παϊσίου. Μετά από δύο χρόνια, το 1956, χειροθετείται ''Σταυροφόρος'', παίρνει το ''Μικρό Σχήμα'' και μετονομάζεται ''Παΐσιος'' χάρη στο [[Μητροπολίτης|Μητροπολίτη]] [[ρασοευχήΚαισάρεια|ρασοευχήςΚαισαρείας]]» και πήρε [[Παΐσιος Β΄ Καισαρείας|Παΐσιο το πρώτο όνομά του που ήταν 'Β΄]]. Το 1958 ύστερα από ''Αβέρκιος"εσωτερική πληροφόρηση"'''. Και εκεί αμέσως ξεχώρισε φεύγει για την εργατικότητά τουτο Στόμιο Κονίτσης, όπου πραγματοποιεί σημαντικό [[Αίρεση|αντιαιρετικό]], τη μεγάλη αγάπη ποιμαντικό και κατανόηση φιλανθρωπικό έργο, στηρίζοντας τον τοπικό λαό στη δύσκολη εποχή που έδειχνε για τους «αδελφούς» διένυε, με αιχμή το λόγο του, την πιστή υπακοή [[Ευαγγέλιο|ευαγγελίου]]. 4 έτη έμεινε στην [[Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου]] στο γέροντά τουΣτόμιο, όπου αγαπήθηκε πολύ από τον λαό της περιοχής για την ταπεινοφροσύνη προσφορά και τον μετριοπαθή χαρακτήρα του, αφού θεωρούσε εαυτόν κατώτερο όλων των μοναχών στην πράξη. Προσευχόταν έντονα και διάβαζε διαρκώςΦεύγοντας, ιδιαίτερα τον μετακινήθηκε στο [[Αββάς Ισαάκ|Αββά ΙσαάκΌρος Σινά]]στο κελί των ''Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης''. Εκεί εργάστηκε ως ξυλουργός και επέδειξε υψηλό φρόνημα ελεημοσύνης, αφού ότι κέρδιζε από το διακόνημά του τα έδινε σε φιλανθρωπίες στους Βεδουίνους, ιδίως δε, τρόφιμα και φάρμακα.

Το [[1954]] έφυγε απο τη μονή Εσφιγμένου και κατευθύνθηκε προς την [[Μονή Φιλοθέου]], που ήταν [[Ιδιόρυθμο]] μοναστήρι όπου μόναζε και ένας θείος του. Η συνάντησή του όμως με τον '''Γέροντα Συμεών''' θα είναι καταλυτική για την πορεία και διαμόρφωση του μοναχικού χαρακτήρα του Παϊσίου. Μετά απο δύο χρόνια, το [[1956]], χειροθετήθηκε «Σταυροφόρος» και πήρε το «Μικρό Σχήμα». Τότε ήταν που τελικά που ονομάστηκε και «Παΐσιος» χάρη ====Επιστροφή στο [[Μητροπολίτης|Μητροπολίτη]] [[Καισάρεια|Καισαρείας]] [[Παΐσιος β΄|Παΐσιο τον β΄]], που ήταν και συμπατριώτης του. Ο Γέρων Αυγουστίνος αυτήν την περίοδο απέκτησε στενή σχέση με τον Παΐσιο.Άγιο Όρος====

Το 1964 επέστρεψε στο [[1958Άγιο Όρος]] ύστερα απο «εσωτερική πληροφόρηση» πήγε , από όπου δεν ξαναέφυγε ποτέ. Η σκήτη η οποία τον φιλοξένησε ήταν η ''Ιβήρων''. Στο διάστημα που παρέμεινε εκεί, και συγκεκριμένα το 1966 ασθένησε σοβαρά και εισηχθεί στο ''Νοσοκομείο Παπανικολάου''. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο [[Στόμιο ΚονίτσηςΆγιο Όρος]]φιλοξενήθηκε στην [[Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου]] στη ''Σουρωτή''. Εκεί πραγματοποίησε έργο Επέστρεψε στο [[Άγιο Όρος]] μετά την ανάρρωσή του και το οποίο αφορούσε τους ετερόδοξους αλλά 1967 μετακινήθηκε στα [[Κατουνάκια]] και τη βοήθεια των βασανισμένων συγκεκριμένα στο ''Λαυρεώτικο κελί του Υπάτου''. Από τότε άρχισε να δέχεται πολλές επισκέψεις. Ήδη το όνομά του αυτή την εποχή έχει αρχίσει να γίνεται γνωστό μακριά από το Όρος και φτωχών Ελλήνωνκάθε λογής βασανισμένοι άνθρωποι οδηγούνταν σε αυτόν μαθαίνοντας για ένα χαρισματικό μοναχό που ονομάζεται Παΐσιος. Το επόμενο έτος μεταφέρεται στη [[Ιερά Μονή Σταυρονικήτα]], είτε με φιλανθρωπίεςόπου βοηθάει σημαντικά σε χειρωνακτικές εργασίες, είτε παρηγορόντας τους και στηρίζοντάς τους ψυχολογικά, με αιχμή το λόγο συνεισφέροντας στην ανακαίνιση του μοναστηριού. Συχνά μάλιστα βοηθάει ως [[ΕυαγγέλιοΨάλτης|ευαγγελίουψάλτης]]. 4 έτη έμεινε στην στη [[Ιερά Μονή Γενεθλίων της ΘεοτόκουΣκήτη Τιμίου Προδρόμου Μεγίστης Λαύρας |Σκήτη Τιμίου Προδρόμου]] το Γέροντα Τυχώνα. Οι δύο γέροντες ανέπτυξαν δυνατή φιλία η οποία τερματίσθηκε με την κοίμηση του ''Γέρωντα Τυχώνα'' το ''1968''. Ο Παΐσιος έμεινε στο Στόμιο, οπου αγαπήθηκε πολύ απο τον λαό της περιοχής κελί του ''Γέροντα Τυχώνα'' για ένδεκα έτη μετά την προσφορά και τον μετριοπαθή χαρακτήρα κοίμησή του, πράγμα που ήταν επιθυμία του φίλου τουλίγο πριν πεθάνει.

Απο εκεί πήγε στο Το 1979 αποχώρησε από την [[Σκήτη Τιμίου Προδρόμου|σκήτη του Τιμίου Προδρόμου]] και κατευθύνθηκε προς την [[Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου]]. Εκεί εισχώρησε στη μοναχική αδελφότητα ως [[εξαρχηματικός μοναχός]]. Η [[Όρος ΣινάΠαναγούδα]] στο ήταν μια σκήτη εγκαταλελειμμένη και ο Παΐσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί των με ''ομόλογο'Αγίων Γαλακτίωνος ', όπου και Επιστήμηςέμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην ''Παναγούδα''πλήθος λαού τον επισκεπτόταν, ενώ γινόταν και αποδέκτης πολλών επιστολών. Ο Γέροντας εργαζόταν ως ξυλουργός Όπως έλεγε ο γέροντας στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και οτι κέρδιζε τα έδινε ασθένειες (ψυχικές ή σωματικές). Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμα του συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε φιλανθρωπίες στους [[Βεδουίνος|Βεδουίνους]]σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Συνέχισε πάντα να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει ανθρώπους, ιδίως τρόφιμα οι οποίοι στο πρόσωπό του έβλεπαν ένα σκεύος εκλογής και φάρμακααγιότητος, ένα άνθρωπο να μοιραστούν τα βάρη της ζωής.

===Επιστροφή στο Άγιο Όρος===Το [[1964]] επέστρεψε στο [[Άγιο Όρος]], από όπου δεν ξαναέφυγε ποτέ. Η σκήτη η οποία τον φιλοξένησε ήταν η Ιβήρων. Στο διάστημα που παρέμεινε εκεί, και συγκεκριμένα το [[1966]], ασθένησε σοβαρά και εισήχθει στο [[Νοσοκομείο Παπανικολάου]]. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των [[πνεύμονας|πνευμόνων]]. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο [[Άγιο Όρος]] φιλοξενήθηκε στην [[Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου]] στη [[Σουρωτή]]. Επέστρεψε στο [[Άγιο Όρος]] μετά την ανάρρωσή Οι ασθένειες του Γέροντα και το [[1967]] μετακινήθηκε στα [[Κατουνάκια]] και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί η κοίμησή του Υπάτου. ====

Από τότε άρχισε να δέχεται πολλές επισκέψειςΤο 1966 ο γέροντας νοσηλεύθηκε στο ''Νοσοκομείο Παπανικολάου λόγω βρογχεκτασιών''. Ήδη το όνομά του έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά γνωστό μακριά απο το Όρος Μετά την επέμβαση για την αφαίρεσή τους και κάθε λογής βασανισμένοι άνθρωποι οδηγούνταν σε αυτόν μαθαίνοντας για ένα χαρισματικό μοναχό που ονομάζεται Παΐσιος. Το επόμενο έτος μεταφέρεται στη [[Μονή Σταυρονικήτα]]. Βοηθάει σημαντικά σε χειρονακτικές εργασίεςλόγω της χρήσης ισχυρών ''αντιβιοτικών'' ο γέροντας παθαίνει ''ψευδομεμβρανώδη κολίτιδα'', συνεισφέροντας στην ανακαίνιση η οποία του μοναστηριούαφήνει μόνιμα ''δυσπεπτικά'' προβλήματα. Συχνά μάλιστα βοηθάει ως [[Ψάλτης|ψάλτης]] Αργότερα, κάποια στιγμή όταν βρισκόταν στη [[Σκήτη Τιμίου Προδρόμου Μεγίστης Λαύρας |Σκήτη Τιμίου Προδρόμου]] το Γέροντα Τυχώναφάση της πρέσας έπαθε ''βουβωνοκήλη''. Οι δύο γέροντες ανέπτυξαν δυνατή φιλία Αρνείται να νοσηλευτεί και υπομένει την ασθένεια, η οποία τερματίσθηκε με την κοίμηση του Γέρωντα Τυχώνα το [[1968]]έδινε φοβερούς πόνους για τέσσερα ή πέντε χρόνια. Ο Παΐσιος έμεινε Κάποια μέρα σε μια επίσκεψή του στη ''Σουρωτή'', κάποιοι γνωστοί του γιατροί κυριολεκτικά τον απήγαγαν και τον οδήγησαν στο κελί του Γέροντα Τυχώνα για ένδεκα έτη μετά ''Θεαγένειο νοσοκομείο'', όπου και χειρουργήθηκε. Παρά την κοίμησή τουαντίθεση των γιατρών, πράγμα ο γέροντας συνέχισε την σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρωνακτικές εργασίες κάτι που ήταν επιθυμία του φίλου επιδείνωσε και άλλο την κατάσταση της υγείας του λίγο πριν πεθάνει.

===Στην Παναγούδα===Το Μετά το 1993 άρχισε να παρουσιάζει αιμορραγίες, για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «''όλα θα βολευτούν με το χώμα''». Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Παΐσιος βγαίνει για τελευταία φορά από το Όρος και πηγαίνει στη Σουρωτή, στο [[1979Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου]] αποχώρησε απο την για τη γιορτή του [[Σκήτη Τιμίου ΠροδρόμουΑρσένιος ο Καππαδόκης|σκήτη του Τιμίου Προδρόμου]] και κατευθύνθηκε προς την [[Μονή ΚουτλουμουσίουΑγίου Αρσενίου]](10 Νοεμβρίου). Εκεί εισχώρησε στή μοναχική αδελφότητα ως [[εξαρχηματικός μοναχός]]. Η Παναγούδα ήταν μια σκήτη εγκαταλελλειμένη μένει για λίγες μέρες και ο Παΐσιος εργάστηκε σκληρά για ενώ ετοιμάζεται να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο»φύγει ασθενεί και μεταφέρεται στο ''Θεαγένειο'', όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής τουγίνεται διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτότανΣτις ''4 Φεβρουαρίου του 1994'' ο γέροντας χειρουργείται. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν Παρότι η ασθένεια δεν σταμάτησε (παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί τουστο ήπαρ), ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο γέροντας στενοχωρείτο πολύ, γιατί απο τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμα ανακοίνωσε την επιθυμία του συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέραεπιστρέψει στο Άγιο Όρος στις [[13 Ιουνίου]]. Συνέχισε Ο υψηλός πυρετός όμως να δέχεται και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογίαπαραμείνει.

==Οι ασθένειες του Γέροντα== ===Το ιστορικό===Το [[1966]] ο γέροντας νοσηλεύθηκε στο [[Νοσοκομείο Παπανικολάου]] λόγω [[βρογχεκτασία|βρογχεκτασιών]]. Μετά την επέμβαση για την αφαίρεσή τους και λόγω της χρήσης ισχυρών [[αντιβιοτικό|αντιβιοτικών]] ο γέροντας έπαθε [[ψευδομεμβρανώδης κολίτιδα|ψευδομεμβρανώδη κολίτιδα]], η οποία του αφήνει μόνιμα [[δυσπεψία|δυσπεπτικά]] προβλήματα. Κάποια στιγμή, όταν βρισκόταν στη φάση της πρέσσας έπαθε [[βουβωνοκήλη]]. Αρνήθηκε να νοσηλευτεί και υπομένει την ασθένεια, η οποία του έδινε φοβερούς πόνους για τέσσερα ή πέντε χρόνια. Κάποια μέρα σε μια επίσκεψή του στη [[Σουρωτή Θεσσαλονίκης|Σουρωτή]], κάποιοι γνωστοί του γιατροί κυριολεκτικά τον απήγαγαν και τον οδήγησαν στο [[Θεαγένειο νοσοκομείο]], όπου και χειρουργήθηκε. Παρά την αντίθεση των γιατρών, ο γέροντας συνέχισε την σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρωνακτικές εργασίες κάτι που επιδείνωσε και άλλο την κατάσταση της υγείας του. ===Το τέλος της ζωής του===Μετά το [[1993]] άρχισε να παρουσιάζει αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Παΐσιος βγαίνει για τελευταία φορά από το Όρος και πηγαίνει στη Σουρωτή, στο [[Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου]] για τη γιορτή του [[Άγιος Αρσένιος|Αγίου Αρσενίου]] ([[10 Νοεμβρίου]]). Εκεί μένει για λίγες μέρες και ενώ ετοιμάζεται να φύγει ασθενεί και μεταφέρεται στο [[Θεαγένειο Νοσοκομείο|Θεαγένειο]], όπου του γίνεται διάγνωση για όγκο στο [[παχύ έντερο]]. Στις [[4 Φεβρουαρίου]] του [[1994]] ο γέροντας χειρουργείται.  Παρότι η ασθένεια δεν σταμάτησε (παρουσίασε [[μετάσταση|μεταστάσεις]] στους πνεύμονες και στο ήπαρ), ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις [[13 Ιουνίου]]. Ο υψηλός [[πυρετός]] όμως και η [[δύσπνοια]] τον ανάγκασαν να παραμείνει.  Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοινώνουν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα [[11 Ιουλίου]] (γιορτή της [[Αγία Ευφημία|Αγίας Ευφημίας]]) ο γέροντας ''κοινώνησε '' για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του. Τελικά ο Γέροντας Παΐσιος «κοιμήθηκε» ''κοιμήθηκε'' την ''Τρίτη [[12 Ιουλίου]] [[1994]] '' και ώρα 11:00. Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του ''Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου '' στη ''Σουρωτή Θεσσαλονίκης''. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.

 Ο Γέρων Παΐσιος ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος, ο οποίος πίστευε στο λόγο του ευαγγελίου κάνοντας τρόπο ζωής τον μοναστικό βίο και τις διδαχές της ορθόδοξης ασκητικής παράδοσης. Οι Παρότι οι εγκύκλιες γνώσεις του, περιορίζονταν σε γνώσεις δημοτικού. Παρόλα αυτά , ξεχώριζε για την « ''χαριτωμένη ''» απλότητά του και την έντονη αγωνία που τον διακατείχε για την βοήθεια των συνανθρώπων του, που αναζητούσαν ένα πνευματικό καθοδηγητή. Ο ίδιος αποτελούσε παράδειγμα ανθρώπου αφιερωμένου στον Θεό, αφαιρώντας τις προσωπικές επιδίωξεις επιδιώξεις και τα προσωπικά θελήματα. Η υπακοή, η άσκηση, η ταπείνωση, η ευσέβεια,το φιλότιμο και πάνω από όλα η αγάπη και η μακροθυμία ήταν ο τρόπος ζωής για τον ίδιο. Οι χαριτωμένες διδαχές του, αλλά και οι διδαχές αποτελούσαν ευαγγελική όαση σε όσους αποζητούσαν ένα λόγο παρηγοριάς ή κάποια επίλυση προσωπικού προβλήματοςκαι παραμυθίας στους λογής ταλαιπωρημένους ανθρώπους που το επισκέπτονταν.

'''Λογισμοί'''. Μεγάλο βάρος έδινε στον λογισμό ο Γέροντας. Πάντα ανέφερε οτι όλα ξεκινούν απο τους καλούς λογισμούς, οι οποίοι αποδιώκουν τους κακούς. Να σκέπτόμαστε θετικά για τον συνάνθρωπο και όχι αρνητικά, γιατί αλλιώς εισέρχεται η πονηριά στον άνθρωπο και η ισχυρογνωμοσύνη. Μάλιστα ανέφερε να μην εμπιστευόμαστε και τους δικούς μας λογισμούς και να δίνουμε χώρο στο θέλημα του Θεού, γιατί όποιος κάνει κάτι τέτοιο βγαίνει πάντα κερδισμένος.  '*''Φιλότιμο'''. : Ο Γέροντας διαρκώς ανέφερε οτι ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν και αρχοντική αγάπη. « ''Ότι προσφέρουμε ή κάνουμε ''», έλεγε « ''πρέπει να γίνεται φιλότιμα και όχι αναγκαστικά και συμφεροντολογικά. Να μην ακολουθούμε απο από φόβο αλλά να έχουμε θέληση και καλή προαίρεση, όπως και ο Χριστός όταν ήρθε σε αυτόν τον κόσμο ''».

*''Θεία Πρόνοια'': Η ''Θεία Δικαιοσύνη'πρόνοια''είναι ανεξιχνίαστη και ανεξερεύνητη, στοχεύει στη σωτηρία του ανθρώπου και την αιώνια ζωή. Ανέφερε διαρκώς Επεσήμανε πως αν δεν πρέπει συνέχεια να μεριμνούμε για τα «''βιοτικά''» πράγματα, γιατί ο άνθρωπος θέλει Θεός προνοεί έτσι ώστε να ομοιάσει στους Αγίους πρέπει μας δίνει αυτό που ποθούμε, πολλές φορές πριν καν το ζητήσουμε, αρκεί το μυαλό μας να εφαρμόζει την Θεία δικαιοσύνη βρίσκεται σε Αυτόν και όχι την ανθρώπινηνα προσευχόμαστε. Η ανθρώπινη δικαιοσύνη κατά τον Γέροντα Όταν συμβαίνει κάτι άσχημο σε κάποιον είναι τυφλή παραχώρηση από το Θεό και υπάρχει για όχι σταλμένο από αυτόν, έτσι ώστε να αποτρέπει τους κακούς και πονηρούς εκπαιδεύσει του ανθρώπους. Η Θεία δικαιοσύνη όμως στοχεύει να εξυπερετεί τον αδύναμο άνθρωπο και αυτούς που έχουν ανάγκη. Όταν εφαρμόζουμε την Θεϊκή δικαιοσύνη τότε αποφεύγουμε τις έριδες, τις κατακρίσεις και τις διαφορές με τους συνανθρώπους μαςένεκα της οικονομίας Του.

*''Υπακοή'Θεία Πρόνοια'''. : Η Θεία πρόνοια είναι ανεξιχνίαστη και ανεξερεύνητηπλήρης υπακοή, στοχεύει στη σωτηρία του ανθρώπου και σύμφωνα με το γέροντα επιφέρει την αιώνια ζωήταπείνωση που είναι η αρχή όλων των καλών. Επεσήμανε πως δεν πρέπει συνέχεια να μεριμνούμε για τα « βιοτικά » πράγματα''Να υπακούμε και όταν αδικούμαστε, γιατί ο Θεός προνοεί έτσι ώστε να μας δίνει αυτό που ποθούμε, πολλές φορές πριν καν το ζητήσουμε, αρκεί το μυαλό μας να βρίσκεται σε Αυτόν και να προσευχόμαστεανταποδίδει την υπομονή στην αδικία''» συχνά έλεγε. Όταν συμβαίνει κάτι άσχημο σε κάποιον «''Σήμερα όλοι είναι παραχώρηση απο ανυπόμονοι, οι υπομονετικοί όμως σύμφωνα με το Θεό και όχι σταλμένο απο αυτόν, έτσι ώστε να εκπαιδεύσει του ανθρώπους ένεκα της οικονομίας ΤουΧριστό θα κερδίσουν την βασιλεία των ουρανών''» κατέληγε.

 '''Ταπείνωση'''. Η ταπείνωση για το γέροντα ήταν το θεμελιώδες στοιχείο της σωτηρίας του ανθρώπου και γενικότερα το στοιχείο το οποίο επιφέρει τις καλές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ανέφερε μάλιστα οτι ο Θεός « αδυνατεί » να βοηθήσει όταν ο άνθρωπος δεν ταπεινώνεται και προσπαθεί τότε με κάθε τρόπο να επιφέρει την ταπείνωση, μέσω των παθών. Χωρίς ταπείνωση , συνέχιζε δεν επέρχεται η '''Θεία Χάρις''', κλείνουμε την καρδιά μας απο το Χριστό και ότι αρχικά « κερδίζουμε » γρήγορα το ξαναχάνουμε.   '''Υπακοή'''. Η πλήρης υπακοή, σύμφωνα με το γέροντα επιφέρει την ταπείνωση που είναι η αρχή όλων των καλών. « Να υπακούμε και όταν αδικούμαστε, γιατί ο Θεός ανταποδίδει την υπομονή στην αδικία » συχνά έλεγε. « Σήμερα όλοι είναι ανυπόμονοι, οι υπομονετικοί όμως σύμφωνα με το Χριστό θα κερδίσουν την '''βασιλεία των ουρανών'''» κατέληγε.  '*''Προφητείες'''. : Ο Γέροντας πραγματοποίησε και αρκετές [[Προφητεία|προφητείες]]. Δυστυχώς όμως πολλοί καπηλεύτηκαν καπηλεύονταν τις διδαχές του γέροντος, λέγοντας πολλά πράγματα, είτε για ίδιον ώφελοςόφελος, είτε για εθνικά φρονήματα, που ο ίδιος ποτέ δεν ενέφερεανέφερε, κάτι που τον λυπούσε ενώ ήταν ήδη εν ζωή. Οι περισσότερες απο από αυτές αφορούσαν τα τεκταινόμενα που έχουν να κάνουν με τη [[Κωνσταντινούπολη]], επεξηγήσεις πάνω στις προφητείες του [[Κοσμάς ο Αιτωλός|Κοσμά του Αιτωλού]] αλλά και περί [[Αντίχριστος|Αντιχρίστου]].Το κείμενο που ακολουθεί,με τίτλο "Σημεία των καιρών",το έγραψε ο Γέροντας Παΐσιος και '''επέμενε''' να κυκλοφορήσει με το γραφικό χαρακτήρα του, χωρίς διορθώσεις,γιατί φοβόταν ότιμερικοί θα βγουν και θα πουν ότι"δέν το έγραψε αυτός". [http://www.pigizois.net/afieromata/paisios/simeia_kairon_ger_paisiou_agioritou.pdf Σημεία των καιρών ]

*Βιβλίο Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου, « ''Ο Γέρων Παΐσιος ''» , Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου<br>Έκδοση «Η «''Η Παναγία, Η φοβερά προστασία»προστασία''», Θεσσαλονίκη, 2000. *Βιβλίο « Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε...» ,Αθανάσιος Ρακοβαλής *Βιβλίο « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ' ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ »

* {{en}} [http://www.orthodoxphotos.com/Orthodox_Elders/Greek/Fr._Paisios/index.shtml Ιστοσελίδα αφιερωμένη στους ορθόδοξους μοναχούς]* [[q:Γέρων Παΐσιος| Ρήσεις του Γέροντα Παϊσίου]].*[http://www.pigizois.net/afieromata/paisios/agioritis.htm Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ Αρχιμανδρίτη Γεωργίου]* [http://www.pigizois.net/afieromata/paisios/simeia_kairon_ger_paisiou_agioritou.pdf Ιδιόγραφο κείμενο του Γέροντος Παισίου "Σημεία των καιρών"]