Αλλαγές

Υπάρχουν διαφορές μεταξύ του κανόνα των Ιουδαίων και του κανόνα των Χριστιανών αλλά και διαφορές μεταξύ των Χριστιανικών ομολογιών, όσον αφορά τα βιβλία που ανταποκρίνονται στα πρότυπα της κανονικοποίησης. Τα διαφορετικά κριτήρια και η διαδικασία κανονικοποίησης για καθεμία από τις θρησκευτικές κοινότητες ορίζει το τι θεωρούν τα μέλη της κοινότητάς τους ως Βίβλο τους. Κοινό στοιχείο του Βιβλικού Κανόνα όλων των ομολογιών, είναι τα 27 βιβλία της [[Καινή Διαθήκη|Κ.Δ.]] αλλά και τα 39 βιβλία της [[Παλαιά Διαθήκη|Π.Δ.]], τα οποία από τον 2ο μ.Χ. αιώνα αναγνωρίζονται από τον [[Ιουδαϊσμός|Ιουδαϊσμό]] ως η [[Βίβλος]], η αλλιώς ''[[Τανάκ]]''(με τη σημαντική διαφορά ότι, τα οποία βέβαια από τους χριστιανούς, μελετώνται με ''[[Χριστός|χριστολογικό]] πνεύμα''<ref>Καλαντζάκης Ε. Σταύρος, ''Εισαγωγή στην Παλαιά Διαθήκη'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 72.</ref>). Από εκεί και πέρα, ένα σύνολο βιβλίων, εξαρχής αποδεκτών από Ιουδαίους<ref>''"Kαταχρηστική τυγχάνει...η διάκρισις μεταξύ «Παλαιστίνου» και «Αλεξανδρινού» κανόνος...καθ' όσον τα εν Αλεξάνδρεια ως θεόπνευστα τιμώμενα, βιβλία ετιμώντο ως τοιαύτα και εν Παλαιστίνη"'' (Μπρατσιώτης Ι. Παναγιώτης, ''Εισαγωγή εις την Παλαιάν Διαθήκην'', εκδ. Νικ. Π. Μπρατσιώτη, Αθήνα 1993 (c1936), σελ. 497, υποσημ. #2).</ref> και Χριστιανούς (που μεταγενέστερα ονομάστηκαν ''δευτεροκανονικά''), διατηρήθηκαν στον κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης των Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, με αποτέλεσμα ο κανόνας που περιέχει τα βιβλία αυτά να ονομάζεται ''ευρύς'' ή και ''αλεξανδρινός'', ενώ ο κανόνας που αργότερα , μετά από περίοδο αμφιταλαντεύσεως, τελικά δεν τα δέχτηκε<ref>Για τον ιουδαϊσμό, τα αφαίρεσελεγόμενα δευτεροκανονικά, αποτέλεσαν αιτία μακροχρόνιας αμφιταλαντεύσεως για την είδοσο τους ή όχι στον κανόνα: ''"Κατά την αμφιταλάντευσιν ταύτην εν μεν τη Παλαιστίνη η πλάστιγξ έκλινε προς το σύνολον των πρωτοκανονικών, συμπεριλαμβανομένης και της Σοφ. Σειρ. εκ των δευτεροκανονικών, χωρίς να καταφρονώνται τα λοιπά, εν δε τη Αιγύπτω και τη Διασπορά καθόλου έκλινε προς το σύνολον πρωτοκανονικών τε και δευτεροκανονικών, όθεν εξηγείται κυρίως και η εις την μετάφρασιν των Ο' συμπερίληψις και των τελευταίων τούτων"'' (Μπρατσιώτης, ''Εισαγωγή...'', ό.π., σελ. 497).</ref>, να ονομάζεται ''στενός'' ή ''ιουδαϊκός''.