Χρήστης:Θεοδωρος/Καλή γνώση της πολιτικής
Η γνώση της πολιτικής είναι πολύ σημαντικό ζητούμενο για αυτό το εγχείρημα, που συνήθως καταστάται κάτι χρονοβόρο και βαρετό. Η επένδυση όμως σημαντικού χρόνου σε αυτή επιφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα. Πραγματικότητα είναι πως όσο καλά και αν κατέχουμε τη θεωρία, δίχως την πράξη, αυτή παραμένει ημιτελής. Το εγχείρημα αυτό δε, είναι ένα κατ εξοχήν πρακτικό εγχείρημα. Το να αφιερώνουμε όμως λίγο χρόνο κάθε ημέρα, από 10 λεπτά ας πούμε, στο να μάθουμε πράγματα σχετικά με την πολιτική, νομίζω πως τελικά μας βοηθά να κερδίζουμε πολύτιμο χρόνο επεξεργασίας, προσωπικό, συναδελφικό και φυσικά από την καθημερινότητά μας. Ουσιαστικά αποβαίνει το κατεξοχήν λειτουργικό μας εξάρτημα σε αυτή την πρακτική εργασία, αφού πράξη δίχως θεωρία δε νοείται. Αλλά ας επικεντρωθούμε λίγο στη χρησιμότητα της πολιτικής.
Περιεχόμενα
Εισαγωγή
Η πολιτική είναι ουσιαστικά το εργαλείο για να μπορέσουμε να προάγουμε βασικά στοιχεία για την ανάπτυξη του αντικειμενικού σκοπού του ορθόδοξου βίκι. Αυτή ρυθμίζει τη συνεργασία μεταξύ των μελών, ρυθμίζει το σαφές πλαίσιο λειτουργίας του, αποτελεί ένα ζωντανό στοιχείο που δεν πρέπει να είναι στατικό και απολιθωμένο, ώστε να αποβαίνει όργανο στα χέρια του χρήστη και της κοινότητας και όχι τροχοπέδη. Η πολιτική με λίγα λόγια είναι το απαραίτητο εργαλείο, που προωθεί τις ανάγκες που διαμορφώνονται με βάση την πραγματικότητα του διαδικτύου και την καθημερινή τριβή. Όπως προανέφερα θα φαντάζει σε πολλούς κάτι βαρετό. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι έτσι. Σε οποιοδήποτε περιβάλλον αποφασίσουμε να ενταχθούμε οι κανόνες μέσα στους οποίους πρέπει να προσαρμοστούμε θεωρούνται αυτονόητοι. Ακόμα και στο πιο απλό νέο περιβάλλον το οποίο εισερχόμαστε, θεωρούμε αυτονόητο να σεβαστούμε το χώρο και τους ανθρώπους που μοχθούν, προετοιμάζοντας τον εαυτό μας να γίνει μέρος και μέλος αυτού. Ο σεβασμός πρώτιστα προέρχεται από τις απλές πολιτικές που πρέπει να εφαρμόσουμε. Συναδελφικότητα, αμοιβαίος σεβασμός, σεβασμός στις πεπατημένες πρακτικές που ακολουθούνται για να υπάρχουν δομές που συνέχουν το περιβάλλον εργασίας. Αυτή η πολιτική είναι κάτι συνυφασμένο με την κοινωνική πραγματικότητα και σε τελική ανάλυση αποτελεί τον ουσιαστικό πυρήνα ενός δοκιμασμένου μοντέλου, βασισμένο πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, που δεν προωθούν μονάχα συναδελφικές πρακτικές, αλλά και φιλικές και ιδίως, προωθούν τον αντικειμενικό σκοπό της λειτουργικής συμμετοχής. Οι ίδιοι με τη συμπεριφορά μας διαμορφώνουμε δυναμικά αυτή την κατάσταση, την επιβεβαιώνουμε, την απορρίπτουμε, την προσαρμόζουμε έτσι ώστε να είναι αυτή που τελικά υπηρετεί το σύνολο, μέσα στα λογικά και νομικά πλαίσια που προωθούν τους σκοπούς μας. Η πολιτική είναι άλλωστε και αυτό το μέσο που εισάγει τα νέα μέλη ώστε αυτά να γίνονται γρήγορα αποδεκτά στην κοινότητα, αυτή είναι που οδηγεί τους παλαιούς χρήστες να μην παραθεωρούν το ρόλο τους ένεκα αυτής της παλαιότητας, αυτή είναι που προσδίδει κύρος και σεβασμό στο έργο καθενός. Για να μην μακρολογώ, η πολιτική είναι η πυξίδα των χρηστών του εγχειρήματος, που ως κοινό μέσο έκφρασης μας εντάσσει δημιουργικά σε ένα σύνολο που η ατομικότητα μορφοποιείται στο σύνολο, ενώ την ίδια στιγμή το αποτέλεσμα αντανακλά στην ταυτότητά μας ως κοινότητα μέσα από την ατομική προσφορά.
Η μη γνώση και εφαρμογή της πολιτικής ως αντικοινωνικός παράγοντας
Η άγνοια της πολιτικής μόνο προβλήματα μπορεί να επιφέρει. Σε δεύτερο χρόνο, αποτελεί τροχοπέδη για όλους. Αλλά ας δούμε πρώτα τις κοινωνικές προεκτάσεις του όποιου φαινομένου. Εν αρχή πρέπει να ειπωθεί ότι η εφαρμογή της πολιτικής δεν υπόκειται μόνο σε δύο τρία μέλη που έχουν επωμιστεί ένα ρόλο διαχειριστικό. Φυσικά η θέση αυτών είναι πιο υπεύθυνη για μια τέτοια διαδικασία. Η εφαρμογή της πολιτικής όμως αποβαίνει μια συνυπεύθυνη πράξη όλων των μελών, που στόχο έχουν να διατηρήσουν ένα σταθερό περιβάλλον λειτουργίας. Η τήρηση της πολιτικής από το σύνολο της κοινότητας αποβαίνει το δείγμα εκείνης της υπευθυνότητας κάθε χρήστη ξεχωριστά απέναντι στο σκοπό που υπηρετεί σε αυτό το εγχείρημα. Κάθε λοιπόν διαφοροποίηση, μπορεί να νοηθεί μόνο μέσα σε πλαίσια συνεννόησης και μόνο σε πλαίσια αναδιαμορφωμένης πολιτικής, όταν αυτή αποδεικνύεται είτε ανεπαρκής είτε παρωχημένη. Πρέπει δηλαδή να αναλαμβάνουμε ευθύνη απέναντι στο στόχο μας. Ο στόχος αυτός όμως διατηρείται πάντα καθαρός μέσα στο μυαλό μας, όταν έχουμε την ικανότητα να εφαρμόζουμε όλες εκείνες τις πρακτικές που προασπίζουν την ακεραιότητα της ποιότητας που θέλουμε να επιτύχουμε. Αν εμείς αποφασίζουμε ότι είτε η πολιτική δεν είναι δικό μας θέμα, είτε αποφασίζουμε ότι μπορούμε να την παρακάμπτουμε, πολύ απλά αποφασίζουμε ότι ο σίγουρος δρόμος, όπως αυτός δοκιμασμένα μέχρι το σημείο που η πολιτική ισχύει (μέσω ενός κοινά αποδεκτού μοντέλου), δεν είναι σωστός και ταυτόχρονα αγνοούμε τη θέληση των συναδέλφων μας (οι οποίοι διατηρούν το μοντέλο, που προφανώς θωρούν αποδεκτό). Εν τέλη νομίζω προσωπικά πως η αδιαφορία στην πολιτική και την εφαρμογή της αποτελεί μια πράξη αντισυναδελφικότητας. Προχωρόντας ένα βήμα περαιτέρω, ουσιαστικά μιλάμε για μία αντικοινωνική συμπεριφορά η οποία απορρίπτει με τη στάση της τους συναδέλφους, που συμμετέχουν, χρησιμοποιούν και μοχθούν να εφαρμόσουν το μοντέλο, που τελικά έχει γίνει μέρος της συμπεριφοράς τους. Αγνοεί ακόμα και τον κόπο αυτό και το μόχθο, που υποτάσσει μια προσωπικότητα στην ανάγκη για επίτευξη κοινών συνισταμένων και στόχων, υπό μία κοινά αποδεκτή αρχή. Φυσικά όλα αυτά μπορεί να ακούγονται σκληρά. Ο υπογραφόμενος πρώτιστα είναι σκληρός με εαυτό του και ποθεί όσο κανένας να δει αυτό για το οποίο εργάζεται να προοδεύει. Θεωρεί δε την πολιτική, αυτό το μέσο, στο οποίο και ο ίδιος υπακούει, όχι στατικά και άκαμπτα, αλλά μέσω δημιουργικής συζήτησης και συναπόφασης.
Αποδείξεις περί της ανάγκης γνώσης της πολιτικής
Εισαγωγή
Σε αυτό το τελευταίο κομμάτι, θα κάνω μια προσέγγιση λίγο πιο πρακτική σε ότι αφορά την ανάγκη γνώσης της πολιτικής. Είναι μια προσέγγιση η οποία προκύπτει από την όποια εμπειρία μου σε αυτόν τον τομέα. Πάντα όπως είπα η πολιτική δε μπορεί νοείται ως κάτι στατικό και απολιθωμένο, ενώ επίσης δε μπορεί να θεωρείται κάτι άκαμπτο. Να το πω και λίγο διαφορετικά. Από τη στιγμή που η πολιτική είναι ο νόμος αυτού του εγχειρήματος, σκοπός είναι να υπηρετεί τους σκοπούς μας. Αλλά ταυτόχρονα δεν είναι απλώς ένας νόμος, αλλά και ένας δίαυλος που προάγει την επίτευξη των κοινών θεληματικών προοπτικών. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική διαμορφώνεται διαρκώς, με σταθερά βήματα όπως κρίνεται από εμάς, μέσα από σοβαρή συζήτηση η οποία πρέπει να προάγεται μέσα από ισχυρά επιχειρήματα, για να φτάνουμε τελικά στον ποθούμενο στόχο, είτε αυτός είναι μακροπρόθεσμος είτε βραχυπρόθεσμος. Εν πάση περιπτώσει όμως αυτή η πολιτική λαμβάνει υπόψη της τρία δεδομένα. Τα απαράβατα νομικά δεδομένα που υπάρχουν σε κάθε περίπτωση, την κατάσταση που διαμορφώνεται στο διαδίκτυο και άρα την προσαρμοστική μας ικανότητα σε νέες συνθήκες και τις ανάγκες των χρηστών, όταν όμως αυτές δεν έχουν σαν αποτέλεσμα να υποδαυλίζουν και να τορπιλίζουν τους αδιαπραγμάτευτους κανόνες της πολιτικής μας, που θα δούμε παρακάτω. Ταυτόχρονα πρέπει να λαμβάνει σοβαρά τις όποιες ηθικές προεκτάσεις, ενώ πάντα πρέπει να προσέχουμε να μην εμπλακούμε σε μία συγκριτιστική πολιτική σε σχέση με άλλα wiki ή άλλων ορθόδοξων ιστοσελίδων. Νομίζω άλλωστε πως μία άγραφη πολιτική μας είναι η πολιτική, "θέλουμε να φτιάξουμε ότι δεν είναι οι άλλοι, θέλουμε να φτιάξουμε ότι λείπει από το διαδίκτυο (φυσικά πάντα στον τομέα μας), θέλουμε να δημιουργήσουμε κάτι σύγχρονο που θα απαντά στις ανάγκες τους μέσου ορθοδόξου χριστιανού, του μέσου προβληματισμένου χρήστη του διαδικτύου που αναζητά απαντήσεις, του κάθε ενός ανθρώπου που ψάχνεται".
Πνευματικά δικαιώματα
Μπαίνοντας λοιπόν στις αποδείξεις περί ανάγκης της πολιτικής είναι ανάγκη να τονιστούν μερικά απαράβατα σημεία. Εν αρχή είναι το copyright και γενικά το νομικό κομμάτι. Εν προκειμένω το πρώτο κομμάτι είναι το πλέον άκαμπτο από τη δική μας πλευρά. Οι νόμοι είναι σαφείς, ο οικείος τομέας επίσης. Δεν μπορούμε να παραβούμε τους κανόνες αυτούς διότι πολύ απλά μπορεί ανά πάσα στιγμή να δεχτούμε νομικές κυρώσεις. Είναι όμως σημαντικό καθένας μας να γνωρίζει αυτές τις παραμέτρους. Σκεφτείτε ο καθένας για παράδειγμα να επιφόρτωνε ακατάσχετα φωτογραφίες και ένα ωραίο πρωί, ειδικά σε μία εποχή που μπορεί μάλιστα να είμαστε και αρκετά δημοφιλείς, να κάνει κάποιος μία μήνυση ότι κλέψαμε φωτογραφίες αποκλειστικής χρήσης. Σκεφτείτε να έχουμε αντιγράψει κείμενα από το διαδίκτυο που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα και κάποιος, χωρίς απαραίτητα να χρειαστεί να φτάσει σε αυτό το σημείο, να μας εγκαλέσει και να μας διαπομπεύσει ως καπηλευτές πνευματικής ιδιοκτησίας. Τότε και διαπομπευόμαστε και την αξιοπιστία μας χάνουμε και δυστυχώς η ρετσινιά είναι κάτι που μένει στο εγχείρημα. Διότι μπορεί να είμαστε κάποιοι που ουδείς γνωρίζει μέσα στο αχανές διαδίκτυο, αλλά δε θα κάτσει και κανείς να το ψάξει. Είμαστε ανοιχτό εγχείρημα, όλοι φέρουμε την ευθύνη να διορθώνουμε τα λάθη των άλλων. Είναι κυρίες και κύριοι, συλλογική η ευθύνη να προστατεύσουμε το εγχείρημα, διότι πολύ απλά η στάμπα του αντιγραφέα και κλέφτη ξένης ιδιοκτησίας θα αφορά ένα ολόκληρο εγχείρημα, το οποίο λόγω πραγματευόμενου ζητήματος θα καταστεί ευάλωτο σε επιθέσεις και καθένα προσωπικά, ακόμα και αν δε φέρει ευθύνη. Αυτό είναι που αποκαλώ αντικοινωνικότητα, αυτό είναι που αποκαλώ υπευθυνότητα πράξεων σε σχέση με τους συναδέλφους μας. Από την άλλη σκεφτείτε τον άδικο κόπο. Κάποιος δηλαδή έψαξε όντως, και πιθανώς μόχθησε για να επιτύχει μία σύνθεση ενός άρθρου από τέτοιες πηγές. Δεν είναι άδικος κόπος να γράψει κάτι κανείς που ύστερα θα σβηστεί; δεν είναι άδικος κόπος για το έτερο μέλος, να κάτσει να ψάχνει και να χασομερά ενώ θα μπορούσε να συνεισφέρει; Να λοιπόν πόσο σημαντικό είναι γνωρίζουμε για παράδειγμα την πολιτική των πνευματικών δικαιωμάτων. Λίγη μελέτη στην πολιτική, εμάς γλιτώνει από χαμένο χρόνο, τους συναδέλφους μας, το εγχείρημα γενικά. Έτσι θα ήταν θεμιτό να γνωρίζει κάποιος ότι αυτούσιο κείμενο μπορεί να μπει μόνο μετά από άδεια του κατόχου του, ότι στις εικόνες πρέπει να υπάρχει περιγραφή και άδεια κατόχου και φυσικά να είμαστε ευαισθητοποιημένοι στο να είμαστε πάντα σωστοί απέναντι στο νόμο, ακόμα και όταν υπάρχει η δυνατότητα να τον παραβιάσουμε χωρίς κανείς να το αντιληφθεί.
Πυλώνες
Ανωτέρω εξέφρασα αυτό που θεωρώ αυτονόητο. Η πολιτική είναι κάτι το οποίο διαμορφώνεται, δεν είναι στατική, δεν είναι άκαμπτη. Η πολιτική όμως δεν είναι και αποτέλεσμα παρθενογένεσης. Με την έννοια αυτή, δεν εννοώ μόνο την πεπατημένη λογική άλλων εγχειρημάτων. Η πολιτική είναι ένας κλάδος, κατά κάποιο τρόπο το "σύνταγμά μας", το οποίο απορρέει, από την κοινή αποδοχή των μελών του και διαμορφώνεται από τη θέληση και διάθεση αυτών, για να επιτευχθούν οι στόχοι μας. Πρώτιστος κανόνας αυτού του εγχειρήματος και μέγιστος Πυλώνας, είναι η αξιοπιστία. Αξιοπιστία σημαίνει πως όλες οι πληροφορίες που περιέχονται σε αυτό εδώ το εγχείρημα είναι ελεγμένες και προέρχονται από αξιόπιστη βιβλιογραφία. Θέλημα της κοινότητας για αξιοπιστία είναι αφενός το υψηλό ηθικό φρόνημα των μελών της, που απορρέει από την κοινή πίστη τους και τον ορθόδοξο τρόπο ζωής, η διάθεση για διασφαλισμένη ποιότητα και αξιοπιστία γνώσης στο μέσο αναγνώστη, η διάθεση να δημιουργηθεί κάτι νέο, που θα αλλάξει τα δεδομένα στον τρόπο γραφής και συνεισφοράς, ενώ θα καταστήσει το φορέα συνεισφοράς, το ορθόδοξο βίκι, κάτι το πραγματικά αξιόλογο. Από τη διάθεση για αξιοπιστία απορρέουν και δεδομένα. Αυτά είναι η επαληθευσιμότητα, η εγκυρότητα της βιβλιογραφίας, η μη πρωτότυπη έρευνα, που σε περίπτωση οποιασδήποτε παραβίασης ελλοχεύουν σημαντικούς κινδύνους.
Για παράδειγμα σκεφτείτε σε ένα άρθρο για κάποια προσωπικότητα. Θυμόμαστε κάποια πληροφορία, αλλά δε θυμόμαστε που τη βρήκαμε. Τελικά αποφασίζουμε να τη γράψουμε, αλλά αυτό μετά αποδεικνύεται λάθος ή αμφισβητείται και μάλιστα κάποιος μας διασύρει για εσφαλμένες πληροφορίες. Ο χρήστης τελικά δε θυμάται και δε μπορεί να βρει που άντλησε την πληροφορία με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να αποδείξουμε ότι δεν είναι μία προσωπική λανθασμένη άποψη, αλλά κάποιου συγγραφέα. Έτσι πλέον η ζημιά έχει συντελεστεί. Αν όμως η θέση αυτή, που θα συμβεί να είναι λανθασμένη κάποιες φορές διότι και οι ερευνητές δεν είναι αλάθητοι, προέρχεται μέσα από θέση κάποιου συγγραφέα και αποδεικνύεται, τότε ουδείς μπορεί να πει για φταίξιμο του εγχειρήματος. Ιδανικό όμως είναι πάντα να παίρνουμε περισσότερες από δύο γνώμες, το λιγότερο θα πρότεινα τρεις, αν οι δύο προηγούμενες διαφωνούν, πάντα με αναφορά στους εν λόγω συγγραφείς, με μία μάλιστα διάθεση και επεξηγηματικότητας του πως οδηγούμαστε σε κάποια συμπεράσματα. Μπαίνοντας στο τομέα, όχι πρωτότυπη έρευνα, μπορούμε να πούμε, ότι αν οι πηγές μας διαφωνούν καλό είναι να μην παίρνουμε θέση. Αν οι ερευνητές δεν έχουν ακόμα αποφασίσει, κατά πόσο είμαστε σε θέση εμείς. Αν το κάνουμε εμπίπτουμε σε περίπτωση πρωτότυπης έρευνας, εκτός και αν η μία θέση προκύπτει από εξόφθαλμα λάθη και αναιρείται ευκόλως. Ακόμα και σε περίπτωση που θέλουμε να αναφέρουμε ότι "οι περισσότεροι ερευνητές υποστηρίζουν...", θα το κάνουμε μόνο με άμεση αναφορά σε πηγή, ώστε να μην είναι θέση δική μας. Γενικεύοντας τον τομέα πρωτότυπη έρευνα, θα λέγαμε ότι θέλει προσοχή, ώστε να μην εκφράζουμε δικές μας απόψεις και σχόλια μέσα σε άρθρα. Μερικά πράγματα εννοούνται και από μόνα τους, αλλά αν δε βρούμε σαφή πηγή που να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο ποτέ δεν προβαίνουμε σε δικές μας εκτιμήσεις. Είναι αδόκιμο και σε καμία περίπτωση δεν το κάνουμε. Παρομοίως πράττουμε και σε περιπτώσεις που θέλουμε να δημιουργήσουμε άρθρα που προκύπτουν μέσα από δική μας κατανόηση και όχι μέσα από θέσεις ερευνητών και επιστημόνων, ώστε να μην εκτιθόμαστε.
