Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
→Αρχαιότητα
Στο άλλο άκρο τού ελληνικού κόσμου, στην Σικελία και την νότια Ιταλία, όπου αυτοεξόριστος είχε καταφύγει ο ''Πυθαγόρας''<ref>Έλληνας φιλόσοφος και μαθηματικός (Σάμος 585 – 565 π.Χ. – ; Μεταπόντιον 500; π.X..</ref> και στα 530 π.Χ. ίδρυσε τη σχολή του, οι οπαδοί του, οι ''Πυθαγόρειοι'' συνεισέφεραν στον παγκόσμιο πολιτισμό την ιδέα να χρησιμοποιηθεί η ανάπτυξη των μαθηματικών στην γνώση της φύσης. Η βασική θεωρία της σχολής συνίστατο στη βεβαίωση ότι η ουσία των πραγμάτων βρίσκεται στους αριθμούς και στις μαθηματικές σχέσεις, ενώ η διδασκαλία κατά την οποία τα αισθητά υπάρχουν κατ’ απομίμηση ατελή του τέλειου νοητού κόσμου των αριθμών, εισάγει στην ελληνική φιλοσοφία την ''δυϊστική'' αντίληψη, που διακρίνει δύο κόσμους, νοητό και αισθητό.
Κατά την περίοδο ανάμεσα στην νικηφόρα έκβαση των ''Περσικών Πολέμων'' (449 π.Χ.) και στον θάνατο του ''Μεγάλου Αλεξάνδρου'' (323 π.Χ.). η φιλοσοφία εισήχθη στην κυρίως Ελλάδα και αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στην Αθήνα. Είναι η περίοδος κατά την οποία έζησαν οι μεγάλες μορφές του ''Σωκράτη'', του ''Πλάτωνα'' και του ''Αριστοτέλη'', η συμβολή τών οποίων στην διαμόρφωση της φιλοσοφικής σκέψης στην Δύση υπήρξε καθοριστική. Ταυτόχρονα, παρατηρείται μια ρίξη ανάμεσα στην παράδοση και στο νέο πνεύμα που εκφράζουν οι ''Σοφιστές'', οι οποίοι αμφισβήτησαν την θεία προέλευση των αρχαίων ηθικών κανόνων. Αν και ο όρος ''Σοφιστής'' είναι μέχρι σήμερα αρνητικά φορτισμένος από την αντισοφιστική πολεμική, που άσκησαν με πάθος ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας, στην πραγματικότητα το κίνημα των Σοφιστών συνδέεται με το πολιτικό και κοινωνικό κίνημα, που σχεδόν σε όλη την Ελλάδα και στις αποικίες έφερε στην εξουσία δημοκρατικά καθεστώτα και άνοιξε έναν μεγάλο δρόμο ανανέωσης και ριζοσπαστικής κριτικής όλης της παράδοσης με αποτέλεσμα να παραλληλίζεται με την εποχή του ''Διαφωτισμού'' του 18ου αιώνα.
Ταυτόχρονα, παρατηρείται μια ρίξη ανάμεσα στην παράδοση και στο νέο πνεύμα που εκφράζουν οι ''Σοφιστές'', οι οποίοι αμφισβήτησαν την θεία προέλευση των αρχαίων ηθικών κανόνων. Αν και ο όρος ''Σοφιστής'' είναι μέχρι σήμερα αρνητικά φορτισμένος από την αντισοφιστική πολεμική, που άσκησαν με πάθος ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας, στην πραγματικότητα το κίνημα των Σοφιστών συνδέεται με το πολιτικό και κοινωνικό κίνημα, που σχεδόν σε όλη την Ελλάδα και στις αποικίες έφερε στην εξουσία δημοκρατικά καθεστώτα και άνοιξε έναν μεγάλο δρόμο ανανέωσης και ριζοσπαστικής κριτικής όλης της παράδοσης με αποτέλεσμα να παραλληλίζεται με την εποχή του ''Διαφωτισμού'' του 18ου αιώνα. Σημαντικές προσωπικότητες του κινήματος των ''Σοφιστών'' ήταν ο ''Πρωταγόρας''<ref>Άβδηρα περ. 481 π.Χ. – περ. ;411.</ref> ο ''Πρόδικος''<ref>Ιουλίδα της Κέας, 5ος αι. π.X..</ref>, ο ''Ιππίας''<ref>O Ηλείος, 5ος αι. π.Χ..</ref>, o ''Γοργίας ο Λεοντίνος''<ref>Λεοντίνοι Σικελίας – Λάρισα Θεσσαλίας, 5ος αι. π.Χ..</ref>, o ''Αντιφώνας''<ref>O Αθηναίος, μέσα 5ου αι. π.Χ..</ref> και ο ''Κριτίας''<ref>Αθηναίος, περ. 460 – 403 π.Χ..</ref>.
====Ο Σωκράτης (468-399 π.Χ.)====
Ο σημαντικός αυτός φιλόσοφος ήταν ο θεμελιωτής της ''ηθικής επιστήμης''. Μέσα από μακρές συζητήσεις με τον συνομιλητή του, δεν προσπαθούσε να τον οδηγήσει σε αυτοκριτική για τη διαγωγή του εν ονόματι κάποιας απόλυτης αρχής, αλλά επιθυμούσε να αποδείξει ότι για να έρθει κάποιος σε πλήρη συμφωνία με τον εαυτό του, θα έπρεπε να φτάσει μέσω του στοχασμού, στην αναγνώριση των πλανών και των αληθειών της προσωπικότητάς του, ώστε να γίνει ο ίδιος κριτής του εαυτού του. Έτσι, αυτή η ένωση της ηθικής συνείδησης με την νοητική συνείδηση του αληθούς και του ψευδούς θεμελιώνει την διδασκαλία του ''"ουδείς εκών κακός"'' (κανένας δεν κάνει κακό θεληματικά). Αν κάποιος κάνει κακό, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ξέρει ποιο είναι το αληθινό καλό για τον εαυτό του, αφού, αν το ήξερε, η θέλησή του και η επιθυμία του θα επηρεάζονταν ακατανίκητα απ’ αυτό.
