12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
Ιωάννης 14/ιδ΄ 26: "«''Ο δε Παράκλητος, το Πνεύμα το ΄Αγιον ό πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, Εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπον υμίν"''».<ref>Ιωάννης 14/ιδ΄ 26</ref>
Σύμφωνα με το εδάφιο αυτό: «''Όταν δε έλθη Εκείνος, το Άγιο Πνεύμα διδάσκειτής αληθείας, θυμίζειοδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν. Ου γαρ λαλήσει αφ' εαυτού, αλλ’ όσα αν ακούση λαλήσει και επιπλέον βοηθεί, καθώς είναι "Παράκλητος", δηλαδή: "Βοηθός"τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν. Πολύ σημαντικό είναι το ότι αναφέρεται ως: "Εκείνος"εμέ δοξάσει, μια λέξη που μόνο σε πρόσωπο μπορεί να χρησιμοποιηθείότι εκ τού εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν''».<ref>Ιωάννης 16/ις΄ 13, όπως κάθε ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΝΤΩΝΥΜΙΑ.14</ref>
Ιωάννης 16/ις΄ 13,14: "Όταν «''Είπεν δε έλθη Εκείνος, το Πνεύμα τής αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν. Ου γαρ λαλήσει αφτω Φιλίππω: πρόσελθε και κολλήθητι τω άρματι τούτω'' εαυτού, αλλ’ όσα αν ακούση λαλήσει και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν. Εκείνος εμέ δοξάσει, ότι εκ τού εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν"».<ref>Πράξεις 8/η΄ 29</ref>
Και πάλι εδώ το Άγιο Πνεύμα, αναφέρεται ως πρόσωπο με το: "Εκείνος", «''Ήσαν δε εν Αντιοχεία κατά την ούσαν εκκλησίαν προφήται και διδάσκαλοι ό τε Βαρναβάς και Συμεών ο καλούμενος Νίγερ και επίσης "οδηγεί"Λούκιος ο Κυρηναίος, "λαλεί"Μαναήν τε Ηρώδου τού τετράρχου σύντροφος, "αναγγέλει", "δοξάζει" και "λαμβάνει"Σαύλος. Είναι πολύ ενδιαφέρον επίσηςΛειτουργούντων δε αυτών τω Κυρίω και νηστευόντων, είπεν το ότι αναφέρεται να έχειΠνεύμα το Άγιον: "εαυτόΑφορίσατε δή μοι τον Βαρναβάν και Σαύλον εις το έργον ό προσκέκλημαι αυτούς" ("ου λαλήσει αφ. Τότε νηστεύσαντες, και προσευξάμενοι και επιθέντες τας χείρας αυτοίς απέλυσαν'' εαυτού")». Και κάτι που έχει "εαυτό", είναι Πρόσωπο!<ref>Πράξεις 13/ιγ΄ 1 - 3</ref>
Πράξεις 8/η΄ 29: "Είπεν δε το Πνεύμα «''Έδοξεν γαρ τω Φιλίππω: ΄΄πρόσελθε Αγίω Πνεύματι και κολλήθητι τω άρματι τούτω΄΄"ημίν, μηδέν πλέον επιτίθεσθαι υμίν βάρος, πλην τών επαναγκές τούτων''».<ref>Πράξεις 15/ιε΄ 28</ref>
Το Άγιο : «''Ωσαύτως δε και το Πνεύμα συναντιλαμβάνεται ταις ασθενείαις ημών, το γαρ τι προσευξόμεθα καθό δει ουκ οίδαμεν, αλλ’ αυτό το Πνεύμα "μιλάει" και διατάζειυπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις. Ο δε ερευνών τας καρδίας, οίδεν τι το φρόνημα του Πνεύματος, ότι κατά Θεόν εντυγχάνει υπέρ αγίων''».<ref>Ρωμαίους 8/η΄ 26,27</ref>
Πράξεις 13/ιγ΄ 1 - 3: ΄΄Ήσαν «''Ημίν δε εν Αντιοχεία κατά την ούσαν εκκλησίαν προφήται και διδάσκαλοι ό τε Βαρναβάς και Συμεών ο καλούμενος Νίγερ και Λούκιος ο Κυρηναίος, Μαναήν τε Ηρώδου τού τετράρχου σύντροφοςΘεός απεκάλυψεν δια του Πνεύματος Αυτού, το γαρ Πνεύμα πάντα ερευνά και Σαύλοςτα βάθη του Θεού. Λειτουργούντων δε αυτών τω Κυρίω Τις γαρ οίδεν ανθρώπων τα τού ανθρώπου ει μη το πνεύμα του ανθρώπου το εν αυτώ; Ούτως και νηστευόντωντα τού Θεού, είπεν ουδείς οίδεν ει μη το Πνεύμα το Άγιον: "Αφορίσατε δή μοι τον Βαρναβάν και Σαύλον εις το έργον ό προσκέκλημαι αυτούς"τού Θεού''». Τότε νηστεύσαντες<ref>Α΄ Κορινθίους 2/β΄ 10, και προσευξάμενοι και επιθέντες τας χείρας αυτοίς απέλυσαν΄΄.11</ref>
Και εδώ το Άγιο Πνεύμα "μιλάει", "προσκαλεί", και λέει: "αφορίστε για ΕΜΕΝΑ τον Βαρνάβα". Δηλαδή τι παραπάνω πρέπει να πει για να καταλάβει κάποιος ότι είναι "πρόσωπο"; Πράξεις 15/ιε΄ 28: "Έδοξεν γαρ τω Αγίω Πνεύματι και ημίν, μηδέν πλέον επιτίθεσθαι υμίν βάρος, πλην τών επαναγκές τούτων". Επίσης "δοκεί", δηλαδή "έχει γνώμη". Δεν είναι πρόσωπο; Ρωμαίους 8/η΄ 26,27: "Ωσαύτως δε και το Πνεύμα συναντιλαμβάνεται ταις ασθενείαις ημών, το γαρ τι προσευξόμεθα καθό δει ουκ οίδαμεν, αλλ’ αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις. Ο δε ερευνών τας καρδίας, οίδεν τι το φρόνημα του Πνεύματος, ότι κατά Θεόν εντυγχάνει υπέρ αγίων". Εντυγχάνει, σημαίνει: "ικετεύει", προσεύχεται θερμά. Πώς προσεύχεται μία δύναμη; Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά προσώπου. Πώς μπορεί να αντιληφθεί, να στενάξει, ή να έχει φρόνημα μια δύναμη; Α΄ Κορινθίους 2/β΄ 10, 11: "Ημίν δε ο Θεός απεκάλυψεν δια του Πνεύματος Αυτού, το γαρ Πνεύμα πάντα ερευνά και τα βάθη του Θεού. Τις γαρ οίδεν ανθρώπων τα τού ανθρώπου ει μη το πνεύμα του ανθρώπου το εν αυτώ; Ούτως και τα τού Θεού, ουδείς οίδεν ει μη το Πνεύμα τού Θεού". Το Άγιο Πνεύμα "ερευνά", και "γνωρίζει" (οίδεν). Α΄ Κορινθίους 12/ιβ΄ 11: "«''Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται"''». "Ενεργεί", "διαιρεί", και "ΒΟΥΛΕΤΑΙ". Όμως αν είναι δύναμη, δεν μπορεί να έχει ΒΟΥΛΗΣΗ. Εφεσίους 4<ref>Α΄ Κορινθίους 12/ιβ΄ 11</δ΄ 30: "Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον του Θεού, εν ω εσφραγίσθητε εις ημέραν απολυτρώσεως". Επίσης, το Άγιο Πνεύμα ΛΥΠΑΤΑΙ. Δεν μπορεί μια δύναμη να λυπάται!ref>
→Αγιογραφικά εδάφια που δείχνουν ότι το Άγιο Πνεύμα είναι πρόσωπο
Ο ρόλος του Υιού στην ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος δεν είναι σχέση αιτίας, αλλά συγκατάθεσης. Ο [[άγιος Γρηγόριος Νύσσης]] διευκρινίζει αυτή τη σχεση, με την εξής διάκριση «''Η διαφορά Υιού και Πνεύματος ως προς την εμφάνιση στην ύπαρξη, στην έλευση, στην ύπαρξη αυτών των δύο, είναι ότι ο μεν Υιός προέρχεται προσεχώς (ήτις άμεσα) εκ του Πατρός, εκ του αιτίου, το δε Πνεύμα προέρχεται δι’ Εκείνου που προέρχεται προσεχώς, δηλαδή δια του Υιού''». Έτσι τονίζει ότι «''κατά αυτόν τον τρόπο, η μεσιτεία, η μεσολάβηση του Υιού στη θεία ζωή, στη θεία ύπαρξη διαφυλάττει την ιδιότητά Του ως Μονογενούς''». Για να παραμείνει ο Υιός ως ο Μονογενής, πρέπει να Του αναγνωρίσουμε αυτό το «''προσεχώς''», διότι αλλιώς θα είχαμε δύο Υιούς κατά κάποιο τρόπο. Ενώ λέει η φυσική, η ουσιώδης σχέση του Πνεύματος προς τον Πατέρα δεν καταργείται, διότι στον Υιό υπάρχει όλη η θεία φύση και συνεπώς, ως προς τη φύση, κοινωνεί με τον Πατέρα και το Πνεύμα, ερχόμενο στην ύπαρξη δια της μεσολαβήσεως του Υιού. Αυτό δεν έχει σχέση με το [[Filioque]] στο επίπεδο της αϊδίου υπάρξεως του Θεού, γιατί τόσο ο Υιός όσο και το Πνεύμα δεν είναι αίτια. Δηλαδή, ενώ ο Υιός μπορεί κατά κάποιο τρόπο να μεσολαβεί στο να έρθει στην ύπαρξη το ''Άγιο Πνεύμα'', αυτό δεν κάνει τον Υιό αίτιο του Πνεύματος, καθώς ''Το αίτιο παραμένει μόνο ο Πατήρ''. Η διευκρίνιση αυτή, διατηρεί την αρχή, τη βασική Χριστιανική πίστη, ότι μόνο ο Πατήρ είναι ο αίτιος και ότι ο Υιός με κανένα τρόπο δεν μπορεί να νοηθεί ως συναίτιος της υπάρξεως του Πνεύματος.
== Αγιογραφικά εδάφια που δείχνουν ότι το Άγιο Πνεύμα είναι πρόσωπο περί του Αγίου Πνεύματος ==
Στη συνέχεια, παρατίθενται δειγματοληπτικά μερικά χωρία που δείχνουν ότι το ''Άγιο Πνεύμα '' είναι προσωπο:
: «''Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον του Θεού, εν ω εσφραγίσθητε εις ημέραν απολυτρώσεως''».<ref>Εφεσίους 4/δ΄ 30</ref>
==Υποσημειώσεις==
