12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Θεώρηση
===Θεώρηση===
Η εσωτερική και προσωπική πνευματική πορεία του Τερτυλλιανού μας είναι άγνωστη. Παρόλα αυτά μέσα από το έργο του μπορούμε να δούμε στοιχεία του χαρακτήρα του. Ο Τερτυλλιανός λοιπόν μέσα από το έργο του προβάλλει την τέλεια ζωή, το θάρρος, την αγωνιστικότητα, τη γενναιότητα. Η μεταστροφή του στο χριστιανισμό συνέπεσε δε , με την έκρηξη του προφητικού κινήματος του Μοντανισμού, κάτι που φαίνεται πως τον επηρέασε και γι αυτό τελικά προσχώρησε στις τάξεις του. Γι αυτό φαίνεται πως δε γεύθηκε το ρεαλισμό της εκκλησίας και τη συγχώρηση των βαρέων αμαρτημάτων<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 358</ref>. Η μετριότητα ήταν ο εχθρός του και η εκκλησία γι αυτόν προφανώς συνιστούσε μία τέτοια κατάσταση.
Το έργο του χαρακτηρίζεται από μερικές βασικές παραμέτρους. Τέτοιες είναι ο πολεμικός χαρακτήρας και η νομική σκέψη, σε ότι αφορά την έκθεση της διδασκαλίας του, αλλά και η ρητορική και η γενικότερη φιλοσοφική κατάρτιση η οποία βοηθά τη δομή της. Ο ίδιος διαφαίνεται ως ένας αντιαιρετικός, διδακτικός και ηθικολόγος διδάσκαλος, ο οποίος με δριμύ και πολεμικό ύφος, ενεργεί εκστρατεία ενάντια στους αντιπάλους του χριστιανισμού με σκοπό να τους αποστομώσει και να τους εξουθενώσει<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 358</ref>. Χρησιμοποιεί εργαλεία όπως η ειρωνεία, η σοφιστεία, τη δικανική επιχειρηματολογία όντας οξύς και οργισμένος. Όπλα του αποβαίνουν η ρητορεία και ο δικανισμός<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 358-359</ref>. Ο Θεός φερ ειπείν κατανοείται ως νομοθέτης, η σωτηρία ως πειθαρχεία, ακόμα και η αποστολική διαδοχή νομιμοποιεί τη συνέχεια της εκκλησίας και κατανοείται υπό το πρίσμα του δικανισμού και όχι τόσο ως ιστορικό και θεολογικό επιχείρημα.
Η δεύτερη σοφιστική είναι το ρητορικό σχήμα που κυρίως χρησιμοποιεί. Αναμφισβήτητα μέσα από το έργο του διακρίνεται η θαυμάσια ρητορική του ικανότητα<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 359</ref>, κάτι που προϋποθέτει ανεπτυγμένο γλωσσικό αισθητήριο. Η φιλοσοφία γενικότερα απορρίπτεται από τον Τερτυλλιανό, καθότι οι φιλόσοφοι έχουν διαστρέψει την αλήθεια. Παρόλα αυτά αναγνωρίζει στην ανθρώπινη δύναμη να σχηματίζει αμυδρή εντύπωση περί θεού. Από τη Στοά μάλιστα δέχτηκε εισήγαγε έννοιες όπως η έννοια της φύσεως, ενώ διακρίνεται και μία σχετική επιρροή από τον μεσο-Πλατωνικό Αλβίνο<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 360</ref>.
Το ύφος του θεωρείται δυνατό, μοναδικό και παλλόμενο<ref>Γ. Φλορόφσκι, Οι Βυζαντινοί πατέρες του 5ου αιώνα, σελ. 188</ref>. Έχει ενθουσιασμό, οργή και δε χαλιναγωγείται φτάνοντας ακόμα και σε ύβρεις. Αυτοχαρακτηρίζεται ανυπόμονος, παρόλα αυτά είναι διαυγής και διεισδυτικός. Συγγραφικά μάλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ιδιοφυΐα<ref>Γ. Φλορόφσκι, Οι Βυζαντινοί πατέρες του 5ου αιώνα, σελ. 189</ref>.
===Συγγράμματα===