Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
Είναι γνωστό ότι Καθώς ο [[Χριστιανισμός]], από την εμφάνισή του έπρεπε να κινηθεί σε ένα τοπίο, ανάμεσα στον [[Ιουδαϊσμός|Ιουδαϊσμό]], τον [[Γνωστικισμός|Γνωστικισμό]] και την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία Ειδωλολατρία, και εκεί να χαράξει τον δικό του δρόμο, να παραδώσει την εμπειρία [[Ιησούς Χριστός|Χριστού]] που είχε, διδάσκοντας ότι ''"ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος...αλλά...πάντα καί εν πάσιν Χριστός"''<ref>''Κολ. 3:11''.</ref> και να μεταδώσει ''"τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσιν τοις έθνεσι"''<ref>''Ματθ. 24:14''.</ref>, ήρθε αναπόφευκτα σε επαφή με την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία.
→Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία και Χριστιανισμός
Διάφορες άλλες φιλοσοφικές τάσεις αναπτύχθηκαν προς την κατεύθυνση της έρευνας των επιστημών του ανθρώπου και των μεθόδων τους, όπως η Κοινωνιολογία, η φροϋδική και μεταφροϋδική ψυχανάλυση, η γλωσσολογία και η σημειολογία.
==Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία και Χριστιανισμός==:''Βλέπε κύριο άρθρο [[Χριστιανισμός και Φιλοσοφία]]''.
Σε αυτή τη διαδρομή, ''"σε πλείστες όσες περιπτώσεις"'' βλέπουμε από τους χριστιανούς τη ''"φιλοσοφία από το ένα μέρος [να] αποκαλείται δαιμονική, και από το άλλο επωφελής. Κι αυτό ενίοτε συμβαίνει σ' ένα και το ίδιο έργο και στον αυτό συγγραφέα. Έτσι αρκετοί μελετητές της πατερικής σκέψης, προβληματιζόμενοι στό έπακρο, κάνουν λόγο πότε περί αντιφάσεων και πότε περί εξελικτικών αλλαγών στις ιδέες ενός και του αυτού θεολόγου πατρός!"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Ιστορία της Βυζαντινής Φιλοσοφίας'', Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 30.</ref>. Αυτή όμως η φαινομενική αντίφαση, στην πραγματικότητα έχει την εξήγησή της. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από το [[Συνοδικό της Ορθοδοξίας]]:
:''"Ανάθεμα σε όσους ασχολούνται με τα ελληνικά μαθήματα και '''δεν τα χρησιμοποιούν μόνο για τη μόρφωση τους''', αλλά και ακολουθούν τις περιττές διδασκαλίες τους και τις δέχονται σαν αληθινές, και μάλιστα ομολογούν πίστη σ' αυτές"''<ref>Μτφρ. από το: Hunger Herbert, ''Βυζαντινή Λογοτεχνία-Η Λόγια Κοσμική Γραμματεία των Βυζαντινών'', τόμ. Α', ΜΙΕΤ, Αθήνα 1987, σελ. 94.</ref>.
