12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
καμία σύνοψη επεξεργασίας
=== Ως δάσκαλος και σχολάρχης ===
Η φήμη του για τις ικανότητές του γρήγορα γρήγορα μαθεύτηκε στη ανάμεσα στην υπόδουλη ορθόδοξη κοινότητα γι'αυτό και οι Θεσσαλονικείς τον ζητούν για τη Διεύθυνση της Σχολής τους. Με παρότρυνση αλλά και πίεση του ''Ευγένιου Βούλγαρη'' δέχεται, αν και αρχικά προέβαλλε κάποιες ενστάσεις. Έτσι διευθύνει τη Σχολή επιτυχώς για τέσσερα χρόνια (1758-1762), όταν και το 1762 η Σχολή κλείνει λόγω επιδημίας πανώλης. Έτσι καταφεύγει σε μια σχολή στην Κέρκυρα, που τη διευθύνει ο [[Νικηφόρος Θεοτόκης]]. Εκεί τελικά ολοκληρώνει τις σπουδές του και οδηγείται στο ''Μεσολόγγι'', μετά από πρόσκληση, του σημαθητή συμμαθητή του στη Αθωνιάδα Παναγιώτη Παλαμά, που είχε ιδρύσει από το 1760 την «''Παλαμιαία Σχολή''».
Μετά τα ''Ορλωφικά'' (1768-1774) η «''Παλαμιαία σχολή''» βρίσκεται σε ακμή με τον ''Αθανάσιο'' να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, όμως τότε λαμβάνει τιμητική πρόσκληση από το Πατριαρχείο αναφέροντάς του
===Ο διωγμός και το τέλος της ζωής του===
Ο ''Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος'', πρέπει να αναφερθεί, πως ήταν ένας από τους διωκώμενους διωκόμενους ''Κολλυβάδες μοναχούς'' (όπως υποτιμητικά τους αποκαλούσαν, λόγω της θεολογικής διαμάχης για τη χρήση των Κολλύβων), οι οποίοι με ισχυρά επιχειρήματα, προσπάθησαν και τελικά κατάφεραν, να διατηρήσουν, από τις νοθείες του προτεσταντισμού και της ουνίας, την ορθόδοξο πίστη. Γι αυτό το λόγο δέχθηκε σφοδρό διωγμό στο Πατριαρχείο, μαζί με τον Άγιο [[Νικόδημος ο Αγιορείτης|Νικόδημο τον Αγιορείτη]], τον Άγιο [[Μακάριος Νοταράς|Μακάριο Νοταρά]], τον [[Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης|Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη]], τον ''Αγάπιο τον Κύπριο'', τον ''Ιάκωβο τον Πελοποννήσιο'' και τον ''Χριστόφορο Προδρομίτη'', για τον αγώνα τους υπέρ της Ορθόδοξης Θεολογίας. Ο ίδιος καθαιρείται από ιερέας και καταδικάζονται οι υπόλοιποι. Διώκονται και εξορίζονται από το [[Άγιο Όρος]], ενώ ο ''Αθανάσιος'' οδηγείται, όπως προαναφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη. Η πίκρα όμως των διωγμών αυτών, έγινε το νερό που πότισε με τους διασκορπισμένους ''κολυβάδες'' το Ορθόδοξο Γένος σε μια δύσκολη και μεταβατική ιστορική εποχή, σαν τη δική μας.
Το 1771 όμως η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία διαπίστωσε τις συκοφαντίες και τους αθωώνει. Μεταξύ άλλων η αθώωση αναφέρει
: «''Δύναται πολλάκις και συρραφείσα διαβολή υποκλέψαι την αληθή γνώσιν των πραγμάτων και μώμον προσάψαι τοις ανεγκλήτοις και αναιτίου καταδίκης αιτία γενέσθαι προς άνδρας αθώους και αμετόχους των κατ’ αυτών λαληθέντων... Επειδή τοιγαρούν και ο κυρ Αθανάσιος ο Πάριος, ανήρ ών ου των ευκαταφρονήτων, σοφίας τε μετασχηκώς της θύραθεν και της καθ’ ημάς και καλώς μεμνημένος τα θεία… αθώος υπάρχει… έχων και το ενεργούν της ιεροσύνης αυτού ακωλύτως...''».
Στο τέλος της ζωής του αποσύρθηκε σε ένα απόμερο μέρος της Χίου, τα Ρεστά, όπου υπήρχε μονύδριο του [[Άγιος Γεώργιος|Αγίου Γεωργίου]]. Εκεί μαζί του «''ησύχαζε''» και ο μαθητής και φίλος του ''Νικηφόρος'' και ο ''Ιεροδιάκονος Ιωσήφ'' από τα Φουρνά των Αγράφων, ο οποίος είχε χρηματίσει και δάσκαλος στη Σχολή. Εδώ συγγράφει το πόνημά του «''αλεξίκακον πνευματικόν''» κατά των τότε «''εκσυγχρονιστών''» που αντέλεγαν και εφέροντο καταφρονητικά σε ζητήματα των Θείων Γραφών. Προς το τέος της ζωήε του παθαίνει, «''αποπληξία''». Ο ίδιος προετοίμάστηκε προετοιμάστηκε μετέλαβε και εκοιμήθει μια μέρα μετά.
Έτσι στις 24 Ιουνίου 1813, έφυγε για την ''Ουράνια Γνώση''. Στα προπύλαια του ναού έθαψαν το σεπτό του σώμα ενώ οι συνασκητές στο κελί του βρήκαν μόνο μια τριμμένη στολή, ένα μελανοδοχείο και ένα λυχνάρι. Τα οστά του τοποθετήθηκαν στο οστεοφυλάκιο του ναϋδρίου, αλλά αποτεφρώθηκαν κατά την μεγάλη πυρκαγιά το 1822.
== Τα Συγγράματά Συγγράμματά του ==
Το συγγραφικό έργο του Αγίου αθανασίου Αθανασίου είναι πλούσιο και πολύ σημαντικό. Αφορά σχεδόν όλους τους τομείς της χριστιανικής δράσεως (βίοι Αγίων, Δογματικά, κοινωνικά, Λειτουργικά, παιδαγωγικά, ποιμαντικά) και αξιολογείται σήμερα για τη βιβλική, κοινωνική και δογματική του κατάρτιση, ως ένα εξαιρετικό δείγμα ορθόδοξης ποιμαντικής διακονίας.
*''Απολογητικά''
