interwiki, renameuser, Διαχειριστές
94
επεξεργασίες
Αλλαγές
→Η σχέση του Αγίου Πνεύματος με τον Πατέρα και τον Υιό
==Η σχέση του Αγίου Πνεύματος με τον Πατέρα και τον Υιό==
Το Άγιο Πνεύμα ''"εκπορεύεται αϊδίως εκ του Πατρός"''<ref>Άγιος Νεκτάριος, ''Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις'', 4η έκδ., εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2001 (c1899), σελ. 85.</ref> δηλαδή αχρόνως και αποστέλλεται από τον Υιό κατά την Θεία οικονομία εν χρόνω ''"εις τον κόσμον, τελειούν το έργον της απολυτρώσεως, ως ρητώς είρηται εν Ιωάνν. 15:26"''<ref>Ανδρούτσος Χρήστος, ''Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας'', Αστήρ, Αθήνα1956 (c1907), σελ. 83.</ref>. Σύμφωνα με την [[Ορθόδοξη Εκκλησία]], μόνο ''"ο Πατήρ αιτία εστί...του Πνεύματος"''<ref>Άγιος Νεκτάριος, ό.π..</ref>, και όχι και ο Υιός, όπως δογμάτισαν οι Ρωμαιοκαθολικοί με το [[Φιλιόκβε]]. ''"Είνε προφανές, ότι το δι' Υιού οι Πατέρες ...δεν δύνανται να εννοώσιν, ως εννοούσιν αυτό οι Λατίνοι"''<ref>Ανδρούτσος, ό.π..</ref>.
Το ''Άγιο Πνεύμα'' έχει την αιτιατή αρχή του στον ''Πατέρα'', με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι ο Υιός. Έτσι ο Υιός γεννάται προαιωνίως, ενώ το ''Άγιο Πνεύμα'' εκπορεύεται προαιωνίως εκ του Πατρός, εξού και απαντώνται τα ''ακοινώνητα'' ιδιώματά τους. Έτσι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Υιού εκφαντορικώς, ως ενέργεια, αλλά δια του ''Πατρός'' '''υπαρκτικώς'''<ref>Ιωάννου Ρωμανίδου, «''Δογματική και Συμβολική θεολογία, Τόμος Α΄, σελίς 295''»</ref>, δηλαδή φυσικώς. Είναι χαρακτηριστικό δε πως υπό το πρίσμα της ''Αυγουστίνιας θεολογίας'', το ''Άγιο Πνεύμα'' εκπορεύεται υπαρκτικώς και από τον Υιό, καταργώντας τις ακοίνωτητες ιδιότητες της Αγίας Τριάδος, παρότι ο [[Γρηγόριος Νύσσης]], αλλά και ο πνευματικός Πατήρ του Αυγουστίνου, [[Αμβρόσιος Μεδιολάνων]] διαφωνούν αναφέροντας πως το ''Άγιο Πνεύμα'' «''εν τω μήτε μονογενώς εκ του Πατρός αποστήναι, και εν τω δι αυτού πεφηνέναι''»<ref>Ιωάννου Ρωμανίδου, «''Δογματική και Συμβολική θεολογία, Τόμος Α΄, σελίς 297-298''»</ref>, ενώ ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει, πως η διάκρισις των ιδιαζόντων (ακοινωνήτων) σημείων είναι ασύγχητος<ref>Ιωάννου Ρωμανίδου, «''Δογματική και Συμβολική θεολογία, Τόμος Α΄, σελίς 298''»</ref>.
