Αλλαγές

Ο Ιησούς κατά τον Ιωάννη είναι Θεός (''Ιω. 1, 1'') και αυτή η θεότητα σφραγίζεται από την ιδιάζουσα σχέση με τον [[Θεός-Πατήρ|πατέρα]] του (''Ιω. 5, 19-23''). Μάλιστα το γεγονός ότι ο υιός έχει επιφορτιστεί με τη την ευθύνη να επιτελέσει το έργο του Πατρός είναι δείγμα της ισότητάς του με τον Πατέρα<ref>Κ. Σκουτέρης, ενθ.αν., σελ. 107</ref>, ενώ επιβεβαιώνεται και από το ότι όποιος πιστέψει σε αυτόν θα βρει ζωή αιώνιο, ενώ όποιος απειθεί ''"ουκ όψεται ζωήν"'' (Ιω. 3, 35). Ο Υιός μάλιστα είναι ανενδεής και παντογνώστης (''Ιω. 16, 30''), στον οποίο ο Πατέρας του έδωσε κάθε δύναμη (''3, 35''). Ο ίδιος λοιπόν είναι παντοδύναμος καθώς δεν είναι απλώς δημιουργός του παντός, αλλά γνωρίζει τα παρελθόντα (''4, 17''), την εσωτερική κατάσταση ων ανθρώπων (''2, 24-25'') να διακρίνει καταστάσεις από μακριά (''1, 42. 47-50'').  Στη θεολογία του Ιωάννη όμως βλέπουμε και μία υψηλή διδασκαλία που δε μένει σε απλά ηθικά κριτήρια, αλλά σε μία υψηλή χαρισματική, οντολογική πραγματικότητα. Ο Ιησούς δεν κάνει απλό κατηχητικό έργο, αλλά ανοίγει το δρόμο για την ένωση και την κοινωνία με το Θεό<ref>Κ. Σκουτέρης, ενθ.αν., σελ. 109</ref>. Η διδασκαλία του άλλωστε για τον άρτο της ζωής αξιολογείται προς την κατεύθυνση της διάνοιξης αυτής της σχέσης. Αυτή λοιπόν η σχέση πραγματώνεται με τα [[Ιερά Μυστήρια|μυστήρια]], όπως ακριβώς μυστηριακή ήταν και η θεία ενσάρκωση. Το [[βάπτισμα]] λοιπόν έχει θεμέλιο την ενσάρκωση (''3, 1-15'') που ανοίγει τη θύρα της βασιλείας του ουρανού (''3, 5''), ενώ η [[Θεία Ευχαριστία]] είναι το νέο μάννα που θρέφει το νέο Ισραήλ. Ο άρτος αυτός είναι ο ίδιος ο Ιησούς, άρτο τον οποίο αν δε φάγει ο κόσμος δε θα βρει αιώνια ζωή (''6, 30-58''), ενώ όποιος δε φάει από τη σάρκα Του δε θα έχει μέσα του τον Κύριο (''6, 56'') και άρα δεν θα επιτελείται αυτή η μυστική ένωση. Καταλαβαίνουμε δηλαδή εδώ, πως ο ευαγγελιστής μιλά για τα μυστήρια ως μία κατάσταση που πραγματώνει τη σχέση ανθρώπου και Θεού<ref>Νίκος Ματσούκας, Ορθοδοξία και αίρεση, σελ. 54</ref>.