12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Η διδασκαλία του
==Η διδασκαλία του ==
Ο Κλήμης στη θεολογία του αρχικώς τονίζει πως οι εκκλησιαστικοί θεσμοί δεν αντλούν την δύναμή τους από το λαό, αλλά από το Θεό. Πηγή της αληθείας είναι ''Αυτός'', ο οποίος διαμέσου του ''Ιησού'' και των ''Αποστόλων'' κατέστησε τους κληρικούς στην εκκλησία του. Έτσι προτάσει αφενός το θείο χαρακτήρα των εκκλησιαστικών αξιωμάτων, αλλά και την αποστολική διαδοχή, αρχές που «''παρέμειναν θεμελιώδεις στο Κανονικό Δίκαιο''»<ref>Ιω. Ζηζιούλα, «''Ελληνισμός και Χριστιανισμός''», σελίς 178</ref>. Μέσα από τις επιστολές του ο Κλήμης, καταδεικνύει την φυσική τάξη και αρμονία που υπάρχει στην πλάση, μια αρμονία που όλα γίνονται με μέτρο από το ''Δημιουργό'', ενώ ταυτόχρονα την αντιπαραβάλει προς την κοινωνία των ανθρώπων, η οποία πρέπει να διέπεται από τις ίδιες αξίες και αρχές.
Ο ''Κλήμης'' μέσω της επιστολής του κρίνει πως αρχή και ρίζα και του [[κακό|κακού]] είναι το συναίσθημα της ''ζήλειας'', αφού λόγω της ζήλειας διαπράχθησαν όλα τα εγκλήματα της ιστορίας<ref>Προς Κορινθίους 9, 1</ref>. Γι'αυτό καταβάλει προσπάθεια να θέσει στη βάση της θεραπείας των ψυχών την [[Αγάπη|αγάπη]], όπου παραθέτει και ύμνο<ref>ενθ.αν. 49, 2-5</ref>, παράλληλα προς αυτόν του Παύλου. Ταυτόχρονα όμως δεν παραλείπει να τονίσει την ανάγκη της μετανοίας<ref>ενθ.αν. 57, 1</ref>, έτσι ώστε μέσω της πίστεως να επέλθει ή «''αθάνατη γνώσις''», που είναι καρπός της πίστεως<ref>ενθ.αν. 34, 6</ref>. Η σωτηρία αποτελεί μια ενοποιημένη ενότητα στη ροή της ιστορίας από την αποχή του Αδάμ, μέσα στην οποία ο ιστορικός χώρος δράσης του άσαρκου Λόγου δεν είναι μόνο ο [[Ισραήλ]], αλλά και οι εθνικοί, έστω και σε μικρότερη κλίμακα<ref>ενθ. αν. 55, 1</ref>. Ο ''Χριστός'' περιγράφεται με χριστολογική ορολογία παρόμοια με του Αποστόλου Παύλου της «''Προς Εβραίους Επιστολής''». Ο Θεός πάλι κατά τον Κλήμη είναι ''ύψιστος'', ''σοφός δημιουργός'', ''δεσπότης του κόσμου'', ενώ ιδιαίτερο βάρος αποδίδει στο γεγονός της [[Ανάσταση|ανάστασης]]. Η εκκλησία για τον Κλήμη αντιπαραβάλλεται με δύο μορφές. Αυτής της πόλεως και τους κράτους<ref>24, 25</ref>, τη στιγμή που προτάσει την αναγκαία την ενότητα των μελών του σώματός της<ref>ενθ.αν. 37, 5</ref>, στα πρότυπα μια ιδανικής πολιτείας.
