12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
→Η τρίτη αποστολική περιοδεία
Κατόπιν και ενώ είχε σκοπό να αναχωρήσει με πλοίο για την Ιερουσαλήμ, την τελευταία στιγμή αποκαλύφθηκε σχέδιο δολοφονίας του Παύλου, από τους Ιουδαίους και έτσι αποφασίσθηκε η μετάβαση στην Ιερουσαλήμ ''"διά Μακεδονίας"'' (''Πράξ. 20:3''). Πριν φτάσει στην Ιερουσαλήμ έμεινε μερικές ημέρες στην Καισάρεια όπου κάποιος προφήτης που λεγόταν ''Άγαβος'', προέβλεψε τη σύλληψη του Παύλου στα Ιεροσόλυμα, όπου τελικά πήγε ο Παύλος συνοδευόμενος από χριστιανούς της Καισάρειας και έτσι έληξε η τρίτη αποστολική περιοδεία.
==Η τελευταία επίσκεψη στα Ιεροσόλυμα και η πρώτη φυλάκιση στη Ρώμη==
Ο λόγος για τον οποίο ο Παύλος επέμεινε να πάει στην Ιερουσαλήμ εκθέτωντας τον εαυτό του σε θανάσιμο κίνδυνο δεν είναι γνωστός. Σίγουρα όμως θα πρέπει να ήταν μεγάλης σπουδαιότητας, για να κάνει αυτό το ταξίδι την εποχή που κατάστρωνε μεγαλόπνοο σχέδιο για επίσκεψη στη [[Ισπανία]] (''Ρωμ. 15:24'') και ενώ γνώριζε τις διαστάσεις που είχε λάβει η επιθετικότητα των ιουδαίων (''Πράξ. 20:3'').
Τελικά, αυτό που φοβόταν και άφηνε να εννοηθεί στο τέλος της [[Επιστολή προς Ρωμαίους|Προς Ρωμαίους Επιστολής]] συνέβη και η περιπέτειά του κατέληξε στη σύλληψη και φυλάκισή του στην Καισάρεια και κατόπιν στη μεταφορά του στη Ρώμη.
Η αρχή των συμβάντων έγινε με την εμφάνιση του Παύλου στο Ναό των [[Ιερουσαλήμ|Ιεροσολύμων]] η οποία ξεσήκωσε σφοδρές αντιδράσεις από τη μεριά των Ιουδαίων (''Πράξ. 21:27'' εξ.) οι οποίοι του επιτέθηκαν και τον ξυλοκόπησαν κατηγορώντας τον ότι δίδακε ενάντια στον ιουδαϊκό λαό και τον μωσαϊκό Νόμο.
Τελικά, και ενώ κινδύνευε σοβαρά η ζωή του, συνελήφθη (εν μέρει για να σωθεί η ζωή του από τον όχλο καθώς ήταν Ρωμαίος πολίτης) και τελικά διασώθηκε με τον τρόπο αυτό από τη ρωμαϊκή φρουρά της πόλης. Πριν την είσοδό τους στο στρατόπεδο, ο Παύλος παρακάλεσε το χιλίαρχο να του επιτρέψει να μιλήσει στο πλήθος. Τα αιτημά του έγινε δεκτό οπότε ο απόστολος αναφέρθηκε στην καταγωγή του, στον [[Γαμαλιήλ]], στην αφοσίωσή του προς την πατρώα θρησκεία, τη μεταστροφή του και την εντολή του Χριστού να κηρύξει το [[ευαγγέλιο]] (''Πράξ. 21:37'' εξ.). Όμως οι ιουδαίοι αρνούνταν να ακούσουν περισσότερα και ζητούσαν τη θανάτωσή του, οπότε ο διοικητής μετέφερε τον Παύλο στο στρατόπεδο όπου ήταν ασφαλής ώστε την επόμενη ημέρα να μεταφερθεί προ του Μεγάλου Συνεδρίου για να απολογηθεί.
Μπροστά στο Συνέδριο, ο Παύλος επανέλαβε όσα είχε πει στο πλήθος την προηγούμενη ημέρα αλλά τα λεγόμενά του έφεραν αναταραχή και ο Παύλος επέστρεψε και πάλι στο στρατόπεδο.
Στο μεταξύ, ο ανεψιός του Παύλου έμαθε πως υπήρχε σχέδιο εξόντωσης του αποστόλου. Έτσι οργανώθηκε η μεταφορά του και με συνοδεία ισχυρής φρουράς οδηγήθηκε στην Καισάρεια, στην έδρα του ρωμαίου Επιτρόπου της Ιουδαίας, Φήλικα (''Πράξ. 23:12-35''). Εκεί κρατήθηκε ο Παύλος με την εντολή όμως να του παρασχεθεί άνεση και άδεια να βλέπει τους δικούς του ανθρώπους.
Τελικά έμεινε φυλακισμένος στην [[Καισάρεια]] επί 2 χρόνια, οπότε τον Φήλικα διαδέχθηκε ο Επίτροπος Φήστος (''Πράξ. 24:27''). Οι ιουδαίοι προσπάθησαν να πείσουν τον Φήστο να στείλει τον Παύλο στα Ιεροσόλυμα, με την κρυφή σκέψη να τους είναι πιο εύκολο να τον εξοντώσουν. Ο Φήστος διέταξε νέα δίκη του Παύλου, όπου παραβρέθηκαν εκπρόσωποι της ιουδαϊκής ηγεσίας. Καθώς ο Παύλος κατάλαβε πως σκοπός του Φήστου ήταν να ικανοποιήσει τους ιουδαίους, επικαλέσθηκε το δικαίωμα της εφέσεως που είχε κάθε ρωμαίος πολίτης ώστε να δικασθεί στη Ρώμη.
Αναχώρησε τελικά για τη [[Ρώμη]] στα τέλη του φθινοπώρου. Ένα ναυάγιο όμως ανάγκασε τους επιβάτες να παραμείνουν επί τρεις μήνες στην Μάλτα, με αποτέλεσμα να φθάσουν στη Ρώμη την άνοιξη. Τις λεπτομέρειες του ταξιδιού προς τη Ρώμη, μας δίνουν οι ''Πράξεις'' στα κεφ. 27-28. Στη Ρώμη, έμεινε με ελαφρά δεσμά επί δύο χρόνια σε κατοικία ''"εν ιδίω μισθώματι"'', με φύλαξη στρατιώτη, περιμένοντας την εκδίκαση της υποθέσεώς του. Εξακολουθούσε όμως να κυρήττει στους επισκέπτες του για τη βασιλεία του θεού ''"μετά πάσης παρρησίας ακωλύτως"'' (''Πράξ. 28:30-31'').
Σε αυτό το σημείο τελειώνει και η διήγηση των [[Πράξεις των αποστόλων|Πράξεων]], χωρίς ο [[Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον|Λουκάς]] να μας πληροφορεί για την έκβαση της φυλακίσεως του αποστόλου. Μένουν έτσι τα γεγονότα που περιγράφονται στις ''Ποιμαντικές επιστολές'' ώστε να εξαχθούν τα συμπεράσματα για το βίο του Παύλου από το τέλος των ''Πράξεων'' και μετά.
==Η τέταρτη αποστολική περιοδεία και το μαρτύριο του Παύλου==
Είναι αλήθεια ότι τα γεγονότα της ζωής του Παύλου μετά την πρώτη φυλάκισή του στη Ρώμη, είναι αρκετά δύσκολο να καθοριστούν, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από τα μέχρι τότε συμβάντα. Για τους περισσότερους ερευνητές πάντως, οι ευνοϊκές συνθήκες διαβίωσης του υπόδικου Παύλου στη Ρώμη, προδικάζουν και την έκβαση της φυλάκισής του η οποία, το πιθανότερο, έληξε με την αθώωση και την αποφυλάκισή του, όπως άλλωστε δέχεται και η αρχαία εκκλησιαστική παράδοση.
Έτσι, η επιθυμία του Παύλου να επισκεφθεί και να κηρύξει στην Ισπανία (''Ρωμ. 15:24-28'') ήταν πλέον δυνατό να πραγματοποιηθεί. Έτσι, ο Παύλος και οι συνεργάτες του περιόδευσαν στο νότιο τμήμα της, καθώς και στο νότιο τμήμα της Γαλατίας και μετά επέστρεψαν στη Ρώμη.
Η αισιοδοξία που εκφράζεται στις επιστολές προς Φιλιππησίους, Φιλήμονα και Εβραίους καθώς και οι υποσχέσεις που δίδονται προς τους παραλήπτες τους ότι σύντομα θα τους επισκεφθεί (''Φιλιπ. 2:19-24'', ''Φιλήμ. 22'', ''Εβρ. 13:23''), δηλώνουν ότι ο Παύλος επιθυμούσε να μεταβεί και πάλι στην Ανατολή για να συνάντησει αγαπημένα του πρόσωπα, να στηρίξει τις εκκλησίες που είχε ιδρύσει και να επιλύσει τα προβλήματά τους.
Μετά την επιστροφή του από την Ισπανία, ο Παύλος δεν παρέμεινε για πολύ στη Ρώμη αλλά αναχώρησε με προορισμό την Ιερουσαλήμ. Φθάνοντας όμως στην Κρήτη, ο ίδιος και οι συνεργάτες του πληροφορήθηκαν ότι η κατάσταση στην Ιουδαία και την Ιερουσαλήμ δεν ήταν καλή, αλλά επικρατούσε αναρχία μετά τον ξαφνικό θάνατο του Επιτρόπου Φήστου. Πράγματι, ο ιστορικός [[Ιώσηπος]] μας πληροφορεί γι αυτό το γεγονός, το οποίο δημιούργησε κενό ρωμαϊκής εξουσίας για πολλούς μήνες. Έτσι, γράφει ο Ιώσηπος, ο νέος επίτροπος, Αλβίνος, όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του βρήκε την Ιουδαία σε κατάσταση αταξίας. Με δεδομένη την κατάσταση αυτή, ο Παύλος έκρινε πως δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή για μια επίσκεψη στην περιοχή. Βέβαια η εξέλιξη των γεγονότων ήταν τέτοια που δεν θα κατάφερνε ποτέ πια να επισκεφθεί την Ιερουσαλήμ.
Σύμφωνα με τις ''Ποιμαντικές Επιστολές'' (Α' και Β' Τιμ. και Τίτ.) ο Παύλος έκανε ένα ακόμη ταξίδι στην Ανατολή και συγκεκριμένα στην Μ. Ασία, την [[Κρήτη]], τη [[Μακεδονία]] και την περιοχή του Ιλλυρικού, ενώ κατά τη ''Β' Τιμ.'' καταλήγει και πάλι στη Ρώμη όπου φυλακίζεται για δεύτερη φορά. Οι συνθήκες όμως αυτή τη φορά ήταν τελείως διαφορετικές αφού ο Παύλος μπήκε στη φυλακή (''Β'Τιμ. 2:9''). Πάντως του επιτράπηκε να δέχεται επισκέψεις φίλων και συνεργατών, όπως π.χ. του Ονησιφόρου (''Β' Τιμ. 1:16-18''), του Ευβούλου, του Λίνου, του Πούδη, της Κλαυδίας και άλλων (4:21), αλλά και του Λουκά καί του Τυχικού (4:11-12).
Από τη φυλακή αυτή έγραψε τη ''Β' προς Τιμόθεον επιστολή'' (''Β'Τιμ. 4:21''), η οποία αποτελεί το κύκνειο άσμα του, αφού η δεύτερη αυτή φυλάκιση κατέληξε στο μαρτυρικό του θάνατο. Η αγωνιώδης έκκληση του Παύλου προς τον Τιμόθεο, που βρισκόταν στην Έφεσο (''Β'Τιμ. 4:9-21''), ώστε να πάει στη Ρώμη και να τον συναντήσει, δείχνει πως ο απόστολος δεν μαρτύρησε αμέσως μετά τη μεταφορά του στη Ρώμη, αλλά αφού πρώτα πέρασε μερικούς μήνες στη φυλακή, και μετά από κανονική δίκη ως ρωμαίος πολίτης.
Σύμφωνα με την παράδοση, ο Παύλος αποκεφαλίσθηκε χωρίς προηγουμένως να βασανισθεί, καθώς ο νόμος απαγόρευε τους βασανισμούς για τους ρωμαίους πολίτες. Με τον τρόπο αυτό, έληξε η πολυτάραχη αποστολική πορεία του Παύλου, μιας κατά γενική ομολογία, από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στην ιστορία της Εκκλησίας.
==Η Θεολογία του Παύλου==
Όλοι σχεδόν οι ερευνητές που ασχολήθηκαν με τον Παύλο, επιδίωξαν να βρουν τις πηγές της σκέψης του και να ανακαλύψουν την προέλευση των διατυπώσεων της διδασκαλίας του, ακολουθώντας τρεις ερμηνευτικούς δρόμους:
;1. ''Η σχολή της υπερφυσικής ερμηνείας'' : Η σχολή αυτή αποδέχεται ότι ο Παύλος έκανε λόγο περί του Χριστού ως Θεού, όπως το αποδέχεται η [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξη]] και [[Ρωμαιοκαθολική εκκλησία]].
;2. ''Η φιλελεύθερη σχολή'' : Σε αυτήν είναι διαδεδομένες οι φυσικές ερμηνείες της θεολογίας του Παύλου και απορρίπτεται το υπερφυσικό. Ο Ιησούς Χριστός θεωρείται ένα σημαντικό ιστορικό πρόσωπο, και η εμπειρία του Παύλου που οδήγησε στη μεταστροφή του ήταν μία ψευδαίσθηση. Αρνούμενοι τη θεότητα του Χριστού, αποδέχονται ότι ο Ιησούς δεν ζήτησε να πιστέψουν σε αυτόν, αλλά στο Θεό.
;3. ''Η ριζοσπαστική σχολή'' : Οι οπαδοί της σχολής αυτής αποδέχονται ότι ο Παύλος υπήρξε ο δεύτερος ιδρυτής του Χριστιανισμού και δεν ήταν μαθητής και ακόλουθος της διδασκαλίας του Χριστού.
Τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξαν οι έρευνες για τις επιρροές του Παύλου είναι τόσα όσα και τα φιλοσοφικά ή θεολογικά ρεύματα με τα οποία ο Παύλος ήρθε σε επαφή:
* Ο Ελληνιστικός κόσμος
* Ο Ιουδαϊκός κόσμος και η [[Παλαιά Διαθήκη]]
* Η πρώτη Χριστιανική Εκκλησία
* Η προσωπική του εμπειρία από το βίωμα της μεταστροφής του προς τον [[Χριστιανισμός|Χριστιανισμό]].
Ένα πολύ σημαντικό ζήτημα είναι το εξής:
:Ο δανεισμός όρων και εκφράσεων του ελληνιστικού κόσμου, που πράγματι χρησιμοποιεί ο απόστολος για να διατυπώσει τη διδασκαλία του, σημαίνει ταυτόχρονα και υιοθέτηση ελληνιστικών ιδεών; Μπορεί να αποδειχθεί κάτι τέτοιο;
Οι όροι που επεσήμαναν οι μελετητές πως μοιάζουν ελληνιστικοί, αναφέρονται είτε σε θεολογικά θέματα:
:''Υιός του Θεού'', ''Κύριος'', ''Πλήρωμα της Θεότητας'', ''Εικόνα Θεού'', ''Σωτήρ'' κ.λπ.
είτε σε ανθρωπολογικά ζητήματα:
:''Σώμα'', ''Ψυχή'', ''Νους'', ''Συνείδηση'', ''Καρδιά'', ''Σαρξ'', ''Πνεύμα'' κ.λπ.
Έπρεπε έτσι να διερευνηθεί κατά πόσο οι όροι αυτοί διατήρησαν την σημασία που είχαν πριν τη χρήση τους από τον Παύλο ή αν προσέλαβαν κάποια νέα, ''Παύλεια'', έννοια.
Το γενικό πλαίσιο των επιχειρημάτων που διατυπώνουν οι υπέρμαχοι της ελληνιστικής μορφής της διδασκαλίας του Παύλου είναι ότι οι όροι αυτοί διατήρησαν την προηγούμενη έννοιά τους καθώς:
* Ο Παύλος μιλούσε την Ελληνική γλώσσα και ανήκε στη διασπορά, και
* Έδρασε σε μια περιοχή, όπου οι ''Μυστηριακές Θρησκείες'', τα [[Γνωστικισμός|Γνωστικά συστήματα]] ανθούσαν, όπως και οι φιλοσοφίες των [[Στωικισμός|Στωικών]], των [[Επικούριοι|Επικούριων]] κ.λπ.
Διατυπώνουν την υπόθεση μιας σημαντικής ελληνιστικής επιρροής στο σχήμα '''''Σαρξ-Πνεύμα''''', την οποία προσέλαβε ο Παύλος κατά την περιοδεία του ως απαραίτητη για τη διάδοση του Χριστιανικού μηνύματος στα έθνη. Επίσης διαπιστώνουν την επιρροή του ελληνιστικού μυστικισμού σε ιδέες που προβάλουν την αντίληψη της μεταμόρφωσης και της θεοποίησης του ανθρώπου, ως αποτέλεσμα της επελεύσεως του θείου πνεύματος, μια θεώρηση που απέχει πολύ από τις ιουδαϊκές αντιλήψεις.
Στον αντίποδα αυτών των απόψεων, εκείνοι που θεωρούν δεδομένη είτε την ιουδαϊκή επίδραση, είτε την πρωτοτυπία των διδασκαλιών του Παύλου, ισχυρίζονται ότι, τουλάχιστο τα Γνωστικά κείμενα, είναι μεταχριστιανικής προέλευσης και έχουν υποστεί την επίδραση χριστιανικών πηγών. Ως αρχικό σημείο κατανόησης του Παύλου θέτουν την [[Εσχατολογία]] του και το περιβάλλον του, δηλ. τον ιουδαϊσμό και την πρώτη [[Εκκλησία]].
:Ο απόστολος, όντως, χρησιμοποιεί χωρία, γεγονότα και όρους από την Παλαιά Διαθήκη, τα οποία μεταφέρει στη νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε. Οι προφητείες και οι προσδοκίες της Π.Δ. εκπληρώνονται στο πρόσωπο του Χριστού και την εγκαθίδρυση της Εκκλησίας. Για τον Παύλο οι διάφορες φάσεις της ζωής του Χριστού, και ειδικά ο θάνατος του, η ταφή, και η Ανάστασή του, λαμβάνουν χώρα "κατά τας Γραφάς", ενώ διάφορα γεγονότα της [[Αγία Γραφή|Βίβλου]] ερμηνεύονται τυπολογικά από τον ίδιο.
Ασφαλώς, η άποψη ότι ο Παύλος θεωρούσε τον Χριστιανισμό ως συνέχεια της Ιουδαϊκής θρησκείας δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή. Ο Παύλος έδωσε μια παγκοσμιότητα στη Χριστιανική θρησκεία, άγνωστη στον Ιουδαϊσμό, και αρκετές θέσεις του μέσα στις επιστολές έρχονται σε αντίθεση προς το πνεύμα του Νόμου και της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και των ιουδαϊκών αποκαλύψεων. Στις ιουδαϊκές αποκαλύψεις δεν υπάρχει διδασκαλία περί της συμμετοχής του [[Μεσσίας|Μεσσία]] στη δημιουργία, μια ιδέα, που βρίσκουμε συχνά στον Παύλο (''Α' Κορ. 8:6'', ''Κολ. 1:16''), ούτε βρίσκονται ίχνη εξιλαστήριου και αντιπροσωπευτικού θανάτου του Μεσσία.
Αυτό όμως δεν σημαίνει και πρόσληψη της ελληνιστικής σκέψης. Αντίθετα, η πεποίθησή του ότι ο Χριστιανισμός είναι μια νέα θρησκεία, τον κράτησε μακριά από το γράμμα του ''"Νόμου"'' αλλά και από το μυθολογικό πλαίσιο των ελληνιστικών θρησκειών.
Για το λόγο αυτό, η σωτηρία του Παύλου είναι πρακτικής μορφής, και απαιτεί πίστη. Στο θέμα αυτό η ελληνική επίδραση δεν μπορεί παρά να είναι μόνο φραστική-επιφανειακή. Η Παύλεια ''Σωτηρία'' είναι απαλλαγή από την αμαρτία και επιτυγχάνεται με το βάπτισμα (''Τίτ. 3:5''), τη χάρη του θεού (''Εφεσ. 2:5'', και με την πίστη του ατόμου (''Εφεσ. 2:8'').
:Αντιθέτως, στο ελληνιστικό περιβάλλον, π.χ. ο Αντίγονος Α' ή ο Πτολεμαίος Α', εξαιτίας της σωτηρίας κάποιας πόλης, ονομάστηκαν ''"Σωτήρες"''. Το ίδιο έγινε αργότερα με Ρωμαίους ανώτατους λειτουργούς και μάλιστα με τον αυτοκράτορα που παρουσιάζεται σαν σωτήρας του κόσμου, που εισάγει μια νέα σωτήρια εποχή για όλη την ανθρωπότητα. Επίσης, με την όλο και εντονώτερη αναζήτηση της σωτηρίας από το άτομο, κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους, ''Σωτήρες'' ονομάζονταν και εκείνοι που, σαν τον [[Επίκουρος|Επίκουρο]], με τη διδασκαλία τους υπόσχονταν την εσωτερική απελευθέρωση.
Όσο για τους όρους '''πνεύμα, ψυχή, σαρξ''', ο Παύλος έδειχνε να εξαρτάται από την [[μετάφραση των εβδομήκοντα]] καθώς με τον όρο '''πνεύμα''' αποδίδει το εβραϊκό '''''ruah''''', εμπλουτισμένο με τη Χριστιανική, προσωπική του πείρα. Ο Παύλος χρησιμοποιεί τον όρο ''"πνεύμα"'' για να δηλώσει το ανθρώπινο πνεύμα, αυτό που ο Έλληνας θα ονόμαζε ''"ψυχή"''.
Όμως στον Παύλο (πρβλ. ''Α' Κορ. 15:44'' εξ.) ο "ψυχικός" άνθρωπος είναι ο άνθρωπος χωρίς το Πνεύμα Θεού, ο άνθρωπος της λογικής και της φυσικής θρησκείας, σε αντίθεση με τον "πνευματικό" άνθρωπο.
Αλλά και σε άλλα ζητήματα, όπως είναι το ''"υιός θεού"'', βλέπουμε πως οι ελληνιστικοί ''"υιοί θεού"'' δεν υψώθηκαν στη θεότητα μέσω της ευσέβειας και της πίστεως, ούτε από τη δύναμη της πίστης μιας κοινότητας, αλλά ανακηρύχθηκαν έτσι είτε από αυτοκρατορικά διατάγματα, είτε από δική τους αξίωση.
Επίσης, στις ελληνιστικές θεότητες υπάρχει μια πλήρη μεταμόρφωση της ανθρώπινης φύσης μέσα στο Θείο ώστε τίποτε δεν απομένει από τον αρχικό άνθρωπο πέρα από την εξωτερική εμφάνιση. Στον Παύλο όμως η ανθρώπινη ύπαρξη του Χριστού τονίζεται ενάντια σε κάθε [[Δοκητισμός|Δοκητική]] πεποίθηση (''Ρωμ. 1:3'', ''Α' Κορ. 15:3-4'', ''Γαλ. 4:4'', ''Ρωμ. 8:3-4'', ''Α'. Τιμ. 3:16'', ''Β' Κορ. 5:15'', ''Τίτ. 2:14'').
:Έτσι, ο χριστιανισμός του Παύλου έμεινε πιστός στη βιβλική ιστορική προοπτική της ιστορίας και είναι δύσκολο να συνδεθεί η διδασκαλία του με κάποιο μυστικιστικό, υπερβατικό σωτηριολογικό μύθο, όπως συμβαίνει στις Μυστηριακές Θρησκείες και στο [[Γνωστικισμός|Γνωστικισμό]], όπου, μετά την απόρριψη της ιστορίας και της παράδοσης, η θρησκευτική φαντασία δούλεψε ελεύθερα μέσα στο χώρο του άγνωστου μεταφυσικού.
Στον Παύλο, το υπερβατικό [[Χριστολογία|χριστολογικό]] δόγμα σχετίζεται, σε κάθε σημείο του, όχι μόνο ουσιαστικά μ' αυτό που ήταν ο ιστορικός [[Ιησούς Χριστός|Ιησούς]] αλλά και με τη συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα των χρόνων εκείνων.
Εχουν γραφεί πολλές μελέτες για διατυπωθούν απόψεις περί μιας επανίδρυσης του χριστιανισμού από τον Παύλο επειδή η μεσσιανική [[εσχατολογία]] των [[Ευαγγέλιο|Ευαγγελίων]] οδηγείται σε μια επεξεργασμένη και εξελιγμένη χριστολογία. Ο [[Χριστιανισμός]] όμως δεν μπορούσε να μείνει αδιάφορος μπροστά στην πραγματικότητα της εποχής που ήταν η καταπίεση της Ρώμης, όπως εκφράζονταν ιδίως στην αυτοκρατορική λατρεία, και στη μάταιη προσπάθεια του ιουδαϊκού επαναστατικού μεσσιανικού κινήματος να βρει διέξοδο.
Το όλο ζήτημα φαίνεται να παραμένει [[Βίβλος|βιβλικό]] και [[Ιουδαϊσμός|ιουδαϊκό]] μέχρι τέλους: στόχος είναι παντού ο νέος κόσμος του Θεού, η καινή κτίση, η κυριαρχία του Θεού πάνω στον κόσμο, η βασιλεία του Θεού. Απλώς, για την Εκκλησία, ήρθε η κατάλληλη στιγμή για να αποκαλυφθούν όσα ήταν αληθινά:
* Η θεολογία του Παύλου απαντά στην Γνωστική κοσμολογία με τη συμμετοχή του Χριστού στη δημιουργία του κόσμου. Δεν χωρίζει η δημιουργία από τη σωτηρία. Ο Σωτήρας του κόσμου είναι ο αγαθός και καλοπροαίρετος Δημιουργός και όχι ο απολυταρχικός Καίσαρας.
* Η σύνδεση της προΰπαρξης του Ιησού με μεγάλους σταθμούς στην ιστορία του Ισραήλ, εκτός των άλλων, τονίζει και τα εξής: η εμφάνιση του [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστού]] δεν είναι κάτι πρωτοφανές στην ιερή ιστορία αλλά μια πράξη που έχει σωτηριολογικά πρηγούμενα στην ιστορία τού λαού του Θεού.
* Η κένωση και ταπείνωση του Χριστού ταυτίζει τον θείο κόσμο με τους καταδυναστευμένους και καταπιεσμένους. Η "εξουσία" του Χριστού δεν μοιάζει με την εξουσία του Καίσαρα αφού είναι διάκονος και βασιλεύει με τη διακονία της αγάπης
* Η επάνοδος του Χριστού εκτός άλλων θα αποτελέσει και την τελική νίκη κατά των εχθρών της ανθρωπότητας ένας από τους οποίους είναι και ο θάνατος που σε όλη την ιουδαϊκή Αποκαλυπτική φιλολογία είναι ταυτόσημος προς την καταπίεση, τα βάσανα και την απόγνωση του λαού του Θεού από τους διάφορους κατακτητές.
Η [[Εκκλησία]] δέχεται ότι δεν είναι δυνατόν να διαχωριστεί το υπερφυσικό από την ίδια την πορεία της. Ισχυρίζεται ότι ο απόστολος Παύλος είπε για τον Χριστό πράγματα, πέρα (και όχι αντίθετα) από τους λόγους, που ο ίδιος ο Χριστός είπε για τον εαυτό του και από όσα οι Ευαγγελιστές έγραψαν για τον Χριστό. Επίσης πιστεύει ότι για να λεχθεί κάτι γνήσιο και ορθό πέρα από τους ευαγγελικούς λόγους και πάνω από τις ανθρώπινες νοητικές δυνάμεις, είναι απαραίτητη η προσωπική μετοχή στον Χριστό. Οι διαβεβαιώσεις ''"ζώ δε ούκέτι έγώ, ζή δέ έν έμοί Χριστός"'' και ''"δοκώ δέ κάγώ πνεύμα Θεού έχειν"'' δείχνουν την πεποίθηση της Εκκλησίας ότι μόνο βιώνοντας την αλήθεια μπορεί κανείς να μιλήσει γι αυτήν.
Σχετικά με τη γλώσσα του Παύλου, ο Χριστιανισμός αποδέχεται ασφαλώς τη χρήση της εποχικής γλώσσας, ισχυρίζεται όμως ότι γίνεται με σαφή συνείδηση ότι δεν υπάρχει αναλογία ή αντιστοιχία μεταξύ του εγγενούς περιεχομένου των παραπάνω [[Φιλοσοφία|φιλοσοφικών]] όρων και της αλήθειας, που επιθυμούσαν με αυτούς να δηλώσουν.
Για το λόγο αυτό έπρεπε να εξηγηθεί ότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι κοσμική βασιλεία, όπως την κατανοούσαν οι Εβραίοι και οι Ρωμαίοι, ότι η μακαριότητα είναι κάτι άλλο και δεν έχει σχέση με τρίτο ή πέμπτο όροφο του ουρανού, ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από το μηδέν και ο άνθρωπος κατ' εικόνα Θεού και δεν είναι ο άνθρωπος ''"γένος"'' του Θεού, όπως το εννοούσαν οι [[Στωικισμός|στωικοί]].
Παρά τη γνωριμία του με την ελληνική παιδεία, οι ρίζες της ζωής και της σκέψεως του Παύλου παραμένουν πάντοτε εβραϊκές. Αν αντιπαραβάλλουμε τη σκέψη του με εκείνη ενός άλλου ελληνιστή Ιουδαίου, του Φίλωνα, θα δούμε πως ο τελευταίος, ενώ παραμένει ένας ευσεβής και πιστός Ιουδαίος, προβαίνει στην ερμηνεία της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]] με σχήματα [[Πλάτωνας|πλατωνικά]] και μετα-πλατωνικά, τα οποία αποδέχεται ως απόλυτη αλήθεια.
Ο Παύλος δεν ακολουθεί τον ίδιο δρόμο. Η όλη θρησκευτική του τοποθέτηση είναι βασικά εβραϊκή, αφού εκεί βρίσκονται πραγματικά οι ρίζες του. Από την άποψη αυτή ότι και αν γνωρίζει ή χρησιμοποιεί από τον μη ιουδαϊκό κόσμο, δεν είναι ικανό να αλλοιώσει ουσιαστικά τη θρησκευτική νοοτροπία του.
Ένα γεγονός και μόνο είναι αυτό που φαίνεται να αλλοιώνει πραγματικά τη σκέψη του: η συνάντησή του με τον [[Ιησούς Χριστός|Ιησού Χριστό]], που δεν είναι μόνο ''"μωρία"'' για τους Έλληνες, αλλά και ''"σκάνδαλο"'' για τους Ιουδαίους. Ο Παύλος κατανοείται καλύτερα μόνον ως πρωτότυπος στοχαστής, που δίνει τόσο στις εβραϊκές όσο και στις ελληνικές κατηγορίες και λέξεις νέο περιεχόμενο και σημασία, εμπνευσμένα από το γεγονός του Χριστού και την εμπειρία της Εκκλησίας. Η θεώρηση του κόσμου και της ιστορίας γίνεται πλέον από τη σκοπιά του αναστημένου Χριστού και τον οδηγεί σε μια αναθεώρηση της ελληνικής ''"σοφίας"''.
==Οι Επιστολές==
Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου είναι τα πρώτα γραπτά μνημεία της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]] και αποτελούν έργα περιστασιακά, γράφτηκαν δηλαδή για να απαντήσουν σε διάφορα ερωτήματα που έθεταν οι νεοϊδρυθείσες εκκλησίες στον απόστολο. Κατά τη συγγραφή των επιστολών του ακολουθεί ο Παύλος τους ισχύοντες κανόνες της ελληνικής επιστολογραφίας (προοίμιο που περιέχει τον αποστολέα, παραλήπτη και χαιρετισμό - ανάπτυξη του θέματος - τελικοί χαιρετισμοί) και προσθέτει στο τέλος ιδιόχειρο χαιρετισμό προς δήλωση της γνησιότητας της επιστολής (''Ρωμ. 16:22'', ''Α' Κορ. 16:21'', ''Γαλ. 6:11'', ''Κολ. 4:18'', ''Β' Θεσ. 3:17'', ''Φιλ. 19'').
Η διάταξη των επιστολών του Παύλου στον κανόνα της Καινής Διαθήκης έγινε ανάλογα με την έκταση τους. Πρώτη δηλ. τοποθετήθηκε η προς Ρωμαίους, που είναι η μεγαλύτερη (16 κεφάλαια) και τελευταία η προς Φιλήμονα (25 στίχοι):
*[[s:προς Ρωμαίους|προς Ρωμαίους]]
*[[s:προς Κορινθίους Α'|προς Κορινθίους Α']]
*[[s:προς Κορινθίους Β'|προς Κορινθίους Β']]
*[[s:προς Γαλάτας|προς Γαλάτας]]
*[[s:προς Εφεσίους|προς Εφεσίους]]
*[[s:προς Φιλιππησίους|προς Φιλιππησίους]]
*[[s:προς Κολοσσαείς|προς Κολοσσαείς]]
*[[s:προς Θεσσαλονικείς Α'|προς Θεσσαλονικείς Α']]
*[[s:προς Θεσσαλονικείς Β'|προς Θεσσαλονικείς Β']]
*[[s:προς Τιμόθεον Α'|προς Τιμόθεον Α']]
*[[s:προς Τιμόθεον Β'|προς Τιμόθεον Β']]
*[[s:προς Τίτον|προς Τίτον]]
*[[s:προς Φιλήμονα|προς Φιλήμονα]]
*[[s:προς Εβραίους|προς Εβραίους]] (η επιστολή αυτή, συνήθως ακολουθεί μετά από την ομάδα των 13 επιστολών του Παύλου)
Οι 14 παύλειες επιστολές, για τις οποίες οι [[Πράξεις των Αποστόλων]] δίνουν ένα πολύτιμο ιστορικό πλαίσιο, αποτελούν ένα μεγάλο τμήμα της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]]. Οι επιστολές αυτές σημαδεύουν το αποστολικό έργο του Παύλου στην "ειδωλολατρική" γη.
Η χρονολογική τοποθέτηση των επιστολών του Παύλου στη διάρκεια της ζωής και της ιεραποστολικής του δράσης είναι δυνατή από τις πληροφορίες των ίδιων των επιστολών σε συνδυαομό προς αντίστοιχες πληροφορίες των Πράξεων ή από τη συσχέτιση τους με γεγονότα της ιστορίας:
* Οι [[Επιστολές προς Θεσσαλονικείς|Α' και Β' επιστολές προς Θεσσαλονικείς]] γράφτηκαν στην Κόρινθο περίπου από το 50-52 μ.Χ σύμφωνα με τους υπολογισμούς των μελετητών.
* Η [[Επιστολή προς Φιλιππησίους]] γράφτηκε στην Έφεσο γύρω στο 52-56, ενώ κατ' άλλους στη Ρώμη γύρω στό 60-62 μ.Χ.
* Η [[Επιστολή προς Γαλάτες]] γράφτηκε στην Έφεσο κάπου ανάμεσα στο 52 έως το 55 μ.Χ.
* Οι επιστολές [[Επιστολές προς Κορινθίους|Α' και Β' προς Κορινθίους]], γράφτηκαν, η '''"Α'"''' στην Έφεσο (ομοφωνία απόψεων) και '''"Β'"''' στη [[Μακεδονία]] ή στους [[Φίλιπποι|Φιλίππους]] ή στην [[Έφεσος|Έφεσο]], από το 55-57 μ.Χ.
* Η [[Επιστολή προς Ρωμαίους]] γράφτηκε στην Κόρινθο το 57 μ.Χ.
* Η [[Επιστολή προς Κολοσσαείς]] γράφτηκε στην Έφεσο κατά το 52-55 ή στη Ρώμη το 60-62 μ.Χ.
* Η [[Επιστολές προς Φιλήμονα]] γράφτηκε στην Έφεσο κατά το 52-55 ή στη Ρώμη το 60-62 μ.Χ.
* Η [[Επιστολή προς Εφεσίους]] γράφτηκε στην Έφεσο το 54-55 ή στη Ρώμη το 60-62 μ.Χ.
* Οι [[Επιστολές προς Τιμόθεο|Α' και Β' επιστολές προς Τιμόθεον]] γράφτηκαν, η '''"Α'"''' στη Μακεδονία ή στη Νικόπολη το 63-64, και η '''"Β'"''' στη Ρώμη το 65-67 μ.Χ.
* Η [[Επιστολή προς Τίτο|επιστολή προς Τίτον]], γράφτηκε στους [[Φίλιπποι|Φιλίππους]] το 63-64 μ.Χ.
Τα τρία τελευταία κείμενα, θέτουν και ένα φιλολογικό πρόβλημα: προϋποθέτουν τουλάχιστο τη χρήση ενός γραμματέα, που τους έδωσε τη σφραγίδα του δικού του ύφους παρ' όλη την εξάρτηση από τη σκέψη του Παύλου.
Η περίπτωση της προς [[Επιστολή προς Εβραίους|Εβραίους επιστολής]] είναι διαφορετική. Αν και η αρχαία παράδοση τη συνδέει πάντα με το παύλειο σύνολο, ο συντάκτης της έχει μια φιλολογική προσωπικότητα και μια πρωτοτυπία σκέψεως καθαρά διάφορες από τις αντίστοιχες του Παύλου. Ωστόσο το κείμενο πρέπει να είναι προγενέστερο του 70 μ.Χ., γιατί φαίνεται ότι αγνοεί την καταστροφή της [[Ιερουσαλήμ]] και το τέλος της λατρείας του ναού και ίσως γράφτηκε στη [[Ρώμη]].
Οι επιστολές του Παύλου μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ανάλογα με τους παραλήπτες τους ως εξής:
* Επιστολές που απευθύνονται σε μια συγκεκριμένη εκκλησία (''Α'-Β' Κορ'', ''Α'-Β' Θεσ'', ''Φιλιπ.'', ''Κολ.'')
* Επιστολές που απευθύνονται σε μια ομάδα εκκλησιών και ονομάζονται ''"εγκύκλιες επιστολές"'' (''Εφεσ.'', και ίσως η ''Ρωμ.'')
* Επιστολές που απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο (''Α'-Β'Τιμ'', ''Τιτ.'', ''Φιλημ'').
* Επιστολές γράφτηκαν τον καιρό που ο Παύλος ήταν φυλακισμένος: Αυτές είναι οι 4 ''"επιστολές της αιχμαλωσίας"'' (''Εφεσ.'', ''Φιλ.'', ''Κολ.'', ''Φιλημ.'') και η ''Β' Τιμ''.
* Οι τρεις επιστολές ''Α'- Β' Τιμ.'' και ''Τίτ.'' που απευθύνονται σε ποιμένες των εκκλησιών ονομάζονται από το 18ο αιώνα και ύστερα ''"Ποιμαντικές"''.
===Η αυθεντικότητα των ''Ποιμαντικών Επιστολών''===
Σύμφωνα με την επιγραφή τους οι ποιμαντικές επιστολές συνεγράφησαν από τον ίδιο τον Παύλο και αυτό δέχεται και η αρχαία παράδοση. Παρόλ' αυτά, κατά τους νεώτερους χρόνους, σοβαροί ερευνητές αμφισβήτησαν τη γνησιότητά τους, είτε συνολικά είτε εν μέρη. Οι διάφορες απόψεις συνοψίζονται ως εξής:
* Αμφισβήτηση της ''Α' προς Τιμόθεον'' για την οποία προτείνεται η λύση της κατασκευής της με βάση τις γνήσιες ''Β' προς Τιμόθεον'' και ''προς Τίτον'' επιστολές.
* Απόρριψη της γνησιότητας όλων των ''ποιμαντικών επιστολών'', τοποθετώντας τη συγγραφή τους στην τρίτη δεκαετία του 2ου αι. μ.Χ. ή και αργότερα.
* Αναγνώριση στο κείμενο της ''Β' προς Τιμόθεον'', αποσπασμάτων από γνήσιες επιστολές του Παύλου.
* Αναγνώριση, κατά βάση, της γνησιότητας όλων των ''ποιμαντικών επιστολών'', αλλά με την ύπαρξη προσθηκών από άλλες γνήσιες επιστολές του Παύλου.
* Αναγνώριση των ''ποιμαντικών επιστολών'' ως γνήσιες, με την προσθήκη παρεμβολών από τους παραλήπτες προφορικών λόγων του Παύλου που αρχικά θα γράφονταν στα περιθώρια των χειρογράφων.
* Αναγνώριση, κατά βάση, της γνησιότητας των ''ποιμαντικών επιστολών'' με ενσωμάτωση από τον ίδιο τον Παύλο τμημάτων από κείμενα που ανάγονται στον ελληνιστικό Ιουδαϊσμό.
Σήμερα, '''το σύνολο σχεδόν των [[Ορθόδοξη Εκκλησία|ορθοδόξων]] και [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία|καθολικών]] ερευνητών υποστηρίζουν τη γνησιότητα''' των ''ποιμαντικών επιστολών'', κυρίως με τη μορφή της '''"θεωρίας του γραφέως"'''.
Αυτό σημαίνει πως αν ληφθούν υπόψη:
* η δεύτερη και αυστηρότερη αιχμαλωσία του Παύλου στη φυλακή
* οι συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων στις φυλακές της Ρώμης
* ο συνωστισμός που επικρατούσε
* οι κακές συνθήκες φωτισμού κ.λπ.,
είναι μάλλον απίθανο να έγραψε ο ίδιος τόσο μεγάλες επιστολές χωρίς τη βοήθεια κάποιου γραφέα ο οποίος ανέλαβε το καθήκον αυτό βάση οδηγιών που λάμβανε από τον ίδιο τον Παύλο.
Αυτό σημαίνει ότι, συνέτασσε λιγότερο ή περισσότερο ελεύθερα το κείμενο, με βάση τις οδηγίες του αποστόλου, φέρνοντας εις πέρας ένα έργο επίπονο και μακροχρόνιο, το οποίο είναι φυσικό να απέκτησε εν μέρη το προσωπικό ύφος του γραφέα. Έτσι εξηγούνται οι παρεκκλίσεις γλώσσας και ύφους που συναντάμε στις επιστολές. Τέλος, έγινε δεκτό ότι το κείμενο πρέπει να το ενέκρινε, να το διόρθωνε και να το υπέγραφε ο ίδιος ο Παύλος και με τον τρόπο αυτό ερμηνεύεται η ομοιότητα με το παύλειο ύφος.
==Βιβλιογραφία==
* David Noel Freedman, ''The Anchor Bible Dictionary'', (New York: Doubleday, 1996, c1992), τόμος 5, σελ. 186, λήμμα: ''Paul''.
* Walter A. Elwell and Barry J. Beitzel, ''Baker Encyclopedia of the Bible'', (Baker Book House, 1988), σελ. 1621, λήμμα: ''Paul, The Apostle''.
* Allen C. Myers, ''The Eerdmans Bible Dictionary'', (Rev., augm. translation of: Bijbelse encyclopedie. Rev. ed. 1975.; Grand Rapids, Mich.: Eerdmans, 1987), σελ. 803, λήμμα: ''Paul''.
* D. R. W. Wood et al., ''New Bible Dictionary'', (InterVarsity Press, 1996, c1982, c1962), σελ. 880, λήμμα: ''Paul''.
* Gerald F. Hawthorne et al., ''Dictionary of Paul and His Letters'', (Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press, 1993), σελ. 692, λήμμα: ''PAUL IN EARLY CHURCH TRADITION''
* Αγουρίδης Σ., ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'', Γρηγόρης, 1991, σελ. 197-225
* Βούλγαρης Χρ., ''Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην'' Τόμος Α', Αθήνα, 2003, σελ. 348-394
* Καραβιδόπουλος Ι., ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', Πουρναράς, 1998, σελ. 261-272
* Τρεμπέλα Π.Ν., ''Υπόμνημα εις τας επιστολάς της Κ. Διαθήκης'', Τόμος Α', "Ο Σωτήρ", 1983, σελ. 19-25
:''Η αρχική μορφή του λήμματος βασίστηκε στην έκδοση 14:06, 2 Σεπτεμβρίου 2007 του [http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82&action=history αντίστοιχου] της [http://el.wikipedia.org/wiki/Κύρια_Σελίδα ελληνικής Βικιπαίδειας] υπό την άδεια [[GFDL]]. Βλ. σχετ. [http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82&action=history ιστορικό]''.
[[Κατηγορία:Άγιοι|Παύλος]]
[[Κατηγορία:Απόστολοι|Π]]
[[Κατηγορία:12 Απόστολοι]]
[[Κατηγορία:Μάρτυρες|Π]]
[[Κατηγορία:Εκκλησιαστικοί Συγγραφείς|Π]]
[[Κατηγορία:Εκκλησιαστικοί Πατέρες|Π]]
[[en:Apostle Paul]]
[[ro:Apostolul Pavel]]