Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Όπως σημειώνει και ο ''Σταύρος Καλαντζάκης'', το ''"Elohim"'' με βάση την εβραϊκή γραμματική μπορούμε να το εκλάβουμε και με τη ''"μεταφορική σημασία της 'δύναμης'"''<ref>Καλαντζάκης Ε. Σταύρος, ''Εν αρχή εποίησεν ο Θεός...'', ό.π., σελ. 63-64.</ref>. Με την απόδοση αυτή, αντιστρέφονται οι δύο βασικοί όροι και οι ''"υιοί του θεού"'' ερμηνεύονται ως οι ισχυροί άνδρες της ασεβούς φυλής του [[Κάιν]] ενώ οι ''"θυγατέρες των ανθρώπων"'' είναι οι κόρες της ευσεβούς γενιάς του ''Σηθ'' από τους οποίους γεννιούνται οι ''"Γίγαντες"'', οι [[Νεφιλίμ]], ασεβείς<ref>Ο ''Σάββας Αγουρίδης'' [χωρίς να συντάσσεται με αυτή] παραθέτει την ''"περί γιγάντων ερμηνεία του Πατριάρχη Γενναδίου: 'Γίγαντες γαρ οίδεν η Γραφή καλείν τους καθ' υπερβολήν ασεβείς και υπερηφάνους και τη οικεία ρώμη το παν επιτρέποντας'"'' (Αγουρίδης Σάββας, ''Βιβλικές Θεολογικές Μελέτες'', Άρτος Ζωής, Αθήνα 1993, σελ. 222).</ref>, επιθετικοί, φιλοπόλεμοι και άδικοι (''Γεν. 6,11''). Τελικά, η διαφθορά της καλής γενεάς καταλήγει σε μια αντίστοιχη κατάσταση με την πτώση των πρωτοπλάστων<ref>Φούντας Ιερεμίας, ''...Γένεσις'', ό.π., σελ. 47.</ref>.
===Άλλες ερμηνείες===
Εκτός των προαναφερομένων, υπάρχουν και ερμηνείες που βασίζονται στο σκεπτικό, το οποίο καταγράφει ο καθ. ''Μιλτιάδης Κωνσταντίνου''<ref>Για όλα τα παρακάτω, βλ. στο: Κωνσταντίνου Μιλτιάδης, ''Παλαιά Διαθήκη...'', ό.π., σελ. 87-97.</ref> και το οποίο βρίσκουν πειστικό πολλοί νεώτεροι ερμηνευτές:
Προκειμένου να πετύχει ο θεόπνευστος συγγραφέας τους στόχους του, χρησιμοποιεί κάθε διαθέσιμο εκφραστικό μέσο και φυσικά δεν αποκλείει ούτε τους ευρύτατα διαδεδομένους μύθους του περιβάλλοντος του. Τους χρησιμοποιεί επειδή τους γνωρίζουν οι αναγνώστες του, και βεβαίως, επειδή με το αφηγηματικό τους ύφος προσφέρονται περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο λογοτεχνικό είδος για μια γλαφυρή και παραστατική περιγραφή των σχέσεων του ανθρώπου με τον Θεό. Ένας από αυτούς είναι ευρύτατα διαδεδομένος στην Ανατολή, και είχε ως θέμα του τις σχέσεις των θεών με θνητές γυναίκες, από τις όποιες γεννιόνταν ήρωες, ημίθεοι κ.λπ.
Η χρήση του, δεν πρέπει να θεωρείται κάτι αρνητικό, διότι οι διηγήσεις αυτές δεν αποτελούν "δάνεια" που ενσωματώνονται αυτούσια στη βιβλική διήγηση. Η χρήση τους γίνεται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε καθώς εντάσσονται μέσα στη βιβλική αφήγηση να χάνουν εντελώς το αρχικό μυθολογικό τους νόημα, και να αποκτούν ένα νέο θεολογικό περιεχόμενο. Δεν πρόκειται λοιπόν για πρόσληψη μυθολογικής σκέψης, αλλά για χρήση γνωστών παραστάσεων ώστε να γίνει πιο σαφές, απλό και σχηματικό το περιεχόμενο στους ακροατές των Γραφών. Άλλωστε, και στο ''Γεν. 3,8'' όταν γράφει η διήγηση ότι ''"ήκουσαν την φωνήν κυρίου του θεού περιπατούντος εν τω παραδείσω το δειλινόν"'', δεν εννοεί ο ιερός συγγραφέας ότι ο Θεός περπατάει, όπως λέει ο [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος|Χρυσόστομος]]<ref>PG 49,98.</ref>, ούτε πρέπει κατ’ ανάγκη να θεωρηθεί ότι ήταν δειλινό κατά γράμμα, αλλά συμβολικά, όπως λέει ο [[Γρηγόριος Νύσσης]]<ref>PG 45,1053.</ref>.
Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το αρχικό νόημα που είχε η αφήγηση του ''Γένεσις 6,1-4'', ο βιβλικός συντάκτης, εντάσσοντάς την στο έργο του ως εισαγωγή στην ιστορία του κατακλυσμού, έχει κάποιον στόχο να καταδείξει.
Από εδώ και πέρα, ο καθ. ''Μιλτιάδης Κωνσταντίνου'' τάσσεται με την άποψη ότι η αφήγηση αυτή παρουσιάζει ένα ακόμη επεισόδιο στη διάσπαση των σχέσεων του ανθρώπου με τον Θεό: Αρχικά, οι άνθρωποι τρώνε τον καρπό του παραδείσου για να ανοιχτούν τα μάτια τους και να γίνουν σαν θεοί (Γεν. 3,5), ενώ τώρα, στη διήγηση περί Γιγάντων, προσπαθούν να πετύχουν την ισοθεΐα όχι με μια τελειωτική πορεία από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωσιν αλλά αλλοιώνοντας την ανθρώπινη φύση μέσω της μίξης τους με υπεράνθρωπα όντα. Ένα τέτοιο νόημα ίσως ταιριάζει και με την παρέμβαση του Θεού, ο οποίος ορίζει ότι η ζωή τους δεν θα ξεπερνά πλέον τα εκατόν είκοσι χρόνια (''Γεν. 6,3'')<ref>Βλ. στο: Αγουρίδης Σάββας, ''Βιβλικές Θεολογικές Μελέτες'', Άρτος Ζωής, Αθήνα 1993, σελ. 220.</ref>. Επίσης, το περιεχόμενο περί του ανθρώπου που επαναστατεί κατά του Θεού, ίσως εκφράζεται με το ότι ''"οι Nephilim στην αρχαία Αίγυπτο υπήρξαν θεία όντα, εχθροί των μεγάλων θεών, επαναστάτες, που πολεμούσαν την αυθεντία τους"''<ref>Αγουρίδης Σάββας, ''Βιβλικές Θεολογικές Μελέτες'', ό.π., σελ. 220.</ref>, κάτι που δεν αποκλείεται να ήταν γνωστό στους ακροατές των βιβλικών κειμένων.
Ο δογματολόγος ''Νίκος Ματσούκας'' διαφοροποιείται στο ότι δεν αποδέχεται την αναφορά σε υπερφυσικά όντα, αλλά μένει στο ότι:
:''"εξάπαντος...πίσω από τους αγγέλους εννοούνται ανθρώπινα όντα. Με άλλα λόγια ο αφηγητής...ανεξάρτητα από που παίρνει τα σύμβολα και τις εικόνες [...] αποσκοπεί να παραπέμψει σ’ ένα γεγονός ή καλύτερα στη σημασία αυτού του γεγονότος, που είναι η διαφθορά του ανθρώπινου γένους"''<ref> Ματσούκας Α. Νίκος, ''Επιστήμη, φιλοσοφία και θεολογία στην Εξαήμερο του Μ. Βασιλείου'', 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1990, σελ. 42-43.</ref>.
Τέλος, ο καθ. ''Σάββας Αγουρίδης'' στην εκτενή μελέτη του για το ζήτημα, θεωρεί πιθανή την πρόταση ότι με την ενσωμάτωσή του εν λόγω αποσπάσματος στα περί του κατακλυσμού, ο ιερός συγγραφέας ήθελε να δείξει, εκτός άλλων, ότι ''"καταδικάζει την ειδωλολατρική μυθολογία"''<ref> Αγουρίδης Σάββας, ''Βιβλικές Θεολογικές Μελέτες'', ό.π., σελ. 222.</ref>.
==Υποσημειώσεις==
