12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
Κακό
,→Το κακό ως «μη ον»
Είναι γεγονός, ότι η ''"η χριστιανική διδασκαλία"'' είναι ''"πέρα για πέρα αντίθετη προς τη [[διαρχία]]"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Το πρόβλημα του κακού - Δοκίμιο πατερικής θεολογίας'', 3η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 273.</ref> και κατά συνέπεια διδάσκει ότι ''"δεν μπορεί να νοηθεί κανένα στοιχείο που να μην είναι δημιούργημα του Θεού"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, 'Δογματική και Συμβολική θεολογία', τόμ. Γ' (Ανακεφαλαίωση και Αγαθοτοπία-Έκθεση του οικουμενικού χαρακτήρα της χριστιανικής διδασκαλίας), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 376.</ref>. Εντούτοις, συχνά χρησιμοποιεί την εικόνα της σύγκρουσης ''"θεϊκών και δαιμονικών δυνάμεων"'', στην περίπτωση αυτή όμως ''"δανείζεται μονάχα το σχήμα της πάλης του καλού και του κακού"'', με το '"κακό" να παραμένει ανύπαρκτο ''"ως πράγμα"'' και να ''"εννοείται μονάχα ως διαβρωμένη...αγαθή πραγματικότητα"''<ref>Ματσούκας, ''Το πρόβλημα του κακού'', ό.π..</ref>. Κατά συνέπεια το κακό ''"είναι μη ον...δεν έχει...υπόσταση...αλλά...παρυπόσταση"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, 'Δογματική και Συμβολική θεολογία', τόμ. Β' (Έκθεση της ορθόδοξης πίστης σε αντιπαράθεση με τη δυτική Χριστιανοσύνη), 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 211.</ref>, ''"κλέβει"'' δηλαδή ''"την υπόσταση του αγαθού και επομένως αποτελεί παραμόρφωση"''<ref>Ματσούκας, ''Δογματική...'', τόμ. Γ', ό.π..</ref>. Άρα ''"ανυπόστατον το κακόν"''<ref>Μάξιμος Ομολογητής, ''Σχόλια'', PG 4,53A.</ref> και όπως σημειώνει ο [[Διονύσιος Αρεοπαγίτης]] ''"ούτε υπόστασιν έχει...αλλά παρυπόστασιν, του αγαθού ένεκα και ουχ εαυτού γινόμενου"''<ref>Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ''Περί θείων ονομάτων'', PG 3,732C.</ref>.
Στην Ορθόδοξη θεολογία νοούνται μόνο δύο καταστάσεις. Η θεότητα που είναι το άκτιστο και η δημιουργία που είναι η κτίση, προερχόμενη από το ''"μη ον"''. Και τα δύο αυτά πράγματα είναι αγαθά, ''"το κακό όμως ως παρυπόσταση και στέρηση και συνάμα διάβρωση του κάθε όντος, αφορά μόνο κτιστά πράγματα. Επομένως κακό δεν είναι τίποτα άλλο παρά η δυνατή και η συντελούμενη (όπου συντελείται) διάβρωση ενός κτιστού και πάντοτε αγαθού όντος"''<ref>Ιωάννου Δαμασκηνού, «Ι. Κατα Μανιχαίων Διάλογος. ΙΙ. Προς τους Διαβάλλοντας...», (απόδοση-σχόλιο Νίκος Ματσούκας), σελίς 14</ref>. Γι αυτό το λόγο το κακό ως ανύπαρκτο, μπορεί να νοηθεί μόνο ως έκπτωση, μερική ή ολική της αγαθής πραγματικότητας, εξού και πάντα είναι υστερογενές, αφού πάντα προηγείται το αγαθό κτίσμα και έπεται η διάβρωση<ref>ο.π. 15</ref>. Έτσι το κακό υφίσταται επειδή υπάρχει το αγαθό, ειδάλλως δε θα υπήρχε<ref>B. Kotter, Die Schriften des Johannes von Damascos, IV, Berlin 1981, σελ. 340</ref>, οι δε βασικές προϋποθέσεις ύπαρξης του κακού είναι η τρεπτότητα των όντων , δηλαδή ο ερχομός στο ''"είναι"'' ενός όντος από την ανυπαρξία και το αυτεξούσιο.
==Το κακό ως έλλειψη τελειότητας==
