12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Ιστορικό
Ο Πελάγιος εμφανίστηκε στη Ρώμη περί το 400 και κήρυξε για περίπου 10 έτη, αποκτώντας οπαδούς, με προεξάρχοντα τον νομικό [[Κελέστιος|Κελέστιο]]. Κατά την επιδρομή του Αλαρίχου όμως και οι δυο καταφεύγουν στη Βόρεια Αφρική, όπου προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με τον [[Αυγουστίνο Ιππώνος]], κάτι που δεν καταφέρνουν δια ζώσης<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 558</ref>, παρά μόνο με επιστολές<ref>Β. Στεφανίδης, Εκκλ. Ιστορία, σελ. 251</ref>. Τελικά ο Πελάγιος καταλήγει στην Παλαιστίνη, όπου γίνεται δεκτός από τον Ιωάννη Β΄, επίσκοπο Ιεροσολύμων, παρά τις καταγγελίες του [[Ιερώνυμος Μεδιολάνων|Ιερώνυμου]]. Ο Κελέστιος αντιθέτως, παραμένει στην Καρθαγένη, προσπαθώντας να εισέλθει στον κλήρο, αλλά η καταγγελία του [[Παυλίνος Μεδιολάνων|Μεδιολάνων Παυλίνου]] του φράζει το δρόμο<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 558</ref>. Σύμφωνα με τον Παυλίνο ο Κελέστιος ισχυρίζεται πως ο [[Αδάμ]] θα πέθαινε ούτως ή άλλως στον παράδεισο, πως το προπατορικό έθιξε μόνο τους πρωτόπλαστους, ότι παρά την ανάσταση του [[Χριστός|Χριστού]], δε θα αναστηθεί ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και πως τελικά μόνο ο Νόμος σώζει τον άνθρωπο, ενώ υπήρχαν και προ Χριστού αναμάρτητοι άνθρωποι<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 558</ref>. Ο Κελέστιος τελικά φεύγει από την Καρθαγένη και οδηγείται στη Σικελία, με προορισμό την Έφεσο, όπου και πιθανώς χειροτονήθηκε πρεσβύτερος.
Το θέμα όμως στην εκκλησία της Β. Αφρικής και της Ρώμης είχε πλέον ανάψει, με αποτέλεσμα η αποδοχή των Κελεστίνου Κελεστίου και Πελαγίου στην Ανατολή, να φέρει αντιδράσεις. Έτσι ο Αυγουστίνος ξεκινά θεολογικό αγώνα για την αναίρεση του Πελαγιανισμού, ενώ ο επίσκοπος Ιεροσολύμων ενημερώνεται σχετικά με τις δοξασίες των δύο ανδρών. Συγκαλείται τελικά σύνοδος στη Διόσπολη (Λύδδα) στην οποία ο Πελάγιος απολογείται, αναθεματίζοντας και ο ίδιος τις υπερβολικές καταγγελίες των δυτικών<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 559</ref>. Έτσι η σύνοδος αθωώνει τον Πελάγιο, ο οποίος πλέον συντάσσει απολογητικό σύγγραμμα, με βάση τις καταγγελίες που του απέδιδαν. Οι Ανατολικοί άλλωστε ακόμα δε θεωρούσαν ιδιαίτερο επικίνδυνο τον Πελαγιανισμό, καθώς τόνιζαν τον ανθρώπινο παράγοντα στη συνεργία της σωτηρίας, με αποτέλεσμα να μη διαφαίνεται η διδασκαλία αυτή ξένη<ref>Β. Στεφανίδης, ο.π., σελ. 251</ref>. Στην Καρθαγένη όμως τα πνεύματα δεν έχουν ησυχάσει, με αποτέλεσμα να συγκληθεί σύνοδος που καταδικάζει τον πελαγιανισμό, κοινοποιώντας την απόφαση και στον Πάπα Ρώμης, [[Ιννοκέντιος Α΄ Ρώμης|Ιννοκέντιο τον Α΄]]. Ο Ρώμης, επικυρώνει το αποτέλεσμα της συνόδου, το οποίο πλέον λαμβάνει οικουμενική διάσταση για την εκκλησία. Ο Κελέστιος μεταβαίνει στη Ρώμη για να εξουδετερώσει την επιρροή των επισκόπων της Β. Αφρικής, όπου βρίσκει το νέο Πάπα Ζώσιμο, Ελληνικής καταγωγής, θετικά διακείμενο στις θεωρίες του, μη έχοντας όμως σαφή εικόνα από τις γενικές και αόριστες ομολογίες του<ref>Β. Στεφανίδης, ο.π., σελ. 251</ref>. Τελικώς ίσως και υπό την επιρροή του Επισκόπου Αρελάτης Πάτροκλου, ο οποίος βρισκόταν σε σύγκρουση με τους Βορειοαφρικανούς επισκόπους, αποδέχεται τον Κελέστιο, με αποτέλεσμα το θέμα να φτάσει τον Ονώριο, Αυτοκράτορα της Δύσης, ο οποίος με διάταγμα καταδικάζει τον Πελαγιανισμό και εξορίζει τους ηγέτες του Πελαγιανισμού<ref>PL 56, 490-492</ref>. Ο Ζώσιμος τότε υπαναχωρεί και καταδικάζει τους δύο άνδρες.
Μετά την απόφαση ο Πελάγιος εξαφανίζεται από το προσκήνιο, ενώ ο Κελέστιος εξορίζεται στην Ανατολή. Οι διάδοχοι του Ζώσιμου, [[Βονιφάτιος Α΄ Ρώμης|Βονιφάτιος Α΄]] (418-422) και [[Κελεστίνος Ρώμης|Κελεστίνος]] (422-432) επιμένουν στην καταδίκη του Πελαγιανισμού, ο οποίος εν τω μεταξύ έχει βρει υποστηρικτές. Τελικά 18 επίσκοποι της Ιταλίας μετά από σύνοδο, αρνούνται να καταδικάσουν τον Πελαγιανισμό, με αποτέλεσμα να βρεθούν στην Ανατολή και δη υπό την προστασία του [[Θεόδωρος Μοψουεστίας|Θεοδώρου Μοψουεστίας]], ο οποίος υπήρξε σταθερά ο προστάτης των Πελαγιανών<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 560</ref>. Τη σκυτάλη πια από τον Κελέστιο, αναλαμβάνει ο [[Ιουλιανός Αικλάνων]], ο οποίος εκτός από πολέμιος της θεολογίας του Αυγουστίνου, προβαίνει και σε προσωπική διένεξη, παρότι πρώην μαθητής του. Σκοπό του κάνει να πείσει ότι η διδασκαλία του Αυγουστίνου περί απολύτου προορισμού είναι λανθασμένη, πράγμα που αργότερα αποδέχεται η εκκλησία. Μετά το θάνατο τελικά του Θεοδώρου Μοψουεστίας, οι οπαδοί του Πελαγιανισμού μετακινούνται στην Κωνσταντινούπολη, όπου ζητούν προστασία από τον [[Νεστόριος|Νεστόριο]], ο οποίος όμως αποκρούει τις θέσεις τους<ref>Βλ. Φειδάς, ο.π., σελ. 561</ref>. Έτσι καταδικάζονται και από την [[Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος|Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο]], δίχως όμως η εκκλησία να δικαιώσει και τις θέσεις του Αυγουστίνου<ref>ο.π.</ref>.
