Η [[Θεολογία|θεολογική]] αυτή θεώρηση, που με το γνώρισμα της αρχαιότητας περιορίζει τους Πατέρες της Εκκλησίας στους πρώτους [[Χριστιανισμός|χριστιανικούς]] αιώνες, δεν είναι αποδεκτή από την ορθόδοξη εκκλησιολογία. Η [[Εκκλησία]] είναι ο ιστορικός χώρος όπου εκδηλώνεται συνεχώς η ενέργεια του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]] και συνεχώς αναδεικνύει Πατέρες. Γι' αυτό η ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει πλήθος Πατέρων και μετά τον [[Ιωάννης Δαμασκηνός|Ιωάννη Δαμασκηνό]], όπως τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φώτιο, το [[Συμεών νέος Θεολόγος|Συμεών το νέο Θεολόγο]], το [[Γρηγόριος Παλαμάς|Γρηγόριο Παλαμά]], το [[Νικόδημος Αγιορείτης| Νικόδημο τον Αγιορείτη]] και πολλούς άλλους. Η [[Ορθοδοξία]] ποτέ δε θεώρησε στατικά τους Πατέρες της Εκκλησίας ούτε τους περιόρισε σε χρονικά όρια ή συνέδεσε την αναγνώρισή τους με εξωτερικά κριτήρια, όπως είναι η αρχαιότητα.<br> Πάντως, σε κάθε περίπτωση, εξέχουσες προσωπικότητες και για τις δύο εκκλησίες, θεωρούνται ο [[Μέγας Αθανάσιος]], ο [[Γρηγόριος Ναζιανζηνός]], ο [[Μέγας Βασίλειος]] , ο [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος|Ιωάννης Χρυσόστομος]], ο [[Κύριλλος Αλεξανδρείας]] στην ανατολή, και οι [[Ιερώνυμος]], [[Αμβρόσιος]] και [[Αυγουστίνος]], στη Δύση. Στους τελευταίους σημαντικούς Πατέρες ανήκουν οι [[Μέγας Γρηγόριος]] για τη Δυτική Εκκλησία και οι [[Ιωάννης Δαμασκηνός]] και [[Ιερός Φώτιος]] για την Ανατολική.<br>