Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Στην [[Ορθόδοξη Εκκλησία]], η [[Θεία Ευχαριστία]] τελείται με άρτο ο οποίος προσφέρεται από τους πιστούς και ο οποίος, πριν ψηθεί, σφραγίζεται με ειδική σφραγίδα που φέρει θρησκευτικές συμβολικές παραστάσεις<ref>Μαλαβάκης Νίκος, ''Βυζαντινολόγιο-Λεξικό Εκκλησιαστικών και Θρησκευτικών όρων'', Αστήρ, Αθήνα 1999, σελ. 121.</ref>. Ο άρτος αυτός, το ''"πρόσφορο"'' όπως λέγεται<ref>Μαλαβάκης, ''Βυζαντινολόγιο...'', ό.π.</ref>, τεμαχίζεται από τον [[Ιεροσύνη|ιερέα]] κατά την [[Προσκομιδή]] (ακολουθία που γίνεται κατά τη διάρκεια του [[Όρθρος|Όρθρου]]<ref>Στύλιος Κ. Ευθύμιος Επίσκοπος, ''Μικρό Χριστιανικό Λεξικό'', 2η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1998, σελ. 164.</ref>), και όσα μέρη προορίζονται για τους πιστούς ονομάζονται '''αντίδωρα'''.
Η ονομασία ''Αντίδωρο'' προήλθε από το γεγονός ότι αρχικά προσφερόταν ''"εις αγιασμόν και ευλογίαν"''<ref>Γεωργιάδης Βαρθολομαίος (Αρχιεπισκ. Κορινθίας), ''Επιτομή Λειτουργικής'', εκδ. 4η, εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, 1995 (c1909), σελ. 155.</ref> αντί των ''τιμίων Δώρων'' (δηλ. της ''θείας κοινωνίας'') σε όσους δεν μπόρεσαν να συμμετάσχουν στη ''θεία μετάληψη'', ενώ μεταγενέστερα επικράτησε η συνήθεια να διανέμεται σε όλους τους παρόντες, ''"ανεξαρτήτως αν ούτοι εκοινώνησαν ή μη"''<ref>"Αντίδωρο", ''ΘΗΕ'', τόμ. 2, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1963, στ. 863.</ref>. Θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι, από δογματική άποψη, το αντίδωρο δεν είναι δυνατόν σε καμμία περίπτωση να θεωρηθεί ''"ως ισάξιον προς την θείαν κοινωνίαν"''<ref>''ΘΗΕ'', ό.π., στ. 865.</ref>.
Η διανομή του ''αντίδωρου'' γίνεται από τον ιερέα μετά το τέλος της [[Θεία Λειτουργία|Θείας Λειτουργίας]] ο οποίος στέκεται μπροστά από την [[Ωραία Πύλη]] (αν ο λειτουργός είναι [[Επίσκοπος]], βρίσκεται στον επισκοπικό θρόνο) και οι πιστοί, σύμφωνα με τον [[Νικόλαος Καβάσιλας|Νικόλαο Καβάσιλα]] (14ος αι.) ασπάζονται το δεξί χέρι του λειτουργού, επειδή αυτό ήρθε σε επαφή με το ''πανάγιο Σώμα του Χριστού Σωτήρος'', ώστε να δεχθούν την ευλογία<ref>Παρατίθεται στο: Γεωργιάδης, ''Επιτομή Λειτουργικής'', ό.π.</ref>.
