12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
→Διδασκαλία
==Διδασκαλία==
Η διδασκαλία του Πελαγίου άρχεται από τη διδασκαλία του Θεοδώρου Μοψουεστίας σχετικά με τη δύναμη της ελεύθερης βούλησης στη σωτηρία του ανθρώπου<ref>Π. Χρήστου, Εκκλ. Γραμματολογία, σελ. 255</ref>. Η διδασκαλία του όμως προσδιορίστηκε επιπρόσθετα από τη πολεμική που ανέπτυξε ο Αυγουστίνος με το δόγμα του απόλυτου προορισμού<ref>ο.π.</ref>. Έτσι ο ίδιος δημιούργησε ένα νέο σωτηριολογικό οικοδόμημα όπου η βάση του είναι απόλυτη δυνατότητα της ατομικής φύσεως για δικαίωση, αδιάφορα από τη θεία χάρη και τη συνεργία του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]]. Στη σκέψη του Πελαγίου είναι φανερό επίσης ο προβληματισμός του ηθικού ετεροπροσδιορισμού των Μανιχαίων, αλλά και των Στωικών, του Ρουφίνου, του [[Ωριγένης|Ωριγένους]] και του Πλωτίνου, με αποτέλεσμα να αντιτάξει την απόλυτη ελευθερία της βουλήσεως<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ο.π., σελ. 230</ref>.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η θεολογία του να εκκινά από το ζήτημα των πρωτοπλάστων και του [[Προπατορικό αμάρτημα|προπατορικού αμαρτήματος]]. Ο Αυγουστίνος ήδη με τη θεολόγηση του απόλυτου προορισμού είχε αναιρέσει την ελευθερία της βούλησης του ατόμου και έτσι ξεκίνησε να διδάσκει τη διαφορετικότητα των απόψεών του. Σύμφωνα λοιπόν με τον Πελάγιο ο άνθρωπος είναι φύση ικανός να πράττει το καλό και να ακολουθεί το θέλημα του Θεού, έχοντας επίκτητη από το Θεό ικανότητα<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ο.π., σελ. 230</ref>. Ο άνθρωπος δηλαδή έχει την ικανότητα της αυτοσωτηρίας. Αυτό σημαίνει για τον Πελάγιο πως το προπατορικό αμάρτημα έχει συνέπειες μόνο για τους πρωτοπλάστους και όχι για τους απογόνους του, που δε φέρουν ευθύνη για το συμβάν αυτό. Καλό, είναι η φυσική κατάσταση της ψυχής ισχυρίζεται ο Πελάγιος, η οποία έχει τη δυνατότητα του καλού και του κακού και άρα η θεία χάρη απλώς αφανίζει την τάση στην ψυχή να αμαρτάνει. Ο [[Χριστός]] είναι ένα καλό παράδειγμα, το οποίο αντιστάθμίζει το παράδειγμα του [[Αδάμ]]<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ο.π., σελ. 231</ref>.
Οι απόψεις αυτές είναι οπωσδήποτε μετριοπαθέστερες από του Κελεστίου, ο οποίος προσέδωσε μία πιο ακραία τάση στο σύστημα του Πελαγίου. Έτσι σε απολογητικό σύγγραμμα του μετά την σύνοδο της Διόσπολης υποστηρίζει πως το να στρέφεται ο άνθρωπος προς το Θεό το έλαβε από τον ίδιο τον θεό, πως η θεία χάρη παρέχει διευκόλυνση στην ελεύθερη βούληση και δύναμη στο μη αμαρτάνειν, ενώ τόνισε πως η θεία χάρη δεν ταυτίζεται με το φυσικό νόμο. Η [[προσευχή]] και τα [[Ιερά Μυστήρια|μυστήρια]] είναι απαραίτητα. Τελικά όμως φτάνει να υποστηρίζει πως ο θάνατος είναι φυσικό φαινόμενο για τον άνθρωπο<ref>Π. Χρήστου, Εκκλ. γραμματολογία, σελ. 256</ref> και θα συνέβαινε και στον Αδάμ, ανεξάρτητα από το προπατορικό αμάρτημα<ref>ΘΗΕ, ο.π., σελ. 257</ref>. Πέραν των προλεγομένων ο Πελάγιος απολυτοποιούσε και το φαινόμενο της παρθενίας το οποία χαρακτήριζε ως φυσική ροπή του ανθρώπου που όλοι μπορούν να το ακολουθήσουν.
==Υποσημειώσεις==
