12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
→Μέλλοντας Αιώνας
Η εσχατολογική διδασκαλία των απολογητών απηχεί πρώτιστα τα δεδομένα της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]] και συγχρόνως την αίσθηση της εποχής τους<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων, Τόμος Α΄, σελίς 266</ref>. Η βασική ιδέα που διακρίνεται μέσω της γραμματείας τους είναι πως η μέλλουσα ζωή, είναι ζωή μετοχής στην αφθαρσία και την αιωνιότητα του Θεού. Έτσι «''η αιωνιότητα πρέπει να θεωρηθεί ως εσχατολογικό γεγονός που συνδέεται και εξαρτάται από τη σχέση του ανθρώπου με το Δημιουργό του''»<ref>G. Florofsky, The immortiality of thw soul, Creation and redemption, Belmont, 1976, pages 216-217</ref>. Γι αυτό το λόγο το τέλος της ιστορίας είναι η [[Δευτέρα Παρουσία|δευτέρα παρουσία]] του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστού]] και η [[Ανάσταση Νεκρών|ανάσταση των νεκρών]], όπου η [[Κτιστό|κτίση]] πλέον θα αλλάξει παντελώς και καθένας θα αμειφθεί κατά τα έργα του<ref>Ιουστίνος, Προς Τρύφωνα Διάλογος, 45, 3</ref>. Η ανάσταση αυτή, όσο παράλογη και μωρία κι αν φαίνεται στο εθνικό περιβάλλον είναι δυνατή, διότι ο [[Αγία Τριάδα|Θεός]] είναι ''παντοδύναμος'' και ''αγαθός''<ref>Αθηναγόρας, Περί Αναστάσεως 2 και 3-10</ref>. Αλλά ταυτόχρονα η ανάσταση είναι και αναπόφευκτη κατά τον ''Αθηναγόρα'' διότι η κλήση του ανθρώπου προς σωτηρία δεν έγινε ματαίως, αλλά με συγκεκριμένη προοπτική που είναι η σωτηρία του και η αιώνια ζωή<ref>Αυτόθι 12</ref>, διότι η σχέση [[Ψυχή|ψυχής]] - σώματος πρέπει να συνεχιστεί, ώστε ο άνθρωπος να είναι ακέραιη οντότητα, τρίτον λόγο της δικαιοσύνης του [[Θεός|Θεού]]<ref>Αυτόθι 18</ref> και τέλος διότι σε αυτή τη ζωή δεν αποδίδεται δικαιοσύνη κατά τα έργα του ανθρώπου και αυτή πρέπει αυτή να αποδοθεί σε μία μέλλουσα κατάσταση<ref>Αυτόθι 19</ref>.
Η ιστορία του κόσμου τελειώνει με την κρίση του ''Χριστού'', κατά τη δεύτερη ένδοξη παρουσία Του<ref>Ιουστίνος, Προς Τρύφωνα Διάλογος, 46, 1</ref>, μία μέρα που προφητεύτηκε στην [[Παλαιά Διαθήκη]] από τους [[προφήτης|προφήτες]]. Χαρακτηριστικό σε αυτό το σημείο είναι η αναφορά του ''Ιουστίνου'' στη ''"βασιλεία των ουρανών"'', που άλλοτε χαρακτηρίζεται ως ''"βασιλεία του Θεού"''<ref>Ιουστίνος, Απολογία, 1, 11, 1</ref>, και άλλοτε σα ''"βασιλεία του Χριστού"''<ref>Ιουστίνος, Προς Τρύφωνα Διάλογος, 46, 1</ref>. Η έννοια μάλιστα την οποία απέδιδαν οι απολογητές στην [[Βασιλεία του Θεού]], προκύπτει από τα λόγια του ''Θεοφίλου Αντιοχείας'', ο οποίος λέγει πως «''βασιλείαν εάν είπω, δόξαν αυτού λέγω''»<ref>Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, «Δογματική και Συμβολική Θεολογία», Τόμος Α΄, σελίς 188</ref>. Η ερμηνεία μάλιστα αυτή δεν μπορεί να δοθεί αποκομμένα από την [[Αγία Γραφή]] εφόσον μάλιστα δύναται να διαπιστωθεί στην [[Καινή Διαθήκη]] πως «''η έλευσις της βασιλείας δεν ταυτίζεται με έλευσιν καταστάσεως αποκαταστάσεως, αλλά δηλοί την φανέρωσιν της αιωνίως υπαρχούσης δυνάμεως και χάριτος του Θεού και την υπό των ανθρώπων μέθεξιν της χάριτος ταύτης''»<ref>Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, «Δογματική και Συμβολική Θεολογία», Τόμος Α΄, σελίς 184</ref> σε σημείο από «''επιστημονικής, ιστορικής και φιλολογικής απόψεως [να] επιβάλλεται εις τους διαφωνούντας να αποδείξουν αυτοί το αντίθετον''»<ref>Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, «Δογματική και Συμβολική Θεολογία», Τόμος Α΄, σελίς 187</ref>. Ουσιαστικά πρόκειται για λοιπόν αποτελεί, μία βασιλεία πνευματική, αιώνια<ref>Ιουστίνος, Προς Τρύφωνα Διάλογος, 120, 5</ref>, θεία και επουράνιαβασιλεία, που ανήκει στο στον [[Θεός Πατήρ|Πατέρα]] και στο ''Λόγο '' του<ref>Αθηναγόρα, Πρεσβεία περί Χριστιανών, 18</ref>, όπου κατά τη δευτέρα παρουσία του πλέονι κάθε κακία θα πάψει να υπάρχει<ref>Ιουστίνος, Απολογία, 1, 8, 1-2</ref> και οι δίκαιοι και οι ενάρετοι ,άφθαρτοι πλέον και απαθείς θα κοινωνούν διαρκώς με το Θεό και θα συμβασιλεύουν μαζί του<ref>Ιουστίνος, Απολογία, 1, 10, 1</ref>, ''"εν απαθεία και αφθαρσία και αλυπία και αθανασία"''<ref>Ιουστίνος, Προς Τρύφωνα Διάλογος, 45, 4</ref>.
==Η φιλοσοφία στο σύστημα των απολογητών==
