Αλλαγές

Γεννήθηκε το 1721<ref>Σύμφωνα με τους πρισσότερους ερευνητές γεννήθηκε το 1721, υπάρχει και μία μικρή μερίδα που μιλάει για έτος 1722 ή 1723</ref>, στο ''Κώστο χωριό Κώστος της Πάρου'' και πήρε το όνομα Αθανάσιος<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 178</ref>. Ο πατέρας του ονομαζόταν ''Απόστολος Τούλιος'' με καταγωγή και προερχόταν από τη Σίφνο, αλλά κατοίκησε στο Κώστο αφού νυμφεύτηκε Κωστιανήμία ντόπια. Εκεί διδάχτηκε τα πρώτα Την πρώτη του γράμματα στα οποία έδειξε ιδιαίτερη κλίση, και γι'αυτό ο πατέρας του τον έστειλε στη Σχολή της ''Μονής Αγίου Αθανασίου Ναούσης Πάρου''. Εν συνεχεία τον απέστειλε στη «''Σχολή του Παναγίου Τάφου''» στη Σίφνο και κατόπιν με έξοδα της ''Μονής Αγίου Αντωνίου Κεφάλου'' μόρφωση την έλαβε στην ''Σχολή της Άνδρου'', αν και οι βιογράφοι του δε συμφωνούν όλοι με αυτόΠάρο. Το 1745, σε ηλικία 23 24 ετών αποχαιρετά τους γονείς του και φτάνει οδηγείται στη ''Σμύρνη''για σπουδές και εν συνεχεία (1751) στην Αθωνιάδα σχολή, όπου εγγράφεται στην ''Ευαγγελική Σχολή''. Μια σχολή που φοίτησαν ο και σπούδασε δίπλα στον [[Αδαμάντιος ΚοραήςΕυγένιος Βούλγαρης|Ευγένιο Βούλγαρη]] και ο Νικόλαος Καλλιβούρτσης, δηλαδή ο μετέπειτα στενός του συνεργάτης το [[Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης]]), παραμένοντας εκεί για έξι έτη. Όταν πληροφορήθηκε την λειτουργία της ''Αθωνιάδας Σχολής'' με Διευθυντή το ''Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης|Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη'', από την ''Πάτρα'', εγγράφεται αμέσως (1751), την εποχή που αναλαμβάνει Διευθυντής ο [[Διάκονος]] τότε, [[Ευγένιος Βούλγαρης]]. Από τον Νεόφυτο εκπαιδεύτηκε στα «''"Γραμματικά"''» και στα «''"Περί Συντάξεως"''» του ''Θεοδώρου Γαζή'', ενώ από τον ''Ευγένιο'' στα Βούλγαρη τα φιλοσοφικά μαθήματα και τις υπόλοιπες επιστήμες της εποχής. Κατόπιν εκπαιδεύεται στη ''Ρητορική'' και την ''ποιμαντική'', ενώ σταδιακά αρχίζει να ξεχωρίζει το 1758 μετά από παρότρυνση και πίεση του Ευγένιου Βούλγαρη δέχεται τη διεύθυνση της σχολή του Γένους στη Θεσσαλονίκη. Διδάσκει στη σχολή για 2 έτη<ref>Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη, Λήμμα Αθανάσιος ο Πάριος, Εκδόσεις Γιοβάνη, Αθήνα 1981, τ. 1, σελίδα 212</ref> καθώς η Σχολή κλείνει λόγω επιδημίας πανώλης στην πόλη. Έτσι καταφεύγει στην Κέρκυρα, όπου ολοκληρώνει τις ικανότητές σπουδές τουδίπλα στο [[Νικηφόρος Θεοτόκης]], σπουδάζοντας φυσική. Η διαρκής ανέλιξή Τελικά οδηγείται στο Μεσολόγγι μετά από πρόσκληση, του τον καθιστά «''δεξί χέρι''» συμμαθητή του στη Αθωνιάδα, Παναγιώτη Παλαμά, που είχε ιδρύσει από το 1760 την ''Ευγένιου Βούλγαρη"Παλαμιαία Σχολή"'' . Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη αναλαμβάνοντας και σε ηλικία 35 ετώνπάλι τη σχολή του Γένους(1967-1970)<ref>Χ. Τσολακίδης, Αγιολόγιο της..., αναλαμβάνει σελ. 566</ref> και μετά από λίγο δέχεται τιμητική πρόσκληση από το Πατριαρχείο να αναλάβει τη θέση του καθηγητή διεύθυνση της ΣχολήςΑθωνιάδας σχολής<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση..., σελ. 178</ref>.

Η φήμη του για τις ικανότητές του γρήγορα γρήγορα μαθεύτηκε στη ανάμεσα στην υπόδουλη ορθόδοξη κοινότητα γι'αυτό και οι Θεσσαλονικείς τον ζητούν για τη Διεύθυνση της Σχολής τους. Με παρότρυνση αλλά και πίεση του ''Ευγένιου Βούλγαρη'' δέχεται, αν και αρχικά προέβαλλε κάποιες ενστάσεις. Έτσι διευθύνει τη Σχολή επιτυχώς για τέσσερα χρόνια (1758-1762), όταν και το 1762 η Σχολή κλείνει λόγω επιδημίας πανώλης. Έτσι καταφεύγει σε μια σχολή στην Κέρκυρα, που τη διευθύνει ο [[Νικηφόρος Θεοτόκης]]. Εκεί τελικά ολοκληρώνει τις σπουδές του και οδηγείται στο ''Μεσολόγγι'', μετά από πρόσκληση, του συμμαθητή του στη Αθωνιάδα Παναγιώτη Παλαμά, που είχε ιδρύσει από το 1760 την «''Παλαμιαία Σχολή''». Μετά τα ''Ορλωφικά'' (1768-1774) η «''Παλαμιαία σχολή''» βρίσκεται σε ακμή με τον ''Αθανάσιο'' να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, όμως τότε λαμβάνει τιμητική πρόσκληση από το Πατριαρχείο αναφέροντάς του : «''Η μεγάλη του Χριστού Εκκλησία δια γραμμάτων Συνοδικών τον παρακαλεί ν’ απέλθει εις Άγιον Όρος ως διδάσκαλος και σχολάρχης της Αθωνιάδος Σχολής μετά τον αοίδιμον Ευγένιον''». Ο ίδιος δέχεται άμεσα και παρεπιδημεί στο Άγιο Όρος, οπού συναντά τον Άγιο [[Μακάριος Νοταράς|Μακάριο Νοταρά]], ο οποίος τον προτρέπει να χειροτονηθεί. Ο Αθανάσιος υπακούει και χειροτονείται απ’ τον ίδιο [[πρεσβύτερος]]. Το 1777Την εποχή αυτή θα αναμιχθεί ενεργά με τον κίνημα των Κολλυβάδων, πικραμένος με αποτέλεσμα όχι απλώς να διωχθεί από τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν οι ''τη σχολή, αλλά να καταδικαστεί ως [[ΚολλυβάδεςΑίρεση|αιρετικός]]'' και μετά από κάλεσμα επιστρέφει ως Σχολάρχης στη Σχολή της Θεσσαλονίκης. Διευθύνει την Σχολή για 6 έτη (1777-1783) ή για άλλους 8 έτη (1777-1785). Το ποίμνιο της Θεσσαλονίκης τον γνωρίζει πλέον και από του άμβωνος ως Ιερέα. Τώρα με νέα Πατριαρχική επιστολή καλείται να αναλάβει τη διεύθυνση της Σχολής της Κωνσταντινουπόλεως. Του ζητούν μάλιστα να καθορίσει μόνος του το ύψος της αμοιβής του. Ο ίδιος όμως θα απαντήσει :«''Τας μεν αρχιερατείας τιμώ και προσκυνώ αλλ’ εγώ δεν είμαι άξιος. Αν εκαταλάμβανα ότι έκαμνα περισσότερον καρπόν εις την Βασιλεύουσαν πόλιν, ήθελα έλθει αυτόκλητος. Επειδή όμως, ως στοχάζομαι, αυτού είναι κάποια εμπόδια, διά τούτο, άφετέ με, παρακαλώ, εδώ εις τα πέριξ να ωφελώ όσον δύναμαι τους αδελφούς μου και το Γένος μου”. Και τον άφησαν…''». Η οριστική του απόφαση είναι η επιστροφή στην πατρίδα του, την ''Πάρο''. Και ενώ το πλοίο κατευθύνεται προς το νότιο Αιγαίο, ξεσπάει ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος και το πλοίο αναγκάζεται να προσορμισθεί στη Χίο (5-6 Νοεμβρίου 1786, 64 ετών). Αποσύρεται στο μονύδριο της Αγίας Τριάδας, ''Κάθισμα''. Εκεί στη μελετά και προσεύχεται. Ξεκινά το Θεολογικόν του [[Ιωάννης ο ΔαμασκηνόςΑποσχηματισμός|Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνούαποσχηματισθεί]] (Δογματική)<ref>Χ. Γιανναράς, Ορθοδοξία και την ''Λογική'' του αοιδίμου ''Ευγένιου Βούλγαρη''Δύση. Όταν τελειώνει ο πόλεμος, δέχεται να παραμείνει στη Χίο, στα χέρια της θέλησης του Θεού. Τελικά θα παραμείνει εκεί τρεις δεκαετίες. Η Σχολή επί των ημερών του γνωρίζει τεράστια ακμή και ανάλογη φήμη, στη λεγόμενη «''Φιλοσοφική Σχολή''», όπως την αποκαλούσανσελ. Το 1812, 90 ετών πλέον παραιτείται178</ref>. Ο ''Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος'', πρέπει να αναφερθεί, πως ήταν ένας από τους διωκόμενους ''Κολλυβάδες μοναχούς'' (όπως υποτιμητικά τους αποκαλούσαν, λόγω της θεολογικής διαμάχης για τη χρήση των Κολλύβων), οι οποίοι με ισχυρά επιχειρήματα, προσπάθησαν Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη ως καθηγητής σε γυμνάσιο και τελικά κατάφεραν, να διατηρήσουν, από τις νοθείες του προτεσταντισμού και της ουνίας, την ορθόδοξο πίστηαποκαταστάται το 1781. Γι αυτό Παραμένει στη Θεσσαλονίκη μέχρι το λόγο δέχθηκε σφοδρό διωγμό στο Πατριαρχείο1786, μαζί όπου συνεργάζεται στενά με τον Άγιο το [[Νικόδημος ο Αγιορείτης|Νικόδημο τον Αγιορείτη]]στο πολύ σπουδαίο έργο έκδοσης των έργων του Γρηγορίου Παλαμά. Συνεχίζει όμως και πολύ σπουδαίο εξηγητικό, τον Άγιο [[Μακάριος Νοταράς|Μακάριο Νοταρά]]απολογητικό, ιστορικοδογματικό, τον [[Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης|Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη]]λειτουργικό, τον ''Αγάπιο τον Κύπριο''υμνολογικό, τον ''Ιάκωβο τον Πελοποννήσιο'' φιλοσοφικό και τον ''Χριστόφορο Προδρομίτη''παιδαγωγικό έργο<ref>Χ. Τσολακίδης, για τον αγώνα τους υπέρ Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Θεολογίας. Ο ίδιος καθαιρείται από ιερέας και καταδικάζονται οι υπόλοιποι. Διώκονται και εξορίζονται από το [[Άγιο Όρος]]., ενώ ο ''Αθανάσιος'' οδηγείται, όπως προαναφέρθηκε στη Θεσσαλονίκησελ. Η πίκρα όμως των διωγμών αυτών, έγινε το νερό που πότισε με τους διασκορπισμένους ''κολυβάδες'' το Ορθόδοξο Γένος σε μια δύσκολη και μεταβατική ιστορική εποχή, σαν τη δική μας567</ref>. Το 1771 όμως η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία διαπίστωσε τις συκοφαντίες και τους αθωώνει. Μεταξύ άλλων η αθώωση αναφέρει : «''Δύναται πολλάκις και συρραφείσα διαβολή υποκλέψαι 1786 αναχωρεί για την αληθή γνώσιν των πραγμάτων και μώμον προσάψαι τοις ανεγκλήτοις και αναιτίου καταδίκης αιτία γενέσθαι προς άνδρας αθώους και αμετόχους των κατ’ αυτών λαληθέντων... Επειδή τοιγαρούν και Πάρο, αλλά ο κυρ Αθανάσιος ο Πάριος, ανήρ ών ου των ευκαταφρονήτων, σοφίας τε μετασχηκώς της θύραθεν και της καθ’ ημάς και καλώς μεμνημένος τα θεία… αθώος υπάρχει… έχων και Ρωσοτουρκικός πόλεμος δεν του το ενεργούν της ιεροσύνης αυτού ακωλύτως...''». Στο τέλος της ζωής του αποσύρθηκε σε ένα απόμερο μέρος της Χίουεπιτρέπει, τα Ρεστά, όπου υπήρχε μονύδριο του [[Άγιος Γεώργιος|Αγίου Γεωργίου]]με αποτέλεσμα να κατευθυνθεί προς τη Χίο. Εκεί μαζί του «''ησύχαζε''» και ο μαθητής και φίλος του ''Νικηφόρος'' και ο ''Ιεροδιάκονος Ιωσήφ'' από τα Φουρνά των Αγράφωναναλαμβάνει μία σχολή, ο οποίος είχε χρηματίσει και δάσκαλος στη Σχολήόπου την οδηγεί σε σημαντική ακμή. Εδώ συγγράφει το πόνημά του «''αλεξίκακον πνευματικόν''» κατά των τότε «''εκσυγχρονιστών''» που αντέλεγαν και εφέροντο καταφρονητικά Αποχώρεί σε ζητήματα των Θείων Γραφώνηλικία 90 ετών. Προς το τέος της ζωήε του παθαίνει, «''αποπληξία''». Ο ίδιος προετοιμάστηκε μετέλαβε και εκοιμήθει μια μέρα μετά. Έτσι Εκοιμήθη δύο χρόνια αργότερα στις 24 Ιουνίου του 1813, έφυγε για την ''Ουράνια Γνώση''. Στα προπύλαια του ναού έθαψαν το σεπτό του σώμα ενώ οι συνασκητές στο κελί μονίδριο του βρήκαν μόνο μια τριμμένη στολή, ένα μελανοδοχείο και ένα λυχνάρι. Τα οστά του τοποθετήθηκαν στο οστεοφυλάκιο του ναϋδρίου, αλλά αποτεφρώθηκαν κατά την μεγάλη πυρκαγιά το 1822Αγίου Γεωργίου Ρευστών.