Αλλαγές

Η παραπάνω αντίληψη της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας περί τόπου καθάρσεως και ποινών τις οποίες πρέπει να εκτίσει η ψυχή που βρίσκεται σ' αυτό, ώστε να ικανοποιηθεί η θεία δικαιοσύνη, είναι ακριβώς το πεδίο στο οποίο εφαρμόζεται από την Δυτική Εκκλησία η πρακτική των λυσιποίνων αφέσεων ή αλλιώς [[Συγχωροχάρτι|συγχωροχαρτιών]], τις οποίες χορηγεί ο [[Πάπας]] στους πιστούς<ref>Θεοδώρου Ανδρέας, ''Βασική Δογματική Διδασκαλία - Απαντήσεις σε ερωτήματα Συμβολικά'', 2η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2006, σελ. 271.</ref>. Αυτό γίνεται επειδή ο ίδιος μπορεί να παρέμβει υπέρ των καθαιρομένων ψυχών στη διαδικασία καθάρσεως της ψυχής, για να συντομεύσει ή και να άρει παντελώς το χρόνο της καθάρσεως<ref>Θεοδώρου Ανδρέας, ''Βασική Δογματική Διδασκαλία - Απαντήσεις σε ερωτήματα Δογματικά'', 3η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2006, σελ. 193.</ref>. Ο κανονικός τρόπος διανομής των ''συγχωροχαρτιών'' είναι με διαδικασίες ''ευλάβειας'' και ''αγιότητας'' και πέρα από κάθε έννοια ''αισχροκέρδειας'', σύμφωνα με απόφαση της ''Συνόδου του Τριδέντου'' στα 1567<ref>Δες [http://history.hanover.edu/texts/trent/ct25.html εδώ], στην παράγραφο με τίτλο: ''DECREE CONCERNING INDULGENCES''.</ref>. Σε παλαιότερες εποχές όμως, το δόγμα περί καθάρσεως της ψυχής είχε τύχει εκμετάλλευσης και για την προμήθεια συγχωροχαρτιών καταβάλλονταν χρήματα από τους τα συγχωροχάρτια όχι μόνο παρέχονταν στους πιστούςχωρίς λειτουργική πράξη αλλά επιπλέον πωλούνταν<ref>Θεοδώρου, ''...Απαντήσεις σε ερωτήματα Δογματικά'', ό.π.</ref>, ενώ το πρόβλημα είχε επεκταθεί και στην περίπτωση πεθαμένων που βρίσκονταν ήδη στο καθαρτήριο οπότε ''"η χορήγηση των συγχωροχαρτιών γινόταν κατόπιν καταβολής χρημάτων από τους συγγενείς...πράγμα που πολύ έβλαψε και διέσυρε την Εκκλησία αυτή στη Δύση"''<ref>Θεοδώρου, ''...Απαντήσεις σε ερωτήματα Συμβολικά'', ό.π.</ref>.