Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Σκήτες
===Σκήτες===
Οι ''Σκήτες'' (από το αιγυπτιακό τοπωνύμιο ''Σκήτις'' ή ''Σκίτις''<ref>Μπαμπινιώτης Γεώργιος, ''Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας'', 2η έκδ. εμπλουτισμένη, Κέντρο Λεξικολογίας, Αθήνα 2005, σελ. 1607.</ref>, έρημοςονομαστή από τον 4ο αι. για το πλήθος των αναχωρητών που συγκέντρωνε<ref>Βλ. [http://maps.google.com/maps?ie=UTF8&ll=30.144533,30.366898&spn=0.375864,0.617294&t=h&z=11 εδώ, περίπου την τοποθεσία της ερήμου της ''Σκήτης''] στο διαδίκτυακό δορυφορικό χάρτη.</ref> ονομαστή από τον 4ο αι. για το πλήθος των αναχωρητών που συγκέντρωνε) αποτελούν οργανωμένες κοινότητες οι οποίες περιλαμβάνουν πολλές ''Καλύβες''. Στο μέσο βρίσκεται το ''Κυριακό'', δηλ. ο κοινός για όλους ναός, και γύρω γύρω από αυτόν είναι κτισμένες οι ''Καλύβες''. ''Σκήτη'' δηλ. ονομάζεται όχι η οποιαδήποτε ''Καλύβα'' αλλά ολόκληρη η μοναστική κοινότητα<ref>*Καρολίδης Παύλος, ''Η ενεστώσα κατάστασις εν τω Αγίω Όρει'', εν Αθήναις 1896, σελ. 24.</ref>.
Τη διοίκηση της ''Σκήτης'' ασκεί ο λεγόμενος ''Δίκαιος'' (ένας [[Ιερομόναχος]] που εκλέγεται κάθε χρόνο από τους γέροντες), με τη βοήθεια δύο ή τεσσάρων συμβούλων, που οι μισοί προέρχονται από τη σκήτη και οι άλλοι μισοί από την κυρίαρχη μονή, στην οποία αυτή ανήκει. Οι ''Σκήτες'' μπορεί να ακολουθούν είτε τον ''Ιδιόρρυθμο''<ref>Ιδιόρρυθμο ονομάζεται το καθίδρυμα που δεν είναι κοινόβιο, έχει δικό του τρόπο ζωής, ρυθμό (Βεργωτής Γεώργιος, ''Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων'', 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 108). Στα μοναστήρια αυτά, κοινά για τους μοναχούς παραμένουν ''"η διοίκηση, η προσευχή και τροφή τις Κυριακές ή τις μεγάλες Εορτές, η εργασία και η ενδυμασία. Η διατροφή των άλλων ημερών είναι ατομική μέριμνα του κάθε Μοναχού"'' (Μαλαβάκης Νίκος, ''Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων'', Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 65).</ref> είτε τον ''Κοινοβιακό''<ref>''Κοινόβιο'' ονομάζεται το καθίδρυμα στο οποίο ο βίος των Μοναχών είναι κοινός ως προς την εργασία, τα έσοδα, την ενδυμασία, τις δαπάνες, την τραπεζαρία, την προσευχή (Μαλαβάκης Νίκος, ''Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων'', Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 78-79). Οι μοναχοί στερούνται κάθε είδους περιουσίας και διατρέφονται από περιουσιακά στοιχεία της μονής που διαχειρίζεται το ηγουμενοσυμβούλιο (Βεργωτής Γεώργιος, ''Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων'', 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 126).</ref> τρόπο μοναστικής ζωής και υπάγονται οπωσδήποτε σε κάποιο μοναστήρι. Έτσι, η κυριαρχία ''"επί των καλυβών δεν ανήκει εις την Σκήτην, αλλ' εις την Μονήν"'' από την οποία εξαρτάται η ''Σκήτη''<ref>*Καρολίδης, ''Η ενεστώσα...'', ό.π., σελ. 25.</ref>.
