Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Ήταν ετήσια γιορτή και ξεκινούσε πέντε μέρες μετά την [[Εξιλασμού ημέρα|ημέρα του Εξιλασμού]]<ref>Ισραηλιτική γιορτή δημοσίας μετανοίας και αφέσεως των αμαρτιών, που εορτάζεται με αυστηρή νηστεία και αργία.</ref>, δηλ. τη 15η ημέρα του μήνα Τισρί (τέλη Σεπτεμβρίου - αρχές Οκτωβρίου), του έβδομου μήνα του εβραϊκού ημερολόγιου. Ο [[Ιώσηπος]] την χαρακτηρίζει ως ''"εορτήν σφόδρα παρά τοις Εβραίοις αγιωτάτην και μεγίστην"''<ref>''Iουδ. Aρχαιολ.'' 8, 4, 1.</ref>.
Την εποχή της τελικής εκδόσεως του Λευϊτικού (6ος αι. π.Χ.), εορταζόταν μόνο στην [[Ιερουσαλήμ]]. Κατά τη διάρκεια της στήνονταν σκηνές από κλαδιά στα δώματα των σπιτιών, στους δρόμους, τους κήπους και τις πλατείες και μέσα εκεί έμεναν μέχρι το τέλος της γιορτής<ref>Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, λήμμ. "Σκηνοπηγία", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'' (ΘΗΕ), τόμ. 11, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1967, στ. 224.</ref>. Έτσι, οι Εβραίοι μιμούμενοι τη διαβίωση του λαού τους μετά την έξοδο από την ΑϊγυπτοΑίγυπτο<ref>''Λευιτ. 23:42-43''.</ref>, απέδιδαν ευχαριστίες στο Θεό για τις τότε θαυματουργικές εκδηλώσεις του<ref>ΘΗΕ, ό.π..</ref>. Επίσης, με αυτή την ''"χαναανιτικής προελεύσεως αγροτική εορτή, οι Ισραηλίτες με ευγνωμοσύνη έκλειναν τον τρύγο και την συγκομιδή των ελαιών το φθινόπωρο"''<ref>Φούντας Ιερεμίας (Αρχιμ.), Ερμηνεία Παλαιάς Διαθήκης - ''Λευιτικόν'', Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2005, σελ. 315.</ref> ντύνοντας την όμως και την έντυναν ''"με μια σημασία δεμένη με τη σωτηρία του Ισραήλ [που] θυμίζει το νομαδικό παρελθόν και την περιπλάνηση του λαού μέσα στην έρημο"''<ref>Chouraqui Andre, ''Η Καθημερινή Ζωή των Ανθρώπων της Βίβλου'', Παπαδήμας, Αθήνα 1992, σελ. 153</ref>.
H [[Ταλμούδ|Μισνά]] στην πραγματεία Sukka, αναφέρει τις εξής εκδηλώσεις της γιορτής:
:''"Κατά τας νύκτας οι ιερείς και λευίται έψαλλον εις την αυλήν του Ναού τους καθωρισμένους ψαλμούς και έπαιζον μουσικά όργανα, από της πρώτης δε ημέρας όλοι οι εορτάζοντες Ιουδαίοι έφερον εις χείρας κλάδους φοινίκων και διαφόρους καρπούς, οι οποίοι εσυμβόλιζον την εσοδείαν που εχάρισεν εις αυτούς ο Θεός κατά την διάρκειαν του έτους. Καθημερινώς εγίνετο περιφορά πέριξ του θυσιαστηρίου, την δε 7ην ημέραν η περιφορά επανελαμβάνετο επτάκις εις άνάμνησιν της καταλήψεως της Ιεριχούς. Κατά την τελευταίαν ημέραν της εορτής, ήτοι την 8ην ημέραν μετά την παρέλευσιν του επταημέρου, ήτις εθεωρείτο ως το εξόδιον όλων των εορτών του έτους και εκαλείτο ημερα του 'μεγάλου Ωσαννά', εγίνετο πανηγυρική σύναξις του λαού και εψάλλοντο διάφοροι ψαλμοί"''<ref>ΘΗΕ, ό.π., στ. 225.</ref>.
Η γιορτή αυτή ήταν τόσο χαρμόσυνη που οι [[Ραββίνος|ραββίνοι]] συνήθιζαν να λένε πως εκείνος ο οποίος ''"δεν παρέστη εις τας τελετάς αυτάς, δεν εγνώρισε τι είναι χαρά!"''<ref>λήμμ. "Σκηνοπηγία", Κολιτσάρας Θ. Ιωάννης, ''Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν της Αγίας Γραφής'', εκδ. 'Η Ζωή', 2η έκδ., Αθήναι 1998</ref>. Ο Πλούταρχος μάλιστα, ο οποίος είχε προφανώς παρακολουθήσει την γιορτή, κάνει λόγο για όλα τα παραπάνω και θεωρούσε ότι ''"εικός δε βακχείαν είναι τα ποιούμενα"''<ref>''Συμποσιακών Προβλήματα'', IV, 6, 2.</ref> δηλ. μοιάζουν με όσα τελούσαν οι [[Έλληνες]] στις γιορτές του [[Διόνυσος|Διονύσου]].
